ΤΩΡΑ |
Συναντηθήκαμε το 2007, ισχυριζόταν ότι είναι 76 χρονών, ενώ όλα τα βιογραφικά τον θέλουν γεννημένο το 1927. Φορούσε μια πολύχρωμη αθλητική μπλούζα με τυπωμένο το Anger και ένα φούτερ με τους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος το βράδυ, στην παρουσίαση μιας από τις αγαπημένες του ταινίες, το «τόσο κακό που ξεκαρδίζεσαι» Cobra Woman, χωρίς δυστυχώς να υποδυθεί επί σκηνής όλους τους γυναικείους ρόλους όπως είχε κάνει χρόνια πριν στο Σαν Φρανσίσκο. O Kenneth Anger είναι από τους πιο φημισμένους σκηνοθέτες του αμερικάνικου underground κινηματογράφου. Γοητευμένος από το Χόλιγουντ, περιέγραψε την αθέατη πλευρά του, στo βιβλίο Hollywood Babylone.
Πείτε το διχοτόμηση, πείτε το σχιζοφρένεια: Ο Κένεθ Άνγκερ έχει δημιουργήσει μερικές από τις πιο αναπάντεχες και sui generis ταινίες όλων των εποχών, όπως το Fireworks και το Scorpio Rising, αλλά έχει υπογράψει τον μακάβριο και τόσο ευκολόπιοτο παιάνα στην αγαπημένη του πόλη, το βιβλίο Hollywood Babylone. Το πραγματικό του όνομα είναι Ανγκλεμάγιερ, αν και υποστηρίζει ότι κατάγεται από την Ευρώπη, η οποία τον μαγνητίζει, με Πρώσους προγόνους που ονομάζονταν Κόλερ και Άνγκερ, κάτι που σημαίνει ξέφωτο για τη μονομαχία των ιπποτών – εκτός από θυμός. Η συζήτηση μαζί του είναι σαν την πλαστική εγχείρηση στο πρόσωπό του, φρέσκια και πλαγιόδρομη, σαν ένα Βατικανό παλιομοδίτικα παιδικού αποκρυφισμού στην καρδιά του Χόλιγουντ. Νόρμα Ντέσμοντ, δεύρο έξω.
• Δεν μπήκα ποτέ στο χολιγουντιανό σύστημα, γιατί είμαι αυθεντικά ανεξάρτητος κινηματογραφιστής. Όντας Αμερικανός, είμαι το αφεντικό του εαυτού μου χωρίς κυβερνητική χρηματοδότηση – και, αν έχεις στενούς δεσμούς με το κράτος, πώς να κρατήσεις την απόστασή σου; Δεν θα μπορούσα να λειτουργήσω εκεί μέσα, αν και έχω πολλούς φίλους – που με προστάτεψαν, μάλιστα, όταν κάποιοι κυβερνητικοί έμαθαν ότι έκανα ένα ανατρεπτικό φιλμάκι με ναύτες και ήθελαν να το κάψουν. Δεν με ενδιαφέρει εμένα η φιλμογραφία μου και η ποσότητα των ταινιών που έχω κάνει· αυτό αφορά τους ιστορικούς και τους κριτικούς, που καίγονται να τους βάλουν όλους μέσα σ’ ένα μπουκαλάκι. Με μένα έχουν πρόβλημα, γιατί -εκτός από το Fireworks, που γυρίστηκε το 1947 και δεν χρειάζεται πείραγμα- όλα τα άλλα μου φιλμ μού πήραν 5 και 10 χρόνια να τα ολοκληρώσω. Πάντα έχουν ανάγκη από μια τελευταία πινελιά. Τα δείχνω και τα ξανασκέφτομαι. Σιχαίνομαι τις ταμπέλες – εδώ με έβριζαν χυδαία όταν αρνήθηκα το queer cinema ως τίτλο. Αν έπρεπε να περιγράψω τη δουλειά μου, θα έλεγα ότι είμαι μάγος, σαν κι αυτούς που προβάλλουν εικόνες με το μαγικό φανάρι. Όλες μου οι ταινίες μοιάζουν να βρίσκονται μέσα σε μια κρυστάλλινη μπάλα, που την κουνάς και αναποδογυρίζουν τα χιόνια και κάποια αντικείμενα. Επίσης, κάθε μία είναι και μια κάψουλα χρόνου, και τα τραγούδια που περιλαμβάνονται είναι όλα αυτά που άκουγα στο ραδιόφωνο τις προηγούμενες χρονιές.
