Ο ΤΑΖ αναρωτιέται γιατί μια μέθοδος που εφαρμόστηκε πειραματικά στο Χόλιγουντ πριν από δεκαετίες, η ψηφιακή επιχρωμάτωση ασπρόμαυρων ταινιών, τη γιορτάζουμε τώρα στην Ελλάδα.
Το διάβασα και μου ήρθε στούφος. Απόψε το βράδυ, Μεγάλη Δευτέρα, στις 22.15 ο Αντ1 θα προβάλλει επιχρωματισμένo «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος». Τι την περάσανε την ταινία; Πασχαλινό αβγό που το βάφουμε; Και ποιον ενδιαφέρει να δει μια κλασσική αγαπημένη κωμωδία με τραβεστί χρώματα νεκροταφείου από πάνω; Γιατί αυτή ήταν η εντύπωση μου όταν είδα με χρώματα το «Η γυνή να φοβήται τον άνδρα» στο σινεμά, όπου τα έγχρωμα πρόσωπα των πρωταγωνιστών είχαν πραγματικά το εκρού του νεκρού. Όταν στο Χόλιγουντ επιχείρησαν να κάνουν το ίδιο στην «Καζαμπλάνκα» και σε άλλες ταινίες, έπεσαν νταβάνια. Η «Καζαμπλάνκα» έγχρωμη; Όταν μια ταινία την γυρίζεις σε ασπρόμαυρη φωτογραφία, έχεις συγκεκριμένη καλλιτεχνική αίσθηση του πώς θα βγει. Όταν μετά από 50 χρόνια τη βάφεις με τη βούρτσα του χαμάλη έγχρωμη, δεν πάει να έχεις χρησιμοποιήσει την πιο εξελιγμένη τεχνική, θα σου βγει χάλια. Μπορεί όλο το τρικ να ποντάρει στον μπακάλη μέσα σου στη δεκαετία του ’80 που μόλις αγόρασε έγχρωμη τηλεόραση και καλούσε όλη την πολυκατοικία να τη δει, αλλά καλλιτεχνικά είναι έγκλημα.
Δεν είναι τυχαίο ότι η «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος» σε έγχρωμο δεν θα κάνει κινηματογραφική διανομή. Εύκολος και πρόχειρος εντυπωσιασμός είναι κι ας έγινε η επιχρωμάτισή της στα στούντιo Τzoumerka του Χόλιγουντ από ειδικούς τεχνικούς. Πήραν τον κουβά με την ψηφιακή μπογιά και τον έριξαν. Κάθε λαός έχει την καλλιτεχνική μυθολογία του και οφείλει να την προστατεύει. Και ναι, μπορεί «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος» να μην είναι «Καζαμπλάνκα», είναι όμως ένα από τα πιο αγαπημένα μας κωμικά παραμύθια. Του οποίοι οι φωτισμοί και το καδράρισμα έγιναν σε απρόμαυρο από έναν από τους σημαντικότερους και πιο αδικημένους Έλληνες σκηνοθέτες, τον Γιάννη Δαλιανίδη και τους συνεργάτες του, και έμεινε στη μνήμη μας όχι για τα φαντασμαγορικά μπαλέτα αλλά για τους στακάτους διαλόγους, μια απολαυστικά ασπρόμαυρη φωτογραφημένη Τζένη Καρέζη κι έναν στιλιζαρισμένα καρτουνίστικό, Ντίνο Ηλιόπουλο.
Δεν ξέρω ποιους εξυπηρετεί όλο αυτό το μπάχαλο που το ίδιο το Χόλιγουντ όπως ξαναέγραψα έχει αποκηρύξει. Αγαπάω το παλιό Ελληνικό σινεμά αλλά δεν αισθάνομαι ανάγκη να φορέσω στρας και πούλιες από τον μπακάλη για το αποδείξω. Το αγαπάω όπως το γνώρισα κι όπως το έφτιαξαν αυτοί που το έφτιαξαν. Αλήθεια, ρώτησε κανείς τον μακαρίτη Δαλιανίδη τη γνώμη του σε αυτήν την εκδοχή της ταινίας του; Που δεν πρόκειται για εκδοχή αλλά για βεβήλωση από τη στιγμή που ο δημιουργός δεν έχει κανένα λόγο στο αν θα βάψουμε το φόρεμα μαβί ή μπλε μαρέν και πως θα τονίσουμε χρωματικά το μακιγιάζ της Τζένης. Εκτός κι αν κάποιοι έχουν επαφή με το υπερπέραν, οπότε εγώ κάνω πέρα. Ναι, φυσικά και θα κάτσω να δω την ταινία (και μάλλον αυτός είναι ο στόχος όσων συμμετέχουν στη μεταποίησή της), και ναι, μάλλον θα βρίζω μετά.
***Για μηνύσεις και απλήρωτα δάνεια, στείλτε μήνυμα στο terra_gelida@hotmail.com. Για μαύρες ορχιδέες, δέχομαι παραγγελίες στο www.facebook.com/tazthebuzz
Σχόλια για αυτό το άρθρο