ΤΩΡΑ |
Έκανε το γύρο του κόσμου, μία και δυο φορές… Αγάπησε τον Ελληνισμό της Διασποράς και βρέθηκε στις γειτονιές του κόσμου πανηπειρωτικά, χωρίς να φείδεται κόπου και χρόνου επί δεκαπέντε συναπτά έτη, αν και μετρά άλλα τόσα χρόνια επιτυχημένης διαδρομής στα ΜΜΕ της Θεσσαλονίκης (TV Mακεδονία, ΤV 100, Ωμέγα Τηλεόραση, ΕΡΤ3). Το πρόσωπο της έγκριτης δημοσιογράφου, Χρύσας Σάμου, είναι οικείο και αγαπημένο όχι μόνο στους Θεσσαλονικείς, αλλά στον απανταχού ελληνισμό της Διασποράς, σε ολόκληρο τον κόσμο. Η εκπομπή της με τίτλο ”Διασπορά” στην ΕΡΤ3, ” χτυπούσε κόκκινο”, και όλοι ήμασταν συντονισμένοι στους δέκτες μας για να την απολαύσουμε για πολλούς λόγους!
Με δυναμική παρουσία, και ξεχωριστό ηχόχρωμα φωνής, κρυστάλλινη άρθρωση , αμεσότητα στην παρουσίαση, ευρυμάθεια, ευγλωττία, με πλούσιο λεξιλόγιο, άψογη χρήση της ελληνικής γλώσσας, χωρίς εκφραστικά και συντακτικά λάθη και σαρδάμ ( σ.σ η παρουσίαση δεν είναι εύκολη, σε όσους το νομίζουν αυτό και την επιχειρούν, χωρίς δεύτερη σκέψη)- αναγνωρίσιμο ακόμη και σήμερα για τους ακροατές των ραδιοφωνικών της πτήσεων- έδωσε βήμα και λόγο μέσα από την ομότιτλη εκπομπή της «Διασπορά», σε χιλιάδες Έλληνες του κόσμου, που φτιάχνουν … άλλους γαλαξίες στην ομογένεια, βραβεύτηκε επανειλημμένα για τη δουλειά και το ήθος της αλλά και για τα ντοκιμαντέρ με θεματική τις” Αλησμόνητες πατρίδες”, γράφοντας ιστορία στην τηλεόραση.
Τελευταία, ασχολήθηκε παράλληλα και με την τοπική αυτοδιοίκηση, ως δημοτική σύμβουλος, αρχηγός παράταξης και διατελώντας Αντιδήμαρχος της Ενότητας Σοχού, με μόνη έγνοια της, η γενέτειρά της ,ο ιστορικός και πολιτιστικά ξεχωριστός Σοχός, να γίνει μια μέρα και πάλι αυτόνομος Δήμος. Διαθέτει έντονη προσωπικότητα που δεν περνά απαρατήρητη και είναι από τις γυναίκες που ξεχωρίζουν και είναι το επίκεντρο της παρέας και όχι μόνο.
