Κωνσταντίνος Ντέλλας: «Τι μας κάνει πλέον εντύπωση;»

Είναι παθιασμένος με το θέατρο, τη δημιουργία, τις ψαγμένες παραστάσεις και τις ευρηματικές σκηνοθεσίες που δεν αποδομούν, όμως, τα έργα. Το όνομά του εντυπώθηκε στη μνήμη μου όταν είδα – μένοντας ενεός και άλαλος- μία τις πρώτες παραστάσεις του (”Έλλην Βρυκόλαξ”) και από τότε ο χαρισματικός και πολυτάλαντος εργάτης του θεάτρου Κωνσταντίνος Ντέλλας συνεχίζει αθόρυβα τις δουλειές του, που όλες είναι συνώνυμες με την καλλιτεχνική αξία και ταράζουν τα θεατρικά ύδατα. Παρότι διαθέτει ταλέντα πολλά και ουσιαστικά είναι: ηθοποιός, εκτός από σκηνοθέτης, διδάσκει, σπούδασε πιάνο, είναι εμβριθής γνώστης της βυζαντινής και παραδοσιακής μουσικής, καθώς και των παραδοσιακών χορών, απορώ πως δεν θέλει να γίνει ευρύτερα γνωστός, εκτός από το καλλιτεχνικό του περιβάλλον… Πολλά από τα έργα που ανεβάζει τα εμπνέεται από γεγονότα, μαρτυρίες, ανακοινώσεις στον Τύπο, ενώνει τα ψήγματα, κάνει τη δραματουργική επεξεργασία, τα σκηνοθετεί με σεβασμό και αυτά παίρνουν σάρκα και οστά επί σκηνής! Σε όλες τις παραστάσεις του που δουλεύει με την ομάδα του βγαίνει πάντα η αλήθεια και η ειλικρίνεια του. Δεν χαϊδεύει τα αυτιά κανενός, γιατί δεν έχει ανάγκη και δεν εξαρτάται από κανέναν. Κάνει μόνο ό ,τι λέει η ψυχή του! Δείτε τη συγκλονιστική του παράσταση “Οι γριές που μαζεύουν την τσουκνίδα” που συνεχίζεται με αμείωτη επιτυχία -το καλό θέατρο στις δόξες του- και θα παρουσιαστεί στο θέατρο Αμαλία, από τις 9 έως τις 11 Φεβρουαρίου και διαβάστε τη συνέντευξη του καταπέλτη από το Α ως το Ω.

ΣχετικάΆρθρα

Αρχετυπικό: Το μοντέλο αυτό που αναπαράγεται και μεταλλάσσεται στα κατά τόπους και περιόδους αφηγήματα. Το καλούπι.

Βία: Θυμάμαι ένα Πάσχα πριν χρόνια που γυρνοβολούσα με την τότε σχέση μου στην Πλάκα και χαζολογούσαμε στις διάφορες εκκλησίες, βολτάραμε Ακρόπολη κλπ. Από το Λύκειο το έκανα αυτό, μου άρεσε, γιατί η Αθήνα το βράδυ της Ανάστασης γινόταν για λίγη ώρα ένα Παπαδιαμαντικό τοπίο, ένα αστικό κέντρο πιο ήρεμο, παλιακό. Άνθρωποι να περπατάνε παρέες, ψαλμωδίες να ακούγονται στον αέρα μαζί με καμπάνες και τα οθωμανικά κτίρια να στέκονται ατάραχα, μαγειρίτσες να μυρίζουν από τα πλακιώτικα εστιατόρια και οι τουρίστες να παρατηρούν αυτό το μαζικό πηγαινέλα ένα δεκάλεπτο πριν και ένα μετά τα μεσάνυχτα. Αφού γυρίσαμε από Αναφιώτικα, Αέρηδες και πέριξ, καταλήξαμε στη Μητρόπολη, να αράζουμε στα τραπέζια ενός κλειστού μαγαζιού και να βλέπουμε τον κόσμο να φτάνει σε παρέες με λαμπάδες, άλλους να πουλάνε κεριά στον πεζόδρομο, ένα πανηγύρι, ανθρωπίλα, και ένα άγημα που ήταν παραταγμένο απ’ έξω για τη μεγάλη στιγμή. Αφού ήρθε η ώρα για το «Χριστός Ανέστη», παπάδες, ψάλτες, παπαδάκια βγαίνουν στην εξέδρα και αρχίζει ένα κομπινέισο από καμπάνες, φιλιά, φωτογραφίες, ψαλμωδίες κλπ, όλα στον υπερθετικό βαθμό. Και εκείνη την ώρα αρχίζει το άγημα έναν Εθνικό ύμνο με κάτι βραχνές φωνές από τα τάρταρα της τεστοστερόνης βγαλμένες, λες και ήθελαν να ταράξουν όλο το σύμπαν και να του υποδείξουν πόσο από κοντά έχει ο Θεός τον ελληνικό λαό, τον στρέιτ ορθόδοξο κατά προτίμηση, και πως να ξέρει καλά ο ντουνιάς ότι εμείς είμαστε ο περιούσιος λαός που πήγε μπροστά το ανθρώπινο είδος όταν οι άλλοι βόσκαν βελανίδια. Και εκεί, το αγαπησιάρικο χαοτικό πολύχρωμο πανηγύρι γκριζάρισε, σαν να γέρασε απότομα και να μιζέριασε . Χωρίς να το μιλήσουμε ιδιαίτερα σηκωθήκαμε και φύγαμε, μάλλον κάπως αλαφιασμένοι και ελαφρώς σκιαγμένοι. Αυτό είναι βία!

