Ο ΤΑΖ ανακαλύπτει ότι το λευκό του πουκάμισο σε ένα πλυντήριο που έκανε 25 στροφές το λεπτό, δηλαδή 1.500 την ώρα, δηλαδή 45.000 το μισάωρο, ευτυχώς, συνεχίζει να έχει λεκέδες από αίμα και σπέρμα.
Ίσως υπάρχει κάποιος Θεός που μας προστατεύει και δεν έχει φυτέψει στο μυαλό του Δημήτρη Λιγνάδη να σκηνοθετήσει με κάμερα ένα ψυχολογικό θρίλερ τρόμου. Κάτι σαν το «Χάνιμπαλ». Με την κάμερα να μπορεί να εστιάσει στα μάτια του δολοφόνου και της Κλαρίς, στο ερωτικό τους παιχνίδι φονικής αθωότητας όταν της διαρρηγνύει τον παρθενικό της υμένα, αναγκάζοντάς την να μιλήσει με δάκρυα στα μάτια για τις κραυγές από τη σφαγή των αμνών που στοιχειώνουν τα όνειρα της. Αυτές τις κραυγές, τον απόηχό τους, αυτή τη διάρρηξη παρθενικού υμένα ανεβάζει στην ουσία, στη σκηνή του Pantheon Theater, διασκευάζοντας και σκηνοθετώντας το «Ρωμαίο και Ιουλιέτα». Και είναι τόσο αβάσταχτες οι κραυγές των σφαγμένων προβάτων, ακόμα και για τον ίδιο, που αντιδρά αυτιστικά για να προσποιηθεί ότι δεν τις ακούει, την ώρα που παραδίδει ανυποψίαστο το θεατή στην καταλυτική τους επίδραση.
Αυτιστικά δημιουργώντας ένα δικό του κόσμο πολυποίκιλων αναφορών, αδιαφορώντας (;) για τη συνέπεια που μπορεί να έχουν στα μάτια και τις αισθήσεις του αποδέκτη. Πώς είναι ένα ιδιοφυές αυτιστικό παιδί που μπορεί με τις ώρες να παρακολουθεί με θρησκευτική ευλάβεια τον κάδο ενός πλυντηρίου να γυρνάει και μετά από μισή ώρα να σου πει πως ο κάδος έκανε 25 στροφές το λεπτό που σημαίνει 1.500 την ώρα που σημαίνει 45.000 το μισάωρο πριν η συσκευή μπει σε διαδικασία στιψίματος; Βούβα εσύ με το που ακούς, θαυμάζεις, σκας σε γέλια ή κλαις; Με αυτό το ερώτημα σε φέρνει αντιμέτωπο στην παράσταση χρησιμοποιώντας όλες τις οικείες σου αναφορές διαστρεβλωμένες σημειολογικά στο δικό του αυτιστικό κόσμο, ή και απλά έτσι, επειδή του αρέσει ένα χρώμα, ένα σχήμα, μια κουδουνίστρα.
Από μια ηλεκτρική σκούπα και το παίξιμο σαπουνόπερας της Ελισάβετ Μουτάφη (Καπουλέταινα) στο αυτοαναφορικό ξεγύμνωμα της πίκρας πίσω από την επιθεωρησιακή περσόνα που μέσα της εγκλωβίστηκε τραγικά στην καριέρα του ο Στάθης Ψάλτης (στο ρόλο της παραμάνας), την αποκατάσταση της ανάγνωσης Ελύτη από αστική και σαλονάτη σε ορμητική παθιασμένη ποίηση όπως γράφτηκε, και τη μεταφορά σε εφηβικό κινούμενο σχέδιο των χιλιάδων σελίδων με παρτούζες, από τον πολύτομο «Μεγάλο Ανατολικό» του Εμπειρίκου. Όλα αυτά μαζί με τη -στα όρια του ψυχιατρείου- τρέλα και ενέργεια του Αντρέι Ζουλάφσκι όταν διασκεύαζε τον «Ηλίθιο» του Ντοστογέφσκι στο εκτός ελέγχου και ορίων «L’ Amour Braque». Όχι τυχαία, ακόμα κι αν ο Λιγνάδης δεν έχει δει την ταινία, στη ραχοκοκαλιά και του «Ρωμαίου» και της ταινίας του Ζουλάφσκι, κυριαρχούν η αναρχική ερωτική τρέλα, και τα δύο «κακοποιούν» ευλαβικά ένα κλασσικό αριστούργημα και ξεκινούν περίπου με μια σκηνή που άντρες ντυμένοι με γελοίες μάσκες εισβάλλουν φασαριόζικα σε ένα χώρο κραδαίνοντας φαλλικά γκάνια.