• Προφανώς και επηρεάστηκα από την πρώτη μου εμφάνιση στο σινεμά, όταν ήμουν 5 χρονών, στο Midsummer Night’s Dream των Ντίτερλε και Ράινχαρτ, στο ρόλο του Πουκ. Παραήταν καλό και εικαστικό για να φέρει τα λεφτά του πίσω. Μετά από αυτό, ο Τζακ Γουόρνερ δεν ξαναέκανε ταινία βασισμένη σε έργο του Σαίξπηρ. Έχω έτοιμο προς υποβολή στο στούντιο της Ντίσνεϊ ένα ολοκληρωμένο δεκάλεπτο παιδικό φιλμ με πρωταγωνιστή τον Μίκι Μάους, για να τιμήσω και όχι να υπονομεύσω το αγαπημένο μου παιδικό icon – αλλά και να αποκαταστήσω την τιμή του, μιας και η εταιρεία που τον έφτιαξε τον υποβίβασε σε οικοδεσπότη της Ντίσνεϊλαντ που χαιρετάει μωρά, καθαιρώντας την πονηριά, το δαιμονικό πνεύμα και τις ικανότητές του. Ακόμη και το κόκκινο του ματιού, χαρακτηριστικό σε όλα τα τρωκτικά, έχουν αντικαταστήσει με ανθρώπινο άσπρο. Ντροπή. Αυτό είναι το επιχειρηματικό Χόλιγουντ. Δεν θέλησα να έχω παραγωγό στο κεφάλι μου, σαν τη σκιά του Κινγκ Κονγκ.
• Γιατί έγραψα το Hollywood Babylon; Στη Βιέννη είμαστε, στην πόλη του Φρόιντ, ο οποίος κάτι είπε για τη σχέση αγάπης-μίσους. Ποτέ δεν υπήρξα αδιάφορος προς το Χόλιγουντ, ούτε είμαι κυνικός. Σε μια ταινία μου χρησιμοποίησα και ειδικά εφέ. Πάντα με συνάρπαζε, εκεί πήγα σχολείο, στο γυμνάσιο του Μπέβερλι Χιλς. Στη φυσική πήρα C, ενώ ήμουν μαθητής του Α, γιατί πίσω από το προαύλιο, στα υπαίθρια πλατό της Fox, χάζευα την Τζένιφερ Τζόουνς όταν γύριζε το Τραγούδι της Μπερναντέτ. Το 1942 συνέβη αυτό.
• Η επιτροπή Μπριν αμέσως μετά τον πόλεμο με προσέβαλε με τη διχόνοια που έσπειρε. Υπήρχαν φιλοναζί στο Χόλιγουντ – ο Έρολ Φλιν κατηγορήθηκε ως κατάσκοπος προφανώς διότι ήταν Ιρλανδός και εναντίον των Άγγλων. Όταν κατέρρευσε κι αυτό, βρήκαν τους κομμουνιστές. Για να σας δείξω πόσο αστείο ήταν αυτό, κατηγόρησαν φίλους μου χορευτές που έτρωγαν σάντουιτς από το Εργατικό Κόμμα στη Νέα Υόρκη. Η Γκέιλ Σόντεργκαρντ δεν ξανάπιασε δουλειά γιατί ο άντρας της ήταν κομμουνιστής. Όχι η ίδια.
• Στο σχολείο είχα δημιουργήσει ένα φαν κλαμπ για την Μπέτι Ντέιβις που αριθμούσε 12 μέλη, ενώ της Μαρία Μοντέζ είχε 48 πιστούς, δείγμα της δημοτικότητάς της κατά τον πόλεμο. Στο Cobra Woman παίζει χάλια και χορεύει φρικτά. Ξέρει όμως να περπατάει και λάμπει από φιλοδοξία. Όταν γέννησε πήρε πολλά κιλά και, θέλοντας να τα χάσει αμέσως, έκανε μπάνια σε τσουρουφλιστό νερό. Κάποιος τής είπε ότι λειτουργεί η μέθοδος. Μια βραδιά λιποθύμησε στην μπανιέρα της από τη ζέστη και έμεινε πεθαμένη 15 λεπτά στα ζεματιστά νερά, πριν την ανακαλύψει η καμαριέρα της. Όταν πήγε να τη συνεφέρει, της έμειναν οι πέτσες από το χέρι της Μοντέζ στην παλάμη.
