ΤΩΡΑ |
Τη Λένα Κιτσοπούλου τη γνωρίζω από την εποχή που η σπάνια νεραιδίσια φιγούρα της ανέμιζε στη σκηνή της σχολής του Θεάτρου Τέχνης. Μου άρεσε γιατί δεν έμοιαζε με τα άλλα κορίτσια της ηλικίας της, ήταν ένα ξεχωριστά στυλάτο μαυροντιμένο πλάσμα με λατρεμένες πινελιές kitsch και από τότε είχε μια διαφορετική ματιά για τη ζωή και τη τέχνη μέσα της και έξω της. Τα τελευταία χρόνια άφησε το στίγμα της στο νεό Ελληνικό θέατρο με δύο έργα τα οποία συζητήθηκαν όσο λίγα : το πρώτο για το κείμενο της Λένας και την μαγική ερμηνεία της άριστης Μαρίας Πρωτόπαπα στη Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. και το δεύτερο για το σάλο που προκάλεσε σε κάτι ελληνάρες ιστοριολάγνους το έργο της «Αθανάσιος Διάκος – Η Επιστροφή» όταν κατ’αυτούς τόλμησε να θίξει «τα ιερά και τα όσια» αυτού του αγγελικά πλασμένου τόπου…
Η ανήσυχη Λένα όμως συνεχίζει με τη γνωστή τακτική της γυναίκας στης οποίας το λεξιλόγιο δεν υπάρχει η λέξη «μπαναλιτέ». Γράφει ένα διήγημα για τον κόσμο της Ελληνικής Επαρχίας και τις ιστορίες της πίσω απο τα κλειστά πορτοπαράθυρα. Γράφει για εκείνους τους ανθρώπους που αρχικά δεν πιάνει το μάτι μας για το ποιό μπορεί να είναι το χρονικό της ζωής τους , όταν σε κάποια εκδρομή στην ελληνική ύπαιθρο τους σταματήσουμε να μας κατευθύνουν προς τα που να πάμε αν έχουμε χασει το δρόμο μας. Γιατί σίγουρα έχουμε πέσει μούρη με μούρη με κάποιον «Μουνή» κ εμείς, αφού έτσι λέγεται το διήγημα της Κιτσοπούλου και θίγει τους μυστικούς σκελετούς που κρύβει η κοινωνία της Ελληνικής Επαρχίας με όλο της το μεγαλείο. Ένα διήγημα που ακόμα και ο David Lynch θα μπορούσε να κάνει ταινία πηγαίνοντας παραπέρα από το δικό του Twin Peaks…
Χτες βράδυ στο “Θέατρο του Νέου Κόσμου” είδα την θεατρική διασκευή του διηγήματος της Λένας που σκηνοθέτησε ο Περικλής Δεντάκης, «Ο Μουνής» από την ομάδα Ω2 και ήρθα αντιμέτωπος με την ζωή των ανθρώπων που ζουν εκεί, κάπου έξω απο τα πρώτα διόδια…. Έγινα μάρτυρας μιας αρρωστημένης πραγματικότητας η οποία ανάμεσα σε άλλα συντηρεί θεσμούς όπως αυτόν της οικογένειας με τον πιό παράδοξο τρόπο, απόκοσμα και βίαια. Είδα την πραγματικότητα κάποιων ανθρώπων των οποίων ολόκληρη η ζωή διαγράφεται στο παρατσούκλι τους και δυστυχώς είναι ανήμποροι να παρεκλίνουν της προδιαγεγραμμένης πορείας τους για βελτίωση. Είδα την αλήθεια κατάματα. Με χιούμορ, με τρέλα, με δράμα, με πόνο, με σαρκασμό, με αηδία, με γέλιο, με συγκίνηση. Τα είδα όλα! Μια παράσταση που θα θυμάμαι καιρό ειδικά για την αφοπλιστική αρχή της… Οι ηθοποιοί ήταν πραγματικά υπέροχοι.
Να τη δείτε αξίζει πολλά μπράβο!
Η φωτογραφία της Λένας είναι από τη Lifo.
Σχόλια για αυτό το άρθρο