Ο Δημήτρης Τσακούμης έχει Δει Όλες Τις Ταινίες Που Κέρδισαν Χρυσές Σφαίρες Και Αποκαλύπτει…
«Τι Κέιτ Μπλάνσετ, τι Δήμητρα Παπαδοπούλου»
Επειδή πήραν μια Χρυσή Μπάλα δεν σημαίνει ότι αναγκαστικά την άξιζαν κιόλας. Τουλάχιστον όχι όλοι τους…
ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ: «12 Χρόνια Σκλάβος» του Στιβ ΜακΚουίν
Αγαπώ αυτόν τον σκηνοθέτη, ο οποίος πέρυσι μας χάρισε το πολύ μοντέρνο και σέξι «Shame» και μας σύστησε τον απίστευτο πρωταγωνιστή του, τον Μάικλ Φασμπέντερ. Φέτος με το «12 Χρόνια Σκλάβος» κατάφερε να εκσυγχρονίσει με τη ματιά του ένα σενάριο που μοιάζει τόσο παλιακό και κλισέ όσο το «Όσα Παίρνει ο Άνεμος», αλλά και πάλι, αν δεν ήταν όλος αυτός ο αντίστροφος ρατσισμός του Χόλιγουντ που προωθεί οτιδήποτε «black & proud» για να στηρίξει τον Ομπάμα, πολύ αμφιβάλω ότι η ταινία θα έφτανε ως εδώ.
ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΚΩΜΩΔΙΑ Ή ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ: «Οδηγός Διαπλοκής» («American Hustle»)
Έχει διχάσει. Οι μισοί το λατρεύουν και οι άλλοι μισοί δεν βρίσκουν τον λόγο που έκανε τόσο ντόρο μια ταινία που ώρες ώρες αναρωτιέσαι αν είναι κωμωδία (δεν γελάς πολύ), δράμα (δεν είναι και πολύ σοβαροί οι διάλογοι) ή ένα σενάριο που απέρριψε ο Τζιμ Κάρεϊ. Οι γυναίκες πρωταγωνίστριες είναι πάντως εκπληκτικές (βλ. παρακάτω) και η εικονογραφία των ’70s πολύ φαντασμαγορική σαν Gucci φόρεμα.
Α’ ΑΝΔΡΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ – ΔΡΑΜΑ: Μάθιου ΜακΚόναχι, «Dallas Buyers Club»
Νομίζω του το δώσανε επειδή για τις ανάγκες του ρόλου αδυνάτισε τόσο πολύ, που στην αφίσα έφτασε να μοιάζει δισδιάστατος. Του έχει βγει, βέβαια, σε καλό (στις διακρίσεις και στην αναγνώριση από το σινάφι του) που μπαίνει κάθε φορά τόσο κυριολεκτικά στο πετσί του ρόλου και ακολουθεί κάποιου είδους Μέθοδο (Στανισλάφσκι), όπως κάποτε ο Ρόμπερτ ντε Νίρο. Όμως, επειδή κάθε φορά μεταμορφώνεται υστερικά σε ό,τι του ζητήσει ο σκηνοθέτης, δεν σημαίνει ότι είναι και ταλεντάρα – μην τρελαθούμε.
Α’ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΡΟΛΟΣ- ΔΡΑΜΑ: Κέιτ Μπλάνσετ, «Θλιμμένη Τζάσμιν»
Έχω δει ευχάριστα όλες τις ταινίες του Γούντι Άλεν – και τις πεντακόσιες… Φέτος, μια πρωταγωνίστριά του, η Κέιτ Μπλάνσετ, κατάφερε ίσως για πρώτη φορά να είναι πιο σημαντική από τον ίδιο τον ιδιοσυγκρασιακό σκηνοθέτη και σεναριογράφο, που δεν μπόρεσε να την καπελώσει. Γι’ αυτό και άρεσε τόσο η ερμηνεία της σε κοινό και κριτικούς, παρόλο που -ας το παραδεχτούμε παρακαλώ- έπαιξε τη φαντασμένη νευρωτική με τον πιο προφανή τρόπο, όπως ακριβώς θα το έκανε και η Δήμητρα Παπαδοπούλου.
