ΤΩΡΑ |
Ακόμα και αν δεν σου άρεσε καθόλου, είναι αδύνατο να μην αναγνωρίσεις ότι ήταν “θρησκεία”
Την ύπαρξη του μουσικού Παντελίδη την έμαθα κάποια στιγμή που ετοιμάζαμε ένα τεύχος για τη θρησκεία και μία από τις προτάσεις ήταν αυτή: ο Παντελίδης και η λατρεία που του είχε ο κόσμος που τον άκουγε.
Ήταν ακόμα νωρίς και μόλις είχε βγει στη δισκογραφία από το YouTube, και το κείμενο που είχε γράψει ο Χαρίλαος Τρουβάς έλεγε τα εξής: «Δεν σου κρύβω ότι στην αρχή σε κορόιδεψα κι εγώ. Σε πρωτοείδα και σε πρωτοάκουσα στο βιντεοκλίπ ‘Δεν ταιριάζετε σου λέω. Γέλασα πολύ με το στίχο σου ‘μπορεί να έχει χιούμορ κι άλλα τόσα περιττά’. Κι αφού ξέδωσα και χόρτασα καφρίλα, είπα να σε ψάξω λίγο παραπάνω. Κι ανακάλυψα όλα τα βίντεο που ‘χεις ανεβάσει στο γιουτιούμπ κι άκουσα όλα τα τραγούδια σου. Κι έπαψα να γελάω και να κοροϊδεύω. Μου φανερώθηκες σαν ένας άνθρωπος συγγενής, οικείος, δικός μου. Ένας άνθρωπος που δημιουργεί μέσα σ’ ένα δωμάτιο με χαρτί, στιλό και κιθάρα, και που δε μένει εκεί: μέσα από τα παράθυρα των κομπιούτερ μπαίνει σε χιλιάδες άλλα δωμάτια ψάχνοντας το κοινό του. Και με τους στίχους σου δεν ξαναγέλασα. Άρχισα να τους βρίσκω άμεσους και γοητευτικούς. Αυτός ο άνθρωπος, σκέφτομαι, γράφει σα να μιλάει. Δεν είναι χάρισμα αυτό; «Πάω να σ’ αγκαλιάσω και τραβιέσαι. / Θέλεις και τα κάνεις ή χαλιέσαι;». Κι οι κακές λεξούλες ακόμα που βάζεις, μου ακούγονται φυσικές. Κι οι μελωδίες σου, ελκυστικές μες στην απλότητά τους. Κι η φωνή σου, λαϊκή και γνώριμη. Αφού σε μελέτησα και σε αποδέχτηκα λοιπόν, άρχισα να σε παρακολουθώ: τι κάνεις, πώς προχωράς, τι λέγεται και τι γράφεται για σένα. Οι φτασμένοι δε σε πειράζουν. Οι τελειωμένοι βιάζονται να σε τελειώσουν. Συνηθισμένα τα βουνά…
Ωστόσο, συνεχίζεις να ηχογραφείς στο στούντιο τα τραγούδια σου ενορχηστρωμένα – ας είναι καλά η MINOS που σε τσίμπησε. Μετά το «Δεν ταιριάζετε» έρχονται το «Συνοδεύομαι» και το «Πάμε στοίχημα». Στο μεταξύ δίνουν και παίρνουν οι φήμες για το σχήμα του επερχόμενου χειμώνα ‘Καρράς – Πάολα – Παντελίδης’, που οι φαν σου το λένε σκέτο ‘Παντελίδης’. Και το ‘Παραμυθιάζομαι, ένα από τα πιο τρυφερά σου τραγούδια, γραμμένο από τη μεριά της γυναίκας, ποια θα το πει; Η Πέγκυ Ζήνα ή μήπως η Πάολα, που θα δουλέψετε μαζί; Και με ξαφνιάζεις πάλι. Ένα βράδυ, εκεί που χαζεύω στο ίντερνετ τη δήλωση του συγγραφέα – βουλευτή ‘Έχω πηδήξει τη μισή Αθήνα και αυτοί της Χρυσής Αυγής συνεχίζουν να με αποκαλούν αδερφή’ και τη δήλωση του άλλου συγγραφέα ‘Άμα βιάσεις μια γυναίκα μπορεί και να το θέλει’, πέφτω πάνω στο στουντιακό πια ‘Παραμυθιάζομαι’ και ακούω να το τραγουδάει – ποιος; Εσύ! ‘Νιώθω πιο ευάλωτη από ποτέ’, ‘Χάνομαι στα χέρια σου, άντρα δειλέ’. Εσύ, ο μπρουτάλ Παντελίδης, δε φοβάσαι να γράψεις και να πεις – σε πρώτη εκτέλεση – ένα εντελώς γυναικείο τραγούδι! ‘Απολογείσαι’ λέγοντας ότι θα ’ταν κρίμα ένα τόσο ωραίο τραγούδι να το δώσεις αλλού. Τόσο απλά και ακομπλεξάριστα. Είσαι απίστευτος!
