Γιώργος Γλάστρας: «Η πύλη της κόλασης, η αλήθεια και η ψυχή»

Είναι τόσο λυρικές oι απαντήσεις του στη συνέντευξη που είχα μαζί του που θα μπορούσαν να γίνουν βιβλίο ή και θεατρικό έργο ακόμη με την παρέμβαση της δραματουργίας. Οι σκέψεις του και ο τρόπος που μιλά δείχνουν έναν άνθρωπο με παιδεία, αισθητική, ήθος, μόρφωση, έναν gentleman που γνωρίζει πώς να φέρεται και να συμπεριφέρεται! Aκριβώς έτσι , είναι και επί σκηνής ο φωτεινός  Γιώργος Γλάστρας, ένας πραγματικός ηθοποιός που ποιεί ήθος, διαθέτει αξία, ταλέντο, προσωπικότητα, εκφραστικά μέσα και χαρίζει ανεπανάληπτες και μοναδικές ερμηνείες! Είναι ένας από τους σπουδαίους ηθοποιούς που λαμπρύνουν και κοσμούν το θέατρο και το αγαπούν με πάθος σεβόμενοι τους συναδέλφους τους με έμβλημά τους την ομαδικότητα και μόνο. Όλα αυτά τα χρόνια -από το ξεκίνημα του- κάνει θέατρο και μάλιστα καλό θέατρο και δεν αναλώνεται για τα χρήματα ή για την αναγνωρισιμότητασε ο,τιδήποτε που δεν έχει αξία και ουσία. Πηγαίνετε να τον δείτε στο ποιητικό έργο του ιδιοφυούς Γιάννη Καλαβριανού ”Η πύλη της κόλασης” και θα το διαπιστώσετε! Η παράσταση ανεβαίνει στο θέατρο Αυλαία από τις 5 μέχρι τις 9 Μαρτίου, μην την χάσετε! Ο ηθοποιός που σκορπίζει φως, ο χαρισματικός Γιώργος Γλάστρας από το Α ως το Ω.

Αλήθεια: 

“Η αλήθεια δεν βγάζει νόημα. Γιατί η αλήθεια δεν είναι κτήμα όλων. Άλλοι την αγνοούν εντελώς άλλοι την νοιώθουν αλλιώς. Προσπάθησα σ’ όλη μου τη ζωή να την καταλάβω γιατί η αλήθεια και η ομορφιά είναι αδελφές”. Έτσι ξεκινάει το έργο του Γιάννη Καλαβριανού “Η πύλη της κόλασης “. Και με εκφράζει απόλυτα ως εκκίνηση για ό,τι κάνω στη ζωή μου…

Βία: 

Την καταδικάζω σε όλες της τις μορφές. Νομίζω τίποτα καλό δεν μπορεί να προκύψει από την άσκησή της.

Γιάννης Καλαβριανός: 

Ένας σπάνιας πνευματικής και συναισθηματικής ευφυΐας  άνθρωπος, ένας σπουδαίος σύγχρονος Έλληνας θεατρικός συγγραφέας, ένας σταθερός συνεργάτης και ένας αναντικατάστατος φίλος.

Διαφάνεια: 

Το θέατρο την προσφέρει απλόχερα στους θεατές του και οι ηθοποιοί θα πρέπει να μην την φοβούνται γιατί έτσι κι αλλιώς η σκηνή αποκαλύπτει όλες τις προθέσεις, τη δουλειά και τις δυνατότητες αυτών που ανεβαίνουν σ’αυτή αλλά και αυτών που τους παρακολουθούν. Είναι ένας τόπος απόλυτης διαφάνειας εκατέρωθεν που θα πρέπει να είναι και το ζητούμενο. Μια διαφάνεια που συμβαίνει από κοινού, σε συνθήκες αγάπης και ασφάλειας και μας λυτρώνει. Αυτή χειροκροτούμε στο τέλος κάθε παράστασης.

Έρωτας: 

Αναπόφευκτο καύσιμο που μας κινεί! Είτε είναι ο έρωτας για έναν άνθρωπο, είτε για την τέχνη είτε για την επιστήμη, είτε για ό,τι άλλο σ’αυτή τη ζωή.