Γάμος ομόφυλων ζευγαριών: Εφόσον, δύο άτομα δέχονται το γάμο ως κοινωνική σύμβαση και για τους δικούς τους λόγους θέλουν να δομήσουν την κοινή ζωή τους σ’ αυτό το πλαίσιο, δεν χωράει τίποτα άλλο ανάμεσα. Για τα υπόλοιπα σε παραπέμπω στη λέξη Βία.

Διαδικασία τελετουργική: Σε παραπέμπω στον Van Gennep, στον Turner και στον Schechner. Τα ΄πανε αυτοί και με το παραπάνω.

Έμπνευση: Πολλή και αβίαστη. Σε μόνιμη αντιπαράθεση με την προσπάθεια για υλοποίηση.

Ζωή: Έχω κάποιες φίλες που τις λένε έτσι. Με την άλλη, τη γνωστή, ακόμα το ψάχνουμε μεταξύ μας.

Ηθοποιός: Δύσκολο επάγγελμα. Βρόμικο. Χειρωνακτικό. Ακόμη και στις νοητικές του διαδρομές, πάλι χειρωνακτικό είναι. Εσύ Χριστός, εσύ και άπιστος Θωμάς. Χρειάζεται να βάλεις μόνος σου το δάχτυλό σου στις πληγές σου. Με πολλές ώρες σε αίθουσες αναμονής. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Χειμερία νάρκη μέχρι να ‘ρθει η άνοιξη. Αλλά όταν έρθει, σκάνε τα πάντα. Μέσα κι έξω. Ολούθε. Ομορφιά. Αν δεν είναι έτσι, δε μ’ αφορά.

Θέατρο: Φιλοξενία, ετοιμάζω φαγητό να φάνε όποιοι θέλουν. Διαλέγω και με διαλέγουν συνεργάτες που θα μπουν στην κουζίνα μαζί μου. Προτείνω γεύσεις, παλιές και καινούργιες, μέσα από εμένα και την ομάδα, τόσο όσο να σε πάρουμε από το χέρι στις δικές μας διαδρομές, ομαλά μεν, αλλά χωρίς χαϊδολόγημα. Ίσα να το πάμε λίγο παραπέρα μαζί, να κάτσουμε να φάμε στο ίδιο τραπέζι δηλαδή, και να σου δώσουμε και κάτι για το δρόμο όταν φύγεις. Δεν με ενδιαφέρει να σου πετάξω στη μάπα δέκα ωραίες εικόνες και πέντε ελιτίστικες στιγμούλες, δέκα πιασάρικα φαγητα, για να πούμε ότι το μενού ήταν εξεζητημένο, άρα άξιζε. Μπορώ να το κάνω, δεν θέλω. Αν θέλεις, μπες στο pinterest, θα βρεις καλύτερο υλικό από το δικό μου. Το μόνο που με αφορά είναι αυτό που θα φας να έχει την ειλικρίνειά μου/μας μέσα, αυτό που μπορέσαμε να φτιάξουμε εκείνη τη δεδομένη στιγμή, αφού περάσαμε ώρες μέσα στους ατμούς και τα τηγάνια. Και αν δεν πετύχει, μέσα στο πρόγραμμα κι αυτό. Η ειλικρίνεια, όμως, ας είναι εκεί. Αν δεν είναι έτσι, δεν μ’ αφορά.