• Η Ρίτα Χέιγουορθ, εκτός από το ότι άλλαξε το επώνυμό της από Κανσίνο και τα μαλλιά της από καστανά σε φραουλιά, έπρεπε να κάνει κάτι δραστικό με τα μαλλιά της γιατί κατέβαιναν πολύ χαμηλά στο μέτωπο της – χαριτωμένα αν την έβαζαν να παίζει τη γυναίκα-λύκο σε φιλμ φρίκης. Ο Εβραίος Χάρι Κον, φιλόδοξος πρόεδρος της Κολούμπια με τη νοοτροπία του Στάλιν, προσέλαβε έναν γιατρό να της κάνει ηλεκτρόλυση χωρίς αναισθησία και παυσίπονα μέσα στο στούντιο. Ο Κον είχε καλωδιώσει με κοριούς μέχρι και την τουαλέτα· έτσι, από το γραφείο του άκουγε τα ουρλιαχτά της κακομοίρας της Ρίτα, για να βεβαιώνεται για την πρόοδο της επένδυσής του. Μάλλον αυτό συνέβαλε και στο Αλτσχάιμερ και τα εγκεφαλικά που την τελείωσαν πνευματικά.
• Άρχισα να μαγεύομαι από τον αποκρυφισμό από την παιδική μου ηλικία, διαβάζοντας τα παραμύθια των Γκριμ. Ένα παιδί είναι η μεγαλειώδης επιτομή της δημιουργικότητας, χωρίς ντροπές· μετά τα 10, μπαμ, ξαφνικά αναγκάζεσαι να μεγαλώσεις και να περάσεις τα μαθήματα. Από νωρίς διαχώρισα τα ταχυδακτυλουργικά κόλπα από την αυστηρή αυτοσυγκέντρωση. Κάποιοι την αποκαλούν θρίαμβο της θέλησης, εγώ μαγεία. Είμαι μέλος της οργάνωσης Ordo Templi Orientis (ΟΤΟ) της Νότιας Καλιφόρνια, που ο πολύς κόσμος πιστεύει πως επιδίδεται σε όργια, ενώ κατ’ ουσίαν αποτελείται από σοβαρούς και διαβασμένους ανθρώπους. Με προσέγγισαν όταν ήμουν 14 ετών. Τους είπα πως, αν το μάθαιναν οι δικοί μου, θα με σκότωναν. Η Τζέιν Γουλφ, που έζησε με τον Κρόουλι στη Σικελία στα ‘20s, με διαβεβαίωσε πως δεν θα το μαρτυρούσαν ποτέ. Έχω φτάσει στον 11ο βαθμό και δεν νομίζω πως θα κατακτήσω τον 12ο και τελευταίο, γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως θα έπρεπε να διοικήσω. Δεν πρόκειται, επειδή δεν αγαπώ αρκετά τους ανθρώπους για να τους μανατζάρω. Φυσικά κι έχουμε επηρεαστεί από τον Άλιστερ Κρόουλι. Πιστεύω στον ήλιο, το φεγγάρι, τα αστέρια αλλά και τις εποχές, και γιορτάζω την ισημερία. Σέβομαι τις άλλες θρησκείες, αλλά εγώ έχω την παλιότερη. Νεοπαγανιστής, ναι, μπορείτε να με αποκαλέσετε νεοπαγανιστή.
• Η οικογένειά μου με θεωρούσε ψυχικά άρρωστο, αν και προς τα έξω έδειχνε να με υποβιβάζει σε μαύρο πρόβατο. Πίστευαν πως ήμουν άθεος και αναρχικός. Και είχαν δίκιο. Ο πατέρας μου ήθελε να γίνω αεροπόρος γιατί δούλευε ως μηχανολόγος σε αεροπορική εταιρεία, και η μητέρα μου αδιαφορούσε. Μόνο η γιαγιά μου με λάτρευε και με ενθάρρυνε να γίνω καλλιτέχνης. Ζωγράφος ούσα, μου αγόρασε πινέλα και καμβά, αλλά της είπα πως αυτό ήταν το πεδίο της κι εγώ έπρεπε να καλλιεργηθώ αλλού. Μου πήρε την πρώτη μου 16άρα κάμερα, μια Bell and Howell με μοτέρ.