Να σου θυμίσω ότι κοτζάμ Μπιθικώτσης ντρεπόταν να τραγουδήσει στον Επιτάφιο του Ρίτσου το στίχο «και στου πελάγου το βυθό πλανιέμαι τώρα μόνη» – είδε κι έπαθε ο Θεοδωράκης να τον πείσει ότι το τραγούδι είναι ρόλος, να τον πείσει δηλαδή για κάτι που για σένα είναι αυτονόητο. Και φτάνει ο καιρός να ξεκινήσει το σχήμα «Καρράς – Πάολα – Παντελίδης». Τρίτο όνομα εσύ – αν και για πάρα πολλούς πρώτο. Βγαίνει έξω από το μαγαζί γιγαντοαφίσα με τους τρεις σας, μα γρήγορα κατεβαίνει και στη θέση της γράφονται τα ονόματά σας, ενώ σε δύο ταμπλό μπαίνουν οι φωτογραφίες των άλλων δύο. Α, όλα κι όλα: μπορεί να ξεγέλασες τη λιπόθυμη δισκογραφία, δε θα μας χαλάσεις όμως και τη νύχτα! Ακόμα και το μεγάλο αθηναϊκό σάιτ δε σε βάζει στη στήλη «Ποιος τραγουδάει πού». Ενώ στην ουσία είσαι ήδη πρώτο όνομα, σε αντιμετωπίζουν σα δευτερότριτο. Ο κόσμος όμως συρρέει στο μαγαζί και σε αποθεώνει. Μετά από πολλές αναβολές, καταφέρνω να έρθω κι εγώ. Το μαγαζί, φίσκα. Λαϊκό προσκύνημα. Τα γκαρσόνια στριμώχνονται στα κολλημένα τραπέζια και στο μπαρ δε μπορείς να κουνηθείς. Όλοι είναι εκεί. Είναι και οι φραγκάτοι που γυρνάνε όλα τα μαγαζιά και ξοδεύουν περιουσίες, είναι όμως και πάρα πολλά παιδιά, άλλα άνεργα, άλλα εργαζόμενα και χαζοπληρωμένα, που ίσως αυτή να ήταν η μόνη έξοδός τους όχι της βδομάδας ή του μήνα, αλλά κι όλου του χειμώνα. Όταν βγαίνεις εσύ με την κιθάρα σου γίνεται πανζουρλισμός. Αν έβλεπα το νεαρόκοσμο του μπαρ χωρίς να ξέρω πού βρίσκομαι, θα `λεγα ότι είμαι σε καμιά ροκ συναυλία.
