Το Συγκλονιστικό Ταξίδι της Κατερίνας στον Αμαζόνιο!

ΣχετικάΆρθρα

Η φίλη, μεγάλη καταδύτρια, μεσίτρια στη Μύκονο και γιόγκα έξπερτ Κατερίνα Τοπουζογλου έκανε ένα ταξίδι στο Περού και στον Αμαζόνιο που με έκανε τα πρασινίσω το φανταχτερό το ζουγκλί χρώμα από ζήλεια. Της ζήτησα να μου το περιγράψει και να δημοσιεύσω και φωτογραφίες για να με συμπονέσετε. Με την πρώτη ευκαιρία τα μαζεύω και πάω!

“Η εμπειρία που δεν ευπάρχει είναι η ayahuasca therapy… αυτή με έφερε πάλι στη ζωή, διάβασε ένα κειμενο που δημοσίευσε το national geographic από μια συγγραφέα που το έκανε και έπασχε από χρόνια κατάθλιψη… από την πρώτη παράγραφο και μόνο καταλαβαίνεις…http://www.nationalgeographic.com/adventure/0603/features/peru.html ” ξεκίνησε η Κατερίνα

“Να πας, αλήθεια στο λεω, ξέρεις πόσες extreme καταστάσεις έχω κάνει, αυτό δε συγκρίνεται με τίποτα, ήμουν σε κατάσταση πολύ περίεργη και μετά την παραμονή μου εκεί είμαι άλλος άνθρωπος, άσε που οι αισθήσεις σου και το ένστικτο δουλεύει 24/7, απίστευτη φάση..

Ξεκίνησα πριν από δυο μήνες με μια τσάντα στην πλάτη. Άρχισα το οδοιπορικό από την Αμερική και κατέληξα στο Περού, χωρίς να έχω ιδέα για το τι θα ακολουθήσει. Δεν είχα προγραμματίσει τίποτα, απλά έπασχα κυριολεκτικά από τρομερές τάσεις φυγής, κακή ψυχολογική διάθεση λόγω των προσωπικών μου θεμάτων και γενικώς μια εμφανέστατη στεναχώρια.
Άρχισα την εκδρομή μου στο Κούσκο, ένα ορεινό χωριό στα 3.400μ με αμέτρητες κεραμοσκεπές. Η απότομη διαφορά υψομέτρου με χτύπησε άσχημα την πρώτη μέρα και μου έδωσαν στο ξενοδοχείο ένα μπουκάλι coca tea για να συνέλθω – φυτό που καταπραύνει το altitude sickness. Ισπανικά δε μιλάω, ξέρω όμως Ιταλικά και σε συνδυασμό με τα αγγλικά που μίλαγαν κουτσά στραβά όλοι εκεί τα κατάφερνα με την επικοινωνία με πολύ αστείο τρόπο βέβαια. Έκανα μαθήματα yoga, healing training και πολλές βόλτες στα σοκάκια. Θλιβερή εικόνα τα αδέσποτα σκυλιά, αρκετά ράτσας, να σέρνονται στους δρόμους βρώμικα και πεινασμένα.

Από το Κούσκο, πήρα το τρένο και πήγα στο Μάτσου Πίτσου, το χωριό που είχαν χτίσει οι Ίνκας πριν από 600 χρόνια. Ανάμεσα στα απομεινάρια ξεπηδούσε και ένα κοπάδι από λάμα ή ένα ουράνιο τόξο που είναι πολύ συχνό φαινόμενο εκεί καθώς οι βροχές είναι καθημερινές και δυνατές. Ανέβηκα στο Wayna Picchu, το ψηλότερο βουνό της περιοχής με κάτι σκαλιά που σου έκοβαν την ανάσα.Στην ανάβαση κόπηκαν και οι σόλες από τα ορειβατικά μου παπούτσια και ανέβηκα σχεδόν ξυπόλιτη τα χιλιάδες βρεγμένα σκαλοπάτια με τις κάλτσες από μέσα να στάζουν!

