76 καλλιτέχνες θυμούνται το αγαπημένο τους Πάσχα! (Β΄μέρος)

Αγαπημένοι καλλιτέχνες από το χώρο του θεάτρου, της μουσικής, της τηλεόρασης, του βιβλίου και της μόδας, θυμούνται και μοιράζονται μαζί μας το Πάσχα που τους έχει μείνει αξέχαστο, το αγαπημένο τους Πάσχα, εκείνο που για κάποιο λόγο έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά τους. Ιστορίες οικογενειακές, ιστορίες με φίλους, με παραδοσιακά ήθη και έθιμα, άλλες αστείες, κάποιες πιο μελαγχολικές, όλες όμως ενδιαφέρουσες από αξιόλογους ανθρώπους που υπηρετούν πιστά την τέχνη τους και μας θυμίζουν μέσα στην καραντίνα του φετινού Πάσχα, πόσο σημαντική είναι η πασχαλινή περίοδος για όλη την ανθρωπότητα. Εκτός από τις νοσταλγικές ιστορίες τους, κάποιοι μας μίλησαν για το φετινό εγκλεισμό μας, ενώ άλλοι δίνουν τις ευχές τους για να ξεπεράσουμε γρήγορα την πανδημία που ζούμε. Τους ευχαριστούμε όλους πάρα πολύ για όλα όσα μοιράστηκαν με το Cosmopoliti και ελάτε να ξεκινήσουμε το ταξίδι των αναμνήσεων μαζί τους…

(H παρουσίαση γίνεται με αλφαβητική σειρά)

Κωνσταντίνα Μιχαήλ

Το Πάσχα του 2018 είναι για μένα ένα από τα πιο αξέχαστα που έχω ζήσει. Δεν ήταν το κλασσικό Πάσχα των Ελλήνων γιατί δεν ήμουν στην Ελλάδα κοντά στους γονείς μου ή σε αγαπημένα ελληνικά έθιμα σε κάποιο νησί ή χωριό. Ήμουν στη Γαλλία κι έκανα διπλό Πάσχα: το καθολικό στο Παρίσι με κορωνίδα τη λειτουργία στην Παναγία των Παρισίων και το ορθόδοξο στη Νορμανδία με τον αγαπημένο μου φίλο Παντελή Καρρά κι άλλους φίλους μέσα στην υπέροχη φύση με κορυφαίες στιγμές την νηστεία της Μεγάλης Παρασκευής στο ελληνικό σούπερ εστιατόριο Evi Evane της Ντίνας Νικολάου, ενώ το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου αναχώρησα για την επαρχία με τρένο κι από εκεί στο αξιοθέατο Μον-Σαιν Μισέλ, τη συγκλονιστική καστρόπολη στις ακτές της Νορμανδίας όπου γευματίσαμε παραδοσιακά. Το πασχαλινό τραπέζι στρώθηκε με μαγειρίτσα που έφτιαξε Αμερικάνος σεφ φίλος μας, και το αρνί ήταν ψημένο από Γάλλο φίλο- που όλοι συνεχάρηκαν – εμένα δεν μ’άρεσε! Ελλαδίτσα για οβελία! Αυτό ήταν το διπλό υπέροχό μου Πάσχα κι ήταν σαν να χάρηκα διπλά για τα επόμενα δύο, του 2019 που ήμουν με τον άρρωστο πατέρα μου και τη μητέρα μου και το φετινό που αρρώστησε όλη η υφήλιος και θα το περάσω ολομόναχη….

Ηρώ Μουκίου

Αξέχαστο ήταν το Πάσχα του 1999. Ήμουν καλεσμένη σε ένα σπίτι στο βουνό, κάπου στη Βόρεια Εύβοια. Μεγάλο Σάββατο μεσημέρι ξεκινώ από Αθήνα όλο χαρά να κάνω Πάσχα σε χωριουδάκι. Αφού κάνω έναν αιώνα στα διόδια, καταφέρνω και φτάνω Βόρεια Εύβοια στο βουνό. Εκεί στην ερημιά, μου χαλάει το αυτοκίνητο, δεν πιάνει το κινητό, έχει νυχτώσει, δεν περνάει άνθρωπος. Τι να έκανα; Παράτησα το αυτοκίνητο στο χωματόδρομο και άρχισα να περπατώ. Αφού είχα περπατήσει δέκα χιλιόμετρα, επιτέλους εμφανίστηκε αυτοκίνητο, με πήρε και με πήγε στο χωριό. Η προσευχή μου εκείνο το βράδυ της Ανάστασης είχε μεγάλη αξία!

Ευαγγελία Μουμούρη

Ένα από τα αγαπημένα μου Πάσχα είναι εκείνο του 2008. Το πέρασα στη Ρώμη, μαζί με τον Άγγελο Μπούρα, με τον οποίο κάνουμε μαζί Πάσχα για είκοσι χρόνια. Γυρίσαμε όλη τη Ρώμη περπατώντας. Ο Άγγελος περπατάει γρήγορα. Κάθε χρόνο εγώ εξουθενωμένη να σέρνομαι πίσω του! Εύχομαι Καλό Πάσχα σε όλους!

Αλεξία Μουστάκα

Από μικρό παιδάκι θυμάμαι τον εαυτό μου, το Πάσχα να το περνάω στη Τζια, το νησί της γιαγιάς μου τις Κατίνας, Από εκεί είναι και οι φίλοι μου οι πιο παλιοί! Κι ενώ το πρόγραμμα άλλαζε από χρόνο σε χρόνο, για πάνω από 25 χρόνια, ένα πράγμα έμενε το ίδιο: το τραπέζι της Μεγάλης Παρασκευής, που μαζεύονταν όλη η παρέα και τρώγαμε μαζί μετά τον επιτάφιο. Οι υπόλοιπες μέρες ήταν πιο οικογενειακές, αλλά το βράδυ μετά τον επιτάφιο, ήταν αφιερωμένο στους φίλους. Τρώγαμε -πάντα νηστίσιμα- και  μας έβρισκε το πρωί, όπου πηγαίναμε να κοινωνήσουμε! Το Πάσχα του 2014 κάναμε τη διαφορά, διότι αποφασίσαμε με τον παιδικό μου φίλο τον Κωνσταντίνο, να κάνουμε ένα live. Ήταν από τις πιο όμορφες εμπειρίες μου! Είχαμε τραγουδήσει με κιθάρες στην παραλία άπειρες φορές, αλλά αυτό ήταν το κάτι άλλο! Μια αξέχαστη εμπειρία και ένα αξέχαστο Πάσχα…

