ΤΩΡΑ |
Ο ΤΑΖ επιστρέφει στα μπαούλα της μνήμης του, ταξιδεύοντας από το Σογκούν μέχρι το υπερδιάστημα για να αφουγκραστεί πώς χυπάνε οι καρδιές εκεί έξω.
Ονειρεύτηκα ότι ήμουν μια σταγόνα βροχής που κατρακυλάει στο σπαθί ενός σαμουράι, μέσα στα χιόνια λίγο πριν κάνει χαρακίρι. Μπήκα στα σωθικά του μαζί με το σπαθί του και μετά μπλέχτηκα και ξαναβγήκα κατακόκκινη. Είναι θέμα τιμής για τους Ιάπωνες σαμουράι το χαρακίρι όταν ντροπιαστούν. Για το λίγο που ήμουν στα σωθικά του, δεν πρόλαβα να καταλάβω τι τον ντρόπιασε τόσο. Είδα σάρκα κόκκινη και καρδιά να πάλλεται από αγωνία αλλά κι από ανυπομονησία απελευθέρωσης. Στο δυτικό κόσμο αυτό θα ήταν μια απλά ακόμα πράξη μανιοκατάθλιψης. Δε ζούμε όμως όλοι με την ίδια κουλτούρα. Στην Ιαπωνία αυτό είναι, ήταν πράξη ηρωικής εξιλέωσης. Γι’ αυτό και εγώ περπατάω στην πόλη με ένα κιμονό τραγουδώντας Bjork (στα παλιά της, όχι αυτά που ουρλιάζει πλέον που δεν ακούγονται). Βάζω ψάθινα σανδάλια και μπαίνω σε μαγαζιά με όπλα. Αγκαλιάζω τις κάνες τους όπως μια γυναίκα θα τσέκαρε το ύφασμα του ρούχου που της αρέσει σε ένα πολυκατάστημα. Κι αφού τα αγκαλιάσω, τα μυρίσω, τα όπλα, λέω στον μαγαζάτορα δεν ενδιαφέρομαι και για τον κόπο του του αφήνω μια σακούλα με καραμέλες. Μετά τον φαντάζομαι τυλιγμένο με τις πλαστικές συσκευασίες από τις καραμέλες, χοντρό,να το παίζει κυνηγός πυροβολώντας χήνες κι εγώ να γελάω με την εικόνα του.
Γελάω πολύ με τους ανθρώπους και νευριάζω και τους χλευάζω κι ύστερα σαν κωλόπαιδο με κλωτσάνε όλοι τους κι όχι πως δεν έχουν δίκιο, έχουν, αλλά απλά το δίκιο τους δεν με αφορά, δε ζω στα παλιά τους βασίλειο με την κίτρινη τηγανίλα να πλημμυρίζει το σπίτι. Γιατί το σπίτι μου είναι παγόδα υποβρύχιο. Ναι κανονικά, φαντάσου μια παγόδα που σαν τους Transformers να μετατρέπεται σε υποβρύχιο κι όλη τη νύχτα υφαίνει κοράλλια πάνω της και το πρωί, πριν ανοίξει ο ουρανός, βγαίνει από τη θάλασσα και κάθεται πάλι στη θέση της πιο λαμπερή και οι κάτοικοί της, πιο χαρούμενοι και βρεγμένοι σαν να είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Σαμουράι, παγόδες, τι με έχει πιάσει σήμερα; Ίσως η επιθυμία να ζωγραφίσω βούλες σε ένα χρυσάνθεμο.
Ίσως αυτός ο μουντός ουρανός που σε αντίθεση με όσους διαμαρτύρονται εγώ νιώθω ασφάλεια και προστασία από την απεραντοσύνη του σύμπαντος που βρίσκεται πάνω από τα σύννεφα. Θα ήθελα να είμαι η Λάικα, το πρώτο σκυλάκι που στάλθηκε στο διάστημα. Σε ένα χάος άπειρων ευκαιριών να κοιτάζω με τα σκυλίσια μάτια μου τα άστρα και να τα γλείφω με τη γλώσσα μου, μέσα από το φινιστρίνι. Η Λάικα σε αντίθεση με τις επίσημες ανακοινώσεις πέθανε μόνη της μέσα σε τεράστια κύματα φόβου μέσα στο διαστημόπλοιο.. Αλλά το κράτος άλλαξε τα δεδομένα και έδωσε μιαν άλλη χαζή εκδοχή του θανάτους της όπως δίνουμε όλοι εξ’ άλλου στους θανάτους. Θα ποντάριζα στο ψευδώνυμο Σπούτνικ για τα γραπτά μου αλλά μάλλον έχει χρησιμοποιηθεί.
Η Λάικα ήταν ένας σαμουράι για χαρακίρι απλά δεν ενημερώθηκε ποτέ για αυτό. Φωτογραφιζόταν σε εφημερίδες και περιοδικά και όλοι λέγανε «τι γλυκούλι». Ναι, το πεθαμένο. Συχνά ψάχνω να βρω πεταμένες μνήμες. Σήμερα μου ήρθε η Λάικα. Πόσες άλλες όμως παίζουν τον Καραγκιόζη στη μνήμη του μυαλού μου και αρνούνται να μου φανερωθούν; Ποια είναι τα λάθη, ποια είναι τα σωστά και γιατί με αγχώνει όταν βλέπω τους δύο γάτους μου να κοιμούνται όλη τη μέρα; Προφανώς επειδή ξέρω ότι περιμένουν από μένα μια αγκαλιά διαρκείας, όχι βιαστική και αποσπασματική, πριν φύγω για τη δουλειά. Τώρα που γράφω η ιστορία της Λάικα και η εικόνα των δύο γάτων μου με έκανε να μελαγχολήσω. Όλα λοιπόν τόσο φθαρτά; Τόσο περαστικά; Μνήμες, αγκαλιές, δάκρυα, αγάπες, μεγάλα λόγια και ζώα. Ναι, το σεξ δεν το έβαλα στην εξίσωση γιατί μέχρι να βρω τον εαυτό μου είναι το τελευταίο που με νοιάζει. Προτιμώ να το βλέπω στο σινεμά, είναι πιο βολικά έτσι. Ούτως ή άλλως, το δέχεσαι η όχι, ένα πορνό είμαστε στην ιστορία του σύμπαντος, μια τσόντα. Ψηφίζω και πάω με τις πόρνες ντεκλαρέ. Κρατώντας το σπαθί του σαμουράι.
Σχόλια για αυτό το άρθρο