Από εκεί και έπειτα ξεκίνησε η περιπέτεια στη ζούγκλα. Επέστρεψα στη Λίμα την πρωτεύουσα και πήρα το αεροπλάνο για το Ικίτος. Το Ικίτος είναι η μεγαλύτερη πόλη στον κόσμο που δεν έχει πρόσβαση από ξηράς, προσεγγίζεται μόνο από τον Αμαζόνιο με βάρκα ή με αεροπλάνο. Εκεί λοιπόν, άρχισαν όλα…

Είχα διαβάσει την εμπειρία της Κίρα Σαλάκ, η οποία κατάφερε με τρεις θεραπείες Ayahuasca να εξαφανίσει τη χρόνια κατάθλιψή της. Αυτό είναι, είπα, θα πάω εκεί! Ανυπομονούσα να φτάσω. Η αναζήτηση μου στο διαδίκτυο με έφερε σε ένα μέρος με καλύβες μέσα στη ζούγκλα, κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά, δυο ώρες με τη βάρκα από το Ικίτος.

Η καλύβα που έμενα είχε μονάχα μια σίτα για προστατευτικό από τη ζούγκλα, δεν υπήρχαν παράθυρα, δεν υπήρχε ιντερνετ, ρευμα, τίποτα. Η μια καλύβα από την άλλη απείχε περίπου 200μ, καμία επαφή με τον κόσμο γενικώς. Το βράδυ άκουγα τα πάντα γύρω μου και οι αισθήσεις μου είχαν ξυπνήσει. Όταν έπεφτε το σκοτάδι ξεκίναγε το “γλέντι” των ήχων. Ζουζούνια, τριζόνια, βατράχια,εξωτικά πουλιά, μαιμούδες, τζάγκουαρ, αλιγάτορες και άλλα πολλά… έκαναν την εμφάνισή τους και απλώς τα άκουγες από δίπλα σου. Η επαφή με το δάσος και ειδικά με την άγρια ομορφιά της ζούγκλας είναι από μόνη της καταπραυντική και αγχολυτική, ειδικά αν είσαι παιδί της φύσης.

Η “Ayahuasca therapy” είναι ένα φάρμακο για την ψυχή, ένας μοναδικός τρόπος να σου ανοίξει σημεία της ψυχής σου που έχεις κρυμμένα και θαμμένα όλα τα τοξικά για τη ζωή “σκουπίδια” που έχεις μαζέψει , το θυμό, την οργή, την απογοήτευση, την απόρριψη. Όπως μας έλεγε και ο Σαμάνος που ήταν δίπλα μας κατά τη διάρκεια των θεραπειών, η ayahuasca κάνει reboot το dna του ανθρώπου, γι αυτό και θεραπεύει χρόνιες παθήσεις ψυχολογικές και σωματικές. Στο κέντρο αυτό ήταν άνθρωποι από όλο τον κόσμο που ο καθένας είχε ένα θέμα να “φτιάξει”. Υποστηρίζουν ότι σε τρεις θεραπείες είσαι έτοιμος.

Πήρα μέρος σε τέσσερις, δεν άντεξα παραπάνω γιατί ήταν πάρα πάρα πολύ σκληρές και δύσκολες. Ειδικά η τελευταία ήταν λες και πήγα στην Κόλαση και επέστρεψα …Όμως γύρισα δυνατή, γεμάτη ενέργεια, απαλλαγμένη από τους δαίμονες που κακά τα ψέματα όλοι κουβαλάμε μέσα μας. Κατάφερα να συγχωρέσω μέσα μου ανθρώπους που με είχαν πληγώσει, νιώθω ευγνωμοσύνη πια για τα μαθήματα που μου έδωσε η ζωή και είμαι έτοιμη για τα επόμενα. Έτσι απλά, τα δύσκολα γίνονται εύκολα…