Κωνσταντίνος Μουταφτσής

Το καλύτερο Πάσχα που θυμάμαι ήταν το πρώτο Πάσχα που κάναμε οικογενειακώς στη Σαντορίνη. Έχω περάσει πολλές φορές και ως πιτσιρικάς και ως ενήλικας τη Μεγάλη εβδομάδα εκεί, αλλά η πρώτη φορά μου έχει μείνει αξέχαστη. Παρόλο που το νησί φημίζεται για το καλοκαίρι του, οι ντόπιοι έχουν φροντίσει να είναι πολύ ξεχωριστό και το Πάσχα. Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου θυμάμαι ότι καθώς κατευθυνόμασταν προς τον Πύργο Σαντορίνης, εντυπωσιαστήκαμε γιατί στη θέση του χωριού υπήρχε πλέον μόνο το φωτεινό περίγραμμά του! Όλα τα φώτα ήταν σβηστά, υπήρχαν φωτιές αναμμένες η μία δίπλα στην άλλη , αυτοσχέδια φαναράκια έλαμπαν στις εξώπορτες των σπιτιών, ενώ στα στενά σοκάκια άνθρωποι απήγγειλαν τα τροπάρια της ημέρας εκείνης. Ο ήχος που έβγαινε από τις καμάρες, σου προκαλούσε απίστευτη κατάνυξη… Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την παραδοσιακή Κυριακή του Πάσχα σε φιλικό σπίτι και μια φανταστική βόλτα με άλογο που ακολούθησε, με κάνουν να κατατάσσω το Πάσχα εκείνο στις ομορφότερες αναμνήσεις μου.

Δανάη Μπάρκα

Το Πάσχα από μικρή το περνούσα οικογενειακά. Θυμάμαι στο Πήλιο με τον Χρήστο, την μαμά μου, τον Νικηφόρο, την Μάγια, στις Μηλιές …πάντα ξέγνοιαστα και ονειρικά. Θυμάμαι και στο χωριό μου στα Γιάννενα πάλι οικογενειακά με όλη την οικογένεια στη μεγάλη αυλή μας, την γιαγιά να φτιάχνει πίτες, τα ξαδέρφια μου κρέατα και εγώ μόνη μου να χορεύω Ηπειρώτικα. Το περσινό όμως Πάσχα του 2019 είναι το αγαπημένο μου. Ήταν χωρισμένο στα δύο. Την πρώτη εβδομάδα με τις κολλητές μου, Χριστίνα και Αντιγόνη, roadtrip στην Πελοπόννησο. Περπατήσαμε βουνά, σταματήσαμε σε υπέροχες λίμνες, ανακαλύψαμε ποτάμια, νερόμυλους.. ήταν σαν ταινία. Ποσό όμορφη είναι η Ελλάδα μας! Το δεύτερο μισό ήταν μια εβδομάδα στην Κωνσταντινούπολη. Πέρασα υπέροχα! Θυμάμαι φαγητά, γέλια, περιπάτους, ιστορικά στοιχεία. Κάτι σαν ντοκιμαντέρ, με την καλύτερη παρέα! Φέτος είναι το πιο διαφορετικό από όλα της μέχρι τώρα ζωής μου, κι αυτό με την ομορφιά του αλλά πολύ ξεχωριστό. Θα περάσει, θα μάθουμε, θα δυναμώσουμε, θα στεναχωρηθούμε, θα πατήσουμε στα πόδια μας και θα βγούμε γεροί και επαναπροσδιορισμένοι. Υγεία, φίλους, οικογένεια και στιγμές. Αυτά να έχουμε κι όλα θα τα ξεπερνάμε.

Βάνα Μπάρμπα

Για μένα, αξέχαστο είναι το Πάσχα που μαζευόμασταν όλοι μαζί στο χωριό μας, στο μικρό Ασπροκκλήσι. Τα παιδιά ήταν μικρά, οι γονείς μαγειρεύανε για να μας ευχαριστήσουν και γέμιζε η αυλή από χορούς και γέλια. Είχαμε δίπλα την εκκλησία του Άι Γιώργη και γυρίζαμε με τις λαμπάδες μας γεμάτοι φως και αγάπη.  Φέτος σιωπή…

Σπύρος Μπιμπίλας

Έχω περάσει πολλά υπέροχα Πάσχα στη ζωη μου, και δεν εννοώ ως εκδρομή όπως οι περισσότεροι. Έχω καταφέρει να συγκινηθώ πολύ με την Ακολουθία του Επιταφίου -εγώ που είναι γνωστό ότι είμαι άθρησκος- όταν βρέθηκα μικρό παιδί στη γενέτειρα του πατέρα μου, στον Προφήτη Ηλία της Λοκρίδας. Αργότερα, στα 21 μου ως μέλος του Ασκητικού Θεάτρου περάσαμε το Πάσχα στη Σέττα της Εύβοιας με κατάνυξη στο μικρό εκκλησάκι, με τις ψαλμωδίες που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Άλλο αξέχαστο Πάσχα είναι εκείνο που πέρασα με την μητέρα μου και τον αδελφό μου το 1996 στο Βουκουρέστι, εν μέσω Τσερνομπίλ. Ο κόσμος στα μουλωχτά και φοβισμένος γιόρταζε στις εκκλησίες σχεδόν μυστικά και με σιωπή. Στην υπέροχη Σαντορίνη με τα μοναδικά εθιμα, το 2008, πέρασα ένα αξέχαστο Πάσχα, όταν για τέσσερις μέρες κοιτούσα το ταβάνι λόγω δηλητηρίασης από θαλασσινά. Πιστεύω όμως ότι όλοι μας, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το φετινό Πάσχα…  Χρόνια πολλά, και του χρόνου να είμαστε όλοι καλά και να θυμόμαστε τα φετινά σαν ένα κακό όνειρο.

Θάνος Μπίρκος

Αρχές της δεκαετίας του 90′ στο χωριό μου τη Λεπενού, που βρίσκεται δίπλα από το Αγρίνιο, ήμουν σχεδόν δώδεκα χρονών. Εκείνη τη χρονιά είχε  γεννηθεί η αδερφή μου και περνούσαμε όλοι μαζί οικογενειακά το πρώτο της Πάσχα. Θυμάμαι ένα καιρό ανοιξιάτικο και εμένα να την κρατάω συνέχεια αγκαλιά, ακόμα και όταν ήρθε η σειρά μου να γυρίσω τη σούβλα. Τότε ήταν που μου ήρθε και η ιδέα να την μάθω να τη γυρνάει και εκείνη, μέχρι που είδε την εικόνα αυτή η  μητέρα μου…και κάπως έτσι πέρασα το πρώτο Πάσχα που δεν είχα πρόσβαση στο κοκορέτσι, αξέχαστο!

