Κριτική: “Ρομπέρτο Τσούκο” στο Από Μηχανής Θέατρο

Ρομπέρτο Τσούκο: Ένας κατά συρροήν δολοφόνος. Θύματά του ήταν ο πατέρας του, η μητέρα του, ένας επιθεωρητής της αστυνομίας και ένα μικρό αγόρι. Ο Κολτές στο ρόλο του αστυνομικού ρεπόρτερ, καταγράφει βήμα προς βήμα την πορεία ενός παράφρονα νεαρού, που προβαίνει σε αλλόφρονες πράξεις, που αποτελούν το κατηγορητήριο του. Συγγραφικά δεν επιδιώκει να δικάσει τον Ρομπέρτο Τσούκο, ούτε να αποδώσει το “δριμύ” κατηγορώ αλλά να δημιουργήσει ένα ψυχογράφημα του ίδιου και της κοινωνίας που τον περιβάλλει.

ΣχετικάΆρθρα

Ο Ρομπέρτο Τσούκο είναι ο δραπέτης μιας σύγχρονης φυλακής, που κυνηγά στο φως τον εαυτό του. Είναι ένας μοναχικός αντιήρωας, που δεν μπορεί να διαχειριστεί τα συναισθήματά του και χάνεται στη λογική του, είναι “ένας διχασμένος ρινόκερος”, που μέσα στην παράνοιά του βρίσκει λογικό το γεγονός ότι σκότωσε τους γονείς του. Δεν ψάχνει για υλικά αγαθά αλλά κάθε κίνησή του, είναι για να βρεθεί ένα βήμα πιο κοντά στον Ήλιο, που με τις ακτίνες του, θα τον απαλλάξει από τους φόβους του και θα τον λυτρώσει από τις άγριες και άλογες πράξεις του. Ο Τσούκο απευθύνει ανοικτό κάλεσμα στην κοινωνία, της οποίας είναι μέλος, προκειμένου να ανοίξει τα μάτια της και να δει αυτό που βλέπει εκείνος: ότι η ελευθερία βρίσκεται στο Φως. Αν και εκφράζει την επιθυμία να μείνει ανώνυμος και να γίνει αόρατος, με κάθε του κίνηση, γίνεται ακόμα πιο επώνυμος: γίνεται το πρόσωπο που όλοι καταζητούν.

Στο έργο δεν γίνεται μια πλήρης ψυχολογική διάγνωση της ψυχοσυναισθηματικής κατάστασης του Τσούκο, αποτυπώνεται μόνο η ωμότητα των πράξεων του και η απάθεια μιας κοινωνίας απρόσωπης, που τα μέλη της, στέκονται σιωπηλοί παρατηρητές της εκτέλεσης των στυγερών και αψυχολόγητων εγκληματικών πράξεων του Τσούκο, που ασυναίσθητα τις πυροδοτούν και γίνονται συνένοχοι. Με τη σκηνοθετική προσέγγιση της Ελισάβετ Θεοδώρου, αποδίδεται η προσωπογραφία του Ρομπέρτο Τσούκο μέσα από την σύνθεση ενός θεατρικού παζλ, όπου τα κομμάτια που το αποτελούν είναι τα πρόσωπα του κοινωνικού περίγυρου του Τσούκο, που βρέθηκαν στον ασταθή δρόμο του και έγιναν μάρτυρες-συμμέτοχοι των γεγονότων που διαδραματίστηκαν. Η Θεοδώρου δεν επιχειρεί να εντυπωσιάσει με σκηνοθετικές υπερβάσεις και σκηνικές υπερβολές. Στην παράστασή της, πέρα από τις ερμηνείες, το βάρος δίνεται στο κείμενο, θέλοντας να αναδείξει την διαχρονικότητα του συγγραφικού έργου.

Τοποθετώντας στο κέντρο της σκηνής όλους τους ήρωες του έργου, που συνθέτουν το προφίλ του Τσούκο, γίνεται κατανοητό ότι ο πρωταγωνιστής του έργου δεν είναι ένα πρόσωπο αλλά πολλά πρόσωπα μαζί. Μια ομάδα, από νέους πολλά υποσχόμενους ηθοποιούς, ερμηνεύει επί σκηνής με άνεση όλους τους χαρακτήρες του έργου, καταφέρνοντας να ισορροπήσει το κωμικό με το δραματικό στοιχείο.

