ΤΩΡΑ |
Από την πρώτη του εμφάνιση, καταλάβαμε ότι ο Γρηγόρης Βαλτινός ήρθε για να μείνει. Με αδιαμφισβήτητη καλλιτεχνική αξία, με παραστάσεις υψηλής αισθητικής , με κοινό που τον ακολουθεί πιστά από τα πρώτα του βήματα και με θεατές νέας γενιάς που τον ανακαλύπτουν κάθε σεζόν, ο Γρηγόρης Βαλτινός είναι αληθινός, παθιασμένος με την τέχνη του, με βαθιά και σκληρά καλλιτεχνικά χνάρια σε μια διαδρομή που θα τη ζήλευαν αρκετοί. Το ταλέντο του δεν πρόκειται να εξαντληθεί, διότι φροντίζει ο ίδιος να το εξελίξει με οργάνωση, γνώση και πολλή δουλειά… Στο θέατρο Ιλίσια μαζί με την Ζέτα Μακρυπούλια παρουσιάζουν το έργο Ήρθες και θα μείνεις, μια ανατρεπτική ερωτική κωμωδία που σε γοητεύει από το πρώτο λεπτό μέχρι το φινάλε. Το Cosmopoliti σύσσωμο την έχει δει και ξαναδεί και θα τη ξαναδεί…
Διαβάσαμε μια ωραία συνέντευξη που έδωσε ο Γρηγόρης Βαλτινός στο noizy.gr και σας την αναμεταδίδουμε:
Είναι η δεύτερη χρονιά; Είναι η δεύτερη μισή… Πέρσι ήταν η πρώτη μισή. Ξεκινήσαμε πολύ αργά. Ξεκινήσαμε 6 Ιανουαρίου γιατί είχαμε διάφορες ατυχίες και η Ζέτα και εγώ, κάποια πράγματα που αναβλήθηκαν, που ακυρώθηκαν μάλλον… Και αρχίσαμε «καθυστερημένοι». Χάσαμε όλη την πρώτη θεατρική περίοδο, που ήταν και η καλύτερη. Έτσι λοιπόν την αναπληρώνουμε φέτος και είπαμε κοντά σ’ αυτό να κολλήσουμε και τη Θεσσαλονίκη, που δεν προλάβαμε να πάμε και να κολλήσουμε μια μικρή περιοδεία σε δέκα πόλεις. 25 Δεκεμβρίου – ανήμερα Χριστούγεννα – έχουμε πρεμιέρα στο θέατρο «Αριστοτέλειον» στη Θεσσαλονίκη. Κατεβαίνει εδώ η παράσταση, ανεβαίνει το καινούργιο έργο της Δήμητρας Παπαδοπούλου (σ.σ. «Μάνα θα πάω στο Χόλιγουντ»), έτσι κάναμε το σχεδιασμό μας φέτος εδώ. Κι εμείς θα κάνουμε ένα μήνα στη Θεσσαλονίκη και μετά λέμε να πάμε σε καμιά δεκαριά πόλεις σε όλη την Ελλάδα…
Έτσι όπως το λέτε, σκέφτεστε να κάνετε κάτι και το καλοκαίρι, γι ‘αυτή την παράσταση; Όχι! Δεν νομίζω, δεν νομίζω… Μέχρι την Άνοιξη. Τώρα, τι θα κάνουμε το καλοκαίρι και του χρόνου; Κανείς δεν ξέρει ακόμα… Γίνονται έρευνες… (γελάει) Μ’ αρέσει αυτή η έκφραση, τη βάζω παντού… Την έχω βάλει και εδώ, εκεί που λέει η Λώρα «Τι είμαι, ποια είμαι»… Και απαντά ο Βίτο «Τι να σας πω, γίνονται έρευνες»… Γι αυτό το έβαλα, είναι λίγο… Βερμπαλιστικό!
Ξέρετε τι; Συγκράτησα δύο πράγματα από την παράσταση. Γέλασα παρά πολύ και συγκινήθηκα παρά πολύ.