Α’ ΑΝΔΡΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ – ΚΩΜΩΔΙΑ Ή ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ: Λεονάρντο ντι Κάπριο, «Wolf of Wall Street»
Με αυτό το baby face και αυτή την προεφηβική φωνούλα, δεν θα μπορέσω ποτέ να τον δω ως σοβαρό άντρα σε κανένα ρόλο, παρόλο που τόσοι και τόσοι ιδιοφυείς σκηνοθέτες πίνουν νερό στο όνομά του (ίσως επειδή είναι συμπαραγωγός στις ταινίες τους και τα φέρνει στο ταμείο;). Παραδέχομαι, όμως, ότι στον «Λύκο της Γουόλ Στριτ» του πήγαιναν γάντι η κιτς χλιδή των ’80s – ’90s, τα λουλουδάτα πουκάμισα και τα χρυσά ρολόγια.
Α’ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΡΟΛΟΣ – ΚΩΜΩΔΙΑ Ή ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ: Έιμι Άνταμς, «Οδηγός Διαπλοκής»
Είναι γ@μάτη ηθοποιός αυτή. Μέχρι και το ιερό τέρας Μέριλ Στριπ είχε καταφέρει να κατατροπώσει στο «Αμφιβολία».
Β’ ΑΝΔΡΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ: Τζάρεντ Λίτο για το «Dallas Buyers Club»
Αρέσει γενικά πολύ η περσόνα του και το δήθεν ροκ στιλάκι του είναι «too hot right now». Τα βραβεία, έτσι κι αλλιώς, πιάνουν κάθε φορά τη μυρωδιά της στιγμής κι ο Τζάρεντ Λίτο έχει τον τρόπο του να μας γαργαλάει τη μύτη.
Β’ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΡΟΛΟΣ: Τζένιφερ Λόρενς, «American Hustle»
Πολύ κούκλα, πολύ σέξι, πολύ αβίαστα καλή σε όλους τους ρόλους της. Δεν έχω (άλλα) λόγια.
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ: Αλφόνσο Κουαρόν, «Gravity»
Το πήρε επειδή κατάφερε να κάνει τη γωνία λήψης να γυρίζει διαρκώς γύρω γύρω 360 μοίρες. Τόσο όσο, όμως, ώστε να μη φτάνουμε στη ναυτία και στον εμετό.
ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΣΕΝΑΡΙΟΥ: Σπάικ Τζόνζι, «Her»
Too pretentious a hipster…
ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ: «Η Τέλεια Ομορφιά» του Πάολο Σορεντίνο
Ελπίζω να πάρει και το Όσκαρ για να το τρίψω στη μούρη μιας ξινής, που ούτε πολύ ούτε λίγο αποκάλεσε στο facebook «αμόρφωτους και ακούλτουρους» (sic) όσους βρήκαν την ταινία αριστούργημα. Άι μαρή…
ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΕΣΙΛ ΝΤΕΜΙΛ: Γούντι Άλεν
Θα είμαι μαζί του μέχρι το τέλος. Ή τουλάχιστον μέχρι να βγει καταδικαστική απόφαση για όλες τις ασέλγειες που του έχουν καταλογίσει.
ΚΑΙ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΕΙΡΑ: «Breaking Bad»
Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή και κανένας ηθοποιός πιο πειστικός στον ρόλο του μικροαστού που κρύβει μια άβυσσο από τον…
ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ – ΔΡΑΜΑ: Μπράιαν Κράνστον, «Breaking Bad».
ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΗΘΟΠΟΙΟΣ – ΔΡΑΜΑ: Ρόμπιν Ράιτ, «House of Cards»
Κλασάτη, ψυχρή, αδίστακτη. Το πάιζει τόσο καλά που ώρες ώρες τη ζηλεύω.
ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΣΕ ΜΙΝΙ ΣΕΙΡΑ Ή ΤΗΛΕΤΑΙΝΙΑ: Μάικλ Ντάγκλας, «Behind the Candelabra»
Θα μπορούσαν να το πουν και βραβείο «Λίγο Πριν τον Τάφο».
Σχόλια για αυτό το άρθρο