Ιδέα: Ρώτα τις αγρύπνιες μου και τις εργατοώρες που έχει ρίξει το μυαλό μου, όσο παράλληλα προσπαθώ να ζω.

Κακοποιήσεις: Ουφ. Πολύ πράμα. Μεγάλη κουβέντα η εξουσία και τα ελαφρυντικά που της δίνονται κοινωνικά. Γιατί το να δικαιολογείς φέρνει και την ανοχή και τη σιωπή. Αν το αρσενικό βαράει μέχρι θανάτου γιατί έτσι αυτοπροσδιορίζεται, είναι ίσως γιατί κάποιοι γονείς ήταν περήφανοι όταν το αντράκι τους μεγάλωνε και θα συνέχιζε το όνομα της οικογενείας. Γιατί κάποια θηλυκά είπαν «αυτός είναι ο άντρας ο σωστός» και έπεσαν ήσυχα στα μπράτσα του. Και, αν αυτή την εξουσία την ανάγουμε πέρα από κοινωνικά/βιολογικά φύλα, σε ένα οντολογικό επίπεδο, το πρότυπο του κυνηγιού και της βίας ήταν αυτό που όριζε από πάντα την ιστορία της ανθρωπότητας και αυτό που δικαιολογεί κακοποιητικές σωματικά, ψυχολογικά και συναισθηματικά συμπεριφορές. Ας μιλάμε για να τα ακούμε και να ονομάζουμε τα πράγματα. Κι αν τα ονομάζουμε, μπορεί και να τα αλλάξουμε.

Λαϊκή μαγεία: Κάνε μια γύρα έξω και ρώτα πόσοι νιώθουν ματιασμένοι.

Μάσκες (θεατρικές): Μάρθα Φωκά, στη συγκεκριμένη περίπτωση. Εργαλείο μεταμόρφωσης, στοιχείο τελετουργικό, το προγονικό πρόσωπο, το βλέμμα. Το αφήγημα μιας ολόκληρης ζωής που δεν δίνεται με τα λόγια αλλά μέσα από τις χαράδρες και τα φαράγγια της ρυτίδας. Η γεωγραφία της ύπαρξης. Ασφυκτικό και απελευθερωτικό παράλληλα.

Νεωτερισμοί: Θυμάμαι κάτι μαγαζιά που έγραφαν απέξω «Είδη Νεωτερισμού». Για να είναι νεωτερισμός κάτι σημαίνει ότι συγκρίνεται με κάτι παλιό. Άλλες φορές αμήχανα, άλλες με τη βία, άλλες πιο ομαλά, έτσι πάνε τα πράγματα στη ροή τους.

Ξένο ή ελληνικό ρεπερτόριο: Παραγωγή πλούσια, με καλές και άτυχες στιγμές, όπως όλα.

Οι γριές που μαζεύουν την τσουκνίδα: Ένα project που ξεκίνησε πριν ένα χρόνο στην Πειραματική Σκηνή του Θεσσαλικού Θεάτρου με σκοπό να κάνει παραστάσεις για ένα μήνα και κατέληξε να παίζει έως σήμερα και να φαίνεται πως θα συνεχίσει και στο μέλλον. Κάτι μάλλον από αυτές τις ζωές χτυπάει πυρήνα. Ας τραγουδήσουν και ας μιλήσουν, όσο περισσότερο μπορούν τους/μας εύχομαι.

Παραστατικές Τέχνες: Οι παιδικές χαρές μας. Οι αλάνες μας. Τα μαρμαρένια αλώνια μας. Το εδώ και το τώρα μας.

Ρόλοι: Ζωές. Παιχνίδια. Ζωές-παιχνίδια.

Σκηνοθεσία: Ένα πηγαινέλα μεταξύ της δικής σου ευαλωτότητας κατά τη διάρκεια της δημιουργίας και της γενναιοδωρίας που χρειάζεται για να επικοινωνηθεί το ψέμα που σκέφτηκες και πάτε να χτίσετε μαζί με την ομάδα, ώστε να γίνει υπόθεση όλων.

