Άννα Αδριανού & Γιώργης Κοντοπόδης: Κοινή …Παραδεισένια συνέντευξη πριν ανοίξει η αυλαία @Θέατρο Αλκμήνη

Το τελευταίο έργο του Νιλ Σάιμον «Rose’s dilemma» παρουσιάζεται – για πρώτη φορά στην Ελλάδα – στο θέατρο Αλκμήνη σε μετάφραση – απόδοση της Ρένας Ρίγγα και σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Λιακόπουλου με τον τίτλο «Θα σε δω στον Παράδεισο». Τους ρόλους του έργου ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Άννα Αδριανού, Γιώργης Κοντοπόδης, Δανάη Καλοπήτα, Νίκος Καραγιαννίδης.

ΣχετικάΆρθρα

Για να γνωρίσουμε καλύτερα τους ρόλους τους και να μάθουμε τι θα δούμε στην παράσταση, οι αγαπημένοι και εξαιρετικά ταλαντούχοι Άννα Αδριανού και Γιώργης Κοντοπόδης, μου μίλησαν λίγο πριν η αυλαία ανοίξει για την πρεμιέρα στο Θέατρο Αλκμήνη. Για πρώτη φορά, οι δύο ηθοποιοί, απαντούν στις ίδιες ερωτήσεις και μας βάζουν στο κλίμα της παράστασης “Θα σε δω στον Παράδεισο”.

-Πώς είναι να σε σκηνοθετεί ο Αλέξανδρος Λιακόπουλος;

Άννα: Είναι εξαιρετική εμπειρία. Ο Αλέξανδρος πέρα από τις γνώσεις του στο θέατρο και την εμπειρία από τόσες καλές παραστάσεις κι επιτυχίες έχει ένα μοναδικό ένστικτο να νοιώθει και να εκφράζει την «ψυχή» του έργου και να οδηγεί την παράσταση και τους ηθοποιούς στην αλήθεια του, κάτι δύσκολο που δεν το έχω συναντήσει συχνά. Πολλοί σκηνοθέτες σήμερα έχουν γίνει εγκεφαλικοί, πιο πολύ από μια ανάγκη να βάλουν περισσότερο φανερά από όσο χρειάζεται τη «σφραγίδα» τους με αποτέλεσμα αυτό να γίνεται αυτοσκοπός και να χάνεται η αλήθεια του έργου αλλά και ο αυθορμητισμός στις ερμηνείες. Ο Αλέξανδρος αντίθετα έχει μια… μεταφυσική επαφή με τον συγγραφέα αλλά και με τους ηθοποιούς του με αποτέλεσμα να ξεκλειδώνει ότι πιο βαθύ και αυθεντικό υπάρχει. Πιστεύει ακράδαντα στην αλήθεια που είναι η ψυχή κάθε δημιουργίας. Είναι ένας αληθινός καλλιτέχνης και δεν είναι τυχαίο που ο πατέρας μου, που ήταν δάσκαλος του κάποτε, τον έσπρωξε στη σκηνοθεσία. Έχω να πω ότι δουλεύοντας στις πρόβες μαζί με τη σωστή καθοδήγηση πήρα τόση αγάπη και αποδοχή που μου έδωσαν φτερά.

Γιώργης: Νομίζω βρήκες τον πλέον ειδικό άνθρωπο για αυτή την ερώτηση μία και τα περισσότερα έργα της μέχρι τώρα πορείας μου, τα έχει σκηνοθετήσει ο Αλέξανδρος και αυτό ήταν τόσο επιλογή δική του όσο και δική μου. Θεωρώ ότι πρόκειται για έναν πραγματικά μαγικό σκηνοθέτη που έχει ένα πολύ σημαντικό προτέρημα… αγαπάει τους ηθοποιούς με τους οποίους δουλεύει και προσπαθεί, όχι να παίξει ο ίδιος μέσω αυτών αλλά να βγάλει τον καλύτερο εαυτό του καθένα ξεχωριστά πάνω στη σκηνή. Αυτό θεωρώ ότι είναι τεράστιο προτέρημα για έναν σκηνοθέτη και απαραίτητο για να επιτευχθεί το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Θα μπορούσα να πω κι άλλα κι άλλα κι άλλα πολλά στη συγκεκριμένη ερώτηση αλλά νομίζω θα πλατιάσω… εμμένω και επιμένω σε αυτό, ένας άνθρωπος που αγαπάει τους ηθοποιούς του, αγαπάει τη δουλειά του και προσπαθεί πάντα για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, βάσει πάντα των συνθηκών που του δίνονται

-Δυο λόγια για το ρόλο σου.

