ΤΩΡΑ |
Ο ΤΑΖ παρακολουθεί μια σημαντική μέρα να χάνει το νόημα της.
Η πρωτομαγιά, ως εργατική γιορτή καθιερώθηκε στη μνήμη της εξέγερσης των εργατών του Σικάγο το 1886, που βάφτηκε με αίμα. Μια από τις κορυφαίες στιγμές στην πάλη των τάξεων με τα συνδικάτα να ζητούν 8ωρο και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Ο αντίκτυπος των γεγονότων ήταν παγκόσμιος και εξίσου αιματηρός σε όλον τον κόσμο και στην Ελλάδα. Τυπικά λοιπόν έχουμε μια εργατική γιορτή – υπενθύμιση και φόρο τιμής στα δικαιώματα του εργαζόμενου και του ελεύθερου ανθρώπου κατά την οποία γίνονται συλλαλητήρια παντού. Τι κρίμα που είναι κλειστά και τα κομμωτήρια. Γιατί ο μέσος Έλληνας, ακόμα κι ο αριστερός, τη βλέπει απλά ως μια ακόμα αργία που του δίνει την ευκαιρία να πάει για πικ νικ ή οτιδήποτε άλλο. Οι περισσότεροι απολαμβάνουν την αργία έχοντας κάπου πίσω στο κεφάλι τους ότι πρόκειται για μια μέρα με μεγάλη συμβολική σημασία. Το πολύ πολύ να πάνε σε κάποιο συλλαλητήριο μαζί με τους εργατοπατέρες να γιορτάσουν το πρώτη φορά αριστερά.
Ο χρόνος φθείρει τις έννοιες όσο τα μυαλά των ανθρώπων βρίσκονται σε ύπνωση μίζερης καλοπέρασης. Η πρωτομαγιά έχει ξεφτίσει σε κάτι γραφικό, σε μια εκδρομή στο δάσος που τραγουδάμε όλοι το «μια ωραία πεταλούδα». Το εργατικό ένστικτο έχει χαθεί και όλοι μαζί δουλευόμαστε λέγοντας «δεν είναι αργία, είναι απεργία, παλεύει η εργατιά». Ναι, τρώγοντας κοκορέτσι στα Βλάχικα. Είναι πολύ εύκολο να ξεφτίσεις μια επέτειο όσο η μάζα κοιτάζει μόνο τον εαυτό της. Όμως μην μου την πλασάρεις και ως γιορτή των εργατών γιατί το αισθάνομαι κάτι σαν γιορτή της γυναίκας, του πατέρα, του κουτσού του στραβού και του ανάποδου. Τι σχέση έχει η σημερινή πρωτομαγιά με την περιβόητη φωτογραφία της μάνας του Τάσου Τούση, δολοφονημένο από το καθεστώς του Μεταξά, να τον θρηνεί στη μέση του δρόμου; Φωτογραφία που ενέπνευσε τον Γιάννη Ρίτσο για να γράψει τον συγκλονιστικό Επιτάφιο; Με τους 200 (γνήσιους τότε) κομμουνιστές και αριστερούς που εκτελέστηκαν από τους Ναζί στο σκοπευτήριο της Καισαριανής;
Η Ελληνική ιστορία της πρωτομαγιάς είναι ακόμα πιο αιματηρή εφ’ όσον περιλαμβάνει χούντες, σουλτάνους και ναζί. Τα πρώτα εργατικά κινήματα στον ελλαδικό χώρο δημιουργήθηκαν ταυτόχρονα με την ανάπτυξη της καπνοκαλλιέργειας τον 19ο αιώνα. Η πρώτη απεργία στον τότε υπό οθωμανική διοίκηση ελλαδικό χώρο, έλαβε χώρα την Πρωτομαγιά του 1888 στην πόλη της Δράμας, από τους καπνεργάτες με κύριο αίτημα τις δέκα ώρες εργασίας, καθώς εκείνη την εποχή οι εργάτες εργάζονταν από δώδεκα έως και δεκατρείς ώρες ημερησίως. Το 1892 έγινε η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στο νεοελληνικό κράτος, από το Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Καλλέργη. Το1893 , 2.000 εργάτες διαδήλωσαν ζητώντας οκτάωρο, Κυριακή αργία και κρατική ασφάλιση στα θύματα εργατικών ατυχημάτων. Το 1894, γίνεται μια μεγάλη συγκέντρωση με τα ίδια αιτήματα που λήγει με 10 συλλήψεις και τον Αύγουστο ακολουθεί η σύλληψη του σοσιαλιστή Σταύρου Καλλέργη. Το 1936 κορυφώνονται οι διαδηλώσεις από τους καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης. Τα γεγονότα ξεκίνησαν γύρω στο Φεβρουάριο, με κατάληψη ενός εργοστασίου ύστερα από την απόρριψη των αιτημάτων των εργατών και συνεχίστηκε με συμπαράσταση καπνεργατών από άλλα εργοστάσια. Εναντίον τους χρησιμοποιήθηκε τόσο η αστυνομία όσο και ο στρατός. Δεν υπήρχε κεντρική συγκέντρωση, αλλά μικρές συγκεντρώσεις με ομιλητές σε διάφορα μέρη της πόλης. Οι εργατικές κινητοποιήσεις κορυφώθηκαν στην πόλη τον Μάιο του 1936, με τη μεγάλη απεργία και διαδήλωση των καπνεργατών, που πνίγηκε στο αίμα από τη δικτατορική κυβέρνηση Μεταξά (αυτού « που είπε το μεγάλο ΟΧΙ), με συνολικά δώδεκα νεκρούς ανάμεσα στους οποίους και ο 25χρονος Τάσος Τούσης.
Πού είναι η ιστορική μνήμη και οι δεσμοί μας με το αίμα όσων θυσιάστηκαν; Μια ακόμα μέρα μπροστά στην τηλεόραση με τηλεπαιχνίδια και ηλίθιες φάτσες, να προσπαθεί να μας καθησυχάσει πως τώρα πια όλα είναι καλά. Και φυσικά είναι καλά για τον βολεμένο. Τον επαναστάτη του καναπέ που «παλεύει με την εργατιά». Αραγμένοι όλοι με έναν φρεντουτσίνο στο χέρι σε κάποιο καφέ, λιαζόμαστε και λέμε τι ωραίος που είναι ο καιρός, ξεχνώντας ότι κάποιοι πέθαναν για να μπορούμε να είμαστε αραγμένοι στο καφέ. Μέρα τιμής και μνήμης ή μέρα συλλογικής αμνησίας αφιερωμένη στο άραγμα και όχι την επαναστατική σκέψη και πράξη; Τρέξε μικρή μου Χάιντι στα λαγκάδια να μαζέψεις λουλούδια για να φτιάξεις στεφάνι γιατί το ότι η πρωτομαγιά είναι μέρα των λουλουδιών φαίνεται πιο βολικό για σένα. Και μετά ανθοστόλισε την πόρτα του σπιτιού σου, ερμητικά κλεισμένη μην μπει μέσα καμία άβολη σκέψη, κανένα ίχνος θυμού, κανένα ίχνος αξιοπρέπειας. «Μέρα Μαγιού μου μίσεψες…μέρα Μαγιού σε χάνω..». Χάρισέ μου ένα γαρύφαλλο να θυμηθώ τη μυρωδιά του χρόνου. Γιατί έχω μάθει να ξεχνάω την οργή του πόνου.
Σχόλια για αυτό το άρθρο