Τραγουδάμε μαζί σου, μας κάνεις πάσα στίχους σου, και βλέπω ότι και στο θέμα της επικοινωνίας με τον κόσμο είσαι σε καλό δρόμο. Στο πρώτο μέρος λες τα τραγούδια μισά, με την κιθάρα σου – σα δεύτερο όνομα σε έχουν πάλι… – μα στη δεύτερη εμφάνισή σου τού δίνεις και καταλαβαίνει. Κάποια στιγμή, όταν δεν είσαι στην πίστα, βγαίνω από το μαγαζί να πάρω λίγο αέρα. Κι έξω γίνεται χαμός! Ο κόσμος σε μια διαρκή αναστάτωση. Κάθομαι σε ένα πεζούλι δίπλα σε κάτι παιδιά. Ετοιμάζονται να πάνε στρατό και μιλάνε για το μέλλον τους. ‘Αυτός τουλάχιστον τα κατάφερε!’ λέει ένας και οι άλλοι συμφωνούν. ‘Αυτός’ είσαι εσύ! Ειλικρινά, συγκινήθηκα πολύ. Γι’ αυτά τα παιδιά, για το κοινό σου, δεν είσαι απλά ένας τραγουδιστής. Είσαι ένας άνθρωπος που πέτυχε, ένας αυτοδημιούργητος. Ό, τι κάνεις το κάνεις καλά, και ό, τι πέτυχες το πέτυχες μόνος σου. Δεν ξεφτιλίστηκες, δεν παρακάλεσες, δεν έγλειψες, δεν έσκυψες για να μπεις στο σύστημα, γι’ αυτό κι αυτό σου φέρεται κάπως αμήχανα – αν και σε εκμεταλλεύεται και σε προβάλλει. Είσαι ένας άφτιαχτος σταρ, ένας λαϊκός ήρωας, είσαι αυτό που λέμε ρε παιδί μου ‘θεός!’. Εσύ πώς εισπράττεις αυτή την τόση λατρεία;».
Δεν το δημοσίευσα ποτέ.
Ο Παντελίδης ήταν ένας λαϊκός τραγουδιστής που ευτύχησε να γίνει είδωλο και να λάβει τόση λατρεία που μόνο ένα λαϊκό είδωλο μπορεί να λάβει. Δεν τον άκουσα ποτέ, πέρα από κάποια φευγαλέα κομμάτια που μου έστελνε κατά καιρούς ο Χαρίλαος, αλλά μου ήταν συμπαθής και μπορούσα να δικαιολογήσω την επιτυχία του. Τον εκτίμησα όταν έμαθα ότι έγραφε ο ίδιος τα κομμάτια του και η μαζικότητά του ήταν κάτι αυθόρμητο, ειλικρινές και τίμιο: οι φίλοι του ανέβασαν τα κομμάτια στο YouTube, άρεσαν στον κόσμο και τον έκαναν φαινόμενο. Σου άρεσε-δεν σου άρεσε, ήταν ο πρώτος λαϊκός τραγουδιστής που έγινε διάσημος ιντερνετικά, επειδή άρεσε στον κόσμο και επέλεγε να επιστέφει συνέχεια στα τραγούδια του. Δεν ήταν κατασκευασμένος, δεν τον προώθησε η τηλεόραση, δεν ήταν δημιούργημα των τάλεντ σόου. Ήταν ένα παιδί από τη Νέα Ιωνία που εργαζόταν στο πρακτορείο ΟΠΑΠ που είχε με τους γονείς του – όπου συνέχισε να δουλεύει και μετά την επιτυχία. Διαβάζω ότι ήταν υπαξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, αλλά αποφάσισε να παραιτηθεί για να γίνει τραγουδιστής, ότι ήταν αυτοδίδακτος, ότι έμαθε να παίζει μουσικά όργανα μόνος του κι άλλα πολλά που πριν από μερικές μέρες θα προσπερνούσα, αλλά σήμερα έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα και σε φορτίζουν συναισθηματικά. Σήμερα έμαθα ότι «για τέσσερα χρόνια τραγουδούσε σε μικρά μαγαζιά και από το Πολεμική Ναυτικό παραιτήθηκε όταν έκλεισε την πρώτη του δουλειά ως τραγουδιστής.
Η πρώτη του δισκογραφική δουλειά ήταν ο δίσκος με τίτλο «Αλκοολικές οι νύχτες» που κυκλοφόρησε το 2012 και έγινε διπλά πλατινένιος. Μεγάλη επιτυχία του είναι το τραγούδι «Δεν ταιριάζετε σου λέω», ενώ στο δίσκο περιλαμβάνονται ακόμη τα τραγούδια «Συνοδεύομαι», «Πάμε στοίχημα θα ξαναρθείς», «Παραμυθιάζομαι», «Λιώμα σε γκρεμό», τα οποία γνώρισαν επιτυχία στο ραδιόφωνο. Ο ίδιος είχε δηλώσει ότι τα τραγούδια του τα γράφει εμπνεόμενος από προσωπικά βιώματα ή από ιστορίες κοντινών του προσώπων. Είχε μεγάλη αδυναμία στη μητέρα του για την οποία έχει γράψει και ένα τραγούδι με το όνομά της «Αθηνά».
