Αναμνήσεις από την εκτυφλωτική πριγκίπισσα Νταϊάνα

Φαντάζομαι πως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι της καραντίνας μέχρι σήμερα έχουν ήδη απολαύσει την τέταρτη σεζόν του The Crown, στο Netflix. Οι hardcore φανς σαν και εμένα, ξημερώματα της Δευτέρας είχαν ήδη ξεμπερδέψει με τη συγκλονιστική σειρά που επιτέλους έφτασε στα χρόνια που θυμόμαστε πολύ καλά. Τα συναρπαστικά και σκληρά 80ς. Η Μεγάλη Βρετανία της Μάγκι Θάτσερ, της Σιδηράς Κυρίας. Η πριγκίπισσα των παραμυθιών Νταϊάνα. Και όλες οι αναμνήσεις που έχουμε συνδυάσει μαζί τους…

ΣχετικάΆρθρα

Θυμάμαι όταν ήμασταν παιδιά ένα καλοκαίρι στη Χαλκιδική είχαμε μαζευτεί να δούμε το γάμο του Καρόλου με την Νταϊάνα Σπένσερ στην τηλεόραση. Αν και όλες προτιμούσαμε τότε να παντρευόμασταν τον Αλβέρτο του Μονακό, ο Κάρολος ήταν ο Prince Charming της εποχής. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ατελείωτη ουρά του νυφικού του οίκου Emanuels. Αυτό το φρέσκο κορίτσι της διπλανής πόρτας κάτω από το βέλο. Το ντροπαλό βλέμμα και τα ροδαλά μάγουλα που ξεχώριζαν και μέσα από τη μαυρόασπρη τηλεόραση. Δεν είχαμε ξαναδεί τέτοιο πρότυπο ομορφιάς, συνηθισμένοι είτε στις υπέρκομψες Grace και Καρολίνα του Μονακό είτε στις άχαρες γυναίκες της αγγλικής βασιλικής οικογένειας.

Μετά από λίγα χρόνια μετακόμισα στο Λονδίνο. Στην οδό Flood street. Λίγα τετράγωνα πιο κάτω από το σπίτι της Θάτσερ, δίπλα στην Kings Road. To Λονδίνο των punks, του Toni & Guy για κόκκινες ανταύγειες, των Duran Duran και αυτής της περίεργης μυρωδιάς, μία σικάτης μούχλας στα περισσότερα κτίρια με τις κακόγουστες μοκέτες, τις ξεχωριστές βρύσες ζεστoύ-κρύου, τις πόρτες που άνοιγαν όλες ανάποδα… Καμία σχέση με το σημερινό international Λονδίνο αλλά εξίσου ερωτεύσιμο – ίσως πολύ περισσότερο ερωτεύσιμο.

Η Νταϊάνα ήταν η απόλυτη σταρ, παγκοσμίως. Έλαμπε. Ό,τι φορούσε γινόταν μόδα. Η κάθε της εμφάνιση γινόταν εξώφυλλο. Οι μισές γυναίκες προσπαθούσαν να πετύχουν το κούρεμα που ούτε η εξαιρετική ηθοποιός στο Crown δεν πέτυχε. Ένα απόγευμα στον πέμπτο όροφο του πολυκαταστήματος του Harvey Nichols, στα lingerie, πάνω σε μία «στροφή» έπεσα πάνω στη Νταϊάνα. Φορούσε ένα μπλε σκούρο ταγέρ και την συνόδευαν 3 bodyguards. Μου έκανε εντύπωση το ύψος της και πραγματικά δεν περίμενα να είναι τόσο όμορφη από κοντά. Είχε αυτό το φωτοστέφανο που έχουν όλοι οι superstar που έχω συναντήσει και που δεν έχει να κάνει με την εξωτερική εμφάνιση. Λίγους μήνες αργότερα ήμασταν καλεσμένοι με τον κολλητό μου Μανώλη Μαυρολέοντα σε κονσέρτο μέσα στο Buckingham Palace, από την Χρυσάνθη Λαιμού, που ήταν η απόλυτη ιέρεια των φιλανθρωπικών στο Λονδίνο και ανταγωνιζόταν σε λαμπερές εμφανίσεις τη Joan Collins. Ήταν το 1990. Είχα φορέσει ένα στράπλες Giorgio Armani, σε χρώμα σαμπανιζέ και αχνά λαχούρια. Πίσω έσερνα μία μακριά ουρά σιφόν.

Κανείς δεν έμπαινε στο παλάτι τότε. Ήταν πιο εντυπωσιακό και όχι τόσο εγκαταλελειμμένο όπως το δείχνει στο Crown. Ήταν εκεί ο καπετάνιος Γιάννης Λάτσης που τους είχε όλους τυλιγμένους σε μία κόλλα χαρτί – και τη βασιλική οικογένεια της Αγγλίας. Δεν ήξερες τι να πρωτοθαυμάσεις. Αξέχαστη η Ιβάνα Τραμπ, που τότε έκανε το comeback ως εύθυμη πλούσια ζωντοχήρα με Ab Fab ξανθό κότσο και πλαστικές επεμβάσεις που την είχαν μεταμορφώσει σε καλλονή.

