Νοέμβριος με παπαρούνες στο Λονδίνο

Aπό χθες όλοι φοράνε την περίφημη κόκκινη παπαρουνίτσα του Rememberance Day. Δεν έχει τύχει χρονιά να χάσω αυτή την ημέρα – είτε ζούσα εδώ , είτε ερχόμουν τυχαία. Το Poppy Appeal είναι ένα φιλανθρωπικό κίνημα μεγατόνων θα έλεγα του αγγλικών βασιλικών στρατιωτικών δυνάμεων. Παράλληλα θυμούνται και τιμούν την ιστορία τους και τους ανθρώπους που θυσιάστηκαν για την πατρίδα τους με το σωστό τρόπο.

ΣχετικάΆρθρα

Χθες στην τηλεόραση δεν ήξερα τι να πρωτοδώ – και όλοι ανεξαιρέτως φορούσαν την παπαρουνίτσα τους στο πέτο.

Ο Graham Norton είχε τον Elton John, την Judie Dench και τον Jeremy Paxman – γνωστό παρουσιαστή. Ο Jeremy είπε στον αέρα πως ο κόσμος έχει πολλά και σοβαρά προβλήματα και πως οι πολιτικοί που υπόσχονται πως θα τα λυσουν απλώς λένε μπούρδες. Ο κωμικός John Bishop , επίσης καλεσμένος και ενεργός βοηθός του poppy appeal τον ρώτησε αν θα τους έλεγε να σκάσουν και οι δύο συμφώνησαν πως αυτό είναι πολύ πιθανό. Επίσης η Judie Dench θεά στα 78 θυμήθηκε ιστορία πως κάθησε κατά λάθος στο θρόνο της Βασίλισσας στο Μπάκινγκαμ όταν την επισκέφτηκαν με τον Sir Ian McKellen. Dame και η Judie αλλά Sir και ο Elton John που μίλησε για τα παιδιά του λέγοντας πως θα κάνει τα πάντα γι αυτά μέχρι και να τα πηγαίνει στο σχολείο, για το τουρ του στην Αμερική και για το πόσο λίγες πιθανότητες είχε ένα παιδί γεννημένο σε εργατική πολυκατοικία να χορέψει cheek to cheek με τη βασίλισσα της Αγγλίας στο παλάτι.

O Elton τραγούδησε με φανερά σπασμένη φωνή αλλά έπαιξε υπέροχο πιάνο – η φωνή του είναι αξέχαστη όταν την έχεις ακούσει live στα καλά του.. Στο άλλο κανάλι είχε τον Chatty Man , Αλαν Καρ με καλεσμένη τη Joan Collins – μεταφυσικά ίδια και καθόλου παραμορφωμένη και μίλησαν και για σεξ. Oσοι αποθεώνουν τα αμερικάνικα talk shows καλό είναι να δουν τα αγγλικά. Οσο σκέφτομαι τα ελληνικά μου έρχεται μία μίνι δυσφορία. Ειδικά για το ότι πρέπει να τρώω στη μάπα όλους τους εφήμερους ανθυποστάρς, όσο συμπαθητικά παιδιά και αν είναι και όχι ανθρώπους που πραγματικά με ενδιαφέρουν – ανεξαιρέτως ηλικίας. Χθες φαντάσου έβλεπα στον ύπνο μου πως χόρευα στο Dancing with the Stars και ξύπνησα μούσκεμα στον ιδρώτα. Κι εδώ σκοτώθηκαν στο δρόμο δύο άνθρωποι αλλά για ληστεία και η ζωή συνεχίζεται πάντα με ψυχραιμία. Ψύχραιμα ανεβήκαμε και στον 38ο όροφο του Heron Tower για να φάμε στο SushiSamba και να χαζέψουμε τη θέα.

Το Λονδίνο είναι η μοναδική πόλη στον κόσμο που γίνεται ωραιότερη και εκμεταλλεύεται όλες τις περιοχές της μεταλλάσοντας τις πιο άσχημες ή βαρετές στις πιο exciting και ωραίες. Το μπαρ του εστιατορίου είναι συγκλονιστικό, το φαγητό ένα μείγμα γιαπωνεζολατίνο και με λιακάδα έξω ένα όνειρο.

Το φαγητό βέβαια καμία σχέση με αντίστοιχα περίφημα ασιατικά όπως το ναό του dim sum Yauacha στο Soho – σχεδιασμένο από τον Christian Liaigre- όπου αυτοκτονείς κανονικά μπροστά στην crispy πάπια και το sticky ρύζι μαγειρεμένο μέσα σε lotus leaf με κοτόπουλο και γαρίδες.

Ολα μου αρέσουν σε αυτήν την πόλη. Ακόμα και ο καφετί Τάμεσης..

Πήγα και είδα το Captain Philips στον ωραιότατο κινηματογράφο Everyman στο Maida Vale που έχει συγκλονιστικό μπαρ – το αγαπημένο μου στο Λονδίνο. Καλός ο Tom Hanks και εξαιρετικός ο σομαλός Barkhad Abdi. Οτιδήποτε ιστορία είναι αληθινή με ενδιαφέρει. Το fiction δε με ικανοποιεί πια ούτε στα βιβλία ούτε στον αμερικάνικο τουλάχιστον κινηματογράφο -γιατί οτιδήποτε ευρωπαικό το προτιμώ στα πάντα.

ΥΓ. Μετά την τρέλα του Halloween αναμεταδίδω τα δύο πιο εντυπωσιακά κοστούμια. Ενα ανθρώπινο αηδιαστικό και ένα του παγκ του Mobby που είναι θεότητα σαν το αφεντικό του.