Εμφανιζόταν πάντα με τον κιθαρίστα Στέλιο Μπινιάρη και στο τουμπερλέκι με τον φίλο του Δημήτρη Χορίνο». Πριν από δύο μέρες ξαναεμφανίστηκε σαν είδηση στο timeline μου, όταν ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων με αντιδράσεων σε Κύπρο και Ελλάδα για ένα τραγούδι του, που σε στίχο του έλεγε: «θυμίζεις γκόμενα, που τριγυρνά στα κατεχόμενα». Χθες απέσυρε το τραγούδι, επειδή, όπως δήλωσε, δεν ήθελε να στεναχωρήσει και να προσβάλει κανέναν και έγραψε στον προσωπικό λογαριασμό του στο facebook: «Γράφοντας στίχους όπως πάντα με γνώμονα την αλήθεια της ψυχής μου έγραψα ένα τραγούδι για μία κοπέλα που ενώ ήταν με Ελληνόπουλο, το απαρνήθηκε προτιμώντας να ζήσει τη μεγάλη ζωή με έναν πλούσιο Τούρκο στη μεριά των κατεχόμενων. Έτσι ανέφερα μέσα στο τραγούδι τους στίχους “εκεί τι κάνεις;” και “πατρίδα πουλάς” χαρακτηρίζοντάς τη “σκάρτη”.
Είναι μία ερωτική ιστορία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα που μου έχουν εξιστορηθεί κατά καιρούς και με πείραξαν. Όσο για το αν γνωρίζω τη σοβαρότητα της λέξης κατεχόμενα και το αν συμπονώ και σέβομαι τους Ελληνοκύπριους δε χρειάζεται να πω τίποτα περισσότερο από το ό,τι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου το έχω περάσει ως στρατιωτικός σε πολεμικά πλοία υπερασπιζόμενος τη σημαία της Ελλάδας και της Κύπρου πάντα έτοιμος να δώσω και τη ζωή μου αν χρειαστεί στη δύσκολη στιγμή και γι αυτό και έχω παρασημοφορηθεί απ’ την πατρίδα. Απ’ όσους πρόλαβαν να με καταδικάσουν ζητώ συγνώμη που τους στεναχώρησα αλλά δυστυχώς το ερμήνευσαν λάθος. Παρ’ όλα αυτά λόγω της παρεξήγησης αυτής και της διάστασης που πήρε το θέμα αποφάσισα ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού στους Κύπριους φίλους μου να αποσύρω αυτό το τραγούδι γιατί όλο αυτό με πίκρανε. Σας ευχαριστώ όλους. Παντελής Παντελίδης».
Μια μέρα πριν την πρεμιέρα του στο Teatro έχασε τη ζωή του στη Βουλιαγμένης από υπερβολική ταχύτητα, ξαφνικά, όπως χάνονται τα είδωλα. Ήταν σοκαριστική είδηση, τραγική, και ακόμα είναι όλοι μουδιασμένοι. Και αυτοί που τον λάτρευαν και όσοι δεν τον άντεχαν.
Πριν από καναδυο μήνες έγραψε αυτό το προφητικό κομμάτι:https://youtu.be/lsieYaslsmc
Δε σε φίλησα, δε σε σκέπασα
Να φύγω σαν τον κλέφτη έτρεξα
Την πόρτα έκλεισα σιγά τ’αμάξι έβαλα μπροστά
Και στην καρδιά μου είπα να χτυπά αθόρυβα
Γκάζι πατάω δυνατά ένα τσιγάρο και φωτιά
Μα να τ’ανάψω κοριτσάκι μου δεν πρόλαβα…
Ο Παντελής Παντελίδης είχε γεννηθεί στις 23 Νοεμβρίου του 1983. Ήταν 32 ετών.
Πηγή: www.lifo.gr
Σχόλια για αυτό το άρθρο