Άγγελος Μπούρας

Πάσχα 2005 στη Μονεμβασιά. Για άλλη μια φορά με την αδελφή μου πια Ευαγγελία Μουμούρη. Στην παρέα μας και η Ελένη Κούστα, μόλις την είχα γνωρίσει. Ένα ταξίδι γεμάτο απρόοπτα, μια απόφαση της στιγμής. Μπήκαμε στο αμάξι της Ευαγγελίας και φτάσαμε, χωρίς να έχουμε σχεδιάσει τίποτα. Η μοίρα τα είχε σχεδιάσει για μας. Βρήκαμε το ωραιότερο δωμάτιο, με την ωραιότερη θέα. Και περάσαμε υπέροχα! Γιατί όλα εξαρτώνται από τη στιγμή…

Κωνσταντίνα Νικολαϊδη

Η Σύρος είναι η γενέτειρα της γιαγιάς μου, αλλά και ο τόπος που μεγάλωσε. Βασικός λόγος για να την έχω κι εγώ μες στην καρδιά μου! Πηγαίνω αρκετά συχνά στη Σύρο ευτυχώς, συνήθως για να παρουσιάσω θεατρικές παραστάσεις στο υπέροχο θέατρο Απόλλων. Πέρυσι, λίγο μετά το Πάσχα είχε προγραμματιστεί να παρουσιάσουμε ξανά εκεί τους 12 ενόρκους. Η ιδέα έπεσε στο τραπέζι. Γιατί δεν πάμε λίγες μέρες νωρίτερα να κάνουμε Πάσχα εκεί; Έτσι κι έγινε! Μαζευτήκαμε μία όμορφη παρέα καλών φίλων με αρχηγό την -επίσης Συριανή- Άντζυ Νομικού και φύγαμε! Ο καιρός ήταν γλυκός κι εμείς γεμάτοι όμορφη και κατανυκτική διάθεση. Αυτό το Πάσχα μου έμεινε αξέχαστο γιατί το πέρασα με φίλους κι όχι οικογενειακά όπως συνήθως και γιατί το πέρασα στην αγαπημένη μου Σύρο με ορθόδοξες και καθολικές ψαλμωδίες (στη φωτογραφία ο εσωτερικός τρούλος του ναού Αγίου Νικολάου) με τη θάλασσα να πλαισιώνει κάθε μας σεργιάνι στη γραφική πρωτεύουσα των Κυκλάδων. Η ομορφιά της απλότητας είναι ευλογία! Καλό Πάσχα και φέτος σε όλους με Αγάπη και Φώτιση στις ψυχές μας!

Λιζέτα Νικολάου

Εκτός από τα Πάσχα των παιδικών μου χρόνων, κάθε χρονιά δουλεύω. Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου μετά την Ανάσταση, τα νυχτερινά μαγαζιά ήταν ανοιχτά κι ο κόσμος έρχονταν να γιορτάσει, την Κυριακή επίσης δούλευα, και το μεσημέρι και το βράδυ, κάτι που κάνω ακόμα, εκτός από το φετινό Πάσχα που ενώ ήθελα τόσο πολύ να βρεθώ με τον κόσμο και να γιορτάσουμε μαζί, δεν γίνεται λόγω της πανδημίας. Μια χρονιά δεν είχα προγραμματίσει κάποια εμφάνιση και δεν τραγούδησα, πήγα στην Καλαμαριά μαζί με συγγενείς και φίλους και περάσαμε το Πάσχα παραδοσιακά. Αυτό το Πάσχα είναι από τα ξεχωριστά της ζωής μου.

Ματίνα Νικολάου

Το πιο όμορφο Πάσχα ήταν αυτό που βρέθηκα με φίλους και συγγενείς σε μια μεγάλη αυλή να περάσουμε όμορφα, να ψήσουμε, να χορέψουμε, να τραγουδήσουμε, να αγκαλιαστούμε και να πούμε Χριστός Ανέστη! Μέχρι φέτος όλα τα παραπάνω ήταν τόσο αυτονόητα και τόσο συνηθισμένα. Αυτό το Πάσχα λοιπόν αναπολώ, με ανθρώπους που αγαπώ. Αυτό το Πάσχα περιμένω… Να έχουμε υγεία και να είμαστε ευγνώμονες για ό,τι μας χαρίζεται.

Μιμή Ντενίση

Το Πάσχα έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Το περνάω πάντα οικογενειακά, στην αγαπημένη μου Μαλεσίνα, στο Θεολόγο. Ένα αξέχαστο Πάσχα, ήταν εκείνο του 2017, όπου είχα ολοκληρώσει τις παραστάσεις του “Σμύρνη μου αγαπημένη”, είχαμε πάει και στη Θεσσαλονίκη, και κουρασμένη αλλά ιδιαίτερα ευχαριστημένη για την τεράστια επιτυχία του έργου, πήγαμε στο εξοχικό από την αρχή της Μεγάλης Εβδομάδας, μαζί με όλη την οικογένεια και φίλους. Κάναμε παραδοσιακό Πάσχα με όλα τα έθιμα, κόκκινα αβγά, κουλούρια, τσουρέκια, μαγειρίτσα και αρνί στη σούβλα. Γέλια, αγκαλιές και το φιλί της Αγάπης με την οικογένειά μου στις Άγιες μέρες του Πάσχα. Φέτος, εύχομαι να βγούμε γρήγορα από όλο αυτό που ζούμε και να βρεθούμε πάλι κοντά στους αγαπημένους μας…

Νίκος Ορφανός

Εμένα το Πάσχα μου αρέσει το μισό. Μέχρι τη Mεγάλη Παρασκευή. Δεν είμαι ιδιαίτερα θρήσκος, αλλά μου αρέσει η κατάνυξη των ημερών, τα τροπάρια της Μεγάλης Εβδομάδας και κυρίως όταν όλοι φεύγουν και αδειάζει η πόλη. Η Αθήνα τη Mεγάλη Παρασκευή, ιδίως το βραδάκι, είναι μια πόλη μαγική. Όπως και η επιστροφή στην ήρεμη γειτονιά. Από Μεγάλο Σάββατο μπαίνουμε στην αναμονή για το φαγοπότι της Κυριακής και αρχίζω να αποστασιοποιούμαι. Δεν πολυτρώω μαγειρίτσα, μου πέφτει βαριά μετά τα μεσάνυχτα και το έθιμο με τα σουβλίσματα τα τελευταία χρόνια το απεχθάνομαι πλήρως. Για αυτό, το ωραιότερό μου Πάσχα το πέρασα τρία χρόνια πριν, με φίλους αγαπημένους και την οικογένειά μου στην Κολωνία. Ο γιος μας ήταν μόλις ενάμιση έτους, ταξιδέψαμε μέσω του χιονισμένου Μονάχου, σε μια Κολωνία με τσουχτερή παγωνιά, όταν όλοι εδώ φοράγανε κοντομάνικα και ανυπομονούσαν να καλοκαιριάσει για να μπουν στη θάλασσα από τον Απρίλιο! Το Πάσχα των καθολικών έπεφτε την ίδια μέρα, οπότε αφού περπατήσαμε στην όμορφη πόλη, πήγαμε στις γκαλερί και κάναμε ποδηλατάδα στις όχθες του Ρήνου. Είδα την ακολουθία της Ανάστασης με την ομογένεια σε μια ορθόδοξη εκκλησία της πόλης, χωρίς πυροτεχνήματα, βεγγαλικά και παρόμοιες καφρίλες. Την άλλη μέρα οδηγήσαμε μέχρι το Αϊντχόβεν της Ολλανδίας, φάγαμε σε μια ταβέρνα ενός πατριώτη αγαπητού, λιτά και αγαπησιάρικα. Γυρνώντας ανακαλύψαμε ότι είχαμε κλειδωθεί έξω και είχαμε ξεχάσει τα κλειδιά μέσα στο σπίτι που μας φιλοξενούσαν οι φίλοι μας. Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού, ένας ηλικιωμένος Γερμανός, φόρεσε μια στολή και με τρυπάνια, κατσαβίδια και λογής διατρητικά, μετά από τρεις ώρες διέρρηξε την πόρτα, κάνοντάς τη σχεδόν σμπαράλια. Μας βοήθησε και ένας Τούρκος από την απέναντι πόρτα στην πολυκατοικία. Τα παιδιά να κοιμούνται πάνω μας, να πεινάμε όλοι, με τσάντες φορτωμένοι από ψώνια που είχαμε κάνει στη διαδρομή, ένα χάλι μαύρο. Κοιμηθήκαμε κατάκοποι μετά από μια αξέχαστη περιπέτεια και μια πανέμορφη μέρα. Χωρίς σούβλες, ώπα, άιντε και λογής σόγια. Κάθε μου Πάσχα θα ήθελα να είναι έτσι.

