ΤΩΡΑ |
Ο κόσμος λάμπει σαν ένα αστέρι, βουνά και κάμποι, δένδρα, νερά, γιορτάζουν πάλι, καθώς προβάλει το καλοκαίρι. Θεού χαρά! Η φύσις πέρα ω νέοι και γέροι, σα μια μητέρα μας καρτερά. Η φύσις όλη σαν περιβόλι το καλοκαίρι. Θεού χαρά!
Πάμε στο λευκό νησάκι
που ‘ναι ζωγραφιά,
να του πούμε τραγουδάκι
με καλή καρδιά.
Καρπίζουν μέσα μου παλιά καλοκαίρια
ανάβουνε βλέμματα αλλότινα
θροίζουν αγγίγματα
Τίποτα, τίποτα δεν χάθηκε στ΄ αλήθεια
όλα είναι εδώ, όλα είναι εδώ
Στου λαμπρού καλοκαιριού την απλωμένη λαύρα
Καίει τα διάφανα φτερά η παιγνιδιάρα αύρα.
Ο τζίτζικας παραλαλεί κρυμμένος μες στα φύλλα
Είναι τα ρόδα λιγοστά και περισσά τα μήλα.
«Καλοκαίρι, μην πίστεψες
πως δεν συλλογιέμαι!
Η σκέψη μου είναι αγάπη
και η αγάπη μου σκέψη.
και η αγάπη μου σκέψη.
(…)
Τραγουδώ σαν πουλί
στ’ ακρινότερο δέντρο του κόσμου:
στ’ ακρινότερο δέντρο του κόσμου:
Αγαπώ, άρα υπάρχω»
Σχόλια για αυτό το άρθρο