Το ημερολόγιο ενός τρελλού: λίγο πριν την πρεμιέρα ο Δημήτρης Γιώτης ανοίγει το δικό του ημερολόγιο ζωής

ΣχετικάΆρθρα

Έναν άνθρωπο μωρέ!! Αυτό χρειάζομαι έναν άνθρωπο. Να δω και να μιλήσω μ’ έναν άνθρωπο…. άντρα ή γυναίκα δεν έχει σημασία. Μ’ έναν άνθρωπο…..Λόγια του Ποπρίστσιν από το Ημερολόγιο ενός τρελλού που θα παρουσιάσει από τις 18 Φεβρουαρίου για δέκα παραστάσεις στο θέατρο Εliart ο Δημήτρης Γιώτης. Λίγο πριν ο τρελλός ανοίξει το ημερολόγιό του, ο Δημήτρης Γιώτης μας ανοίγει το δικό του ημερολόγιο ζωής που είναι εντελώς αντίθετο μ΄αυτό του έργου. Κυρίως γιατί ο Δημήτρης έχει πολλούς ανθρώπους στη ζωή του.

Ο Δημήτρης Γιώτης γεννήθηκε στην Αθήνα. Οι γονείς του χώρισαν όταν ήταν δύο χρονών και μεγάλωσε με τη μητέρα του. Πήγε σχολείο στο Ι.Σ.Μ. Μπαρμπίκα στην Αγία Παρασκευή, ένα πρότυπο εκπαιδευτήριο με άρτιες εγκαταστάσεις, μέχρι αίθουσα υπολογιστών. Μόλις τέλειωσε το Λύκειο μπήκε στη Σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη.

-Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;

Πατάς ευαίσθητη χορδή. Δεν είχα ευτυχισμένα χρόνια. Το χωρισμό των γονιών μου μπορεί να μην τον κατάλαβα στα δύο μου αλλά όλα τα άλλα γεγονότα που ακολούθησαν, με σημάδεψαν. Δεν έπαιξα, δεν ήμουν ξένοιαστος, δεν υπήρξα παιδί. Έπρεπε να ωριμάσω απότομα για να μπορώ να ανταπεξέλθω στις καταστάσεις. Έζησα εφιαλτικά χρόνια κοντά στη γυναίκα του πατέρα μου, όταν με πήρε εκείνος με το νόμο στα 10 μου. Ύπηρξαν γεγονότα και καταστάσεις που ίσως δεν είναι της στιγμής, αλλά και ιατροδικαστής έλεγξε τα αίματα στο αυτί από βιβλίο που μου πέταξε και μήνυση ”κατά αρπαγή ανηλίκου” έχει η Ιωάννα, η μητέρα μου, όταν χρειάστηκε να κρυβόμαστε από τον πατέρα μου τρεις μέρες και τρεις νύχτες στην Αθήνα…και άλλα πολλά….άστα τώρα καλύτερα…

-Πότε κατάλαβες ότι θα γίνεις ηθοποιός;

Ήξερα από παιδί το δρόμο που θα ακολουθούσα. Ήθελα την προσοχή, την αγάπη και την αποδοχή των άλλων. Μαθητής ακόμα στη σχολή του Θεοδοσιάδη με διάλεξε ο Μίνως Βολανάκης να παίξω δίπλα στην Εύα Κοταμανίδου στο ”Λόφο με το συντριβάνι” του Ρίτσου. Έπειτα ήρθε η ”Μελωδία της Ευτυχίας” με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και έτσι ξεκίνησε το μαγικό ταξίδι.

-Είχες είδωλα μικρός;

Πολύ μικρός τον Ποπάι και τον Ντόναλντ Ντακ. Αργότερα τον Νίκο Κούρκουλο στις ταινίες του Φώσκολου -το καλό που νικούσε πάντα το κακό- τον Τζέιμς Μποντ που τα είχε όλα, και μεγαλώνοντας ξεπεράσα τα είδωλα και είχα αγαπημένους ηθοποιούς: Marlon Brando, Meryl Streep, Antony Hopkins, Al Pacino, Vanessa Redgrave, Helen Mirren, Αλεκος Αλεξανδράκης, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Τζένη Καρέζη, Ρένα Βλαχοπούλου, Κώστας Βουτσάς, Διονύσης Παπαγιανόπουλος, Λιλή Παπαγιάννη.

-Τους περισσότερους τους γνώρισες. Τι έχεις κρατήσει από τον καθένα;

Από την Αλίκη Βουγιουκλάκη τη λάμψη της, το πρόσωπό της γεμάτο φως και μαγεία. Ο Νίκος Κούρκουλος ήταν εκείνος που με παρότρυνε να αποκτήσω οικογένεια, να κάνω παιδί. Κάντο εγώ είμαι εδώ! Κάντο να σε πει πατέρα, πριν σε πει παππού, μου’ χε πει. Από τον Κώστα Βουτσά τη γενναιοδωρία του και τις Πρωτοχρονιές στο σπίτι του, να παίζουμε χαρτιά. Από την Σμαρούλα Γιούλη την παρότρυνση της να μείνω στη Γλυφάδα.