Ζωή: 

Θα ήθελα να κρατούσε για πάντα!

Η πύλη της κόλασης: 

Μνημειώδες έργο του σπουδαίου γλύπτη Ογκίστ Ροντέν που περικλείει σχεδόν το σύνολο του μετέπειτα έργου του. Ο Ροντέν εμπνεύστηκε το γλυπτό αυτό από την “Κόλαση”, το πρώτο μέρος της “Θείας Κωμωδίας” του Δάντη Αλιγκιέρι. Με την σειρά του, αυτό το έργο ήταν και η έμπνευση για το τελευταίο θεατρικό έργο του Γιάννη Καλαβριανού.

 

Θέατρο: 

Το πάθος μου, η ζωή μου!

Ισορροπία: 

Τίποτα δεν υπάρχει χωρίς το αντίθετό του. Το φως χωρίς το σκοτάδι, η ελευθερία χωρίς τα όρια, η ζωή χωρίς το θάνατο. Η πραγματικότητα έρχεται και επιβάλλει την ισορροπία της και όταν αυτό είναι αντιληπτό και αποδεκτό η ψυχή μας μπορεί να βρει ίσως κάποιου είδους ηρεμία.

Καλλιτεχνικά σχέδια επόμενα: 

Εδώ είναι που ταιριάζει το ρητό “Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει “.

Λόγος: 

Ο λόγος στο θέατρο είναι το παν. Είναι η έναρξη της έμπνευσης, είναι το μέσον της δημιουργίας εικόνων, είναι ο δίαυλος της επικοινωνίας και είναι ο αγωγός των συναισθημάτων. Σε έναν κόσμο που η βαρύτητα από το λόγο αρχίζει να μετατοπίζεται στην εικόνα, στη συνθηματική επικοινωνία και την artificial οργάνωση της σκέψης, ο λόγος που αρθρώνεται στο θέατρο μου μοιάζει μια γιορτή των ανθρώπινων δυνατοτήτων και μια σχεδόν επαναστατική πράξη…

 

Μανιέρα: 

Νομίζω ότι εάν μ’αυτό εννοούμε τα εργαλεία που χρησιμοποιεί ο κάθε καλλιτέχνης για να δημιουργήσει ένα έργο τέχνης (το σώμα του, τη φωνή του, την ψυχή του, το μυαλό του) τότε είναι αναπόφευκτο για τον κάθε καλλιτέχνη να έχει μια μανιέρα, έναν τρόπο δηλαδή έκφρασης, μια σφραγίδα. Αν όμως , είναι αυτοσκοπός η επανάληψη εαυτού για λόγους αναγνωρισιμότητας, ευκολίας ή εντέλει και ανικανότητας μετακίνησης από τις ασφαλείς περιοχές του, τότε νομίζω ότι αποκτά ένα αρνητικό περιεχόμενο η λέξη και φέρνει σε πρώτο πλάνο τον δημιουργό και όχι το δημιούργημα και δεν με αφορά…

 

Νοημοσύνη: 

Όταν δεν είναι τεχνητή τη θαυμάζω! Και όταν συνεργάζεται στενά με τη συναισθηματική νοημοσύνη, ακόμα περισσότερο!

 

Ξένοι σκηνοθέτες αγαπημένοι:

Θαυμάζω πολλούς ξένους σκηνοθέτες. Για να μιλήσω όμως ,για αγάπη θα πρέπει να τους έχω κάπως γνωρίσει πιο βαθιά και προσωπικά. Οπότε θα αναφέρω δύο από τους ξένους σκηνοθέτες με τους οποίους έχω συνεργαστεί, τον Robert Wilson και τον Peter Stein. Τον πρώτο για τη διορατικότητα και την ανεπανάληπτη αισθητική του και τον δεύτερο για την απίστευτη ευρυμάθειά του. Και τους δύο για την εργατικότητα, την τελειομανία, την απόλυτη αφοσίωσή τους στο θέατρο και εν τέλει τη βαθιά γνώση τους γι’αυτό. Και το χιούμορ τους.