Τρίτη ηλικία: Θα το πάω πιο συγκεκριμένα, γυναίκα και Τρίτη ηλικία. Δύο περιθώρια σε ένα, δηλαδή. Και γυναίκα και γριά. Πολλή σιωπή, πολλή καρτερία, πολλή μοναξιά. Κοινωνικοί ρόλοι, ο ένας μετά τον άλλο, νύφη, μάνα, γιαγιά, και ανάθεμα και αν ρωτήθηκαν καμιά φορά πώς νιώθουν ή αν τους αρέσει ή δεν τους αρέσει κάτι.

Υπερρεαλισμός: Αυτό που ζούμε μάλλον, χωρίς το χιούμορ του ομώνυμου καλλιτεχνικού ρεύματος.

Φόνοι: Ζωές σε αριθμούς. Αναλωσιμότητα. Τι μας κάνει πλέον εντύπωση; Κάποιο άτομο αποφασίζει ότι κάποιο άλλο δεν αξίζει να ζει. Και αυτό κάποιες φορές καταδικάζεται, άλλες επιβραβεύεται, εξαρτάται από το πλαίσιο.

Χειραγώγηση: Ευκολάκι. Ρώτα τους αγκυλωμένους αυχένες και τα χέρια μας καθώς σκρολάρουμε.

Ψυχισμός: Μεγάλη κουβέντα, κατά προτίμηση με αλκοόλ.

Ωραίες δουλειές: Ετυμολογικά το ωραίο είναι αυτό που γίνεται στην ώρα του, την κατάλληλη ώρα, που έχει ωριμάσει και είναι πρόσφορο για κατανάλωση. Όχι αντικειμενικά, υποκειμενικά. Αυτό που έρχεται με πολύμηνη κυοφορία και βγαίνει μ’ έναν πόνο για να επικοινωνήσει τις ανάγκες και τα θέλω των ατόμων που τις κάνουν. Αλλιώς, μια γενική αδιάφορη φράση – ομπρέλα που χωράει από ένα ινσταγκραμικό σκηνικό έως μια νερόβραστη υποκριτική «συγκίνηση» και ακούγεται κατά προτίμηση στα φουαγιέ και τα πέριξ μπαράκια συνοδεία κρασιού ή τζιν τόνικ.

Η παράσταση Οι γριές που μαζεύουν την τσουκνίδα, αποτελεί ένα work in progress πάνω στο διάλογο της παραστασιακής τέχνης με την κοινωνική ανθρωπολογία με βασικούς άξονες τους κοινωνικούς ρόλους και τις έμφυλες διαστάσεις της τροφής και των λαϊκών μαγικοθρησκευτικών πρακτικών. Το θεατρικό κείμενο μεταλλάσσεται και επαναπροσδιορίζεται διαρκώς, καθώς τροφοδοτείται από τον όγκο των συνεντεύξεων που υλοποιούνται παράλληλα με τις παραστάσεις. Το κοινό καλείται να συμμετάσχει στην έρευνα και, εφόσον το επιθυμεί, να συμβάλλει στη συνέχιση της καταγραφής της προφορικής ιστορίας που έχει ήδη ξεκινήσει από την αρχή των παραστάσεων.

Έρευνα, δραματουργική επεξεργασία, σκηνοθεσία: Κωσταντίνος Ντέλλας

Ερμηνεύουν: Μιχάλης Αναγνώστου, Μανούσος Γεωργόπουλος, Πλάτωνας Γιώργος Περλέρος

Ηχητικό περιβάλλον, πρωτότυπη μουσικη: Αλέξανδρος Κτιστάκης

Επιμέλεια κίνησης: Μαρίζα Τσίγκα

Κατασκευή μάσκας: Μάρθα Φωκά

Κοστούμια: Κωνσταντίνα Μαρδίκη

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαντώ Κατσούγκρη

Φωτογραφίες promo: Παναγιώτης Λαμπής

Σχεδιασμός αφίσας, flyer: Μουτζούρα

trailer: Δημήτρης Βάλλας, Life of Film Production

Παραγωγή: Θεσσαλικό Θέατρο, Experimenta Art Company, Θέατρο Αμαλία

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ: Παρασκευή 9 & Σάββατο 10 Φεβρουαρίου στις 21.00