-Η οικογενειακή σου κατάσταση ποια είναι;

Ζω με την Τζωρτζίνα, τη μάνα του Γιάννη μου, δεν είμαστε παντρεμένοι με παπά και με κουμπάρο αλλά έχουμε φτιάξει το δικό μας φρούριο θες, παιδότοπο θες, τσίρκο θες….είναι ο κόσμος μας. Κοίτα, η οικογένεια είναι επιλογή. Όσους ρόλους κι αν παίξεις, όσες επιτυχίες κι αν κάνεις, δεν κοιμάσαι μαζί τους. Μπορεί να είναι η ζωή μου, να είναι η ίδια μου η ύπαρξη αλλά η θαλπωρή, η γαλήνη και η ηρεμία που μου παρέχει η οικογένεια μου είναι πολύτιμη. Ο πυρήνας που έχουμε δημιουργήσει, η αγάπη, το νοιάξιμο, η τρέλλα κάποιες φορές που επικρατεί στον παιδότοπο που λέμε σπίτι, είναι το λιμάνι μου.

-Πώς είναι να μεγαλώνεις παιδί με την κρίση που βιώνουμε;

Με υπομονή, αντοχή, άλλοτε με νεύρα κι άλλοτε αποστασιοποιημένα. Τώρα κρίση και Γιάννης, δεν έχουν ”συναντηθεί” και ούτε θέλω. Προσπαθώ , αγωνίζομαι να έχει τα πιο ξένοιαστα παιδικά χρόνια, γεμάτα αφθονία, ψυχική και υλική. Το παραμύθι ότι μεγαλώνουν μόνο με αγάπη είναι απλά και μόνο παραμύθι. Όταν ζούμε σ ‘ έναν κόσμο γεμάτο προσφορά σε παιχνίδια, βιβλία, ταινίες, παιδικές σκηνές, ποδόσφαιρο και πόσες άλλες δραστηριότητες δεν μπορείς να του στερήσεις τον κόσμο του. Και ο κόσμος του είναι το παιχνίδι.

-Ως άνθρωπος -και ως Αιγόκερως- βασίζεσαι περισσότερο στο ένστικτο ή στη λογική;

Όσοι ακούν το ζώδιο μου θεωρούν ότι είμαι καθαρά ορθολογιστής, ψυχρός, αυστηρός, μονόχνωτος και άλλα παρόμοια. Η αλήθεια όμως είναι, ότι λειτουργώ με το ένστικτο και την καρδιά μου! Η καρδιά, το συναίσθημα με πάει παρακάτω, ερωτεύομαι, ονειρεύομαι, γουστάρω για κάτι. Η λογική δεν σε βγάζει από τα όρια. Η λογική στέκεται στην ασφάλεια, βαλτώνει μήπως χάσει το δεδομένο. Με τη λογική δεν έχεις να ελπίζεις τίποτα. Η καρδιά ρισκάρει.

-Όπως ρισκάρεις τώρα, με το ανέβασμα του έργου Το ημερολόγιο ενός τρελλού.

Μ αρέσει να ρισκάρω, να τολμώ, να φαντάζομαι, να ονειρεύομαι, να ελπίζω…Χρόνια τώρα το είχα στο συρτάρι, το διάβαζα, το παίδευα, το μελέταγα, το πείραζα να γίνει πιο σημερινό, να μιλιέται να αναγνωρίζεται και να τώρα ήρθε η κατάλληλη στιγμή. Βέβαια ρόλος ογκόλιθος, υψηλών απαιτήσεων, γίνομαι ψυχολογικά ράκος, παλεύω με την ιδιοσυγκρασία του, είναι ένας κωμικοτραγικός ήρωας, είναι λεπτές ισορροπίες μεταξύ των κωμικών και των τραγικών καταστάσεων. Για μένα δεν είναι τρελλός, είναι ελεύθερος.

-Τι καινούργιο θα δούμε ως ανέβασμα στην παράσταση και πόσο διαφορετική θα είναι από τις προηγούμενες; Είχες δει κάποια από εκείνες;

