Η αυλαία άνοιξε -μετά από πολλές περιπέτειες- στο θέατρο Αλίκη για την παράσταση Ντόλλυ η προξενήτρα. Η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, το κείμενο του Θοδωρή Πετρόπουλου και οι ερμηνείες των ηθοποιών, κέρδισαν το χειροκρότημα των φίλων και συναδέλφων που τίμησαν με την παρουσία τους την παράσταση. Να μη συμπληρώσουμε πως σε αυτή την παράσταση παίζουν τρεις λατρεμένες γυναίκες : Βίκυ Σταυροπούλου, ΑνναΜαρία Παπαχαραλάμπους και Ρένια Λουιζίδου!
Έλενα Τσαβαλιά, Μάρκος Σεφερλής και Χριστίνα Πολίτη, μαζί με τη θεότητα Ντόλλυ, Βίκυ Σταυροπούλου στη φωτο πάνω και κάτω.
Στην πρώτη σειρά η Αριέττα Μουτούση, η Νόνικα Γαληνέα και η Μαρινέλλα, ενώ πίσω διακρίνουμε το Μάρκο Σεφερλή και το κουμπάρο του, Μπάμπη Θεοχάρη της Paranoia.
Χριστίνα Πολίτη, Άρης Καβατζίκης
Aννα Μαρία Παπαχαραλάμπους – Ρένια Λουϊζίδου
Η Ελένη Κούρκουλα με τη μητέρα της
Λήδα Ματσάγγου
Γωγώ Μπρέμπου
Ο Δημήτρης Λιγνάδης με την Έλενα Καζαμπλάνκα και το μουσικό Γιάννη Χριστοδουλόπουλο.
Μίνως Θεοχάρης
Πόση ομορφιά σε μια φωτογραφία! Δανάη Μπάρκα και Λεωνίδας Καλφαγιάννης
Μαρινέλλα, Όλγα Παυλάτου
Χρήστος Χωμενίδης, Διονύσης Παναγιωτάκης
Το Mega με μία -Έλενα, Μάρκος, Χριστίνα- συν το Γιώργο Μπαλτά
Αριέττα Μουτούση, Νόνικα Γαληνέα
Έλενα Σκουλά, Χριστίνα Πολίτη, Όλγα Παυλάτου
Συγχαρητήρια στο Χρήστο Χατζηπαναγιώτη από τη Μαρινέλλα.
Φάνης Μουρατίδης, Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους
Ρένια Λουιζίδου, Μαρινέλλα, Μάρκος Σεφερλής.
Τα κοστούμια της Αλίκης Βουγιουκλάκη
Η παράσταση έχει κοστούμια υπέροχα και σκηνικά που δεν έχουμε ξαναδεί στην Ελλάδα και ένα θίασο που πετάει και απογειώνει το έργο. Διαβάστε το σημείωμα του σκηνοθέτη Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη από το πρόγραμμα, που δίνει ακριβώς το στίγμα της παράστασης:
Η Προξενήτρα έχει πολλά στοιχεία φάρσας, είναι ένα αστείο, ελαφρύ έργο, όμως, ως δημιούργημα ενός σπουδαίου συγγραφέα, είναι κάτι πολύ παραπάνω. Στη φάρσα, σχεδόν πάντα η ματιά του συγγραφέα στους ήρωες είναι κυνική, εδώ είναι τρυφερή και βαθιά αγαπητική. Ο Γουάιλντερ αγαπά πολύ όλους ανεξαιρέτως τους ήρωες του. Τους αγαπά και τους καταλαβαίνει: όλοι τους απελπισμένοι, ελαφρείς μα απελπισμένοι, με μια τρύπα να χάσκει, την ανάγκη να ζήσουν, την ανάγκη να αγαπηθούν.
(…) Πως ανεβάζεις λοιπόν, το 2014, ένα έργο του 1954, που μιλάει για το 1884; Προσπαθώντας να κάνουμε την ίδια διαδρομή επιστροφής με το συγγραφέα, περάσαμε από τη φυσική ανάγκη του ανθρώπου να παίξει, να παραστήσει, περάσαμε από την πίστη ότι το ψέμμα του θεάτρου είναι ακόμα πιο ενδιαφέρον από την αλήθεια του, περάσαμε απ’ αυτό το «είναι τόσο όμορφο, σαν ψεύτικο» που λέμε συχνά. Και σταθήκαμε στο βικτωριανό toy theatre, αυτές τις ψεύτικες ζωγραφιστές μακέτες θεάτρων και σκηνικών με τις οποίες έπαιζαν μεγάλοι και παιδιά, τότε που η ανάγκη για ρεαλισμό δεν είχε επιβληθεί στην ανάγκη για ομορφιά.
Κι από κει, ξανακοιτάξαμε το έργο. Η Προξενήτρα, λοιπόν, δεν είναι ούτε καθαρή φάρσα, ούτε καν ηθογραφία. Έχει σήμερα, για όλους εμάς που είμαστε «αηδιασμένοι, μπουχτισμένοι, μπερδεμένοι, σχεδόν πισθάγκωνα δεμένοι από τα ψέμματα και τις φενάκες της τρομερής ετούτης εποχής» μιαν άλλη, αδαμάντινη αξία: παρουσιάζει τη ζωή, όχι όπως ήταν, ούτε όπως είναι, αλλά όπως θα ‘πρεπε να είναι.
Με το Σταύρο Σβήγγο
Φωτογραφίες: Cosmopoliti, Ndp photo agency, A. Kontogiannis
Σχόλια για αυτό το άρθρο