Ράνια Παπαδάκου

«Μόνη  πατρίδα μας  τα παιδικά μας  χρόνια», Πρωτοείδα αυτή τη μαγική φράση, σύνθημα σε τοίχο, πριν λίγα χρόνια κι έκτοτε με στοιχειώνει. Γιατί  σε μέρες ιδιαίτερες, γιορτινές, επετειακές ή άλλες, όσες αναμνήσεις  κι αν  έρχονται στην επιφάνεια, αυτές που κυριαρχούν με διαφορά είναι οι αναμνήσεις  των παιδικών μου χρόνων. Τα δώρα που ζητούσα μικρή ήταν πάντα χαρακτηρισμένα αντισυμβατικά και στην εφηβεία φανατικά δίσκους,  μου έχουν μείνει από εκείνη την εποχή  κάποια συλλεκτικά βινύλια. Έχω κάνει Πάσχα σε νησιά, σε εξωτικούς  προορισμούς, σε ασθενοφόρο,  στη μέση του πουθενά, στην Ελληνική τιμημένη ύπαιθρο, και κάποιες από  αυτές τις  αναμνήσεις , αποτελούν  υλικό για θεατρικό έργο, πάντα μα πάντα όμως,  αυτό που θυμάμαι με ιδιαίτερη αγάπη είναι Πάσχα με όλη την οικογένεια μαζεμένη στο σπίτι , που έτσι κι αλλιώς είναι σε μια περιοχή που τη λες κι εξοχική -τότε ακόμα περισσότερο, -με δεκάδες  συγγενείς, φίλους, φίλους  φίλων, κουμπάρους , παιδιά, κατοικίδια, μάζωξη που εξελίχθηκε σε nonstop  τριήμερο εορτασμό, κάτι που στα παιδικά μου μάτια φάνταζε μαγικό κι εγώ με τον αδερφό μου να επιδιδόμαστε σ’ ένα πολύ ιδιαίτερο ομολογουμένως παιχνίδι, όπως το να κοντραριζόμαστε ποιος θα φάει πιπ πολλά σοκολατένια αυτιά από λαγουδάκια. Κάτι  που επαναλαμβανόταν  συχνά και με διάφορες αφορμές, καθώς είχα την τύχη να μεγαλώσω σε μια πολύ κοινωνική και φιλόξενη οικογένεια. Στην πορεία της  ζωής συνέβησαν «κοσμογονικές» αλλαγές, η  ζωή ως γνωστόν σαρώνει τα πάντα, τις αναμνήσεις  μας  όμως δεν μπορεί να μας τις πάρει κανείς  και είναι  υπέροχο να υπάρχει  ένα  θησαυροφυλάκιο ωραίων στιγμών. Καλό Πάχα λοιπόν! Ανάσταση στη ζωή όλων!

Άγγελος Παπαδημητρίου

Το αξέχαστο Πάσχα για μένα, είναι το πρώτο Πασχα της ζωής μου που θυμάμαι. Το 1956, μαζί με όλη την οικογένεια, στο Ριζόμυλο Αιγίου στο πατρικό του πατέρα μου, όπου πηγαίναμε κάθε Πάσχα μέχρι το ΄80. Θυμάμαι το Πασχαλινό τραπέζι,  κάτω από ανθισμένες πορτοκαλιές και λεμονιές κι εγώ τεσσάρων χρονών, ποζάρω μαζί με τον πρώτο φίλο μου τον Θανούλη.

Στέλλα Παπαδημητρίου

Το ωραιότερο Πάσχα ήταν το περσινό. Ήταν το πρώτο του εγγονού μου και το περάσαμε στη Σαντορίνη. Όλη η οικογένεια μαζεμένοι, με τη μαγευτική θέα του νησιού και το παραδοσιακό Πάσχα με τα ήθη και τα έθιμα γύρω από το πασχαλινό τραπέζι.

Άρης Πλασκασοβίτης

Το Πάσχα είναι μια γιορτή που την περνάς οικογενειακά ή με αγαπημένα πρόσωπα. Δυστυχώς λόγο φόρτου εργασίας συνήθως δεν έχω τη δυνατότητα να γιορτάσω το Πάσχα έτσι το θέλω. Στο κουτί των αναμνήσεων μου έχω τρεις χρονιές που ήταν πολύ όμορφες: Το Πάσχα του 2015, που μετά από πολλά χρόνια κατάφερα να πάω στο νησί μου στην Κέρκυρα και να γιορτάσω το Πάσχα μαζί με την οικογένεια μου και τους αγαπημένους μου φίλους!  Το 2012 που καταφέραμε όλη η οικογένεια μου μαζί με τα αγαπημένα μου ξαδέρφια, τους θείους και τις θείες να μαζευτούμε στο χωριό μου στη Νέα Καριά στην Καβάλα και να πούμε το Χριστός Ανέστη μαζί με την γιαγιά και τον παππού! Ήταν από τις ελάχιστες φορές που ξανα βίωσα την απόλυτη φασαρία στο σπίτι και το συνωστισμό (κάτι το οποίο λατρεύω όσο και να μεγαλώσω) μαζί με όλη μου την οικογένεια μου! Και το περσινό Πάσχα, του 2019 που με τους παιδικούς μου φίλους από την Κέρκυρα κάναμε μετά από πολλά χρόνια το ωραιότερο Πάσχα και το ωραιότερο reunion στην Αγγλία στο σπίτι της φίλης μας της Μαριάν μαζί με τον Κωνσταντίνο και την Αναστασία!

