ΤΩΡΑ |
Covid-19, πανδημία, καραντίνα, μέτρα, μένουμε ασφαλείς, μάσκες, απολυμαντικά, επιστροφή στην κανονικότητα. Εναλλαγή καταστάσεων και συναισθημάτων, αλλαγή προγράμματος, ματαιώσεις αλλά και αισιοδοξία για το μέλλον. Ο Φάνης Μουρατίδης μιλάει για την κατάσταση που βιώνουμε, για την καραντίνα και πώς πέρασε, μας λέει τη γνώμη του για τα κλειστά θέατρα και κάνει σχέδια για το άμεσο μέλλον.
-Στην καραντίνα έκανες γυμναστική ή έτρωγες;
-Έκανα διάφορα πράγματα με την οικογένεια μου που δεν μπορούσα να κάνω, όταν δούλευα συνέχεια και ακατάπαυστα. Μαγειρεύαμε μαζί, τρώγαμε όλοι μαζί γιατί όλοι ήμασταν στο σπίτι, δεν έλειπε κάποιος από τους δύο για γυρίσματα ή στο θέατρο- έπαιζα παιχνίδια με τους γιους μου, περνούσα πολύ χρόνο με την οικογένεια μου. Αυτό ονομάζεται διαχείριση κενού χρόνου στη δουλειά μας και επειδή είναι κάτι ενσωματωμένο σε αυτή, εμάς τους ηθοποιούς δεν μας τρομάζει. Για τους άλλους ανθρώπους, η ερώτηση είναι πρωτότυπη.
-Φοράς μάσκα και τι τύπου;
-Στη ζωή μου, εκεί που επιβάλλει το πρωτόκολλο, δηλαδή σε κοινόχρηστους και κλειστούς χώρους φορώ την απλή τη χάρτινη τη χειρουργική μάσκα, καθώς και κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων φυσικά. Διαφορετικά, στο δρόμο δεν τη χρησιμοποιώ.
-Τι σε εκνευρίζει περισσότερο στην τωρινή κατάσταση;
-Αυτή η παρατεταμένη δόνηση ανασφάλειας με την οποία πρέπει να μάθεις να ζεις τους επόμενους μήνες και δεν ξέρουμε τι θα βγάλει στο μέλλον… Η αμηχανία περισσότερο… Με περιέργεια το αντιμετωπίζουν αυτό το πράγμα ακόμη και στην ιατρική κοινότητα γιατί δεν μπορούν να δουν το πραγματικό του πρόσωπο…Βαδίζουμε σε αχαρτογράφητα νερά.
-Συμφωνείς να ανοίξουν τα θέατρα; Ποια είναι η γνώμη σου;
-Ας αποδεχτούμε, κατ’ αρχάς, ότι έχουμε πρόβλημα με τον κορωνοϊό και ότι οι κλειστοί χώροι επιτείνουν τη διάδοση του. Κάποια θέατρα, όμως, πληρούν τις προδιαγραφές για να λειτουργήσουν κι αυτό δεν είναι μόνο καλό από την άποψη του θέματος εργασίας για όλους τους ανθρώπους της δουλειάς μας και για εμάς τους ηθοποιούς αλλά και για την ίδια τη φύση της δουλειάς, το ραντεβού του κοινού με το θέατρο στις εννιά η ώρα! Κατά δεύτερο, φυσικό είναι να μην μπορούν να ανοίξουν όλα και ιδίως τα μικρά ή εκείνα που δεν πληρούν τους όρους ασφαλείας. Πρέπει, εκ των πραγμάτων, να μην ανοίξουν και επομένως να μην δουλέψουν. Σε αυτόν εδώ τον προβληματισμό, η πολιτεία πρέπει να δείξει το κοινωνικό της πρόσωπο και να πάρει μία συγκεκριμένη θέση. Πώς; Εξασφαλίζοντας την ασφάλεια των θεατών και διασφαλίζοντας τους εργαζομένους, καλύπτοντας το κόστος των υπόλοιπων εισιτήριων, αν δεν βγάζουν τα έξοδα τους με τα μεμονωμένα εισιτήρια, με αποτέλεσμα να μην δύνανται να επιβιώσουν.
-Αν την ώρα που παίζεις στη σκηνή κάποιος βήξει στην πρώτη σειρά τι θα κάνεις;
-Το ότι βήχει δεν συνεπάγεται ότι έχει κορωνοϊό, δεν είμαι γιατρός να το διαπιστώσω. Εγώ θα συνεχίσω να κάνω τη δουλειά μου. Αυτό θα τρομοκρατήσει τους διπλανούς του. Πάντως, αν φτιάξουμε τους κανόνες που τηρούν το υγειονομικό πρωτόκολλο, ο κόσμος δεν θα τρομάζει, θα νιώθει ασφαλής!
-Κάνεις σχέδια για το άμεσο μέλλον;
-Κάνω. Δεν γνωρίζω, βέβαια, στην παρούσα φάση ποιο και πως θα είναι το μέλλον. Πρέπει, όμως, να κάνουμε σχέδια, όνειρα, να φαντασιωνόμαστε Χωρίς αυτά δεν ζούμε, δεν υπάρχουμε, δεν δημιουργούμε. Η δουλειά , ειδικά, η δική μας είναι ένας πυρήνας, μία περιοχή που ασχολείται και εξειδικεύεται στη ψυχαγωγία. Κάνουμε τον θεατή να ξεχνά τα προβλήματά του και τη σκληρή πραγματικότητα που ζει… Υπ’ αυτή την έννοια ‘’ναι’’ σχεδιάζω πράγματα που θα προσφέρουν στους συνανθρώπους μου…
Σχόλια για αυτό το άρθρο