Τον γνώρισα καλύτερα όταν ανέλαβε να υποδυθεί τον ένορκο νούμερο 9 στην παράσταση Οι 12 ένορκοι. Πρόβες, πρεμιέρα, επίσημη, backstage για τη δεύτερη χρονιά, ξανά πρεμιέρα, νυχτερινές εξορμήσεις με το θίασο, μέχρι σε ντισκοτέκ πήγαμε και καταδιασκεδάσαμε. Με πορεία εξήντα ετών στο θέατρο, που θα ζήλευαν πολλοί συνάδελφοί του ηθοποιοί, ο Τρύφων Καρατζάς ξεχώριζε -πέρα από το ταλέντο του- για την ευγένειά του και το ήθος.
Ο Γρηγόρης Κωνσταντινίδης στον “Εμποράκο”, ο Κούρτλαντ στις “Αθάνατες ιστορίες αγάπης”, ο Πέτρος στην “Απέναντι όχθη”, ο πατέρας της Λίλης στο “Λαβ σόρρυ”, ο Μελαχρινός στο “Θάνατο του Τιμόθεου Κώνστα“, ο Κώστας Σακελλαρίου στις “Τρεις Χάριτες”, ο μπάτλερ Ξενοφώντας στην “Ονειροπαγίδα”, ο αρχαιοκάπηλος στις “Σκιές στην άμμο”, ο Αργύρης Μελάς στο “Πήρα κόκκινα γυαλιά”, ο Γιάννης Χτυποκάρδης στα “40 κύματα”, ο Βύρων Δελαφράγκας στο “Κλάμα βγήκε από τον παράδεισο”, ο ένορκος στην τελευταία του παράσταση αλλά και αμέτρητοι ρόλοι στο θεατρικό σανίδι, έκαναν τον Τρύφωνα Καρατζά αγαπητό σε όλους.
Κοντά στα Χριστούγεννα, ο Τρύφωνας έπεσε για δεύτερη φορά μέσα στο σπίτι του και υπέστη κάταγμα στο ισχίο, ένα ατύχημα που του είχε συμβεί και πριν από δύο χρόνια . Χειρουργήθηκε όπως και την πρώτη φορά, όμως η υγεία του ήταν ήδη επιβαρυμένη και σήμερα, ο Τρύφων Καρατζάς πέρασε στην αιωνιότητα. Γεννημένος στις 5 Οκτωβρίου 1935 στην Αθήνα, ο Τρύφων Καρατζάς σπούδασε στη Δραματική Σχολή Ωδείου Αθηνών, μετά τις σπουδές του στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας υπηρέτησε ως εκφωνητής στο Ραδιοφωνικό Σταθμό Ενόπλων Δυνάμεων (1958). Μετά την απόλυσή του από το Στρατό συνέχισε να εργάζεται ως εκφωνητής επί σειρά ετών παράλληλα με τη θεατρική του δραστηριότητα. Συνεργάστηκε με τον Κώστα Μουσούρη για δέκα χρόνια και έπαιξε δίπλα σε όλους τους σπουδαίους ηθοποιούς, ερμηνεύοντας άλλοτε μικρούς κι άλλοτε μεγάλους ρόλους. Πάντα άφηνε το δικό του υποκριτικό στίγμα και ήταν ένα συν η συμμετοχή του στους θιάσους.
Δεν έκανε δική του οικογένεια, είχε όμως μεγάλη λατρεία στον ανιψιό του και στα παιδιά του. Οικογένειά του ήταν το θέατρο που το υπηρέτησε με πολύ αφοσίωση και αγάπη. Μια ζωή στο θέατρο, μια ζωή στο σανίδι… Ήταν ενεργός μέχρι και πριν λίγες μέρες. Στη σκηνή έδινε τον καλύτερό του εαυτό και αυτό το αναγνώριζε και το κοινό και ο καλλιτεχνικός κόσμος. Αξιοπρέπεια, ταλέντο, φινέτσα, ευγενική φυσιογνωμία, χαμόγελο… Έτσι θα σε θυμόμαστε αγαπημένε μας Τρύφωνα…
Σχόλια για αυτό το άρθρο