Άννα: Η Ρόουζ. Η γλυκιά φευγάτη αιθεροβάμων Ρόουζ… Είναι ένα πλάσμα ιδιαίτερο, μια τεράστια καρδιά που χτυπάει αγνοώντας κάθε προφύλαξη και κάθε λογική. Μια γυναίκα που μας αποδεικνύει ότι η αληθινή αγάπη ξεπερνάει τα πάντα. Από τις απιστίες και τις δυσκολίες της σχέσης έως και το θάνατο. Γι ‘αυτό συνεχίζει να αγαπάει με πάθος τον αγαπημένο της και μετά το θάνατο του. Να τον κρατάει ζωντανό στη μνήμη αλλά και στη ζωή της, μιας και τον ζωντανεύει δίπλα της για να συνεχίσει να μοιράζεται μαζί του τις μέρες και τις νύχτες της και να κάνει όσα έκαναν μαζί, ακόμα και έρωτα. Εκείνος είναι άραγε μόνο στο μυαλό της; …Ή μήπως το πνεύμα του περνάει τα σύνορα της ζωής και του θανάτου και την επισκέπτεται αληθινά; Πόσο πραγματική τελικά είναι η πραγματικότητα; Πόσο φανταστική ή αληθινή, είναι η φαντασία; Και πόσο αυτό το παράδοξο ζευγάρι επηρεάζει τους άλλους, τους πραγματικούς ανθρώπους που ζουν γύρω του; Και τι θα συμβεί, όταν εκείνος πρέπει πια να περάσει το τούνελ ώστε να μείνει για πάντα στην «άλλη πλευρά» εγκαταλείποντας την ; Η Ρόουζ είναι ένας ρόλος, από τους καλύτερους που έχω παίξει και ίσως ο πιο απαιτητικός μιας και ακροβατεί συνεχώς ανάμεσα σε πολύ κωμικές αλλά και βαθιά συγκινητικές στιγμές. Μια μεγάλη πρόκληση.

Γιώργης: Ο ρόλος μου ο Ουάλς….ένας πετυχημένος συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων πολύ διάσημος, γοητευτικός, αυστηρός και ….νεκρός. Ο εραστής της Ρόουζ με τον οποίο συνεχίζει να συνυπάρχει, να συνδιαλέγεται, να τσακώνεται, να τρώει, να πίνει, να κάνει έρωτα και αυτή η σχέση κρατάει κρατάει και μετά θάνατον. Άρα Προφανώς και η μεγάλη αγάπη της Ρόουζ. Πρόκειται για έναν ιδιαίτερο ρόλο καθώς μιλάμε για έναν άνθρωπο ο οποίος ζει σαν να είναι υπαρκτός αλλά επί της ουσίας είναι άυλος και αυτό κάνει πολύ πολύ ενδιαφέρουσα και τη συνθήκη και τη μελέτη του ρόλου. Η συνέχεια επί σκηνής

-Έχεις ξαναπαίξει σε έργο του Νιλ Σάιμον;

Άννα: Όχι αλλά πάντα το ήθελα γιατί τον λατρεύω. Είναι ένας αριστοτεχνικός συγγραφέας που ξέρει όσο κανείς την κωμωδία αλλά και το δράμα της ανθρώπινης φύσης. Οι χαρακτήρες του είναι ξεκαρδιστικοί αλλά και απόλυτα αληθινοί και μέσα από το εκρηκτικό, πανέξυπνο χιούμορ του, καταδεικνύει, σατιρίζει και φωτίζει τα παράδοξα των σχέσεων και της ζωής. Κι όλο αυτό με μια μοναδική και βαθιά τρυφερότητα. Τον θεωρώ έναν από τους ελάχιστους μεγάλους συγγραφείς του 20^ου αιώνα.

