ΤΩΡΑ |
Ο πάντα αυτοκαστροφικός ΤΑΖ επιλέγει να δει τετράωρη τελετή Oscar, μάλλον μόνο και μόνο επειδή Κυριακή ξημερώματα, δεν λειτουργούν τα μπουζούκια.
Ωχ Θεέ μου, μου φαίνεται αφόρητα βαρετό να πρέπει να γράψω για τα Όσκαρ αλλά αυτή είναι η δουλειά μου. Το πρέπει και το καθώς πρέπει, είναι σημαντικοί παράγοντες στα Όσκαρ εδώ και χρόνια και για αυτό έχουν καταντήσει βαρετά. Τα αστειάκια που θα πει ο παρουσιαστής είναι αναμενόμενα ανέκδοτα της στιγμής που βασίζονται πάνω στην τρέχουσα πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα και θέλουν να αποδείξουν πως το Χόλιγουντ είναι προχώ. Μόνο που στην ουσία τους μοιάζουν με σχολικά ανέκδοτα και εξυπνακισμούς των social media. Θες να κάνεις μια δήλωση; Βρες τα από τέτοια σου να την κάνεις καθαρή, όχι και έτσι και γιουβέτσι τυλιγμένη με ένα φόρεμα λαμπατέρ. Τες πα, χτες για άλλη μια φορά η τελετή κράτησε ένα βασανιστικό τετράωρο με τον ταλαντούχο Τζίμι Κίμελ στο ρόλο του παρουσιαστή να μοιάζει με αμήχανο κομπάρσο.
Τα βραβεία ξέρετε ήδη ποιοι τα πήραν, τα φορέματα τα έχετε τσακίσει με κλικάρισμα στο Internet οπότε τι μου μένει εμένα του άυπνου βλάχου να γράψω για να δικαιολογήσω και την ύπαρξή μου; Αν βαρέθηκα; Ναι πολύ. Αν εντυπωσιάστηκα; Ναι, αρκετά, Χόλιγουντ είναι αυτό, το σκηνικό της τελετής ήταν υπερλουσάτα τσιγγάνικο σβαρόφσκι, υπήρξαν πολύ καλές στιγμές και ιδιαίτερα βαρετές εφευρέσεις. Όσον αφορά τα βραβεία σκέτο, πέρα από το όποιο glamour, ήταν λογικό να γίνει μια μοιρασιά ανάμεσα σε 9 (!!!) ταινίες προτεινόμενες για το κορυφαίο αγαλματίδιο. Μπορεί αυτό να φαίνεται σαν κάτι που δημιουργεί ιδιαίτερο σασπένς, όμως τελικά γύρισε μπούμερανγκ επειδή στην ουσία δεν ήταν και οι 9 υπέροχες ή άξιες να βρεθούν στον τελικό και δεν σε ένοιαζε ποια θα κερδίσει. Καλές ναι,, ήταν αλλά όπως έχω ξαναγράψει, δεν θα αγόραζα σε dvd σχεδόν καμία για τη συλλογή μου.
Το υπέροχο «Σχήμα του Νερού» που πήρε το βραβείο Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας, ναι, μάλλον ήταν το πιο αγαπημένο μου, αλλά είναι μια δουλειά σε πολύ κατώτερη βαθμίδα από το «Λαβύρινθο του Πάνα» και τη «Ραχοκοκαλιά του Διαβόλου» του ίδιου σκηνοθέτη, Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο. Οπότε τι κάνει εδώ το Χόλιγουντ; Επειδή οι προηγούμενες ταινίες του δημιουργού έκαναν πάταγο, τον επιλέγει στην αγγλόφωνη εκδοχή του για να του δώσει περασμένα παράσημα. Συνεχίζω να εμπιστεύομαι τα Όσκαρ πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε φεστιβαλικό βραβείο για το οποίο ψηφίζουν 6 νοματαίοι (στα Όσκαρ ψηφίζουν 6.000) αλλά αδυνατώ να αντιληφθώ τη σημασία τους στη σημερινή εποχή που κάθε πιτσιρικάς μπορεί να γυρίσει ταινία χρησιμοποιώντας απλά το κινητό του. Στην εποχή που το πραγματικό σινεμά αν θες, ζει και αναπνέει μέσα από εκπληκτικές τηλεοπτικές σειρές. Δεν ξέρω, δεν απαντώ, από τη μία χάρηκα σαν παιδί να βλέπω αγαπημένους ηθοποιούς στη σκηνή (αν και οι μισοί μου ήταν εντελώς άγνωστοι και αδιάφοροι) από την άλλη λυπήθηκα όταν μια Τζέιν Φόντα ή μια Ρίτα Μορένο από το “West Side Story” συν κάποιοι άλλοι, κουβάλησαν ηλεκτρικά, τη δική τους κινηματογραφική λαμπερή ιστορία κάποιας άλλης εποχής.
Τα Όσκαρ προσπαθούν να αλλάξουν αλλά μήπως το κάνουν με λάθος τρόπο; Κάθε χρόνο, μειώνεται δραματικά ο αριθμός των φίλων μου που είναι πρόθυμοι να μείνουν ξύπνιοι μέχρι τις 7 το πρωί. Αυτό σημαίνει ότι πλέον τα Όσκαρ δεν τους αφορούν και τους κουράζουν και μάλλον τελικά έχουν σταματήσει σαν τελετή να ορίζουν ποια είναι η μεγάλη ταινία της χρονιάς. Οπότε τι ορίζουν; Την πιο καλοντυμένη ή κακοντυμένη με δανεικό πανάκριβο φόρεμα που κάπου στη φόδρα του έχει γραμμένη και τη λέξη σινεμά;
Σχόλια για αυτό το άρθρο