Είναι τα δύο ζητούμενα που έχω όταν ανεβάζω τέτοια έργα. Το γέλιο βεβαίως το επιδιώκω παρά πολύ όταν πρόκειται για κωμωδία και τη συγκίνηση την επιδιώκω παρά πολύ είτε πρόκειται για κωμωδία είτε πρόκειται για δράμα. Το έργο δεν ήταν τόσο γελαστικό. Εμείς το κάναμε έτσι! Γιατί πιστεύω πολύ στην «αντίστιξη», που λέμε και στη μουσική. Δηλαδή πιστεύω ότι όσο περισσότερο χαλαρώσει ο θεατής με το γέλιο, τόσο πιο εύκολα συγκινείται μετά. Θα μου πεις, είναι λίγο ανήθικο πράγμα η συγκίνηση από σκηνής. Είναι σαν να χειραγωγείς τον άλλο. Τον έχεις συγκινημένο, τον έχεις δακρυσμένο και πια το περνάς ό,τι θέλεις. Είναι λίγο αντί-Μπρεχτικό, να το πούμε έτσι…
Σάμπως και ο ίδιος ο Μπρεχτ δεν ήταν λίγο αντί-Μπρεχτικός;
Ο Μπρεχτ ήταν ο πρώτος αντί-Μπρεχτικός, αν θέλετε την άποψή μου, γιατί έλεγε ότι πρέπει να αφήνουμε τους θεατές ανεπηρέαστους και ψυχρούς, αλλά αν μελετήσετε τα έργα του, είναι έτσι δομημένα ώστε να βγαίνει η άποψη που ακριβώς θέλει ο Μπρεχτ.
Φαντάζομαι ότι το έργο το έχετε διαλέξει εσείς. Πώς πρόεκυψε;
Ναι, το έργο το έχω διαλέξει εγώ. Πριν είκοσι – εικοσπέντε χρόνια. Έτσι κάνω εγώ με τα έργα. Τα διαλέγω πολύ παλιά και μένουν στο συρτάρι μέχρι να έλθει η ώρα τους. Και μάλιστα τα έργα που έχω επιλέξει για το μέλλον τα διαβάζω κάθε χρόνο. Κατά ένα περίεργο τρόπο… Είτε για να τα μελετήσω είτε για να δω αν αντέχουν… Τα άλλα πάνε στο ράφι! Κάτι σαν ανύπαντρες κοπέλες… (γέλια) Τα οποία τα λέω «Γεροντοκόρες»! Μείνανε πια στο ράφι. Αυτά που έχω υπόψη μου κατεβαίνουν στο ντουλάπι. Το είχα διαλέξει πριν από πολλά χρόνια γιατί είναι ένα πολύ καλό έργο. Είναι ένα έργο πάντα επίκαιρο, γιατί έχει να κάνει με τον ανθρώπινο ψυχισμό. Ζούμε σε μια εποχή που οι μισοί ψάχνουν για δουλειά και οι άλλοι μισοί έχουν ψυχολογικά προβλήματα. Στην προκειμένη περίπτωση, τη μία ομάδα την εκπροσωπεί η Λώρα και την άλλη ο Βίτο, ο οποίος κάνει πράγματα που δεν αγαπάει. Όπως κάνουμε οι περισσότεροι, αρκετές φορές στη ζωή μας. Βιοποριστικά, επαγγελματικά… Λειτουργούμε τις περισσότερες φορές κάτω απ’ αυτό τον υπέροχο στίχο «Εμείς γι αλλού κινήσαμε γι αλλού κι αλλού η ζωή μας πάει»… Έτσι δεν είναι; Αυτό συμβαίνει τώρα σε μια ολόκληρη χώρα… Όπου ξαφνικά είναι σε στάση, σταμάτησε! Σταμάτησαν τα όνειρα των παιδιών μας – που είναι το κυριότερο και το πρώτο – σταμάτησαν οι επαγγελματικές δραστηριότητες, σταμάτησαν τα όνειρα τα καλλιτεχνικά, γιατί κοστίζουν και αν σε ρίξουν έξω, καταστρέφεσαι για πάντα… Πολλοί μου λένε συνήθως να μην λέω μεγάλα λόγια, βαρύγδουπες φράσεις, αυτή την εποχή, γιατί «κινδυνεύεις να γίνεσαι γραφικός». Αλλά δεν θα μου φανεί καθόλου απίθανο να έλθει μία ξένη εταιρεία και να παίρνει δέκα-δέκα τις θεατρικές αίθουσες στην Αθήνα…
Όπως συνέβη με τις άλλες επιχειρήσεις…
Ακριβώς! Καθόλου δεν θα μου φανεί περίεργο. Οπότε πια δεν ελέγχεις τίποτα. Ούτε την πνευματική ούτε την πολιτική ζωή της χώρας, τίποτα. Ανεβάζει ό,τι θέλει η εταιρεία και η «γραμμή» της…
Και ο πολιτισμός πάει περίπατο…
Ακριβώς…
Διαλέξατε λοιπόν το έργο, είδατε ότι αυτή η περίοδος είναι η κατάλληλη…
Ναι… Ένα σχέδιο που είχε η Ζέτα για το Παλλάς ναυάγησε, ένα σχέδιο που είχα εγώ για ένα έργο ναυάγησε… Το πρώτο έργο που σκέφτηκα ήταν αυτό εδώ. Πήρανε τηλέφωνο τη Ζέτα… Η Ζέτα είχε αποφασίσει να μην δουλέψει, αλλά μόλις διάβασε το έργο μου απάντησε την επόμενη μέρα. Έτσι γίνονται αυτά! Ή παίρνουν φωτιά αμέσως ή αν δυσκολεύονται να ανάψουν κάποια στιγμή σβήνουν.