Τάσος Πυργιέρης

Όταν μου ζήτησε ο Βασίλης Nάτσιος να θυμηθώ ποιο Πάσχα έχει χαραχτεί βαθιά μέσα στη μνήμη μου για τον οποιονδήποτε λόγο, το μυαλό μου ξέθαψε τη Μεγάλη Πέμπτη του 2019, το σύντομο ταξίδι μου στην πρωτεύουσα της γειτονικής μας Βουλγαρίας, τη Σόφια. Ήταν μεσημέρι της Μεγάλης Πέμπτης όταν προσγειώθηκε το αεροπλάνο στη  Σόφια. Επιβιβαστήκαμε στο μικρό βαν που θα μας μετέφερε στον τερματικό σταθμό για την τελική έξοδο, χωρίς στάση για αποσκευές διότι τις είχαμε μαζί μας. Φτάνοντας στον τυπικό έλεγχο, μου ζητήθηκε η κάρτα επιβίβασης και η ταυτότητα όπως συνηθίζεται πάντα. Ανοίγοντας το σακίδιο της πλάτης με έπιασε πανικός γιατί διαπίστωσα ότι απο μέσα έλειπε το πορτοφόλι με την ταυτότητα, την πιστωτική κάρτα και κάποια χρήματα που είχα. Καθίσαμε σε ένα γραφείο του αεροδρομίου και οι αστυνομικοί μας εξήγησαν ότι δεν θα μπορούσαν να μας επιτρέψουν την είσοδο μας στην Σόφια μη έχοντας ταξιδιωτικά έγγραφα. Θα έπρεπε να επικοινωνήσουμε με την Ελληνική πρεσβεία της Σόφιαςώστε να επικοινωνήσει με το Υπουργείο Εξωτερικών και να γίνει ταυτοποίηση στοιχείων. Λόγω της αργίας, θα έπρεπε να διανυκτερεύσουμε μέχρι το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου  στο αεροδρόμιο. Ήμουν απελπισμένος δεν ήξερα τι να κάνω και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Η σκεψη ότι έπρεπε να περάσω τις τρεις μέρες των διακοπών μέσα σε ένα άθλιο αεροδρόμιο των Βαλκανίων μου δημιουργούσε θυμό που δεν μπορούσα να ξεπεράσω. Αυτό για μένα ήταν ένα αξέχαστο Πάσχα. Μία εκδρομή που δεν ολοκληρώθηκε και θα θυμάμαι για πάντα.

Θοδωρής Ρωμανίδης

Oι δικές μου αναμνήσεις από εορτασμούς του Πάσχα,  με γυρίζουν πίσω στην Κωνσταντινούπολη, όπου έζησα μέχρι τα δώδεκά μου. Εκεί όπου ο Ελληνισμός προσπαθούσε να γιορτάσει, με το φόβο μη μας καταλάβουν. Θυμάμαι ότι πηγαίναμε στην Παναγία στο Πέραν. Χωρίς λαμπάδες και πυροτεχνήματα. Κάτι σαν κρυφή εκκλησία. Να ψάλλουμε το Χριστός Ανέστη σιγά, μην ακουστούμε μέχρι έξω. Οβελίες και γλέντια τα έζησα μόλις ήρθαμε στην Ελλάδα και ειδικά την πρώτη φορά που έκανα Ανάσταση και Κυριακή του Πάσχα, στη μαμά πατρίδα. Θυμάμαι ότι κοιτούσα γύρω μου, σαν να ερχόμουν από το διάστημα. Τον κόσμο να συρρέει στην εκκλησία με λαμπάδες, πυροτεχνήματα λες και γινόταν πόλεμος. Να ψάλλουμε όλοι μαζί, έξω στο δρόμο το Χριστός Ανέστη. Ο Θεός να μας βοηθήσει να το ξαναζήσουμε.

Κωστής Σαββιδάκης

Μεγάλωσα στη Ρόδο, σε μια γειτονιά (στην Καζάρμα Ρεγγίνα) όπου όλοι γνωριζόσασταν πολύ καλά μεταξύ μας. Τα καλοκαίρια,  κοιμόμασταν τα βράδια έξω στην αυλή, στρωματσάδα, με ξεκλείδωτες τις πόρτες! Και τις γιορτές γινόμασταν όλοι μια τεράστια παρέα – ένωναν όλα τα τραπέζια, κι ο καθένας έφερνε ό,τι είχε και ό,τι μπορούσε. Το Πάσχα ήτανε, για όλους μας, η μεγαλύτερη γιορτή! Οι άντρες ξεκινούσαν από τα άγρια χαράματα για τον οβελία, και οι γυναίκες για όλα τα άλλα. Το καλύτερο όλων, ήταν όταν η ζάλη του κρασιού, τους χτυπούσε όλους κατακέφαλα, και άρχιζαν τα πειράγματα μεταξύ τους. Έστελναν τότε, εμάς, τα μικρά για ύπνο, κι αυτοί, οι μεγάλοι, ξεκινούσαν τα πονηρά ποιήματα, τα “απαγορευμένα”. Εμείς, τα μικρά, φυσικά ποτέ δεν κοιμόμασταν. Κρυβόμασταν και ακούγαμε τα πάντα! Στη φωτογραφία είμαι με την Λέλα, τη μεγάλη μου αδελφή, στη γειτονιά μας, έξω από την Σχολή της Χωροφυλακής, το Πάσχα του 1973. Εκεί συνήθιζαν να στήνουν ένα τεράστιο αβγό το Πάσχα έναν τεράστι Άγιο Βασίλη τα Χριστούγεννα. Εύχομαι Καλό Πάσχα, να ζούμε με αγάπη και ειρήνη, και πάνω από όλα, να έχουμε υγεία. Κι ας είναι αυτό, το πρώτο και το τελευταίο Πάσχα που θα το περάσουμε μακριά από τις εκκλησίες, και μακριά από τους αγαπημένους μας ανθρώπους.  Ας μας βοηθήσει αυτή η απομόνωση να επανεκτιμήσουμε όλα αυτά που θεωρούσαμε έως τώρα δεδομένα.

Χρήστος Σπανός

Τα τελευταία τρία χρόνια πηγαίνω για Πάσχα στις Μηλιές, στο Πήλιο. Είμαστε μεγάλη παρέα  και περνάμε υπέροχα με φαγοπότι, γέλια και χαρούμενες στιγμές. Η συγκεκριμένη φωτογραφία είναι από το περσινό, που ήταν από τα καλύτερα που περάσαμε οικογενειακά με αγαπημένους φίλους μας εκεί.