-Τηλεόραση, Ραδιόφωνο, Κινηματογράφος, Θέατρο, Αποστολές στην Ελληνική Ομογένεια, εκπομπές Πολιτισμού, Ντοκιμαντέρ, θέσεις ευθύνης και δημόσια έκθεση στα κοινά … Ποιος ο κοινός τους παρονομαστής;
Η προσφορά… Είτε επικοινώνησα έργα και μέρες συνελλήνων της Διασποράς, είτε συνομίλησα με δημιουργούς όλων των Τεχνών, είτε συνεργάστηκα στο πλευρό ανθρώπων με όραμα και υπηρέτησα αξίες Πολιτισμού, είτε ανέλαβα θέση ευθύνης για το καλό του τόπου μου ως Αντιδήμαρχος Ενότητας Σοχού, γνώμονά μου είχα πάντα να δίνω. Από το χρόνο έως τον ίδιο μου τον εαυτό, καταθέτοντας ιδέες, υλοποιώντας οράματα, πληροφορώντας στις άπειρες τηλεοπτικές επί το πλείστον … πτήσεις το κοινό, μέσα από την ιδιωτική και κυρίως τη δημόσια τηλεόραση που θεωρώ δεύτερο σπίτι μου μιας και δεν κοίταξα ποτέ ρολόι, δεν κουράστηκα, αν και συμπλήρωσα ήδη 30 έτη αδιάλειπτης παρουσίας στα ΜΜΕ, να γεννώ προγράμματα, δεν εξέλαβα ποτέ τη δημοσιογραφία ως επάγγελμα, πολλώ δε μάλλον την πολιτική, αν και δεν θεωρώ τον εαυτό μου πολιτικό. Οι τόποι (φυσικοί ή τηλεοπτικοί) θέλουν εργάτες, θέλουν αλήθειες, θέλουν να τραβάς μπροστά συμπαρασύροντας αξιακά το κοινό. Δεν θέλουν ψώνια, σταριλίκια, βεντέτες και κολαρισμένες καλησπέρες με κούφιες χειραψίες σε κούφια σουλάτσα. Εγώ έζησα δημιουργώντας. Κεφάλι δεν σήκωνα σε όποιο γραφείο κι αν κάθισα. Συχνά με κατηγόρησαν ως ονειροπόλα, εργασιομανή, αφελή μιας και ούτε παλάτια έκανα, ούτε περιουσίες έφτιαξα με έναν μισθό, ερασιτέχνης άνθρωπος, πόσο καλύτερα όνειρα να κάνω, που λέει κι η Κική Δημουλά. Δεν έχουν άδικο. Αιθεροβάμων είμαι και την προτιμώ ως ταυτότητα από πολλές άλλες γύρω τριγύρω. Δεν γέλασα ανθρώπους, δεν τράβηξα το χαλί κάτω από τα πόδια κανενός για να γίνω, δεν αγάπησα τις δολοπλοκίες, τα «κρεβάτια», την φθήνια, τις «πλάτες» των ισχυρών, τις δημόσιες σχέσεις, τις δήθεν παρέες… Αποθησαύρισα, όμως, μια ζωή γεμάτη ουσία, σχέσεις ζωής, γνώρισα ανθρώπους, ταξίδεψα πολύ, είδαν τα μάτια μου γιορτές, εικόνες, παραστάσεις, διέπλασα έναν αντισυμβατικό χαρακτήρα, λίγο περίεργο, λίγο επίμονο, λίγο ασυμβίβαστο, μοναχικό συχνά αλλά και δοτικό την ίδια ώρα, κι ευχαριστώ τον Θεό που με αξίωσε να επιστρέψω όλες τις στιγμές της μάχης μου με τη ζωή σε δράσεις για να φανώ χρήσιμη στο ελάχιστο για τους συμπολίτες μου. Και στην προσωπική μου ζωή με υπερβάσεις ευτύχησα… Κι αν με ρωτήσεις ποιο απ’ τα έργα μου στον κόσμο είναι το σπουδαιότερο θα σου απαντήσω η πριγκίπιΣΑΜΟΥ, όπως μου αρέσει να λογοπαίζω, αναφερόμενη στην κόρη μου την Βαλεντίνη, που είναι ο έρωτάς μου κι η δύναμή μου, κι η ανάσα μου, η αφορμή και η αιτία για το πείσμα μου να αντέχω…
1) Δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς…
Χωρίς αγάπη, μου είναι αδύνατον να ζήσω! «Εὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον»…Την αγάπη όμως που «πάντα στέγει… και πάντα ὑπομένει», γιατί στο τέλος τίποτε δεν αξίζει περισσότερο, όπως αναφέρεται και στην Προς Κορινθίους Επιστολή: «νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη».
2) Πού ξοδεύεις τα χρήματά σου;
Στη γνώση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, και στα ταξίδια που είναι χειροπιαστά μαθήματα ζωής. Στον παρόντα χρόνο καθώς η κόρη μου είναι μόλις 12 ετών, επί το πλείστον στην εκπαίδευσή της, με την ευχή τα παιδιά της πανδημίας να μην αναγκαστούν να υποστούν άλλες καραντίνες αμάθειας. Όπως θέατρο δεν εννοείται δίχως κοινό, έτσι κι εκπαίδευση δεν εννοείται μέσω οθόνης.