Γιώργης: Στο παρελθόν, πολύ πολύ παλιά, έχω ξαναπαίξει έργο του Νιλ Σάιμον , το οποίο όμως δεν ήταν ούτε όπως το φανταζόμουν, ούτε φυσικά είχε την αντίστοιχη απήχηση. Οπότε ας το αφήσουμε… Ας πούμε ότι έπαιξα Nιλ Σάιμον κάποια στιγμή που δεν ήμουν έτοιμος εγώ να παίξω Nιλ Σάιμον. Ας πούμε ότι παίζω για πρώτη φορά Nιλ Σάιμον και ας ελπίσουμε στο τέλος της σεζόν, στο τέλος των παραστάσεων του συγκεκριμένου έργου, η γεύση που θα μου έχει μείνει να είναι πολύ γλυκιά και από την παράσταση και από το ρόλο και από τις εντυπώσεις του κόσμου. Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για έναν από τους σημαντικότερους Αμερικανούς θεατρικούς συγγραφείς, που θέλει επί της ουσίας ανάγνωση για να τον καταλάβεις και να τον αποδώσεις έτσι όπως πρέπει να παίζετε και αυτό είναι κάτι ,που συμβαίνει στη δική μας παράσταση και με κάνει πολύ χαρούμενο για αυτό

-Ο Νιλ Σάιμον είναι αγαπημένος στη χώρα μας. Το συγκεκριμένο έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Μπορεί αυτό να δυσκολέψει το πώς θα το υποδεχτεί το θεατρόφιλο κοινό;

Άννα: Αν κρίνω από την αντίδραση όλων όσων ακούνε το θέμα, την έκπληξη τους και το ενδιαφέρον τους, νομίζω ότι η υποδοχή θα είναι αντάξια του έργου. Για μένα είναι από τα καλύτερα του, ίσως και το καλύτερο. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι είναι το τελευταίο του. Το κύκνειο άσμα ενός τόσο σημαντικού συγγραφέα.

Γιώργης: Θα έλεγα ακριβώς το αντίθετο. Όταν παρουσιάζεις ένα έργο ενός πραγματικά αγαπημένου συγγραφέα , το οποίο δεν έχει παρουσιαστεί ποτέ ξανά, θεωρώ ότι οι έχοντες γνώση των έργων και του ύφους του συγκεκριμένου συγγραφέα θα θελήσουν να δουν και το άπαιχτο αυτό έργο του. Από κει και πέρα είναι θέμα παράστασης το κατά πόσο η θέαση του έργου από τους θαυμαστές, αν μπορούμε να το πούμε, του Σάιμον θα φέρει κι άλλο κόσμο στο θέατρο, κι άλλο κι άλλο κι άλλο κάτι το οποίο είναι αυτό στο οποίο στοχεύουμε.

-Το έργο γράφτηκε πριν 20 χρόνια. Πόσο επίκαιρο παραμένει σήμερα;

Άννα: Όπως είπα και πριν ο Σάιμον είναι απόλυτα διαχρονικός. Τα θέματα που διαχειρίζεται και οι χαρακτήρες που φτιάχνει είναι παντοτινά. Αλλά αυτό ειδικά το θέμα, το τόσο πρωτότυπο με το μεταφυσικό του στοιχείο είναι σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ. Σήμερα είναι πιο έντονη η αναζήτηση της αγάπης αλλά και η ανάγκη να απαντήσουμε σε μεταφυσικές ανησυχίες που προκύπτουν σε όλο και περισσότερους. Τελικά ο Σάιμον επειδή σαν άτομο ήταν μπροστά, το έγραψε πιο πολύ για τους θεατές της εποχής μας. Κι αν κάποιοι δεν πιστεύουν σ’ αυτά, θα παρακολουθήσουν ένα όμορφο και πολύ θετικό παραμύθι που θα τους κάνει πιο αισιόδοξους και πιο ευτυχισμένους.

Γιώργης: Ο έρωτας και οι μεγάλες αγάπες είναι πάντα επίκαιρες. Ο έρωτας και η αγάπη μας απασχολούν, απασχολούσαν τους ανθρώπους πριν από μας και σίγουρα θα απασχολούν τους ανθρώπους μετά από μας. Είναι από τα λίγα θέματα που είναι πάντα επίκαιρα μία και οι άνθρωποι , όπως λέει και το έργο μας , αναζητούν αυτό και μόνο, την αγάπη, τον παράδεισο τους στο πρόσωπο κάποιου άλλου ανθρώπου και όσοι καταφέρνουν να το βρίσκουν είναι πραγματικά τυχεροί

-Γιατί να δούμε την παράσταση;

Άννα: Γιατί θα γελάσουμε πολύ, θα συγκινηθούμε, θα νοιώσουμε να ανοίγει την πόρτα της φαντασία και της καρδιάς μας. Και πιστεύω πως όταν τελειώσει θα αισθανθούμε πιο ανάλαφροι και πιο γαληνεμένοι. Ίσως και λίγο πιο σοφοί.

Γιώργης: Γιατί πρόκειται για ένα έργο που αποτελεί το κύκνειο άσμα ενός πολύ σημαντικού συγγραφέα, γιατί πρόκειται για ένα έργο που πραγματεύεται θέματα τα οποία θα μας κάνουν να χαμογελάσουμε μέσα στην τόση μαυρίλα που ζούμε αλλά παράλληλα και να στοχαστούμε, να σκεφτούμε, να συγκινηθούμε και να δούμε τι από αυτά που θα παρακολουθήσουμε αφορά τη δική μας ζωή. Πάντα θεωρούσα ότι ένα έργο αν δεν καταφέρνει να δώσει στον κάθε θεατή αναγωγή στη δική του ζωή, δεν είναι πετυχημένο γιατί απλά δεν με αφορά. Το έργο “Θα σε δω στον παράδεισο” όμως, πιστεύω ότι έχει τόσα πολλά σημεία στα οποία οι θεατές θα βρουν κομμάτια του εσωτερικού τους εαυτού, που πραγματικά θα τους κάνει να βγουν από την αίθουσα παρατηρώντας τους γύρω τους, την πραγματικότητα και τη ζωή τους με άλλο μάτι, δημιουργώντας το δικό τους παράδεισο επί γης.

-Μια αγαπημένη σου φράση από το έργο

Άννα: Είναι σχεδόν όλες. Οι διάλογοι είναι οι πιο έξυπνοι, κωμικοί κι απρόβλεπτοι που έχω διαβάσει. Αλλά εγώ θα μείνω σε μια τρυφερή φράση του Ουάλς: «Με ρωτάς αν σ’ αγαπώ; Ναι, γιατί η δικιά σου αγάπη φρόντισε γι΄ αυτό. Και να θυμάσαι πως αυτό που είχαμε στη γη θα μας ακολουθεί σ’ αυτό που τόσο λίγοι πιστεύουν και που ονομάζουμε Παράδεισο»

Γιώργης: Η αγαπημένη μου φράση είναι οι τελευταίες τέσσερις γραμμές του έργου μόνο που δεν πρόκειται να σας τις πω γιατί θέλω να τις ακούσετε αφού έχετε παρακολουθήσει πρώτα ολόκληρη την παράσταση και μόνο τότε θεωρώ ότι θα μπορέσω να σας αγγίξουν

-Ο ελληνικός τίτλος «Θα σε δω στον Παράδεισο» τι σημαίνει για σένα;

Άννα: Θα απαντήσω ξανά με δυο φράσεις από το έργο. «Υπάρχει παράδεισος;» «Ναι. Είναι η αγάπη. Αυτή υπάρχει και κινεί τα πάντα»

Γιώργης: Ο παράδεισος είναι μία έννοια στην οποία έχουν πατήσει πάρα πολύ για να κάνουν τις δικές τους νουθεσίες, να πουν τις δικές τους απόψεις και τις δικές του φιλοσοφίες. Για μένα ο παράδεισος είναι εδώ, η γη, η πραγματικότητα μας, τον ζούμε κάθε μέρα και τον φτιάχνουμε με τα χέρια μας. Στο έργο μας ο Ουάλς λέει στην Ρόουζ “θα σε δω στον παράδεισο” στο μέρος δηλαδή όπου αυτός ήδη βρίσκεται και την περιμένει. Όλη μας η παράσταση είναι δομημένη γύρω από αυτή την έννοια της προσμονής για κάτι καλύτερο και τελικά το έχουμε μπροστά μας. Και το ζούμε και το βιώνουμε και μόνο όταν κινδυνεύσουμε να το χάσουμε καταλαβαίνουμε την αληθινή του αξία. Θα σε δω στον παράδεισο λοιπόν, θα σε δω στο τώρα γιατί πολύ απλά οι μεγάλες αγάπες πάνε στον παράδεισο.

-Άννα, πώς είναι η συνεργασία με τον Γιώργη Κοντοπόδη;

Εντυπωσιάστηκα και τον θαύμασα πολύ στη σκηνή. Τον εκτίμησα απέραντα στη συνεργασία μας. Τον αγάπησα σαν άνθρωπο και σαν ψυχή. Τον εμπιστεύομαι και τον θέλω σαν σπάνιο φίλο στη ζωή μου.

-Γιώργη, πώς είναι η συνεργασία σου με την Άννα Αδριανού;

Την Άννα την έχω παρακολουθήσει αρκετά στο παρελθόν, στο θέατρο σε αρκετές παραστάσεις και στην τηλεόραση. Ήταν πάντα μία φιγούρα η οποία μου προκαλούσε ένα θαυμασμό γιατί ήταν πάντα πολύ αρχοντική, πολύ γοητευτική, έχοντας παράλληλα μία παιδικότητα. Αυτά τουλάχιστον έβλεπα και διέκρινα από σκηνής και χάρηκα πάρα πολύ όταν αυτά διέκρινα και όταν γνωριστήκαμε. Και που συνεχίζω να τα διακρίνω και τώρα που δουλεύουμε μαζί. Πρόκειται για μία μαθήτρια του θεάτρου όσο κοινότυπη κι αν ακούγεται η λέξη, η οποία είναι απόλυτα υπάκουη στον σκηνοθέτη της και η οποία είτε δουλεύει με καταξιωμένους συναδέλφους της είτε με νέους ηθοποιούς, τους αντιμετωπίζει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, κάτι το οποίο δεν θα έπρεπε να αναφέρεται στα προτερήματα γιατί θα έπρεπε να είναι αυτονόητο αλλά δυστυχώς σπανίζει. Χαίρομαι πάρα πολύ που φέτος αποτελεί το θεατρικό μου έρωτα και ελπίζω ότι θα βγάλουμε μία δουλειά αντάξια της υπέροχης διάθεσης που είχαμε στις πρόβες.

-Τα επόμενα ή παράλληλα καλλιτεχνικά σου σχέδια;

Άννα: Διάφορες σκέψεις αλλά… όταν ο άνθρωπος σκέφτεται ο Θεός γελάει! Και θέλω καταρχάς να απολαύσω τα τωρινά.

Γιώργης: Ας μιλήσουμε για τα παράλληλα και ας αφήσουμε τα επόμενα για όταν έρθει η ώρα των επόμενων. Παράλληλα λοιπόν με το υπέροχο έργο “Θα σε δω στον παράδεισο” συνεχίζουμε με τον Αλέξανδρο και τις παραστάσεις με το έργο του Άγγελου Ανδρεόπουλου “Κοιμώμενος Χαλεπάς, ο σάλος άγιος” που πήγε τόσο πολύ καλά την προηγούμενη σεζόν και που αγαπήθηκε από τόσο κόσμο σε Αθήνα αλλά και σε όλες τις πόλεις της Ελλάδος, πραγματοποιώντας τη δεύτερη μας παράσταση στον προαύλιο χώρο του σπιτιού του Γιαννούλη Χαλεπά στην Τήνο ανήμερα των γενεθλίων του έχοντας σηματοδοτήσει την έναρξη της νέας σεζόν, που συνεχίζεται στο θέατρο Αλκμήνη κάθε Τετάρτη στις 20:30. Και είναι μία παράσταση αυτή για τη ζωή του Γιαννούλη Χαλέπα για την οποία είμαι πραγματικά μόνο περήφανος!

Άννα και Γιώργη, σας ευχαριστώ πολύ! Θα σας δω στον Παράδεισο του Θεάτρου Αλκμήνη!