 

Ομοψυχία:

Πιστεύω ότι είναι ένα απαιτούμενο στο θέατρο. Πάνω στη σκηνή οι ηθοποιοί να λειτουργούν σαν μια ψυχή και μαζί με τους θεατές να συντονίζονται σ’ ένα κοινό παλμό. Όταν αυτό επιτυγχάνεται το θέατρο θριαμβεύει. “Η στιγμή βγαίνει έξω από τη γραμμή του χρόνου και τον κοιτάει από ψηλά “.

Πνεύμα: 

Αν δεν πρόκειται για το “Άγιο” θέλω να συνοδεύεται από την Ψυχή για να με συναρπάσει…

 

Ρατσισμός: 

Πληγή στην ανθρώπινη ιστορία. Προκύπτει από φόβο για το “ξένο”. Επιθυμώ την κυριαρχία της αγάπης και της λογικής πάνω σ’ αυτό το καταστροφικό συναίσθημα που διαιρεί αντί να ενώνει. Που επιτίθεται αντί να αγκαλιάζει.

 

Στιγμή: 

Οι στιγμές πολλαπλασιάζουν το χρόνο. Και οι στιγμές χαράζουν το βιογραφικό της ζωής μας. Η πάλη να είναι κανείς με την ψυχή, το μυαλό και το σώμα του παρών σε κάθε στιγμή είναι ο πυρήνας της υποκριτικής τέχνης. Και της τέχνης της ζωής!

 

Τηλεόραση: 

Ένα μέσο που έχει μεγάλες αποκλίσεις στα προϊόντα του όσον αφορά την ποιότητα και τους στόχους τους. Ένα μέσο που έχει από τη μια πολύ μεγάλη επίδραση στους ανθρώπους όμως, από την άλλη οι άνθρωποι που το υπηρετούν μοιάζει να μην σέβονται πάντα αυτή την επιρροή έχοντας ως στόχο την καλλιτεχνική αναζήτηση και την έμπνευση,  παρά να εκπίπτουν στην ευκαιριακή, σίγουρη και επικερδή παραγωγή καταλήγοντας πολλές φορές να υποτιμούν τους θεατές στους οποίους απευθύνονται. Παρόλα αυτά ένα μέσο που έχω θαυμάσει ενίοτε αριστουργήματα καλλιτεχνικά.

 

Υστεροφημία: 

Πιστεύω ότι ο άνθρωπος μπορεί σε στιγμές να νικήσει το χρόνο, όμως μόνο αν τον αψηφήσει και δεν τον νοιάζει το μετά…

 

Φθορά: 

Αναπόφευκτη διαδικασία για όλους μας. Για ό,τι υπάρχει σ’αυτόν τον κόσμο… Αυτή η διαδικασία ως απόδειξη της ύπαρξής μας, ως ταυτόσημη της ζωής και ως αφήγηση της ιστορίας μας έχει μεγάλη σημασία, αλήθεια και άρα ομορφιά.

 

 

Χρόνος: 

“Όλη μου τη ζωή δεν έδωσα την παραμικρή σημασία στο χρόνο. Γιατί δεν μπόρεσα ποτέ να τον καταλάβω. Το εργαστήριό μου ήταν γεμάτο χρόνο. Γι’αυτό δεν ήξερα πόσος είχε περάσει έξω από αυτό.” Λόγια που αποδίδει ο Καλαβριανός στον Ροντέν και με τα οποία ταυτίζομαι απόλυτα.

 

Ψυχαναγκασμός: 

Είναι μια μορφή βίας κι αυτό. Η ψυχή πρέπει να είναι ελεύθερη και να τροφοδοτείται με ομορφιά και αλήθεια!

 

Ωραίες δουλειές: 

Για μένα μια ωραία δουλειά εμπεριέχει αυτό που λέει ο Γιάννης Καλαβριανός δια στόματος του Ογκίστ Ροντέν ή ο Ογκίστ Ροντέν δια στόματος του Γιάννη Καλαβριανού στο νέο του έργο “Η πύλη της κόλασης “.”Η τέχνη έχει την υψηλότερη αποστολή να διδάξει στους ανθρώπους την ειλικρίνεια. Ας είμαστε λοιπόν βαθιά και άγρια λάτρεις της αλήθειας και να μην σταματάμε ποτέ να την αναζητούμε. Γιατί, ό,τι είναι αληθινό για έναν άνθρωπο είναι για όλους!”

Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή