Όλοι ξαφνικά θυμούνται και ήξεραν τη Μαλβίνα. Άγιασε και το Μαλβινάκι – άντε να τη δω στον ύπνο μου γιατί μένω και σπίτι της…
Με την ευκαιρία των γενεθλίων της εκρητικής φιλενάδας που κανείς δε θα ξεχάσει αναπαράγω ένα παλιότερο κείμενο του Δημήτρη Τσακούμη και ένα απόσπασμα από ένα εκπληκτικό κείμενο του Παναγιώτη Μενέγου στο popaganda.gr “… Κι επίσης, για άλλη μια φορά, αυτό που κάνει εντύπωση είναι το οικουμενικό RIP. Συντονισμένα εκατομμύρια accounts από χθες θρηνούν ταυτόχρονα και – για να μείνουμε στα ελληνικά – με ένα πολύ ιδιαίτερο προσωπικό τόνο που μερικές φορές ξεπερνά το σχήμα του «αγαπημένου ηθοποιού» και φτάνει σε εκείνο του «δικού μας ανθρώπου». Φυσικά, το ένα δεν αναιρεί το άλλο, αλλά γνωρίζοντας τα δεδομένα της νέας εποχής, δεν μπορείς να αναρωτιέσαι αν το μέσο υπαγορεύει την ένταση της θλίψης, αν αυτό το #RIP αποτελεί πια μια μορφή ηλεκτρονικής κοινωνικοποίησης στα άγρια χρόνια του facebook”
«Τους πείραξε που συνέκρινα τη Γερμανού με τη Μαλβίνα»! από το Δημήτρη Τσακούμη
Την προηγούμενη βδομάδα δεν ήταν λίγοι όσοι μου την «έπεσαν» επειδή παρά τρίχα συνέκρινα τη Ναταλία Γερμανού με τη Μαλβίνα Κάραλη. Συνάδελφοι που από πριν ήξερα ότι θα ξινίσουν (είναι πια αφόρητα προβλέψιμο ποιους συμπαθεί και ποιους αντιπαθεί το σινάφι μας, ποιους παραδέχεται και ποιους όχι), οι συνήθεις κουλτουριάρηδες αστοί που ανεβάζουν στο ίδιο βάθρο τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Γιάννη Φλωρινιώτη, την Ελένη Βιτάλη και την Πάολα, την τραβεστί που έβγαζε το περιοδικό «ΚΡΑΞΙΜΟ», αλλά και μια-δυο τηλεπερσόνες που ζήλεψαν πολύ, δεν μπόρεσαν να κρατηθούν και εκδηλώθηκαν, όλοι μαζί αγανάκτησαν με μένα: «Μα η Μαλβίνα ήταν μία και μοναδική!»-cult.
Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός – πόσο μάλλον οι ιδιαίτεροι, οι εκκεντρικοί και οι ταλαντούχοι που σίγουρα άφησαν το φάλτσο στίγμα τους σε μια ολόκληρη εποχή. Και είναι ακριβώς οι μοναδικοί που θα ‘πρεπε να χρησιμοποιούνται κατά κόρον ως μέτρο σύγκρισης, σαν αιώνια αναλλοίωτα σταθμά, φυλαγμένα στο μουσείο της μνήμης, με τα οποία θα αντιπαραβάλλουμε συχνά όλους τους άλλους για να ξέρουμε ακριβώς για τι πράγμα μιλάμε.
Δεν ταύτισα καμιά Ναταλία με καμιά Μαλβίνα. Δεν είπα ότι είναι πλασμένες κατ’ είκόνα και καθ’ ομοίωσιν, πως έχουν τα ίδια βίτσια, το ίδιο μαλλί, την ίδια τρέλα στον έρωτα. Ήμουν συγκεκριμένος: είναι δυο θηλυκές εξαιρέσεις με φαρμακερό χιούμορ στον βάλτο με τα σοβαροφανή φίδια που είναι η τηλεόραση.
