ΤΩΡΑ |
I could have danced all night..I could have danced all night and still have begged for more. Θα μπορούσα να τραγουδάω και να χορεύω όλο το βράδυ το εμβληματικό τραγούδι του έργου My Fair Lady του Bernard Shaw, μπαίνοντας για λίγο στη θέση της Audrey Hepburn όταν ενσάρκωσε κινηματογραφικά την ηρωίδα έργου, την Eliza Doolittle. Παρακολουθώντας το έργο Πυγμαλίων-Ωραία μου Κυρίa, σκεφτόμουν ότι δεν διαφέρει και πολύ από το παραμύθι της Σταχτοπούτας, αφού τελικά η όμορφη φτωχή και τίμια κοπέλα Eliza Doolittle, μεταμορφώνεται σε μια αριστοκρατική γυναίκα που έχει διδαχθεί καλά το savoir vivre, εντυπωσιάζοντας τον “πρίγικιπά” της, τον ευκατάστατο ευγενή καθηγητή Higgins, που ανταποκρίνεται στα συναισθήματα της, ζώντας εν τέλει αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!
Και εδώ πέφτουν οι τίτλοι του τέλους κι εγώ σας έχω αποκαλύψει την κατάληξη του παραμυθένιου στόρι. Μα νομίζω ότι η υπόθεση του έργου και πώς αυτό τελειώνει, εκτός του ότι είναι ήδη γνωστά, δεν έχουν και ιδιαίτερη σημασία, γιατί άξια λόγου και προσοχής είναι η σκηνοθεσία και η ερμηνευτική απόδοση του θιάσου. Ο Αλέξανδρος Ρήγας έχοντας αποκτήσει θεατρικά και τηλεοπτικά μεγάλη προϋπηρεσία, σκηνοθετεί ένα κλασσικό μιουζικαλίστικο έργο έχοντας μέτρο και αισθητική, ακολουθώντας την πεπατημένη οδό και διατηρώντας την κλασσικότητα του έργου. Η διατήρησή της, που εκτιμάται θετικά, δεν σημαίνει ότι έχει αποδοθεί βάσει μιας προκατασκευάσμενης καλλιτεχνικής φόρμας και ότι δεν επιδέχεται κάποιες μικρές σκηνοθετικές παρεμβάσεις, χωρίς βέβαια να μεταμοντερνίζει. Το σκηνοθετικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται η πλοκή του έργου, είναι οικείο στο κοινό δεδομένου ότι ένα παρεμφερές πλαίσιο χρησιμοποιήθηκε για την επιτυχημένη παραγωγή της σειράς Δύο Ξένοι. Πάντως όσον αφορά την ερμηνευτική απόδοση μεταξύ των θεατρικών και τηλεοπτικών πρωταγωνιστών, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης.
Η ανάπτυξη και εξέλιξη του love story, μεταξύ μιας νέας και όμορφης γυναίκας χαμηλού μορφωτικού και κοινωνικού επιπέδου και ενός καθηγητή υψηλού μορφωτικού επιπέδου και ευγενικής καταγωγής, συνοδεύεται από αρκετές χιουμοριστικές σκηνές, στις οποίες δίνουν το παρών: ο Παύλος Χαϊκάλης ως ο πανταχού παρών απολαυστικός κωμικός, ο Αντώνης Καφετζόπουλος ως αγαπημένος “Ακάλυπτος”, ο Θωμάς Παλιούρας, ως χαρακτηριστικός καρατερίστας και η Γιούλη Αγγελή ως η πληθωρική κωμική φιγούρα.
And now ladies and gentlemen…οι προβολείς πέφτουν στην Δήμητρα Ματσούκα και στον Κώστα Κόκλα. Η Ματσούκα, η οποία δεν θυμίζει σε τίποτα τις τηλεοπτικές ερμηνείες της, εμφανίζεται λαμπερή στο ρόλο της Eliza Doolittle, και η ερμηνεία της είναι ανεπηρέαστη από ερμηνευτικές φόρμες παλαιότερων ταλαντούχων προκατόχων του ρόλου. Ο Κόκλας ερμηνευτικά ισορροπεί ανάμεσα στην κυνική ψυχοσύνθεση του υπερόπτη, εσωστρεφή καθηγητή και στην ψυχοσύνθεση ενός άντρα που ενώ αγαπάει είναι πολύ εγωιστής για να το παραδεχτεί. Last but not least είναι η Μπέττυ Λιβανού, μια πραγματική Κυρία παλαιάς κοπής, που δίνει το δικό της θεατρικό στίγμα πάνω στη σκηνή. Στα highlights της παράστασης ο καλλίφωνος Ησαΐας Ματιάμπα, εντυπωσιάζει όχι μόνο λόγω της φωνητικής του ακεραιότητας αλλά και της ερμηνευτικής του προσπάθειας, ενισχύοντας το μουσικοχορευτικό κομμάτι της παράστασης.
Τα λειτουργικά σκηνικά του Μανώλη Παντελιδάκη και τα κομψά και στιλάτα κοστούμια του Απόλλωνα Παπαθεοχάρη, οι μεστές ερμηνείες του all star καστ και η κλασσική μετρημένη σκηνοθεσία, συμβάλλουν στην δημιουργία μιας ολοκληρωμένης αισθητικά θεατρικής παράστασης – σε παραγωγή των Θεατρικών Σκηνών, που μπήκαν …με το δεξί στο χώρο του θεάτρου- που δεν παραφωνεί αλλά φωτίζει τον Έρωτα που δεν γνωρίζει από κοινωνικές διακρίσεις και νόρμες.
Σχόλια για αυτό το άρθρο