Πέγκυ Σταθακοπούλου

Πάσχα 2007, Αμοργός. Μιά μεγάλη παρέα με φίλους αγαπημένους. Κατά τύχη όλοι με μικρά παιδάκια. Πρωί Μεγάλης Παρασκευής ανηφορίζουμε στην Παναγιά την Χοζοβιώτισσα.  Σαν λευκός καταρράκτης, το μοναστήρι που κυλάει πάνω στον άγριο βράχο. Μια προσευχή από τον καθένα μας. Μοσχοβολάει λιβάνι. Βραδάκι με κεριά και λαμπάδες, περπατάμε στα σοκάκια στα Κατάπολα. Παντού σπαρμένες λουίζες, ροδοπέταλα και χαμομήλι. Σε κάθε σκαλί τενεκεδάκια με μικρές φλόγες φωτίζουν την περιφορά του Επιταφίου  και εμείς καθώς ακολουθούμε πατώντας τα λουλούδια, απολαμβάνουμε τη μαγεία των αρωμάτων. Λυσσομανάει ο άνεμος του Απρίλη στο Αιγαίο. Μαζευόμαστε στο στέκι του Βιτσέντζου μετά την Ανάσταση για να απολαύσουμε τη μαγειρίτσα που όλοι μαζί από το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου ετοιμάζαμε. Γέλια, φιλιά, αγκαλιές μπερδεμένες με Χριστός Ανέστη και τσούγγρισμα αβγών. Τραγούδια, καμμιά γκρίνια που και που, μα το Απέραντο Γαλάζιο φουσκώνει το βλέμμα, σαν πανί και πυξίδα, έτοιμο για ταξίδια αλλαργινά…

Γρηγόρης Σταμούλης

Είμαι από τους τυχερούς που έχουν περάσει πολύ όμορφες πασχαλινές διακοπές. Τι να πρωτοθυμηθώ. Ανάσταση στον Άγιο Γεώργιο στη Νυρεμβέργη. Ανάσταση μόνο είκοσι άτομα κάτω από ένα τεράστιο έλατο με μια εικόνα και μια μικρή καμπάνα σε δασικό χωριό στην Άμφισσα. Όλα τα Πάσχα με οικογένεια και φίλους στην Ερέτρια και στην Ανδρο. Αλλά η φωτογραφια που επέλεξα ήταν ένα άλλο ξεχωριστό Πάσχα στη βασίλισσα των ημερών την Κέρκυρα, τον Απρίλιο του 2017.

Γιάννα Σταυράκη

Πριν πολλά χρόνια, γύρισακε τον άντρα μου, όλο τον κόσμο: Ρίο, Νέα Υόρκη, Ιαπωνία, Αργεντινή, Χιλή, Ινδία Ευρώπη. Αξέχαστο ήταν το Πάσχα σε τάνκερ στη μέση του Ειρηνικού! Πλήρωμα και αξιωματικοί ευλαβικά ακούγοντας από το παλιό μαγνητόφωνο την Αναστάσιμη λειτουργία και το Χριστός Ανέστη! Θυμάμαι ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των ναυτικών τη νοσταλγία για την οικογένεια και την πατρίδα, που θα αργούσαμε να δούμε. Το πιο χαρούμενο και βροντερό Χριστός Ανέστη που έχω ακούσει στη ζωή μου μαζί με το θορυβώδες τσούγκρισμα των κόκκινων αβγών ξημερώματα, αγναντεύοντας έναν απέραντο αφιλόξενο ωκεανό… Καλό Πάσχα!

Χρήστος Συριώτης

Η Κυριακή των Βαΐων και το Πάσχα σηματοδοτούσαν το τέλος των θεατρικών παραστάσεων. Ήταν η στιγμή να βρεθεί όλη η οικογένεια. Να ξανασμίξουμε! Ο πατέρας σταμάταγε τις παραστάσεις του, το ίδιο και εγώ. Σχεδόν πάντα κάθε χρόνο πηγαίναμε στον Κόρφο Κορινθίας, προετοιμάζοντας το σπίτι για την καλοκαιρινή μας στέγαση στο εξοχικό. Τις περισσότερες φορές Μεγάλη Πέμπτη έκανα το πρώτο μπάνιο στη θάλασσα και πάντα έγραφα -δεν ξέρω πως και γιατί ξεκίνησα αυτή την ιστορία- και απο ένα ποίημα εκείνη τη μέρα στην παραλία. Φέτος μένουμε κλεισμένοι στο σπίτι, με τα θέατρα να έχουν κλείσει εσπευσμένα και τα πράγματά μας να βρίσκονται ακόμη στα καμαρίνια. Η οικογένεια δεν μπορεί να σμίξει φέτος. Δεν θα προετοιμάσουμε το εξοχικό για το καλοκαίρι, δεν θα κάνω το πρώτο μου μπάνιο στη θάλασσα. Λείπουν σε όλους η συντροφικότητα και οι παραδόσεις των ημερών. Πρέπει όμως να νιώθουμε και ευγνωμοσύνη αφού ο παγκόσμιος αυτός εγκλεισμός μας έκανε να εκτιμήσουμε τις μικρές χαρές της ζωής που θεωρούσαμε δεδομένες. Το ποίημα όμως το έγραψα και φέτος και στο αφιερώνω Βασίλη μου και στο αγαπημένο Cosmopoliti. (Μήπως να το κάνουμε τραγούδι; χαχα)

Πάρτι ρεφενέ

Εμείς μωρό μου κάνουμε πάρτι επάνω σε χάρτη, ρεφενέ κι όπου βγει .

Κι αν έρθουνε ξένοι, μη καλεσμένοι, δε θα ναι απ’ τη γη.

Θα ναι απ’ τον Άρη ή το φεγγάρι και θα θέλουν κρασί απ’ το  κελάρι, της καρδιάς την πληγή.

Όταν εμείς ερωτευόμαστε έναν πλανήτη ονειρευόμαστε, δίχως σύνορα και όρια, φτώχιες, φτήνιες περιθώρια.

Να λέει σε όλα ναι! Να γλεντά  σε πάρτι ρεφενέ

Θα ν’ καλεσμένοι, οι ερωτευμένοι, κι οι αμαρτωλοί, γενικά οι δοσμένοι σε αγκαλιές και ηδονή .

Κι οι ξενέρωτοι όλοι, γενικώς, οι κρύοι και οι κώλοι, ας έρθουν κι αυτοί. Μπας και δουν άσπρη μέρα

στα πανιά τους αέρα με  μια αγάπη μικρή .

Κι όσοι βάλουνε βέρα, πούνε ναι και το πάνε πιο πέρα

ας γνωρίζουν καλά, πως εδώ ρεφενέ, η αγάπη κερνά .

Απάνω σε χάρτη, κάνουμε πάρτι, του πλανήτη τα λάθη, γλέντι να γίνουν και πάθη.

Ορέστης Τρίκας

Το Πάσχα για εμένα ήταν, είναι και θα είναι στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού στο Καματερό. Κάθε χρόνο η ίδια πανέμορφη εικόνα, η μητέρα μου, ο αδερφός μου κι εγώ, μαζί τους από το βράδυ της Ανάστασης μαζεμένοι στο στρογγυλό τραπέζι να τρώμε μαγειρίτσα και να τσουγκρίζουμε τα αβγά. Την επόμενη να μας ξυπνάει από τα χαράματα ο παππούς τραγουδώντας για να ετοιμάσουμε όλοι μαζί τα φαγητά και τις σούβλες στον κήπο.

Μαίρη Τσαγκάρη

Η πιο έντονη μνήμη είναι από την Αμοργό, το Πάσχα του 2000. Στην περιφορά του Επιταφίου, στα στολισμένα σοκάκια με μικρά μεταλλικά τενεκεδάκια με φωτιές. Μια αλησμόνητη εμπειρία! Καλό “ξεχωριστό” Πάσχα σε όλους!