Έχω την εντύπωση ότι σε αυτή την παράσταση το διασκεδάζετε…
Είναι η πιο ξεκούραστη παράσταση, η πιο ευχάριστη παράσταση που έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου. Και αυτό νομίζω ότι οφείλεται και στη Ζέτα. Είναι ένας άνθρωπος δοτικός, επάνω στη σκηνή έχει ένα θεατρικό οίστρο, μία θεατρική ευφυΐα, την οποία παρακολουθώ καθημερινά… Δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει κάτι η Ζέτα ή εγώ και να μην το προχωρήσουμε πάνω στη σκηνή, να μην το εκμεταλλευτούμε. Χθες, ας πούμε, γράψαμε έναν εντελώς καινούργιο διάλογο πάνω στη σκηνή, εντελώς αυτοσχεδιαστικά…
Επιτόπου εννοείτε;
Επιτόπου! Και χωρίς να βγούμε καθόλου από τις προδιαγραφές του ρόλου και του έργου. Γέλασε πολύ ο κόσμος και δεν φύγαμε καθόλου από το μονοπάτι. Πώς κάνει στη Jazz – το λέω συχνά αυτό το παράδειγμα – και σταματάει η μελωδία και αυτοσχεδιάζει η ορχήστρα, αυτοσχεδιάζουν τα όργανα… Για μένα αυτή είναι η μεγαλύτερη ηδονή στο παίξιμο! Στον ηθοποιό και πάνω στη σκηνή. Αυτοσχεδιάζουν αλλά δεν ξεφεύγουν, ούτε από τη μελωδική γραμμή, ούτε από τον τόνο, ούτε από το ύφος του κομματιού… Μπορούν να «ταξιδέψουν» για δέκα λεπτά οι μουσικοί και να επανέλθουν από κει που το άφησαν. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ηδονή απ’ αυτό! Δεν υπάρχει…
Είναι η ιδέα μου ή σε αυτή την παράσταση, πέρα από εσάς που σας βλέπουμε να διασκεδάζετε, βλέπουμε να μας το δείχνετε ότι διασκεδάζετε και ότι απολαμβάνετε το θέατρο, βλέπουμε και μία Μακρυπούλια που δεν την έχουμε ξαναδεί ποτέ, έτσι; Την είχα δει στο «Μερικοί το προτιμούν καυτό», μου είχε κάνει εντύπωση το πόσο καλά μπορεί να τραγουδήσει και πόσο καλά μπορεί σταθεί σαν κωμικός. Και για μία γυναίκα που είναι «πολιτογραφημένη» όμορφη, αυτό μπορεί να είναι τροχοπέδη. Εδώ την είδα και σπέρνει! Το έγραψα και στην κριτική μου. Σπέρνει η γυναίκα, τέλος! Την αβαντάρετε τρελά, το ξέρετε ότι το κάνετε και σας αρέσει κιόλας! Στις πρόβες πώς λειτουργήσατε;
Θα σου πω πως λειτούργησε… Εγώ στις πρόβες λειτουργώ λίγο «υποδόρια». Επειδή είμαι ηθοποιός-σκηνοθέτης και όχι σκηνοθέτης-ηθοποιός. Στις περισσότερες από τις παραστάσεις που έχω σκηνοθετήσει παίζω κιόλας. Πρέπει να είσαι ιδιαίτερα διακριτικός με το συμπαίχτη σου. Δεν μπορείς ταυτόχρονα να παίζεις και να υποδεικνύεις. Έτσι λοιπόν, ενώ παίζω, οι υποδείξεις είτε είναι κοινές, ή υπό μορφή κάποιας συνεννόησης, τι θέλουμε δηλαδή να πετύχουμε εδώ από κοινού… Η Ζέτα είναι συγκλονιστική μαθήτρια! Είναι τέρας πειθαρχίας και ένας σπάνιος «στρατιώτης». Παρόλο που γκρινιάζει και θέλει να παριστάνει την τεμπέλα. Όταν έρχεται στην πρόβα ή όταν ανεβαίνει πάνω στη σκηνή έχεις την εντύπωση ότι δεν της συμβαίνει τίποτα. Ενώ ξέρεις ότι κάτι μπορεί να της συμβαίνει, είτε ψυχολογικό είτε οργανικό. Μου ζήταγε πάντα να της πω τι να κάνει. Εγώ όσο έβλεπα ότι είναι στο σωστό δρόμο δεν της έλεγα τίποτα. Την έβαζα μόνο στο σωστό δρόμο. Από κει και πέρα «άνθιζε» μόνη της. Σου έφερνε προτάσεις παιχτικές… Πρέπει να σας πω ότι πολλά πράγματα στη σκηνοθεσία τα έχω εμπνευστεί από τη Ζέτα. Είναι λάθος πια να με ρωτάνε για τη Ζέτα, γιατί γίνομαι εξαιρετικά υποκειμενικός και εξαιρετικά ενθουσιώδης. Όλα αυτά τα ταλέντα βεβαίως τα έχει εντοπίσει ο κόσμος και τα ‘ξερα κι εγώ και έχω αρχίσει να λειτουργώ προς την κατεύθυνση να βρούμε κάτι μουσικό, για να αξιοποιήσουμε και τα υπόλοιπα ταλέντα μας, η Ζέτα ως βετεράνος και εγώ σαν νέος καλλιτέχνης, πολλά υποσχόμενος.
