Κάπου ανάμεσα στις σελίδες των βιβλίων για την Ιστορία της Ευρώπης και στις σελίδες του Σαιξπηρικού έργου, είναι πλασμένη η προσωπικότητα του Ριχάρδου Γ΄, του πιο μοχθηρού, αιμοδιψή και αδηφάγου για εξουσία, σφετεριστή βασιλιά της Αγγλίας. Ο σαιξπηρικός Ριχάρδος Γ΄, βασισμένος σε υπαρκτό ιστορικό πρόσωπο, γνωστό για τις θηριώδεις μεθόδους του, είναι ένας ήρωας που διακρίνεται για την τραγικότητά του, που ενώ διψά ακόρεστα για εξουσία και την κυνηγά σαν την πιο μεγάλη χίμαιρα, απορροφημένος στη δίνη της πρόσκαιρης κατάκτησής της, αδρανοποιείται από τον ίλιγγο που του προκαλεί, προοιωνίζοντας την επερχόμενη και αναπόφευκτη πτώση.
Ο Τάκης Τζαμαργιάς, δίνει μια rock- gothic εκδοχή του Ριχάρδου Γ΄με φόντο ένα totally black σκηνικό, ακολουθώντας σκηνοθετικά και αισθητικά την πολιτισμική τάση του goth, όπου ο Ριχάρδος Γ΄ως βασιλιάς-αρχηγός των Goths, έχει μια σκοτεινή και διαστρεβλωμένη αίσθηση της διαχείρισης της εξουσίας, της ηθικότητας, της δικαιοσύνης και της καλοσύνης. Ο Ριχάρδος Γ΄ του Τζαμαργιά, που ενσαρκώνει εύστοχα η Καίτη Κωνσταντίνου, είναι μια απροσδιορίστου γοητείας προσωπικότητα, που παίζει σε δύο έμφυλα ταμπλό. Είναι ο συγγενής-χαμαιλέοντας που κανένας δεν θα ήθελε να έχει. Αλλάζει προσωπείο, συμπεριφορά και διάθεση με την ίδια ευκολία που αλλάζει δέρμα ο χαμαιλέοντας. Αποποιείται των ευθυνών του για κάθε εγκληματική πράξη, της οποίας είναι γενεσιουργός αιτία και ξεγλιστράει σαν χέλι όταν βάλλεται από τις κατηγορίες που του επιρρίπτουν.
Η σκηνοθετική σύλληψη του Ριχάρδου Γ΄του Τζαμαργιά, που ανατρέπει τις προγενέστερες κλασσικές σαιξπηρικές μορφές και φέρνει το κοινό αντιμέτωπο με την έννοια της παραδοξότητας, αναδεικνύοντας τη μοναχικότητα της εξουσίας, δεν χάνει δραματουργικά από την ποιητικότητα και την περιεκτικότητα του αρχικού έργου, γεγονός που οφείλεται στην μετάφραση του Κώστα Καρθαίου και στην διασκευή του Σάββα Κυριακίδη, αντίθετα δίνει μια εναλλακτική οπτική στην θέαση των έργων.
Ο Κάρολος Κουν είχε πει ότι πριν ο ηθοποιός παίξει το ρόλο του, πρέπει να μπορεί να απαντήσει στις ερωτήσεις : Ποιος είμαι; Πού είμαι; Τι θέλω;. Η Καίτη Κωνσταντίνου δίνει επί σκηνής απάντηση και στις τρεις ερωτήσεις, πείθοντάς μας ότι όντως επί σκηνής είναι ο Ριχάρδος Γ΄, αυτός ο δύσμορφος υποχθόνιος εκμαυλιστής διπλωμάτης, που επιστρατεύει όλα τα δόλια μέσα χωρίς ενδοιασμούς, διεκδικώντας την εξουσία, που είναι άδειος συναισθηματικά και μένει μόνος, να αγαπάει και ταυτόχρονα να φοβάται τον εαυτό του. Η Καίτη Κωνσταντίνου δεν παίζει χάριν εντυπωσιασμού, έχει εντρυφήσει στο attitude του ήρωα, κάνοντάς τον ένα τηλεοπτικά εμπορικό και συνάμα ποιοτικό πρωταγωνιστή-performer, που ξεδιπλώνει το ταλέντο του σε όλα σκηνικά μήκη και πλάτη.
Η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, ο Γιώργος Βουβάκης, ο Θωμάς Γκαγκάς, ο Γιάννης Λεάκος, ο Μιχάλης Μουλακάκης και η Τζωρτζίνα Παλαιοθοδώρου συμπρωταγωνιστούν, γινόμενοι τα κινούμενα πιόνια του Ριχάρδου Γ΄, που θυματοποιούνται τυφλωμένοι από το ταλέντο του στη ρητορεία.
Στο κέντρο της σκηνής, δεσπόζει το λιτό περίτεχνο σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου, ο σωρός από φθαρμένες καρέκλες, κάποιες ανάποδα βαλμένες, στοιβαγμένες σε σχήμα πυραμίδας, που αποτελεί σημειολογική αναφορά στους θρόνους των κατασπαραγμένων διαδόχων, στα πτώματα των οποίων πάτησε ο Ριχάρδος Γ΄αναρριχώμενος στην κορυφή. Η μακάβρια ντίσκο-εστεμμένη νεκροκεφαλή που αιωρείται στη σκηνή, δημιουργεί την αίσθηση ότι είσαι καλεσμένος σε ένα δίωρο electro – gothic party, σαν αυτά που συνηθίζουν να διοργανώνουν γνωστά γκοθάδικα της Αθήνας, όπως το Second Skin και το Dada Bar, επιτείνοντας την υποβλητική και αποπνικτική ατμόσφαιρα.
Ολοκληρώνοντας, ο Ριχάρδος Γ΄ αποτελεί μια ενδιαφέρουσα, ιδιαίτερης αισθητικής, σύγχρονη εκδοχή του σαιξπηρικού ήρωα, που αποκαλύπτεται μέσα από την ροκ ερμηνευτική ενέργεια της Καίτης Κωνσταντίνου.
Σχόλια για αυτό το άρθρο