Γιώργος Τσακίρης

Αξέχαστο Πάσχα, σε ένα μικρό χωριό που λέγεται «Αρίσβη», στο νομό Ροδόπης, στη Θράκη. Εκεί που τα παιδικά μου χρόνια ήταν γεμάτα ελευθερία και όνειρα. Η εκκλησία βρίσκεται στο κέντρο του χωριού, στο υψηλότερο σημείο, από εκεί διακρίνεις  τον ορίζοντα με ευκολία. Σαν να λέμε «το πέρασμα» από το παρόν στο μέλλον, αυτό ακριβώς που σημαίνει Πάσχα! Στη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδος, βοηθούσαμε τον παππού και τη γιαγιά, τηρώντας πάντα τη νηστεία στην τροφή μας, αλλά και στη σκέψη μας. Τη Μεγάλη Πέμπτη ξυπνούσαμε από το πρωί, για να βρούμε τον πιο εντυπωσιακό τρόπο στο βάψιμο των αβγών. Κρεμμύδια, φύλλα από τον κήπο, αυτοσχέδιες μπογιές και ζωγραφική. Όταν κρατούσα στο χέρι μου ένα τέτοιο αβγό, ένιωθα ευθύνη, γιατί την προηγούμενη μέρα το μάζεψα εγώ, από την ξύλινη φωλιά.  Μετά το βάψιμο των αβγών ρίχναμε μια μάτια στα τσουρέκια, που ήταν ήδη έτοιμα και τα βγάζαμε από το φούρνο. Μυρωδιές που δεν θα τις ξεχάσω ποτέ, λαχτάρα για αυτό το «ιερό» γλύκισμα, το οποίο βέβαια θα γευόμασταν μετά την Ανάσταση, εφόσον νηστεύαμε. Τη Μεγάλη Παρασκευή, κρατώντας λαμπάδες από καθαρό κερί, περιμέναμε την περιφορά του Επιταφίου. Σκεφτόμουν τις ευχές που θα έκανα περνώντας κάτω από τον Επιτάφιο, ο αδερφός μου ο Κωνσταντίνος και η αδερφή μου η Ειρήνη νομίζω πως έλεγαν τις ίδιες ευχές, χωρίς βέβαια ποτέ να το παραδεχτούν. Το Μεγάλο Σάββατο όλη η οικογένεια συμμετείχε στην προετοιμασία για την Ανάσταση. Στο σπίτι μοσχοβολούσε ο φρέσκος μάραθος  και το ζυμωτό ψωμί, μαγειρέματα πάντα σε συνδυασμό με μουχαμπέτι. Η Ανάσταση σε ένα χωριό είναι διαφορετική, γιατί είσαι κοντά στους ανθρώπους, κοντά στο αληθινό νόημα. Η Αρίσβη δεν είναι μόνον το χωριό μου, είναι ο παράδεισος μου. Σε ευχαριστώ παππού, σε ευχαριστώ γιαγιά…. Το Πάσχα θα έχει πάντα τη μυρωδιά σας.

Κοραλία Τσόγκα

Αγαπώ πολύ την περίοδο του Πάσχα. Είναι η πρώτη εξόρμηση και η πρώτη ξεκούραστη περίοδος του χρόνου. Έχω περάσει υπέροχα στο Λουτράκι στο εξοχικό ως παιδί, σε φίλους στο εξωτερικό όπου η εμπειρία ήταν πολύ διαφορετική, όμως αξέχαστο είναι το περσινό Πάσχα στη Τζια. Εξευρενήσεις στο εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο εμαγιέ και στο φάρο, αγελάδες που έτρωγαν από τα χέρια μου και γαλοπούλες που συνομιλούσαμε. Φοβάμαι πολύ τα πυροτεχνήματα την Ανάσταση και πάντα πάω κάπου απόμακρα όμως από λάθος βρεθήκαμε στο σημείο που πετάνε τα πυροτεχνήματα στο λιμάνι! Τελικά ήταν μια μαγευτική στιγμή, σαν να ταξιδεύεις στον ουρανό. Το φετινό Πάσχα μπορεί να είμαστε απομονωμένοι αλλά σαν συλλογική εμπειρία θα μας μείνει σε όλους αξέχαστο.

Αλμπέρτο Φάις & Γιάννα Παπαγεωργίου

Ένα τραπέζι  που πότε δεν αδειάζει. Σε μια αυλή στη Θήβα κάτω από μια μανταρινιά. Οικογένεια και φίλοι μαζεύονται από διάφορα μέρη και δεν σταματούν να μιλούν, να κλαίνε, να γελάνε, να χορεύουν.. Λίγους μήνες πριν η οικογένεια έχει μεγαλώσει κι άλλο με τον ερχομό των νέων μελών της. Ένα Πάσχα με πολλή αγάπη το 2014!

Μαρία Φιλίππου

Αξέχαστο ήταν εκείνο το Πάσχα στην Κέρκυρα που ήταν τα παιδιά μικρά και έσπαγαν τα κανάτια στην πλατεία… ή στις Σπέτσες; Μοσχοβολούσε ο τόπος και εμείς πηδάγαμε στα καραβάκια-ταξί για να πάμε από το ένα μέρος του νησιού στο άλλο. Όχι όχι! Στη Θεσσαλονίκη ήταν που παίζαμε ανήμερα και είχαμε πάει οικογενειακώς και κάναμε Ανάσταση με το θίασο στον Άγιο Δημήτριο… ή μήπως  εκείνο το Πάσχα στο σπίτι που ψήναμε  αρνιά και κοκορέτσια και ο γιος μου φώναζε ” Χριστός Ανέστηςςς!” Δεν ξέρω ποιο ήταν, όλα! Φτάνει να έχεις τους αγαπημένους σου κοντά, γιατί αυτό μένει, ένα άγγιγμα, μια αγκαλιά. Κι αν με ρωτούσατε του χρόνου, ίσως θα έλεγα το φετινό που θα είναι αλλιώτικο, που αγαπημένοι μας είναι μακρυά… μα τόσο κοντά όσο ποτέ.

Καίτη Φίνου

Το 1987 ήταν μια ιδιαίτερη χρονιά. Μαζί με τον Στάθη Ψάλτη και ένα μεγάλο θίασο, ταξιδέψαμε στην Αυστραλία και την Αμερική και ζήσαμε ανεπανάλειπτες στιγμές με την αγάπη των ομογενών μας, σε κάθε παράστασή μας. Εκείνο το Πάσχα, μας βρήκε μακρυά από τις οικογένειές μας, χωρίς να θυμίζει τίποτα το παραδοσιακό. Το Μεγάλο Σάββατο είχαμε γενική πρόβα στο θέατρο που κράτησε μέχρι τα ξημερώματα και την επόμενη μέρα, από νωρίς έπρεπε να πάμε μαζί με τον Στάθη, σε τηλεοπτική εκπομπή που έβγαινε σε απευθείας μετάδοση από το στούντιο. Τα τηλεφωνήματα των τηλεθεατών, ήταν τόσα πολλά, που μείναμε περισσότερη ώρα και φύγαμε αναγκαστικά για να πάμε στην απογευματινή παράσταση. Χωρίς να έχουμε φάει, έτσι κι αλλιώς δεν μπορούμε όταν έχουμε παράσταση, αλλά μέχρι τότε, τίποτα δεν θύμιζε ότι ήταν Πάσχα. Στο θέατρο κάποιοι συνάδελφοι είχαν φέρει κόκκινα αβγά και τσουγκρίσαμε, πριν βγούμε στη σκηνή. Στο τέλος, ο κόσμος που ήρθε στα καμαρίνια για αυτόγραφα, μας είχε φέρει τσουρέκια και σοκολατένια αβγά για να μας δείξει την αγάπη του. Έτσι, καταλάβαμε κι εμείς ότι ήταν Πάσχα, ένα αξέχαστο και ιδιαίτερο Πάσχα, εντελώς διαφορετικό από το φετινό…