• Η αδελφή μου και ο αδελφός μου, θρησκευόμενοι ρεπουμπλικανοί, με μισούσαν και προσπάθησαν να με καταστρέψουν, να με κλείσουν σε άσυλο. Ειδικά εκείνη· ήμουν ένα «was ist das?», και με αποκαλούσε με μεγάλη κακία «ατύχημα προγεννητικού ελέγχου», γιατί γεννήθηκα κατά λάθος, πολλά χρόνια μετά από εκείνους. Ήταν Ταύρος και εγώ Τοξότης, δεν ταιριάζαμε. Όταν κληρονομήσαμε το πατρικό μας στο Pasific Palisades, κοντά στον ωκεανό, δίπλα στην κατοικία του Ρόναλντ Ρίγκαν, έπρεπε να το σπάσουμε στα τρία. Δεν συμφωνήσαμε ποτέ, φυσικά. Έτσι, τους έκανα το πρώτο και τελευταίο δώρο μου: τους χάρισα το μερτικό μου και τους είπα «Δεν θέλω να σας ξαναδώ, ούτε και θα έλθω στην κηδεία σας. Ούτε κάρτα, ούτε τηλέφωνο. Να πάτε στο διάολο». Δεν τους ξαναείδα ποτέ. Κακώς χάρισα το ένα τρίτο βέβαια, καταστράφηκα οικονομικά.
• Δύο ανθρώπους θεωρώ πνευματικούς μου γονείς, τον Ζαν Κοκτώ, που ήταν ιδιοφυία, αν και δεν μου μίλησε ποτέ στα αγγλικά, και τον επισήμως αναρχικό Ανρί Λανγκλουά, διευθυντή της Cinemathèque στα ‘60s. Υπέροχος, γενναιόδωρος, ηρωικός σινεφίλ. Μου έδωσε δουλειά όταν πεινούσα, και μου είπε να αναλάβω ανολοκλήρωτα φιλμ που είχε στο αρχείο του – να δαμάσω δηλαδή αμέτρητα πόδια φιλμ και να επιβλέψω το μοντάζ τους βάσει του αρχικού σεναρίου που διασώθηκε από τους σκηνοθέτες. Δούλευα επί δύο χρόνια στο Que Viva Mexico του Αϊζενστάιν, τον οποίο θεωρώ Θεό, μαζί με τον Μουρνάου. Λατρεύω τον βωβό, κλαίω από συγκίνηση.
• Γνώρισα τον Ζενέ αλλά δεν πρόλαβα τον Ζιντ, πέθανε ενώ βρισκόμουν καθ’ οδόν προς τη Γαλλία. Απ’ όλα τα κράτη που έχω πάει, η Γαλλία κρύβει τον πιο αβυσσαλέο αντιαμερικανισμό, παρά το γεγονός ότι υιοθετούν κάποια πράγματα που σχετίζονται με τη χώρα μου. Έχω περάσει ώρες προσπαθώντας να τους πείσω για τα καλά της Αμερικής. Εις μάτην. Έπιναν δύο ποτήρια και λυνόταν η γλώσσα τους. Έλεγα στον Τριφό πως δεν αξίζει να σπαταλά την ενέργειά του με βλακείες, και ο Γκοντάρ με μισούσε γιατί νόμιζε πως με είχε φυτέψει η CIA και το FBI στη Cinemathèque, για να κλέψω υλικά και ταινίες. Ακόμη και σήμερα είμαστε εχθροί με τον ηλίθιο. Και, μεταξύ μας, οι ταινίες τής nouvelle vague είναι μετριότατες.
• Θέλω να κάνω ένα ταξίδι και μια ευχή για το χρόνο, και να αναλογιστώ τις άπειρες δυνατότητες. Δεν πιστεύω ακριβώς στη μετενσάρκωση, είναι όμως πιθανή. Πιστεύω ότι ο χορός των ατόμων από τα οποία αποτελούμαστε συνεχίζεται. Άρα, μπορεί και να ξαναμαζευτούν σε κάτι που ήμασταν παλιότερα. Ο πλανήτης μας είναι πολύ ζωντανός, εδώ ανήκω. Καλλιτεχνικά και επιστημονικά, η επόμενη πρόκληση είναι τα τρισδιάστατα φιλμ χωρίς γυαλιά.
Πηγή: www.lifo.gr
Σχόλια για αυτό το άρθρο