ΤΩΡΑ |
Eίναι κάποιοι σκηνοθέτες – σπανίζει το «είδος» βέβαια – που είναι τόσο σεμνοί, «αθόρυβοι» και διακριτικοί, οι οποίοι είναι άξιοι θαυμασμού. Δεν έχουν «καβαλλήσει το καλάμι», δεν θεωρούν εαυτούς Τόμας Οστερμάγιερ και Πήτερ Στάιν, δεν συμπεριφέροντσι με αλλαζονεία και δεν αυτοδιαφημίζονται. Δείχνουν τη δουλειά τους, την αγαπούν με πάθος και είναι δοσμένοι ολοκληρωτικά στην Τέχνη τους. Ένας από αυτούς – και μάλιστα της νέας γενιάς – είναι ο Γιώργος Παλούμπης με προοπτικές και ικανότητες για σπουδαία πράγματα και σκηνοθεσίες που σκοπό έχουν να αναδείξουν το ίδιο έργο και όχι να διαφημίσουν το όνομά τους με νεωτερίστικα τερτίπια, ανούσιους εντυπωσιασμούς και μοντερνιές που μοιάζουν σαν τα πυροτεχνήματα που σβήνουν σε δευτερόλεπτα από τη στιγμή που θα ανάψουν.
Η «Αγγέλα» του – το διαχρονικό έργο του Γιώργου Σεβαστίκογλου – που ανέβηκε στο θέατρο της Μονής Λαζαριστών, συνεργαζόμενος με το Κ.Θ.Β.Ε., συγκίνησε – και εξακολουθεί να συγκινεί – το θεατρόφιλο κοινό της Θεσσαλονίκης και υμνήθηκε από τους κριτικούς Μπράβο του, γιατί είχαμε πολύ καιρό να δούμε τέτοιου είδους παραστάσεις!.. Γιώργο, σού εύχομαι τα καλύτερα, γιατί πραγματικά το αξίζεις, και θα μας το αποδείξεις και πάλι πολύ σύντομα με το καινούργιο σκηνοθετικό σου εγχείρημα.
Ήταν όνειρό σου να γίνεις σκηνοθέτης;
Όταν κατάλαβα ότι το θέατρο με έλκει έντονα (σχετικά αργά, λίγο μετά το σχολείο), υπήρξε μια μικρή περίοδος που ήθελα να γίνω και ηθοποιός. Γρήγορα όμως κατάλαβα ότι με ενδιαφέρει η σφαιρική επαφή με τις ιστορίες και τις παραστάσεις κι έτσι γρήγορα άρχισα να εξασκούμαι ως σκηνοθέτης και μόνο. Επομένως, ναι, κάποια στιγμή έγινε το όνειρο μου και σχετικά άμεσα το κατάφερα.
Τι σε εντυπωσίασε στο έργο του Γιώργου Σεβαστίκογλου «Αγγέλα» και αποφάσισες να το σκηνοθετήσεις;
Σίγουρα η γραφή του. Η ροή του λόγου και της ιστορίας που άμεσα σου δημιουργεί εικόνες. Οι χαρακτήρες, πολυεπίπεδοι, αληθινοί και στέρεοι. Η εξέλιξη της ιστορίας που κινείται σχεδόν αστυνομικά. Και φυσικά το πάθος με το οποίο άνθρωποι πολεμούν το άδικο και αγωνίζονται για τις αιώνιες αξίες.
Ποια σκηνοθετική γραμμή θα ακολουθήσεις;
Αυτήν που ακολουθώ πάντα. Να προσπαθήσω με όλους τους συνεργάτες μου να πούμε με τον πιο ειλικρινή και καθαρό τρόπο την ιστορία. Την εποχή θα την κρατήσουμε, αλλά θα είναι σα να κοιτάμε μια παλιά φωτογραφία που ζωντανεύει και μας προβληματίζει για αυτά που μας απασχολούν σήμερα.
Ποιον σκηνοθέτη Έλληνα ή ξένο που βρίσκεται εν ζωή ή όχι θα ήθελες να συναντήσεις για να τον ρωτήσεις κάτι;
Τον Κάρολο Κουν. Θα ήθελα να μου έλεγε σε μια συζήτηση πως αντιμετώπιζε την πρόβα ενός ρεαλιστικού έργου. Όπως πχ. της Αγγέλας. Ωραία θα ήταν.
Η Τέχνη είναι ένας τρόπος να νικήσουμε τον χρόνο;
Εμένα μου λένε συνεχώς ότι μοιάζω μικρότερος. Τις προάλλες με είπαν τριαντάρη (Είμαι 42). Μάλλον λοιπόν ισχύει. Ή απλά είναι το καπελάκι (που συχνά φοράω) χα, χα.
Υπάρχει ταλέντο στη νέα γενιά;
Σαφώς υπάρχει. Νομίζω πως οι τελευταίες, ας πούμε, 2 γενιές έχουν και πάθος για το θέατρο, αλλά και κοινή γλώσσα πάνω στα πρακτικά θέματα του «πως παίζεται» το θέατρο.
Πότε είδες για τελευταία φορά μία καλή παράσταση;
Βλέπω αρκετά συχνά καλές παραστάσεις. Αφού όμως το έχω πολύ πρόσφατο θα πω το Σουρελαϊκεν στο θέατρο Baumstrasse από την ομάδα Τσούκου Τσούκου.
Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σου σχέδια;
Δύσκολοι καιροί για σχέδια. Ας «βγω» από την Αγγέλα πρώτα…
Σχόλια για αυτό το άρθρο