3) Ποια είναι η χειρότερη συνήθειά σου;
Να εμπιστεύομαι ανθρώπους, να μπαίνω καρδιακά σε ιδέες, να παθιάζομαι με αξίες, να αφοσιώνομαι στη δουλειά μου, να δένομαι και να δίνομαι σαν να μην υπάρχει αύριο…
4) Ποια είναι η συνήθεια που απεχθάνεσαι στους άλλους;
Την αχαριστία… ειδικά εκ των ευεργετηθέντων. Και πίστεψέ με βίωσα μεγάλη αχαριστία από πολύ κόσμο. Ας είναι καλά όλοι. Δεν κρατώ κακία για κανέναν. Είναι αδυναμία να εμμένεις στο παρελθόν, και εγκλωβισμός να διέπεσαι από μιαρά συναισθήματα.
5) Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σου έχουν δώσει;
Υπομονή κι εγκράτεια, φιλότιμο, αλτρουϊσμός, αρωγή προς τον πλησίον, λογική ευαισθησία κι ενσυναίσθηση. Ευτύχησα να με αναστήσουν δυο εξαίρετοι γονείς – πρότυπο, που οι διδαχές τους ήταν πράξεις κι όχι λόγια.
6) Ποια θεωρείς την πιο υπερεκτιμημένη αρετή;
Την εξωτερική εμφάνιση. Το κάλλος στον άνθρωπο είναι η ψυχή του κι όχι τα πράσινα ή μπλε μάτια, οι γυμνασμένοι κοιλιακοί και τα καλλίγραμμα πόδια. Δυστυχώς ζούμε δεκαετίες τώρα το ρατσισμό της επιφανειακής ωραιότητας και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τελευταία, έριξαν … «λάδι στη φωτιά». Μεγαλώνουμε -φοβάμαι- στρατιές ανορεξικών ωραιοπαθών εγωιστών που θα πάθουν «κύφωση» και διττές εννοιολογικά αγκυλώσεις, από τις ατέλειωτες ώρες … «σπουδής» στο Instagram, το messenger, το τικ – τοκ… Fake ζωές, fake σχέσεις, fake προφίλ στο βωμό ενός like. Μια φυλακή απαίδευτων μαθησιακά και κοινωνικά βενιαμίν που θα οδηγήσουν τις κοινωνίες της απραξίας του καναπέ σε πολλαπλά κενά (νόησης, αίσθησης, διάδρασης και ο κατάλογος είναι πικρά μακρύς ακόμη και για τους φύσει και θέσει αισιόδοξους … )
7) Τι κάνεις για να χαλαρώσεις;
Συνομιλώ φωναχτά με τους … ηθικούς μου κανόνες, που είναι εγκιβωτισμένοι στη μουσική. Αυτή την παγκόσμια γλώσσα δίχως σύνορα. «Η μουσική είναι ηθικός κανόνας που δίνει ψυχή στο σύμπαν, φτερά στη σκέψη, απογειώνει τη φαντασία, χαρίζει χαρά στη λύπη και ζωή στα πάντα», έλεγε ο φιλόσοφος.
8) Τι θα άλλαζες στη Θεσσαλονίκη;
Το … «λίγο του κόσμου» κατά Δημουλά… τον «συν» στο πρωτεύουσα, που θεωρώ αχίλλειο πτέρνα της προόδου
9) Ποιο είναι το motto σου στη ζωή;
Ό,τι είπαν διαχρονικά Έλληνες φιλόσοφοι και συγγραφείς και θεατράνθρωποι και λόγιοι των γραμμάτων και των τεχνών, είναι κατά περίσταση «οδηγός» ζωής. Γεννημένη σε μια Ελλάδα από φως πνευματικό, δε θα γινόταν να ζήσω αλλιώς, και μεταξύ μας, δεν θα το ήθελα κιόλας. Μα θα αποθησαυρίσω τη ρήση του Καζαντζάκη τούτη τη στιγμή που θεωρώ επίκαιρη πολυεδρικά: «Ν’ αγαπάς την ευθύνη! Να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν θα χαθεί, εγώ θα φταίω»… Λατρεύω, όμως, και το «Φθάσε όπου δεν μπορείς»
10) Τρία πράγματα που σε κάνουν ευτυχισμένη
Η κόρη μου, ο άντρας μου και η δουλειά μου.
Σχόλια για αυτό το άρθρο