Πολυτάλαντος, πολυπράγμων και ιδιαίτερα ταλαντούχος, o Γιώργος Νανούρης, παρά το νεαρό της ηλικίας του, έχει δώσει άξια δείγματα τόσο στην υποκριτική όσο και στη σκηνοθεσία, που αποδεικνύουν ότι το θέατρο έχει να κερδίσει πολλά από αυτόν και ότι πολύ γρήγορα θα αποτελεί έναν από τους πιο περιζήτητους και ικανούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες της νέας γενιάς. Η τελευταία του δουλειά «Από τι ζουν οι άνθρωποι», αλλά και η ερμηνεία του στο «Καμπαρέ», μια λαμπερή και εκθαμβωτική παραγωγή της Live2, υμνήθηκαν από τους κριτικούς και έκλεψαν τις εντυπώσεις του κοινού. Οι Θεσσαλονικείς θα έχουν την ευκαιρία να τον θαυμάσουν από κοντά, αφού το «Καμπαρέ», μεταφέρεται στη Θεσσαλονίκη από τις 17 Ιανουαρίου, στο Μέγαρο Μουσικής για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
-Παράλληλα με την υποκριτική, τα τελευταία χρόνια στράφηκες και στη σκηνοθεσία. Τι αγαπάς περισσότερο;
Αγαπώ να δουλεύω στο θέατρο, αγαπώ τη μυρωδιά της άδειας αίθουσας στην πρόβα, τους ψιθύρους του κόσμου λίγο πριν αρχίσει η παράσταση, αγαπώ την αγωνία πριν βγω στη σκηνή, δε θέλω να επιλέξω μια από τις δυο ιδιότητες και δε νομίζω πως υπάρχει λόγος να το κάνω, απλώς αγαπώ να είμαι και εγώ μέρος και μέλος του θεάτρου, άλλοτε με τη μια ιδιότητα και άλλοτε με την άλλη.
-Η περυσινή, αλλά και η φετινή χρονιά ήταν πολύ δημιουργικές για εσένα. Σκηνοθέτησες το έργο του ΄Εντουαρντ ΄Αλμπυ «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ», ανέβασες παράλληλα το «Από τι ζουν οι άνθρωποι» του Λέοντος Τολστόϊ και υποδύθηκες έναν πολύ ενδιαφέροντα ρόλο στο μιούζικαλ «Καμπαρέ». Ποια ήταν, η «γεύση» που σου άφησε το καθένα από αυτά ξεχωριστά;
Τρεις εντελώς διαφορετικές συνεργασίες σε μια πολύ γεμάτη – ευτυχώς – χρονιά! Ήταν πραγματικά πολύ έντονη και θα μου πάρει χρόνο να αναφερθώ σε καθεμιά ξεχωριστά. Αυτό που σίγουρα θα μου μείνει είναι ότι μετά από αυτή τη χρονιά είμαι ωριμότερος, έκανα αρκετά λάθη από τα οποία έμαθα -ελπίζω! Ήταν ειλικρινά μια χρονιά – σχολείο για μένα, από την οποία βγαίνω πολύ διαφορετικός πια, με καλές αλλά και πολύ δύσκολες στιγμές, ατέλειωτες ώρες προβών, αγωνίας και κούρασης, μια χρονιά που ήμουν κλεισμένος μέσα σε ένα θέατρο μέχρι και 18 ώρες τη μέρα, μια υπέροχη τελικά χρονιά γεμάτη ζωή, ναι ζωή.
-Πιστεύεις ότι οι ΄Ελληνες είναι εξοικειωμένοι με το μιούζικαλ;
Νομίζω ότι ως είδος διασκέδασης δεν το έχουμε στο κύτταρο μας, όπως το έχουν άλλοι λαοί, αλλά σιγά-σιγά αρχίζουμε να εξοικειωνόμαστε με αυτό.
-Λένε, ότι το μιούζικαλ είναι από τα δυσκολότερα θεατρικά είδη, γιατί ο ηθοποιός καλείται να υποκριθεί, να τραγουδήσει και να χορέψει συγχρόνως. Συμφωνείς με την άποψη αυτή;
Δεν θεωρώ ότι υπάρχει τίποτα εύκολο στο θέατρο. Όλα απαιτούν κόπο, πειθαρχία και πάρα, πάρα πολλή δουλειά.
-Οι Έλληνες ηθοποιοί είναι «μυημένοι» σε αυτό το είδος; Διαθέτουν όλα αυτά τα προσόντα που απαιτεί το μιούζικαλ;
Πιστεύω ότι η νεότερη γενιά πια είναι πιο σωστά εκπαιδευμένη για το είδος, δεν ξέρω όμως και εγώ πολλά να σας πω για το θέμα, γιατί δεν το έχω ψάξει πιο επισταμένα.
-Τι σε ενοχλεί στους ανθρώπους;
Η αγένεια και το ψέμα, όπως όλους μας νομίζω!
-Στη δουλειά που κάνεις;
Τα ίδια με τα παραπάνω, αλλά θα προσθέσω την ασυνέπεια και την έπαρση.
-Το πιο δύσκολο παιχνίδι στη ζωή είναι….
Οι σχέσεις των ανθρώπων. Όλες. Ερωτικές, οικογενειακές, φιλικές, επαγγελματικές.
-Τι ζητά η ψυχή σου;
Αυτή την περίοδο ζητά ηρεμία, αγάπη, αλήθεια, ομορφιά, κανονικότητα, κατανόηση, αλληλεγγύη, ελπίδα και πολλά όνειρα.
-Έχεις καταλάβει τι είναι αυτό που κάνει κάποιον να ξεχωρίζει;
Νομίζω πως κάθε άνθρωπος ξεχωρίζει για διαφορετικό λόγο, οπότε δεν πιστεύω πως μπορώ να πω ότι υπάρχει ένα συγκεκριμένο πράγμα που αν το έχουν κάποιοι ξεχωρίζουν. Είναι κάτι που έχει ο καθένας δικό του, και που αυτό τον κάνει ξεχωριστό, γι αυτό δεν μπορώ να απαντήσω γενικά.
-Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σου σχέδια;
Έχω πολλές σκέψεις στο μυαλό μου, τίποτα όμως σίγουρα που θα μπορούσα τώρα να αναφέρω.
Σχόλια για αυτό το άρθρο