-Ποια νομίζεις ότι είναι τα προτερήματά σου και ποια τα ελαττώματά σου;
Αυθορμητισμός, ειλικρίνεια, η ισορροπία μου σαν άνθρωπος, η σοβαρότητα μου, αυτά είναι τα συν του χαρακτήρα μου. Στα ελαττώματα μου είναι ότι παραείμαι ειλικρινής και θέλω να λέω κατάματα πια στον άλλον αυτό που αισθάνομαι.
-Ποιά αστέρια δεν γνώρισες και θα ήθελες να είχες γνωρίσει;
Τη Μελίνα Μερκούρη. Θα μπορούσα να την είχα γνωρίσει αλλά όταν εγώ ξεκίνησει, η Μελίνα ήταν ήδη πολιτικός, είχε αποστασιοποιηθεί από τα καλλιτεχνικά και η ζωή της ήταν πολύ διαφορετική από τη δική μου
-Με την πολιτική το΄χεις;
Δεν τό ‘χω καθόλου, μακάρι όμως να μπορώ να βοηθάω.
-Η γνώμη σου για την κατάσταση που βιώνουμε στη χώρα μας, ποια είναι;
Νομίζω πια ότι είμαστε πιόνια μιας κατάστασης και αυτό δεν ξέρω πόσο χρόνο θα κρατήσει και πόσες γενιές θα πάρει, υπάρχει ένα σχέδιο από πίσω προφανώς. Εγώ δεν κολλάω όμως σ’ αυτό, σε εποχές κρίσης κάνω πράγματα που τα ακολουθεί ο κόσμος. Δημιουργικά δεν με έχει πειράξει, μόνο οικονομικά, όπως όλους.
-Kορίτσια ησυχία, έχουμε φωτογράφηση! Η Ντόλλυ και η Μαρίτσα πανταχού παρούσες, φυσικά και στο γραφείο του Μάκη.
-Νέα Αλίκη έχουμε στις μέρες μας;
Η Ελένη Μενεγάκη, στην οποία έχω ιδιαίτερη αδυναμία, είναι η Βουγιουκλάκη του σήμερα. δεν είναι μια περίπτωση τυχαία. Το λαϊκό έρεισμα που έχει στη μάζα, το είχε κι η Αλίκη η οποία άφησε κι ένα έργο πίσω της, λόγω του ότι ήταν ηθοποιός. Η Ελένη μας χαρίζει το χαμόγελο της και μας κρατάει συντροφιά για είκοσι χρόνια μέσα στα σπίτια μας κι αυτό είναι ένα έργο θεωρώ.
-Τελειώσαμε μέσα. Πάμε στη βεράντα με θέα τον υπέροχο κήπο
-Όλα τα φυτά τα περιποιούμαι μόνος μου. Αγαπώ πολύ τα λουλούδια.
Η Ντόλλυ και η Μαρίτσα εννοείται ότι μας ακολούθησαν και στη βεράντα…
…αλλά και στον κήπο!
Οικογενειακή φωτογραφία. Η βαφτιστήρα του Πολυτίμη, ανάμεσα στη μαμά της (αριστερά) και στην αδελφή του Μάκη (δεξιά)
Μάκη σ΄ευχαριστούμε πολύ που μας άνοιξες το σπίτι σου αλλά και την καρδιά σου σε μια εξομολόγηση ψυχής!
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΙΚΗ:
Η Αλίκη, στα δεκαοκτώ χρόνια που έζησα κοντά της, ουδέποτε μου κακομίλησε ή με προσέβαλε. Η μοναδική φορά που την είδα να εξαγριώνεται απέναντί μου, ήταν όταν μια μέρα μάς είδε σε εφημερίδα αγκαλιά με τη Μιμή, από τα γενέθλιά της σε ένα κλαμπ. Εκείνη τη βδομάδα έτυχε να είμαι με την Αλίκη μαζί σε εξώφυλλο περιοδικού, που πράγματι για μένα ήταν πολύ μεγάλη τιμή. Μόλις με είδε με τη Μιμή στην εφημερίδα, έγινε έξαλλη: «Είναι δυνατόν να βγαίνεις σε εξώφυλλο με την εθνική σταρ, και την ίδια εβδομάδα να ποζάρεις χαζοχαρούμενα στις εφημερίδες με την Ντενίση;» «Μα, Αλίκη μου, η Μιμή είναι φίλη μου!» Τι ήταν να το πω αυτό; Μας άκουσε όλο το θέατρο. «Αν είναι η Μιμή φίλη σου, δεν είμαι λοιπόν εγώ! Κι εσύ με πρόδω- σες!» ούρλιαξε. «Όχι, Αλίκη μου, αυτό δεν το δέχομαι. Δεν είναι προδοσία να πηγαίνεις να ευχηθείς σε μια φίλη τόσων χρόνων, όταν σε καλεί στα γενέθλιά της». Προτίμησα να φύγω από το καμαρίνι για να μη γίνουν τα πράγματα χειρότερα. Πρώτη φορά έβλεπα την Αλίκη έτσι απέναντί μου. Θεωρώ, βέβαια, πως ήταν άδικη! Η Νότα μού έκανε νόημα, σαν να μου έλεγε, άσ’ την, θα της περάσει. Γιατί εκείνη την ήξερε καλύτερα απ’ όλους. Έτσι ήταν η Αλίκη. Μπορεί να φώναζε, να μπουρίνιαζε, να τσακωνόταν χωρίς ιδιαίτερο λόγο και την άλλη μέρα να μη θυμότανε τίποτα. Εγώ, γνωρίζοντας όλη αυτή την κατάσταση προτίμησα να φύγω από το θέατρο και να μη δώσω συνέχεια στο θέμα. Ήξερα, βέβαια, καλά πως στις φιλίες της ήθελε αποκλειστικότητες. Αδυναμίες, για μια γυναίκα τόσο έξυπνη και τόσο πετυχημένη, αλλά και από την άλλη, ανθρώπινα κατανοητές. Από νέο κορίτσι πάλευε μόνη της με θεούς και δαίμονες και επιβλήθηκε δυναμικά σε έναν σκληρό και ανδροκρατούμενο στην ουσία χώρο. Έμεινε στην κορυφή για σαράντα ολόκληρα χρόνια και ήταν φυ- σικό να είχε και τέτοιου είδους ανασφάλειες. Δυστυχώς, είχε χάσει την εμπιστοσύνη της στους ανθρώπους που την περιτριγύριζαν, και κάποια στιγμή πήραν τα σκάγια και μένα. Εγώ, όμως, δεν κόλλησα σ’ εκείνη την άτυχη στιγμή. Μετά από μια βδομάδα πήγα στο θέατρο και μπήκα στο καμαρίνι σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. «Καλησπέρα, τι κάνουμε;» «Πού είσαι, βρε παλιόπαιδο; Γιατί έριξες μαύρη πέτρα πίσω σου;» «ωχ», είπα μέσα μου, «με δουλεύει». Αλλά δεν με δούλευε! Το είχε ξε- χάσει! Δεν το ξανασυζητήσαμε ποτέ! Και οι υπόλοιποι φίλοι της ήξεραν καλά αυτές τις παρορμητικές αντιδράσεις της και δεν έδιναν σημασία. Έτσι ήταν η Αλίκη!
Σχόλια για αυτό το άρθρο