Θυμήθηκα, όμως, έτσι το μεγαλύτερο πρόβλημα του δημοσίου λόγου στον τόπο μας: εκατομμύρια απαγορεύσεις και γκρίζες ζώνες σαν τα Ίμια –πρόσωπα που δεν σου επιτρέπεται να πιάνεις στο στόμα σου, παρά μόνο για να τους κάνεις τρισάγιο. Ένα αχαρτογράφητο ναρκοπέδιο από ιερά ονόματα, στα οποία δεν περιλαμβάνονται μόνο οι επιφανείς άνδρες της αρχαιότητας και οι οπλαρχηγοί του ’21, αλλά επιπλέον ένα μάτσο παλιές λαϊκές τραγουδίστριες, ερασιτέχνες ηθοποιοί της Φίνος Φιλμς και σκηνοθέτες επιπέδου «Δελφινάριο».
Καταλαβαίνω ότι τα «ταμπού» ήταν χρήσιμα στον πρωτόγονο νησιωτικό πολιτισμό της Τόνγκα, απ’ όπου προέρχεται ο όρος, κι επίσης τα «τοτέμ» βοηθούσαν να διατηρηθεί η τάξη των πραγμάτων στις απλοϊκές κοινωνίες των ερυθρόδερμων, αλλά σε ένα σύγχρονο forum, η λογική «δεν αγγίζω γιατί είναι τζιζ» είναι απλά καθυστερημένη, ειδικά αν τα φερόμενα ως ιερά τέρατα δεν είχαν ποτέ σκοπό να ανακηρυχτούν μετά θάνατον σε τέτοια. Η Μαλβίνα Κάραλη, για παράδειγμα, όταν εμφανιζόταν σε trash πίστα μαζί με τη Γιούλη Τσίρου (!) δεν τραγουδούσε τα λαϊκά για την υστεροφημία της, αλλά για τον νταλκά της.
Έχω διαπιστώσει επίσης ότι όσοι δεν έχουν την κριτική ικανότητα να ξεχωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρο, αγιοποιούν και μουμιοποιούν συλλήβδην όποιον έχει απλά… πεθάνει, είτε είναι μυροβλύτης είτε όχι, ενώ αν ήταν ζωντανός θα τον έραναν με προσβολές και καταφρόνια.
Να μη θυμηθώ, δηλαδή, ότι στις ιστορικές «ΕΙΚΟΝΕΣ» η dame Ελένη Βλάχου πλάσαρε με ρομαντικές φωτογραφίες και τακτ όλο το βαλκανικό celebritysystem εκείνης της εποχής (ίσως πιο αμόρφωτο και έκλυτο απ’ ό,τι σήμερα); Είναι ύβρις να βάζεις στην ίδια πρόταση τον Χατζιδάκι και τη Μόνικα; Η Ναταλία Γερμανού τελικά δεν έπεσε κάτω από τη μηλιά του Φρέντυ Γερμανού, επειδή κάνει το «Μες στην Καλή Χαρά» κι όχι το νοσταλγικό «Αλάτι και Πιπέρι»; Μα εγώ έχω δει στο youTube τη συνέντευξη που ο μπαμπάς Γερμανός έκανε στο μαιευτήριο με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και το νεογέννητο Γιαννάκη Παπαμιχαήλ στην αγκαλιά της, και το θέμα δεν μου φάνηκε και τόσο αποστειρωμένα εστέτ. (Σημ.: Πόσο μπροστά για την εποχή της αυτή η μετάδοση! Πολύ πριν τις φωτογραφίσεις με τα νεογέννητα των Μπραντζελίνα στο «Hello»).
Ύστερα, σου λένε, ο Θανάσης Βέγγος είναι ύψιστος, ο Στάθης Ψάλτης κατάπτυστος. Ο ζωγράφος Θεόφιλος ήταν ναΐφ, οι εικοσάρηδες εικαστικοί αφελείς. Οι ταινίες του Αλέκου Σακελλάριου παίρνουν 4 αστέρια και του Χριστόφορου Παπακαλιάτη κουτάκι (=κακή). Ο Ζαμπέτας ήταν μεγαλοφυΐα, οι σημερινοί λαϊκοί συνθέτες σκουπίδια όλοι γενικά. Καμιά ισορροπία στη σύγκριση μεταξύΝα πεθαμένων και ζωντανών. Ή του ύψους ή του βάθους. Ή με βάγια ή με σκατά. Τι να γράψω κι εγώ για να μην παρεξηγηθώ; Χιώτης!; Μάμπο!;
Σχόλια για αυτό το άρθρο