Η Χρυσάνθη Λαιμού με πήρε από το χέρι: «Έλα να σου γνωρίσω την πριγκίπισσα Νταϊάνα». Το φωτεινό αυτό πλάσμα ήταν εκεί, αιθέρια ντυμένο, με αυτά τα χρώματα στο πρόσωπο που την έκαναν να μοιάζει με τριαντάφυλλο. Ένα άγαλμα ζεστής ομορφιάς. Γλυκιά, ευγενική, εύθραυστη και παράλληλα εκρηκτική. Της έσφιξα το μαλακό πορσελάνινο χέρι τόσο όσο, μιλήσαμε λίγα λεπτά τυπικά και ώρες μετά προσπαθούσα να καταλάβω πώς ένας ζωντανός άνθρωπος μπορούσε να εκπέμπει από το χαμόγελό του αυτά τα σπινθηροβόλα χρυσά αστεράκια που ήταν το απόλυτο εφέ για διαφήμιση καλής οδοντόκρεμας.

Μετά το κονσέρτο είχε οργανωμένο δείπνο στο Spencer House. O Mανώλης είχε τη φαεινή ιδέα, αφού δεν είχαμε οδηγό με Rolls Royce να μας περιμένει, να πάμε με τα πόδια διασχίζοντας το Green Park. Το μοναδικό πράγμα που διέσχισα ήταν το σιφόν, αφού το έκανα μαλλιά κουβάρια με τα χρυσά τακουνάκια των χρυσών slingback του Manolo Blahnik. Aφού βριστήκαμε γλυκά με τον κολλητό και του ανέλυσα το «τι νόημα θα είχε να συνεχίσουμε άδοξα μία αξέχαστη βραδιά», επέστρεψα καταπονημένη σπίτι με την εικόνα της Νταϊάνα καρφιτσωμένη στο μυαλό μου. Το σιφόν κόντυνε και το φόρεμα έχασε τη μαγεία του. Και η ζωή της Νταϊάνα πήρε μία φθίνουσα πορεία με κορυφαία στιγμή την αποκαλυπτικά σοκαριστική συνέντευξη στον Martin Bashir, όπου τους εξέθεσε όλους ανοιχτά. Ένα δώρο που χρωστούσε στον πρίγκιπα Κάρολο για τα γενέθλια του στις 14 Νοεμβρίου του 1995.

Καρέ καρέ διαβάζαμε και ακούγαμε για τα σκάνδαλα. Αυτό το υπέροχο κορίτσι παρέμεινε εξαιρετική μητέρα αλλά συνέχισε να κάνει κακές επιλογές μέχρι το μοιραίο τέλος. Έκλαψα για τη Νταϊάνα το καλοκαίρι, στις 31 Αυγούστου του 1997, όπως θα έκλαιγα για μία φίλη μου. Πένθησα για το τέλος εποχής. Ένα βίαιο τέλος, μίας παραμυθένια ζωής που ήταν εφιάλτης. Με τα χρόνια ξέφτισε και η εικόνα της και τώρα επανέρχεται δριμύτερη. Όπως οι στίχοι που της έγραψε ο Elton John για την κηδεία της.. Like a candle in the wind… Ήρθαν οι νεότερες που προσπαθούν να αναβιώσουν τις λαμπερές εμφανίσεις και τις τάσεις τις μόδας. Όμως στην εποχή μας δεν μας εντυπωσιάζει πραγματικά τίποτα. Ούτε οι λαμπερές εμφανίσεις, ούτε οι εξωσυζυγικές σχέσεις, ούτε οι αποκαλύψεις. Ζούμε την εποχή των reality και της νόμιμης παράνοιας.

Ίσως αυτές τις ημέρες που η ελευθερία έχει ακόμα μεγαλύτερη αξία, το χρυσό κλουβί της Νταϊάνα να φαντάζει ακόμα πιο αφόρητο και η επανάσταση της Μέγκαν και του Χάρρι ακόμα πιο υπερφίαλη. Όπως και το υποτιθέμενο τεχνητό στιλ της. Η Νταϊάνα ήταν ένα αυθεντικό “it girl”. Έλαμπε ακόμα και μέσα στα εφηβικά πουλόβερ με τα αρκουδάκια. Ο δεσμός του Καρόλου με την Καμίλα άντεξε και είναι όντως σπάνιος και δυσεύρετος. Και μέσα σε όλα αυτά τα ιστορικά προβλήματα που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει ακόμα η Eλισάβετ και το «Στέμμα», παρατηρούμε πως τίποτα δεν είναι πιο δύσκολο από τις ανθρώπινες σχέσεις. Καμία οικονομική κρίση, κανένας πόλεμος δεν αφήνει τόσο έντονο στίγμα στον άνθρωπο όπως ο γάμος, οι ανεκπλήρωτες ή λάθος ερωτικές σχέσεις, ο έρωτας, η ζήλεια και τα παιδιά. Και καμία πετυχημένη γυναίκα δεν είναι απαραίτητα και καλή μαμά. Η μητρότητα είναι η αχίλλειος πτέρνα της κάθε γυναίκας. Δεν υπάρχει μαγική συνταγή. Ούτε η σιδηρά κυρία δεν τα κατάφερε. Σίγουρα ούτε η Ελισάβετ. Ίσως με τη ζεστασιά και τον ανώριμο αυθορμητισμό της, τα κατάφερε όσο πρόλαβε η Νταϊάνα.

Περισσότερα στη Vogue