ΤΩΡΑ |
Ο ΤΑΖ γεμίζει το γραφείο του με σελίδες από σονέτα και θεατρικά να αιωρούνται γύρω του από ένα μυστικό ξαφνικό αέρα.
O κινηματογραφικός “Ερωτευμένος Σαίξπηρ» του 1998 που κέρδισε 7 Όσκαρ θεωρείται μια από τις πιο υπερεκτιμημένες ταινίες που έφυγαν με το Χρυσό Αγαλματάκι καλύτερης ταινίας από τα βραβεία. Και είναι. Πάνω σε αυτό το πρωτότυπο σενάριο, ο Λι Χολ έστησε μια ευχάριστη ρομαντική κομεντί εποχής για το θέατρο. Μια φανταστική ιστορία μέσα στην οποία μπλέκονται πρόσωπα της εποχής γύρω από τον έρωτα του ποιητή με την Bιόλα, έναν έρωτα που θα τον οδηγήσει στη συγγραφή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας.
Η θεατρική παραγωγή της People Entertainment Group που παρουσιάζεται στο «ΘΕΑΤΡΟΝ» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» ξεχωρίζει, με έναν πολυπληθή θίασο που γεμίζει τη σκηνή σε ωραία ευρηματικά σκηνικά με κυρίαρχο φόντο εντυπωσιακές «ζωντανές» φωτογραφίες σε προβολή. Όταν λέω ζωντανές εννοώ ότι π.χ, σε μια από τις «καρτ ποστάλ» μπορείς να δεις τη θάλασσα να κουνιέται. Εντυπωσιακό το αποτέλεσμα που πάει να γίνει πλέον της μόδας και στην Ελλάδα και το εξωτερικό αλλά προσωπικά, πες με παλιομοδίτη, θέλω τα σκηνικά κανονικά, χειροποίητα, να με εκπλήσσουν με τις αλλαγές τους. Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος αποδεικνύεται για άλλη μια φορά αξιαγάπητος και χαρισματικός και η ανερχόμενη Έλλη Τρίγγου είναι πολύ καλή στο ρόλο της.
Η αλήθεια είναι πως δεν υπήρχε καλύτερη εποχή για το ανέβασμα του «Ερωτευμένου Σαίξπηρ» στην Ελλάδα. Όχι λόγω των Χριστουγέννων αλλά εξ’ αιτίας της ανάγκης μας για δραπέτευση σε ένα φανταστικό κόσμο μιας άλλης εποχής, με μια δόση γλύκας. Και σε αυτό βοηθάει όλος ο πολυμελής θίασος, τα πραγματικά φροντισμένα κοστούμια, οι όμορφα στημένες σπαθογραφίες, ο φωτισμός και γενικότερα το ότι δεν πας σε μια παράσταση που είναι «αρπαχτή». Δεν μιλάω καν για τη βασιλική εμφάνιση της Μπέτυς Λιβανού και την αστείρευτη ενέργεια της Μίνας Αδαμάκη.
Το έργο και ο Γιάννης Κακλέας που το σκηνοθετεί, ενδιαφέρεται για το θέατρο σαν τέχνη και τον έρωτα σαν καταλυτική δύναμη μεταφέροντας κομμάτι αυτής της μαγικής συνύπαρξης στη σκηνή. Ο Κακλέας αγαπάει ολοφάνερα τον ήρωά του και τις περιπέτειες του όπως αγαπάει τον έρωτα και το θέατρο και προσπαθεί αφηγούμενος τις περιπέτειες του νεαρού Σαίξπηρ να αναδείξει με ελαφρότητα (ίσως υπερβολική για τα γούστα μου) μιαν άλλη εποχή, τόσο για το ίδιο το θέατρο όσο και για την έννοια του ταλέντου αλλά και τα συναισθήματα. Το αποτέλεσμα είναι μια παράσταση γεμάτη ενέργεια και απλοχεριά χαράς, που χάνεται κάποιες φορές από τις συμβάσεις του ίδιου του έργου και την αφέλεια του αλλά είναι ταμάμ για οικογενειακή έξοδο. Με λίγα λόγια τρυφερό, αστείο και ρομαντικό.
Σχόλια για αυτό το άρθρο