Θα τραγουδήσετε;
Ε, βέβαια! Θέλουμε να βρούμε ένα μιούζικαλ να κάνουμε μαζί. Και μπορεί να το βρούμε.
Αυτό ανήκει στα μελλοντικά σας σχέδια; Τελειώνοντας με το «Ήρθες και θα μείνεις», να ασχοληθείτε με ένα μιούζικαλ;
Όχι αμέσως. Την επόμενη σεζόν, τη μεθεπόμενη… Θα βρούμε κάτι μουσικό να κάνουμε μαζί με τη Ζέτα. Οπωσδήποτε.
Είστε παρά πολλά χρόνια... Τριάντα πέντε! Απ’ το ογδόντα. Και πιο πριν… Τρία χρόνια στη σχολή… Γιατί έπαιζα κιόλας στη σχολή τα καλοκαίρια. Αρχαία τραγωδία, χορούς… Κάνα μπουλούκι, καμιά επιθεώρηση στην επαρχία. Και δύο του στρατού, σαράντα, γιατί και στο στρατό έπαιζα! Φύλαγα σκοπιά επί εικοσιτετραώρου βάσεως, όλες τις μέρες, για να έχω βέτο, να βγω τη συγκεκριμένη μέρα που ήθελα για γύρισμα…
Τόσα χρόνια λοιπόν θεάτρου, που σας δίνουν δικαιωματικά τον τίτλο του θεατρανθρώπου… Υπάρχει κάτι στο θέατρο που αν μπορούσατε θα το ξεριζώνατε;
Η επιπολαιότητα μερικών ανθρώπων ως προς την αντιμετώπιση αυτής της τέχνης. Το ότι κάνουμε πράγματα «ελαφρά τη καρδία», από πλευράς ρεπερτορίου… Διαλέγουμε ένα έργο και ο μόνος στόχος είναι να ανέβουμε πάνω στη σκηνή, είτε επαγγελματικά είτε ερασιτεχνικά, είτε δωρεάν είτε πληρώνοντας, αδιαφορώντας τελείως αν αυτό το πράγμα είναι χρηστικό. Αν αυτό το πράγμα το έχει ανάγκη ο κόσμος ή αν αυτό το πράγμα θα διώξει τον κόσμο από το θέατρο. Και βέβαια δεν μιλάω για τις νέες ομάδες, έτσι; Μην θεωρηθώ πολέμιος του μέλλοντος, της νέας γενιάς… Ούτε κατά των πειραματισμών. Πιστεύω ότι και αυτά που κάνουμε τώρα σαν θέατρο, αν θέλετε, «καθιερωμένο», από πειραματισμούς ξεκινήσαμε. Δεν είμαι κατά των πειραματισμών, είμαι κατά της επιπολαιότητας, του πως αντιμετωπίζεται μερικές φορές αυτή η τέχνη. Δεν μπορώ να βγαίνω από ανούσιες, ανόητες και ακατανόητες παραστάσεις και να ακούω δίπλα μου νέους ανθρώπους να λένε «Άμα ξαναπάω θέατρο, να με φτύσεις»! Αυτό είναι καταστροφή για τους πάντες και κάποιοι το κάνουν ελαφρά τη καρδία! Και αυτό με ενοχλεί. Θα μου πεις, αυτό δεν ελέγχεται… Μόνο με λογοκρισία… Ελέγχεται μόνο με μια επιτροπή που θα βλέπει τις παραστάσεις και θα «δίνει άδεια» για να βγούνε… Απλώς το λέω σε κάθε συνέντευξη, με κίνδυνο να θεωρηθώ γραφικός και να φανώ συντηρητικός… Μία δεύτερη σκέψη, ρε παιδί μου, πριν επιλέξουμε το έργο, πριν επιλέξουμε τον τρόπο που θα το ανεβάσουμε. Μια δεύτερη σκέψη! Ούτε επιτροπές ούτε λογοκρισίες…
Σχόλια για αυτό το άρθρο