Η θεραπεία γινόταν το βράδυ στην κεντρική καλύβα που δεν είχε καν παράθυρα ούτε σίτα, απλώς τρια κεριά που έκαιγαν για να βλέπουμε στην αρχή και μετά απόλυτο σκοτάδι. Καθόμασταν κυκλικά γύρω από τους 3 σαμάνους θεραπευτές. Αυτοί είναι πολύ απλοί και αληθινοί άνθρωποι και τους λάτρεψα. Πιστεύουν και σέβονται πολύ τα ζώα και τα φυτά και λειτουργούν με απίστευτο σεβασμό απέναντί τους. Μας έδιναν ένα ζωμό παχύρευστο με γεύση πικρή σα στάχτη και ξεκινούσαν να τραγουδάνε για να κατευνάσουν τα πνεύματα της ayahuasca. Φυσούσαν καπνό στο μέτωπο μας για να μας βοηθήσουν να ξεκινήσουμε τη θεραπεία εσωτερικά .Έτσι ξεκινούσε το “εσωτερικό ταξίδι” μας που κρατούσε 2-5 ώρες…
Τα χειρότερα όνειρα είναι αυτά που μας δίνουν τα καλύτερα μηνύματα, λέει ο Σαμάνος θεραπευτής.

Ύστερα από τις θεραπείες έμεινα μερικές μέρες επιπλέον στη ζούγκλα για να ζήσω σαν τους ντόπιους. Μ᾽αρέσει να το κάνω αυτό όταν ταξιδεύω σε τέτοια μέρη, θέλω να εναρμονίζομαι με το περιβάλλον και τους κατοίκους του. Παρόλο που έκανα το ταξίδι ολομόναχη, δεν ένιωσα ούτε ένα λεπτό ότι απειλούμαι και δεν ένιωσα μοναξιά. Οι άνθρωποι της ζούγκλας είναι τόσο απλοί, φιλόξενοι και χαμογελαστοί. Πήγα με έναν από τους σαμάνους για ψάρεμα.Κρατούσε ένα καλάμι που μόλις είχε φτιάξει από ένα κλαδί δέντρου και για δόλωμα έβαλε ένα κομμάτι από πιράνχα (!!!) που είχε πιάσει την προηγούμενη μέρα. Βούτηξα στα νερά του Αμαζονίου και παρόλο που δεν έβλεπα τίποτα γιατί είναι λασπώδη και έχουν έντονο χρώμα, ένιωσα μεγάλη αναζωογόνηση. Είδα ροζ δελφίνια πολλές φορές στις όχθες του ποταμού να παίζουν, έκανα γιόγκα μέσα στις ξύλινες βάρκες για να βελτιώσω την ισορροπία μου (μέσα κι έξω), έκανα κανό, πήγα στην τοπική κοινότητα ινδιάνων και ενθουσιάστηκα γιατί από μικρή ντυνόμουν ινδιάνα στις απόκριες και εκπλήρωσα παιδικό όνειρο!

Το περπάτημα στη ζούγκλα ήταν ζόρικο, για να διασχίσεις το δάσος έπρεπε να φοράς γαλότσες. Η λάσπη λόγω των συχνών βροχών έφτανε πολλές φορές μέχρι το γόνατο, το έδαφος παρά τα πεσμένα φύλλα, ήταν γλυστερό και έπρεπε να έχεις πλήρη συνάισθηση του που πατάς και τι γίνεται. Το παραμικρό χαζολόγημα το πλήρωνες. Πέρασα αμέτρητες ώρες στη ζούγκλα, είδα τις φωλιές που φτιάχνουν οι τερμίτες στα δέντρα, ταραντούλες να κάνουν βόλτα στα κλαδιά, αράχνες διαφόρων ειδών, μαιμουδάκια, πεταλούδες (ειδικά η blue morpho είναι μια τεράστια γαλάζια πανέμορφη πεταλούδα) και γέμισα εικόνες, ενέργεια από τη φύση και απέραντη ευγνωμοσύνη για όλα όσα αποκόμισα από αυτό το ταξίδι ψυχής στην άγρια πλευρά του Περού”