Άννα Φόνσου

Τα πιο αγαπημένα μου Πάσχα, είναι εκείνα που έχω περάσει στο νησί μου, την Τήνο. Το τελευταίο που έζησα με την αδελφή μου λίγες μέρες πριν φύγει από τη ζωή, είναι αυτό που έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Είχαμε και οι δύο τόσο κέφι, τόση χαρά, ενώ τίποτα δεν έδειχνε τη λύπη που θα ακολουθούσε αργότερα. Είχαμε πάει από νωρίς τη Μεγάλη Εβδομάδα, είχαμε ετοιμάσει το σπίτι για παραδοσιακό Πάσχα και περιμέναμε φίλους για να γιορτάσουμε όλοι μαζί. Καταλήξαμε να έρθει σχεδόν όλο το νησί, να πίνουμε, να ψήνουμε και να τσουγκρίζουμε αβγά όλοι μαζί, κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί τα προηγούμενα χρόνια και κάτι που δεν ξανασυνέβη μετά. Από τη χρονιά που έχασα την αδελφή μου, δεν έχω ξαναπάει στην Τήνο για Πάσχα, προσπαθώντας να κρατήσω έτσι ζωντανή την ανάμνηση της αδελφής μου και τη “ζωντάνια” εκείνου του αξέχαστου Πάσχα…

Αλέξανδρος Χούντας

2017, Πάσχα στην Κέρκυρα με την παρέα μου! Τάσος, Κατερίνα, Μαρία, Διονύσης και Ηλίας! Τι καλύτερο; Βεβαίως τα απρόοπτα δεν έλειψαν. Λίγο η 40ημερη νηστεία, λίγο η αλλαγή του κλίματος μας “αποσυντόνισαν”. Η παρέα μας έκανε το Ιόνιο άνω κάτω. Τι να πρωτοθυμηθώ; Ένα πρωί, θυμάμαι, ο religious guide Διονύσης, μας ξυπνησε αξημέρωτα για να πάμε στη λειτουργία που θα ξεκινούσε στις 7 σε ενα εκκλησάκι και τελικά μείναμε να κοιμόμαστε όρθιοι ανάμεσα στα φυτά αφού ο pαπάς άργησε να ξυπνήσει και ήρθε στις 9! Δεν ξεχνώ την Κατερίνα να εκνευρίζεται με τη μουσική που έπαιζε σε ένα εστιατόριο και να λέει ευγενικότατα στο σερβιτόρο “βγάλε αμέσως το CD που έχεις βάλει και μην το αποθηκεύσεις! Απλώς, πέτα το!” Αλλά θυμάμαι και τον Τάσο λίγα λεπτά πριν την Aνάσταση που είχαμε χαθεί στη Σπιανάδα (κεντρική πλατεία της Κέρκυρας) ανάμεσα σε 50.000 άτομα και βλέπαμε μόνο ουρανό, δέντρα και χιλιάδες κεφάλια και λαμπάδες! Με παίρνει, λοιπόν, τηλέφωνο ο Τάσος και μου λέει το εξαιρετικό “Έλα! Πού είστε; Εγώ είμαι κάτω από ένα δέντρο!” Αυτή είναι η παρέα μου. Και μετά αναρωτιέται ο κόσμος γιατί επιλέγω να γράφω κωμωδίες! Ανυπομονώ να τελειώσει όλο αυτό, να βρεθούμε ξανά όλοι μαζί και να ζήσουμε νέες περιπέτειες. Καλό Πάσχα σε όλους με υγεία.

Μαρία Ψαθά & Λένα Νίτσου

Το Πάσχα το περνάγαμε πάντα οικογενειακώς στο γραφικό Λεωνίδιο της Αρκαδίας. Μέναμε  στο όμορφο αρχοντικό της αδερφής του πατέρα και παππού μας Δημήτρη Ψαθά, Ιωάννας Λεκού. Το Πάσχα στο Λεωνίδιο είχε μια ξεχωριστή ομορφιά με τα χαρακτηριστικά κόκκινα αερόστατα που ελευθερώνονταν στον αέρα την ώρα που ο παππάς έψελνε το Χριστός Ανέστη. Ο Δημήτρης Ψαθάς τόνισε την γραφικότητα που έχει το  Πάσχα στο Λεωνίδιο, το άγνωστο τότε για πολλούς χωριό της Αρκαδίας και με το  χρονογράφημα του στην στήλη του στα “Νέα” με τίτλο “Απόκριες στην Πάτρα, Πάσχα στο Λεωνίδιο” προέτρεπε τους ταξιδιώτες να προτιμήσουν αυτόν τον προορισμό και να γνωρίσουν το άγνωστο μέχρι τότε χωριό της Αρκαδίας για το ξεχωριστό του Πάσχα. Να φανταστείτε πως ο τίτλος αυτός έμεινε έκτοτε ως σλογκαν και κοσμεί τα τουριστικά φυλλάδια της περιοχής καθώς και ξενοδοχεία τον εμφανίζουν στις μπροσούρες τους. Πολλές φορές το Μεγάλο Σάββατο, έψελνε μαζί με τον παππά Στέλιο στην εκκλησία. Το Πάσχα του 1977 θυμάμαι πως μαζευτήκαμε όλοι στην αυλή του “μπουρλοτιέρη” παπα-Στέλιου όπως τον αποκαλούσε ο παππούς μου, όπου όλο το χωριό έψησε αρνιά και μαζεύτηκαν οι παρέες σε τραπέζια. Μαζί με τον Δημήτρη Ψαθά, εμάς, την αδελφή μου, την θεία μου και την γιαγιά μου Αγγελική, ήταν και ο Αχιλλέας Καραμανλής.  Εκείνο το κατανυκτικό παραδοσιακό Πάσχα του 1977 στο Λεωνίδιο είναι κάτι που θυμόμαστε πάντα με συγκίνηση κυρίως γιατί είχαμε δίπλα μας τον αρχηγό της οικογένειας μας Δημήτρη Ψαθά που πρωτοστατούσε στη χαρά και στο κέφι με την προσωπικότητα και το χιούμορ του. Καλό Πάσχα σε όλους!

Δείτε το πρώτο μέρος εδώ:

https://cosmopoliti.com/agapimenopasxa76kalitexnes/