ΤΩΡΑ |
Σαν να αναδύεται από την ίδια τη μήτρα της σκηνικής πράξης, η Κωνσταντία Τάκαλου εισέρχεται στο θεατρικό γεγονός όχι ως απλή ερμηνεύτρια, αλλά ως οργανικό στοιχείο της θεατρικής σύνθεσης, ως ζωντανός φορέας ρυθμού, λόγου και σιωπής. Η παρουσία της εγγράφεται στο σκηνικό χρόνο με την ακρίβεια μουσικής παρτιτούρας και τη βαρύτητα αρχαίου χορικού λόγου, προαναγγέλλοντας μια ηθοποιό που γνωρίζει βαθιά τη δομή, τη λειτουργία και το ήθος της θεατρικής τέχνης. Καίγεται για το θέατρο- όχι μεταφορικά, αλλά ουσιαστικά ως εσωτερική αναγκαιότητα, ως υπαρξιακή στάση. Η υποκριτική της δεν αποτελεί απλώς τεχνική κατάκτηση, αλλά φυσικό τρόπο ύπαρξης: ένα σύστημα εκφραστικών μέσων απίστευτα πλούσιο και βαθύ, που αποκαλύπτει τη στόφα μιας μεγάλης θεατρίνας, μιας ερμηνεύτριας με δραματουργική συνείδηση. Σε κάθε της εμφάνιση η σκηνή μοιάζει να αναπνέει μαζί της, να συντονίζεται στον παλμό της, καθώς η παρουσία της οργανώνει το θεατρικό χώρο με ακρίβεια, εσωτερικό ρυθμό και ποιητική καθαρότητα. Η κίνηση της υπακούει σε μια αόρατη σκηνοθετική γεωμετρία, ενώ ο λόγος της αποκτά υλικότητα, βάρος και παλμό, λειτουργώντας ως φορέας νοήματος, αλλά και συναισθηματικής δόνησης. Η Κωνσταντία Τάκαλου έχει αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα στο θεατρικό τοπίο με τις ερμηνείες της- ερμηνείες που δεν εξαντλούνται στη μορφή, αλλά αγγίζουν τον πυρήνα του ρόλου, φωτίζοντας τον άνθρωπο πίσω από το πρόσωπο. Επί σκηνής λάμπει όχι με κραυγαλέους τρόπους, αλλά με την αδιαμφισβήτητη καλλιτεχνική της αξία, με εκείνη τη σιωπηλή ακτινοβολία που διαθέτουν μόνο οι αληθινοί φορείς του θεάτρου! Κυρία με ήθος και αξιοπρέπεια, καλλιεργημένη, σεμνή και χαμηλών τόνων, μεταφέρει αυτά τα γνωρίσματα και στη σκηνική της παρουσία, όπου η λιτότητα γίνεται δύναμη και η εσωτερικότητα μετατρέπεται σε συγκλονιστική έκφραση. Είναι από εκείνες τις ηθοποιούς που γνωρίζουν πότε να μιλήσουν και πότε να σιωπήσουν, που κάνουν τη σιωπή δραματουργικό εργαλείο και το βλέμμα τους πυκνό λόγο. Τη φετινή θεατρική σεζόν την συναντούμε να συμπρωταγωνιστεί στο θέατρο Προσκήνιο στο ολοκαίνουργο έργο του Ανέστη Αζά ”Δύο-τρία πράγματα που ξέρω γι’ αυτόν”, το οποίο και υπογράφει σκηνοθετικά, επιβεβαιώνοντας για ακόμη μία φορά την ικανότητα της να συνομιλεί δημιουργικά με το σύγχρονο θεατρικό γίγνεσθαι. Η ερμηνεία της εγγράφεται οργανικά στη σκηνοθετική γραφή, λειτουργώντας ως ζωντανός δραματουργικός άξονας μέσα στην παράσταση. Παράλληλα, στην τηλεόραση καθηλώνει με την ερμηνεία της στο ρόλο της σεξεργάτριας Φωφώς στη σειρά του Alpha ”Porto Leone”, αποδεικνύοντας πως το ήθος και το βάθος της θεατρικής παιδείας μπορούν να μεταφερθούν με ακεραιότητα και δύναμη και στο τηλεοπτικό μέσο. Εκεί, με μέτρο και αλήθεια, αποφεύγει κάθε ευκολία και επιλέγει το δρόμο της ουσιαστικής ενσάρκωσης, μεταφέροντας στο φακό την ίδια ποιότητα που χαρακτηρίζει τη σκηνική της διαδρομή. Η Κωνσταντία Τάκαλου είναι μια ηθοποιός βαθιάς εσωτερικής πειθαρχίας και υψηλής αισθητικής, που αντιμετωπίζει κάθε ρόλο ως ηθικό και καλλιτεχνικό συμβάν, ως ευθύνη απέναντι στο συγγραφέα, στο σκηνοθέτη, στο συμπαίκτη και κυρίως, στον θεατή… Με τη διακριτική της μεγαλοσύνη και την αφοσίωση της στην ουσία της τέχνης, αποτελεί ζωντανό παράδειγμα θεατρικού ήθους και καλλιτεχνικής ακεραιότητας, μια παρουσία που τιμά το ελληνικό θέατρο και το οδηγεί, αθόρυβα αλλά σταθερά, σε υψηλότερες σφαίρες αλήθειας, μνήμης και ποίησης.
–Η δημοσιότητα σε απασχολεί;
Όχι, δεν με απασχολεί καθόλου. Δεν είναι κομμάτι της δουλειάς μου η δημοσιότητα, έτσι νιώθω… Εμένα με αφορά το κομμάτι της δουλειάς μου, στην υποκριτική τέχνη. Το πώς φτιάχνει κάποιος μια «εικόνα», τι περιμένει ή τι επιθυμεί να « βλέπει» αφορά κάποιους άλλους, δηλαδή αυτούς που βλέπουν και όπως βλέπουν μια «εικόνα» που είναι πέρα από μένα αυτό δεν το ορίζεις…Θα σας πω κάτι άλλο: Ξέρετε καμία φορά πηγαίνουμε σε μια ακριβή, καλή περιοχή καταστημάτων, να χαζέψουμε βιτρίνες αστραφτερές, κοσμήματα, πανάκριβα μεταξωτά κλπ , πηγαίνουμε με την ελπίδα να τα αγοράσουμε ; Όχι, μας αρέσει αυτό το φλερτ της ταπείνωσης που νιώθουμε και παράλληλα της εξύψωσης «αν τα φόραγα πως θα ήμουν ή πως θα ζούσα» με το μεταξένιο πανάκριβο φουλάρι στο λαιμό, με τα μπριγιάν … Η δημοσιότητα και αυτοί που την έχουν και αυτοί που ψάχνουν να την αγγίξουν, να την γνωρίσουν είναι ένα παιχνίδι κρυμμένου και αποκαλυπτικού θησαυρού, δηλαδή «Εγώ έχω τη διασημότητα» και ο δέκτης «Εγώ θέλω να βλέπω τη διασημότητα» γιατί ονειρεύομαι μέσα από αυτήν … Εγώ δεν κυνηγάω τη διασημότητα αλλά την αναγνώριση της δουλειάς μου, στο θέατρο, ναι αυτό μου αρέσει, αυτή η θέαση!
-Γιατί δεν έκανες τηλεόραση τόσα χρόνια;
Επειδή δεν με ενδιέφερε καθόλου…
– Τι σε έκανε να πεις το ”ναι” στην τηλεοπτική σειρά ” Porto Leone”;
Μου άρεσε η ιστορία. Διάβασα πέντε επεισόδια που είχαν πολύ ενδιαφέρον, αλλά και ο ρόλος, παρότι δεν είναι πρωταγωνιστικός. Με ενδιέφεραν οι σκηνοθέτες, οι οποίοι,παράλληλα, είναι και κινηματογραφιστές. Υποδύομαι την Φωφώ μια παλιά ”σεξεργάτρια” της εποχής της Τρούμπας. Με ενδιέφερε εκείνη εποχή της δεκαετίας του ’60. Γιατί περιείχε πολλούς κόσμους όπως, τον Πειραιά το λιμάνι, τους ρεμπέτες και τα καμπαρέ. Ήταν μια εποχή που είχε μια κινητικότητα, έστω και αν αυτή είχε αρνητικό πρόσημο. Επίσης, όσον αφορά τις γυναίκες της εποχής εκείνης είχαν μια δύναμη κι ας φαινόντουσαν αδύναμες… Οι περισσότερες προέρχονταν από την επαρχία, δεν είχαν λεφτά, δεν ήξεραν τίποτα πέρα από το νοικοκυριό, αν δεν έβρισκαν δουλειά σε εργοστάσια ή δεν ξενιτευόντουσαν, αν είχαν μια εγκυμοσύνη χωρίς γάμο, αν γενικά είχαν μια ζωή σε αδιέξοδα μεγάλα, μπορούσαν άνδρες εύκολα να τις εκμεταλλευτούν δηλαδή να καταλήξουν και να δουλέψουν στην Τρούμπα. Δούλευαν εκεί από απελπισία, γιατί έπρεπε να βιοποριστούν. Απελπισμένες γυναίκες κατέληγαν στην Τρούμπα…
– Ποιο ταλέντο των άλλων ζηλεύεις;
Την ομορφιά της ψυχής που βγαίνει χωρίς κόπο και άδολα! Την ταπεινότητα!
– Πόσο υπερήφανη είσαι για τον γιο σου;
Κάθε μητέρα είναι χαρούμενη με τα παιδιά της. Είμαι βαθιά ευγνώμων που έχω τον γιο μου! Είναι ένα παιδί αυτόφωτο που έχει τη δική του προσωπικότητα, τον μεγάλωσα σαν κλασική μαμά! Όση φαντασία και τρέλα έχω στη δουλειά μου, τόσο όρια είχα και κλασική μαμά ήμουν στην ανατροφή του γιου μου. Τον μεγάλωσα με εμπιστοσύνη και ελευθερία…
– Λες ”ευχαριστώ”;
Μόνο ”ευχαριστώ’’ λέω και στους συνανθρώπους μου και στον Θεό…
– Ζητάς εύκολα συγγνώμη;
Δεν ζητάω εύκολα συγγνώμη γιατί προσέχω τις πράξεις μου και τα λόγια μου , ώστε να μην πονέσω τους άλλους και μετά να ζητάω συγγνώμη.
– Το θέατρο τι είναι για εσένα;
Επειδή με το θέατρο ασχολούμαι από πολύ μικρή ηλικία δυστυχώς ή ευτυχώς για το θέατρο και για εμένα είναι το αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Έχω μια λειτουργία θεατρική σε ό,τι κάνω γιατί ασχολούμαι πολλά χρόνια με αυτό.
– Μετά τον ”Φάουστ” που έπαιζες στο Εθνικό θέατρο, τι θα κάνεις;
Θα παίζω τον Ιανουάριο στο θέατρο Προσκήνιο. Είναι ένα έργο που αφορά τον πατέρα, τον άντρα, την πατριαρχία , την πατρότητα. Είναι ένα καινούργιο έργο , που έγραψε μετά από προσωπικές αφηγήσεις των ηθοποιών (αλλά περιλαμβάνει και φανταστικές, και υποθετικές αφηγήσεις) των ηθοποιών που παίζουν και του Ανέστη Αζά που το σκηνοθετεί. Είναι μια ευτυχής συγκυρία, ο τρόπος που δουλεύουμε πραγματικά! Μια εξαιρετική ομάδα όλοι που περιέχονται και μας περιέχει: ηθοποιοί, σκηνοθέτης, μουσικός σκηνογραφικό. Ο τίτλος του έργου είναι: «Δύο τρία πράγματα που ξέρω γι’ αυτόν»
– Επιλέγεις καλές συνεργασίες ή ρόλους;
Οι καλές συνεργασίες, με ενδιέφεραν πάντα! Αυτές , όμως, δεν σημαίνει ότι περιέχουν κάποια υλικά ανθρώπων που ήταν εύκολα. Το αντίθετο θα μπορούσα να πω, οι καλές συνεργασίες έχουν πολύ μεγάλο κόπο!
– Ποια είναι η στιγμή που δεν θέλεις να θυμάσαι στη ζωή σου;
Οι στιγμές της απώλειας. Και δεν αφορά μόνο ανθρώπους που φεύγουν από τη ζωή, αλλά και ανθρώπους που χάνουμε μέσα στην ταραχώδη εποχή που ζούμε…
– Τι σου φτιάχνει τη διάθεση όταν είσαι χάλια;
Η φύση! Που περιέχει τα παραμύθια μου…Η φύση μου ορίζει τον άνθρωπο, τον κόσμο, την ύπαρξη και τα αντιφατικά και αντιθετικά που περιέχουν τα παραπάνω. Η θάλασσα που κινείται απαλή και θορυβώδης σε ξεκουράζει αλλά και σε καταπίνει, ένα τριαντάφυλλο με διάχυτο κόκκινο χρώμα, δίπλα έχει αγκάθι, μοσχοβολάει μετά από πέντε έξι μέρες βρωμάει, τα φύλλα πέφτουν, δεν υπάρχει… Αυτή η αέναη κίνηση και προς τα πάνω και προς κάτω. Η δύναμη της αναγέννησης της φύσης με καθηλώνει !
– Είσαι αισιόδοξη ή απαισιόδοξη ως χαρακτήρας;
Είμαι αισιόδοξη πάντα!
– Φοβάσαι το μέλλον;
Όχι, δεν φοβάμαι το μέλλον. Το μέλλον να φοβάται, γιατί θα το ζήσω!
– Tην καριέρα, την κάνει τα ”ναι” ή τα ”όχι” που λέει κανείς;
Αν επιθυμείς μια καριέρα, ας λες και ”ναι” και ας λες και ”όχι”. Εγώ θα σας πως νιώθω, αν έχω κάνει καριέρα ή όχι, αυτό έγινε από το πως ένιωθα για τη ζωή. Θα σας πω μια έκφραση από τον Ρολάν Μπαρτ : ‘’ Κι εσύ πες μου λοιπόν έτερον μου…Θα μου αποκριθείς επιτέλους ; Γιατί πλήττω εξαιτίας σου; Αλλά και πάλι εσένα θέλω, να ονειρεύομαι, εσένα και εναντίον σου…’’
Σχόλια για αυτό το άρθρο