Νίκος Κουρής: “Η κρίση είναι το απόλυτο άλλοθι για να μην κάνουμε τελικά τίποτα”

ΣχετικάΆρθρα

Μια κουβέντα με τον άξιο ηθοποιό Νίκο Κουρή διαβάσαμε στο μοναδικό site για το ελληνικό παιδικό θέατρο και σας την αναμεταδίδουμε. Ο Ηρακλής του Πάνθεον σε μια συνέντευξη αλλιώτικη από τις άλλες

Ξεκίνησε να κάνει θέατρο για παιδιά για χάρη του γιου του. Αν και παραδέχεται ότι δεν είναι προτεραιότητά του, το κάνει με τόσο μόχθο και υπευθυνότητα που μαγεύει από σκηνής ακόμη και τους πιο «δύσκολους» μικρούς θεατές.

Σε μία ακόμη απαιτητική σαιζόν, που ξεκίνησε θεατρικά ερμηνεύοντας τον «Φάουστ» του Γκαίτε και συνεχίζει με τον βασανιστή Ο’ Μπράιεν του οργουελικού «1984», ο Νίκος Κουρής βουτάει στην καρδιά της ελληνικής μυθολογίας, τους συμβολισμούς και τις διαχρονικές αξίες της και ενσαρκώνει τον Ηρακλή. Υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Απόλλωνα Παπαθεοχάρη, έχοντας στο πλευρό του την Ρούλα Πατεράκη -στο ρόλο του Ευρυσθέα- κι έναν ικανότατο θίασο, αφηγείται τους 12 Άθλους του πλέον ισχυρού και δημοφιλή ήρωα σε μια εντυπωσιακή παραγωγή για όλη την οικογένεια.

Ο επαγγελματίας πρέπει να είναι «ερασιτέχνης»

Είναι η τρίτη φορά που συμμετέχω σε παράσταση για παιδιά. Η αρχή έγινε το 2013 ως Κάπταιν Χουκ στον «Πήτερ Παν» (Ελληνικός Κόσμος) και ακολούθησαν οι «Ηλίθιοι» του Νιλ Σάιμον σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη (Θέατρο Αλίκη). Μέχρι τότε θεωρούσα το παιδικό θέατρο κάτι ξένο σε μένα, στην ιδιοσυγκρασία μου. Εξαιτίας του γιου μου, του Πέτρου, σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο να μπω σε αυτή τη διαδικασία. Φέτος ειδικά το απολαμβάνω πολύ.

Είναι τόσο διαφορετική και ζωογόνα εμπειρία τα παιδιά ως κοινό. Τόσο λάθος αυτό που πίστευα παλαιότερα, πως το παιδικό θέατρο είναι… δευτερεύουσας σημασίας. Κι όμως είναι πρώτης και κύριας. Είναι τεράστια η ευθύνη που έχει κανείς για το τι προσφέρει στα παιδιά τόσο σε επίπεδο αισθητικό, όσο και περιεχομένου. Όλα αυτά, βέβαια, άρχισα να τα σκέφτομαι αφού έγινα γονιός.

Δεν μαθαίνεις μόνο. Επαναπροσδιορίζεσαι από την επαφή μαζί τους. Ανακαλύπτεις σκέψεις και πράγματα που έχεις πάρει λάθος, στρεβλώσεις που έχεις πάθει ως “επαγγελματίας” άνθρωπος και ηθοποιός.

Η ενηλικίωση έχει σχέση με μια κακώς εννοούμενη επαγγελματική συμπεριφορά. Τι σημαίνει “είμαι επαγγελματίας”; Είναι ο θάνατος του ενδιαφέροντος και της όρεξης που έχουν δεδομένα τα παιδιά. Όταν η επαγγελματικότητα ξεχνάει την έρευνα και την ζωντάνια, τότε δεν έχει κανένα νόημα, με ό,τι κι αν ασχολείσαι. Πρέπει να κρατήσεις το κομμάτι της περιέργειας που έχει ο ερασιτεχνισμός, το ότι κάτι το πλησιάζεις εκ νέου καθημερινά γιατί σε ενδιαφέρει πραγματικά.

Έχω αισθανθεί το τέλμα, την έλλειψη -δηλαδή- του πρώτου σκιρτήματος. Ελλοχεύει ο κίνδυνος της συνήθειας και των ευκολιών που κατακτά κανείς στην πορεία. Πολεμάω διαρκώς. Δεν ξέρω αν τα καταφέρνω, αλλά τουλάχιστον είμαι στραμμένος προς αυτή την κατεύθυνση, με την ελπίδα πως μπορεί να επιτευχθεί.»

Όλη η παραγωγή του «Ηρακλή» έχει στηθεί με μια άλλη ματιά προς αυτό που λέμε θέατρο για παιδιά. Είμαι περήφανος που συμμετέχω σ’ αυτήν. Αν και το πρόγραμμά μου ήταν φοβερά βεβαρημένο, ο Απόλλων Παπαθεοχάρης ήταν τόσο θερμός εξαρχής που δεν μπορούσα ν’ αρνηθώ. Δοκιμάστηκα άγρια, κουράστηκα, αλλά χαίρομαι που τα κατάφερα και που άρεσε στον γιο μου. Είναι η πρώτη φορά μάλιστα που τραγουδάω σε παράσταση. Ένα τρομερό στοίχημα για μένα γιατί ήταν δύσκολα τραγούδια, γραμμένα για τον Σάκη Ρουβά. Είναι, επίσης, μεγάλη τύχη να συνεργάζεσαι με την Ρούλα Πατεράκη και μάλιστα σ’ ένα έργο για παιδιά που και η ίδια το ευχαριστιέται πολύ.

Μια παιδική παράσταση οφείλει να είναι σαν μια μεγάλη βεντάλια και να τα αγκαλιάζει όλα, και τα πιο απαιτητικά και τα πιο δύσπιστα και τα πιο δύσκολα και εκείνα που έχουν έρθει στο θέατρο για να κάνουν πλάκα. Συμπεριφορές που δεν μπορείς και δεν χρειάζεται να τιθασεύσεις ή να ελέγξεις. Γιατί αξία έχει αυτό που πηδάει αβίαστα από το παιδί, πριν προλάβει ο γονιός ή ο δάσκαλος να το σταματήσει. Ακούς πράγματα που δεν θ’ άκουγες ποτέ από ενήλικο κοινό. Είναι αριστούργημα και αποκαρδιωτικό καμιά φορά, αλλά δεν πειράζει.

Με ρωτάτε αν τα παιδιά μπορούν να κατανοήσουν κάποιες φράσεις που ακούγονται στη διάρκεια της παράστασης στα αρχαία ελληνικά. Μα το θέατρο δεν είναι εγκυκλοπαίδεια. Πιστεύω πολύ στο φορτίο που κουβαλούν οι λέξεις, στην ομορφιά ν’ ακούγονται στον αέρα και ως ηθοποιός φροντίζω με ιδιαίτερη προσοχή για το πώς θα ηχήσουν ώστε να τραβήξουν το ενδιαφέρον. Όσο για την πληροφορία, δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα σήμερα. Διαρκώς γκουγκλάρουμε. Κι όσα δευτερόλεπτα μας παίρνει για να ψάξουμε κάτι στο ίντερνετ, άλλα τόσα χρειάζονται για να το ξεχάσουμε. Αξία, λοιπόν, δεν έχει η πληροφορία, αλλά αυτό που πιάνει τόπο στην ψυχή μας. Και μπορούμε να το ανακαλέσουμε.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ http://paidiko-theatro.gr/2017/01/24/%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AE%CF%82-%CE%B7-%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B7-%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CF%80%CF%8C/