Ο Σοφοκλής Μαθιόπουλος στο ρόλο του Ρομπέρτο Τσούκο, θέλοντας να αποτυπώσει εκφραστικά την καλοσύνη και την αγριότητα της συγκεχυμένης του ταυτότητας, διατηρεί μια σταθερή ερμηνευτική πορεία, κάπως διστακτική στην αρχή και με διάθεση ανίχνευσης των πτυχών του ρόλου. Η Ελισάβετ Θεοδώρου, εκτός του ρόλου της σκηνοθέτιδος, διατηρεί στην παράσταση τους ρόλους της μάνας, της πόρνης και της κυρίας στο πάρκο, με τις ερμηνευτικές εναλλαγές να είναι εμφανείς, χωρίς να παρουσιάζουν διακυμάνσεις. Η Κριστέλα Ζοτάι υποδύεται με φυσικότητα τους νεαρούς ρόλους της παιδούλας και του μικρού αγοριού. Ο Βασίλης Ασημάκης έχει επωμιστεί το βάρος της ερμηνευτικής απόδοσης τριών διαφορετικών ανδρικών ρόλων: του αδερφού, του επιθεωρητή και του θαμώνα του πάρκου, καταφέρνοντας επιτυχώς να κάνει ερμηνευτικά αισθητές τις εναλλαγές των ρόλων. Η Βασιλική Ζαντρίμα κινείται με ευελιξία ανάμεσα στους ρόλους της χειριστικής αδελφής και της πατρόνας. Η Άννα-Μαρία Βέλλη και η Μαρία Φρουδαράκη ως φύλακες, ως πόρνες και ως θαμώνες του πάρκου ακολουθούν ερμηνευτικά τις σκηνοθετικές επιταγές, συμπληρώνοντας το καστ της παράστασης.

Όλα τα τεχνικά μέσα (video, φωτισμός, μουσική) έχουν επιστρατευτεί ώστε να επιτείνουν την ένταση της παρεκκλίνουσας πορείας του Τσούκο και της αναζήτησής του πριν εξαφανιστεί στο Φως.

Συνοπτικά, πρόκειται για μια παράσταση σύγχρονης σκηνοθετικής ματιάς που αγκαλιάζει το έργο του Κολτές, χωρίς να ασκεί κριτική στο πρόσωπο του Τσούκο, αφήνοντας το κοινό ανεπηρέαστο και ως το επί το πλείστον ικανοποιημένο.

ROBERTO ZUCCO

του Bernard- Marie Koltès

Ως 7 Φεβρουαριου κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 20:00 στο Από Μηχανής Θέατρο

Mετάφραση / Δραματουργία :Ελισάβετ Θεοδώρου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Eυδοξία Λομβαρδά
Παίζουν: Βασίλης Ασημάκης, Άννα-Μαρία Βέλλη, Βασιλική Ζαντρίμα, Κριστέλα Ζοτέ, Σοφοκλής Μαθιόπουλος, Μαρία Φρουδαράκη.
Video : Adrien Calendron, Lambert Pounel, Alex Mesnil.
Graphic Design: Ελένη Χαλάτη
Video Art : Joseph Mané ( Fr) Maite Leon (Fr)
Κοστούμια:Felipe Papas ( Fr), Δεσποινα Κολοκοτσά
Σκηνογραφία : Αλέξανδρος Στραβοσκιάδης
Mediation Culturelle: Violette LetoqueuxΤιμή Εισιτηρίου : 10 €

Διαβάστε επίσης:

Παγκόσμια Ημέρα Φιλιού Σήμερα γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Φιλιού
Aκρόαση για το μιούζικαλ «Ένα βήμα τη φορά» Από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα
«Roberto Zucco» στο Θέατρο Πλύφα Από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα
«Επιθεωρητής» από τον Γιάννη Κακλέα στο Θέατρο Γκλόρια Μετά την παράσταση φαινόμενο “Ο Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού” που επί τρία χρόνια σημείωνε απανωτά sold out, ο μοναδικός Γιάννης…
Άγιος Έρωτας: Ποια είναι η Χριστίνα Την υποδύεται η Κατερίνα Παπουτσάκη