Οι εισβολείς φεύγουν, η κραυγή όμως μένει να αιωρείται στο χώρο, μεταλλαγμένη σε εφηβικό παροξυσμό καθώς εισβάλλει από την πρώτη τους εμφάνιση στη σκηνή, μέσα στον 16χρονο Γιάννη Τσουμαράκη και τη 15χρονη Δανάη Βασιλοπούλου που για να στο θέσω πολύ πιο απλά, ξεπερνάνε ερμηνευτικά σε πάθος και τιμιότητα το 70 των συναδέλφων τους που αυτή τη στιγμή βρίσκονται πάνω σε κάποια Ελληνική θεατρική σκηνή. Εκεί απλά υποκλίνεσαι και σε πιάνει ρίγος πραγματικά, ίσως και ενόχληση απέναντι στις προσλαμβάνουσες σου για το σε ποια ηλικία επιτρέπεται το γ…σι. Σε ενοχλεί γιατί ο Λιγνάδης σατανικά, αποφεύγοντας να υπερθεματίσει στο σεξουαλικό παράγοντα (στο έργο του Σέξπιρ η Ιουλιέτα είναι 13) και προσεγγίζοντας τον πόθο των ηρώων του με τον πιο αβίαστο, αλλά συναισθηματικά εκρηκτικό τρόπο, κάνει την κυρία με το ταγέρ ασυνείδητα να αισθάνεται μια απροσδιόριστη για την εμμηνοπαυσική της φιλοτεχνία, ενόχληση, την οποία η ίδια μετά αποδίδει στις αυθαιρεσίες του σκηνοθέτη, αποφεύγοντας να αντιμετωπίσει την αλήθεια ακόμα και μέσα της.
Είναι ξεκάθαρο πως από την αρχή αυτό ακριβώς το κοινό έχει βάλει σαν στόχο μπουνιάς ο Λιγνάδης, με μια σχεδόν εκδικητική μανία με τρυφερό ενδεχόμενο την πιθανή αφύπνιση τους, πανέτοιμος και χαρωπός για τα πυρά ανταπόδοσης. Τα οποία αν διαβάσεις τα σχόλια των θεατών στα sites είναι υλικό για θεατρικό από μόνο τους με τίτλο «Μικροαστικές φυματιώσεις σε σεμεδάκι τέχνης». Το άλλο κοινό, αυτό που θα απολαύσει την παράσταση, παίζοντας με τους κωδικούς της σαν σφηνοτουβλάκια Lego, ας είναι έτοιμο να αναμετρηθεί με το βασικό νόμο της κρεατοφαγίας. Αυτόν που λέει πως δικαιούσαι να φας ζωντανό πλάσμα, μόνο όταν μπορείς να το σφάξεις και να το γδάρεις μόνος σου, γνωρίζοντας πως η απόλαυση του γκουρμέ γεύματος σου, θα συνδυάζεται πάντα με τις κραυγές απόγνωσης και τους πίδακες αίματος από το σφαχτό. Επειδή ο μόνος λόγος για να ντυθείς με τα καλά σου, τα λευκά και τα σιδερωμένα σου όταν πηγαίνεις θέατρο, είναι για να πιτσιλιστούν με τους λεκέδες του κόκκινου που όταν ξεραθούν και γκριζάρουν, θα δημιουργήσουν περίεργα σχήματα πάνω στο λευκό, σαν αυτά που χρησιμοποιούν οι ψυχίατροι στο τεστ Rorschach, ρωτώντας σε τι εικόνα σου θυμίζουν για να αναλύσουν την προσωπικότητά σου.
PANTHEON THEATER, Πειραιώς 166 Γκάζι, 2103471111. Παρ., Σαβ, 21.00, Κυριακή 19.00. Εισιτήρια, 15 – 45 ευρώ. www.pantheontheater.gr
Κάνε κονέ με τονΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στείλε του απειλητικές επιστολές και εξώδικα στο terra_gelida@hotmail.com
Σχόλια για αυτό το άρθρο