Συμπτωματικά δεν έχω δει καμία από τις προηγούμενες. Το θρυλικό Τρελλό του Χορν, δεν θα μπορούσα είναι πολύ παλιά, όσο για τον Λαζόπουλο και τον Ψάλτη (όπου έχω διαβάσει διθυραμβικές κριτικές) ήμουν σχολείο, το 2001 του Καρακατσάνη πρωταγωνιστούσα στο Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου και τον Απρίλιο του 1996 που το’παιξε ο Κώστας Καρράς ήμουν στη Θεσσαλονίκη με τη ”Μελωδία της Ευτυχίας”. Το 2012 που ήταν το κύκνειο άσμα του, έπαιζα το “M.Butterfly” άρα ήταν αδύνατον. Έτσι έρχομαι μόνος, απερίσπαστος, χωρίς επιρροές, χωρίς ακούσματα, εικόνες, μνήμες και μουσικές για τούτη τη συνάντηση. Σίγουρα είναι πιο σημερινό ανέβασμα, βλέπεις το όνειρο και την ελπίδα να οδηγείται στο αδιέξοδο. Είναι μια παράσταση γεμάτη ψυχή, συναίσθημα, χωρίς μοντερνισμούς, χωρίς μικρόφωνο, ξεγυμνωμένη από καθετί περιττό και ψεύτικο. Εκεί μπροστά στα μάτια σας γίνονται όλες οι ψυχολογικές μεταπτώσεις χωρίς βροχές, καπνούς και τεχνικά τερτίπια.

-Ήταν δύσκολη απόφαση να το κάνεις μόνος σου;

Δύσκολη απόφαση, δεν είμαι όμως μόνος, κοντά μου είναι ο Αλέξανδρος Κλημόπουλος, ένας φίλος χρόνων, σκηνοθέτης με νέα ματιά, ορμή, όρεξη, κέφι, διάθεση, και τόλμη. Είναι τρελλό,το ξέρω όμως παιδεύμαι πολύ και τίποτα δεν μένει στην τύχη. Μαζί μου η Δέσποινα Βολίδη, φίλη, συνεργάτης, άνθρωπος της καρδιάς μου, η συνεργασία μαζί της με πάει πιο πέρα, με βοηθάει ουσιαστικά, μου δίνει δύναμη. Ο Δημήτρης Στρέπκος στα κουστούμια, δοτικός, ουσιαστικός, και θεατράλε με κάνει να νοιώθω ασφαλής.

-Αγαπημένες προηγούμενες συνεργασίες υπήρξαν;

Νομίζω ότι υπήρξα τυχερός γιατί έχω να θυμάμαι πολλές αγαπημένες συνεργασίες: Μίνως Βολανάκης, η ” αγκαλιά ” του, η προστατευτική του διάθεση απέναντι μου, η πίστη του σε μένα. Αλίκη Βουγιουκλάκη μου χάρισε τη ”Μελωδία της ευτυχίας” μου…τι να πω; Μεγαλείο! Γιάννης Ιορδανίδης – δάσκαλος-φίλος-μέντορας. Μου εμπιστεύτηκε τον πρώτο πρωταγωνιστικό ρόλο μου. ”Νόνο” στο “Άνθρωπος,το κτήνος και η αρετή” του Πιραντέλο με τον Κατρανίδη. Ο Δάνης, υπέροχος, ένας σπουδαίος ηθοποιός και θεατρίνος, τον ευχαριστώ τόσο πολύ. Λήδα Τασοπούλου, ξεχωριστή στην καρδιά μου, είδε πιο μακρυά από μένα και με πήρε δίπλα της στη σκηνοθεσία. Ιωσήφ Βαρδάκης, αδελφός μου. Τον ευχαριστώ για το ”EQUUS”, για την αγάπη του,τ ην αντοχή του, το μυαλό του, την ενέργειά του, ανεξάντλητος…μαζί κάναμε και το αγαπημένο ”Παγωτό μες το χειμώνα”. Γιάννης Διαμαντόπουλος υπέροχη συνάντηση. Μιχάλης Σδούγκος, του χρωστάω τον ”Γιωργάκη”, πρώτο αντρικό ρόλο, στο ”Ρεμπέτικο” που μαζί με Κώστα Φέρρη με πίστεψαν πολύ. Αντώνης Λουδάρος, μεγάλο κεφάλαιο. Μας συνδέουν πολλά. Χρόνια φίλοι, αγαπημένοι, καρδιακοί. Κάναμε το ”Μ.Butterfly”, τόσο δύσκολο και συνάμα τόσο γοητευτικό. Δουλειά, ξενύχτια, συζητήσεις, σκέψεις αλλά νομίζω το αποτέλεσμα μας δικαίωσε.

-Πότε είσαι πραγματικά ευτυχισμένος;

Η ευτυχία για μένα είναι στα μάτια του γιου μου. Όταν χάνεται στην αγκαλιά μου και του διαβάζω παραμύθια. Όταν μοιραζόμαστε ρόλους, σπαθιά ή αυτοκινητάκια και αρχίζει το παιχνίδι. Όταν είμαστε στη Disneyland. Όταν πάω να τον σκεπάσω την ώρα που κοιμάται. Επίσης ευτυχία είναι το κάθε καινούργιο ξεκίνημα, το όνειρο, το όραμα, το Ημερολόγιο ενός τρελλού τώρα. Όλη η προετοιμασία, η διαδρομή, η πορεία της παράστασης είναι για μένα ευλογία, ευτυχία που γίνεται το όνειρο πραγματικότητα. Είναι οι αποσκευές μου και το ταξίδι μου.