ΤΩΡΑ |
Σήμερα αναδημοσιεύουμε unplugged και ολόκληρη τη συνέντευξη που έδωσα στο Φώτη Βαλλάτο για το περιοδικό People και κυκλοφόρησε την περασμένη Κυριακή.
Η Χριστίνα Πολίτη ξεδιπλώνει στο People το κουβάρι της μυθιστορηματικής ζωής της και μιλάει για την αισιοδοξία ως θέση, τα τρελά πάρτι με τους Rolling Stones και τον Έλτον Τζον, το πως συνδυάζει τη μητρότητα με την κοσμική ζωή και τη σχιζοφρένεια του να είσαι ταυτόχρονα συντηρητικός και προοδευτικός.
Από τον Φώτη Βαλλάτο
Φωτό: Ρούλα Ρέβη
Η Χριστίνα Πολίτη μου θυμίζει εκείνη την ωραία συμμαθήτρια στο σχολείο που λατρεύεις να μισείς. Πολύ όμορφη με ένα σνομπίστικο allure, από καλή αστική οικογένεια, εκνευριστικά τακτική και πάντα σε ένα αμφίθυμο μεταίχμιο μεταξύ της μεγάλης ζωής και της ελεγχόμενης παρακμής. Έχει ζήσει μια μυθιστορηματική ζωή που σε αντίστοιχες περιπτώσεις θα της είχε αφήσει ένα “πριγκιπικό” κουσούρι και δεν θα μίλαγε σε κανέναν, παρά μόνο στον εαυτό της. Όμως έχει καταφέρει να ανατρέψει όλη αυτή την high end εξτραβαγκάντσα και την έχει μετατρέψει σε μια ουσιαστική εσωτερική αναζήτηση του καλού και του κακού, του εφήμερου και του πραγματικά σπουδαίου. Δεν γνωρίζω άλλον άνθρωπο που καταφέρνει να ισορροπεί τόσο ιδανικά (και κυρίως χωρίς να το κάνει θέμα) μεταξύ της high bulgaria και της low aesthetica. Την ίδια στιγμή που είναι μια συνεπής μαμά, μιλάει στο κινητό με τον Simon Le Βοn των Duran Duran ή με τον πρίγκιπα της Ισπανίας, κυκλοφορει στα underground στέκια του κέντρου ή μπορεί να πάει να πιει μια βότκα σε ένα κωλάδικο των Εξαρχείων. Ξέρω πολλούς που που θα έκαναν τάματα στον Άγιο Φανούριο για να μπορέσουν να εξαργυρώσουν μια τέτοια συνειδητή “σχιζοφρένεια” ανανεώνοντας το image τους, αλλά η Χριστίνα είναι η πιο αυθεντική περίπτωση. Φωτογραφίζεται με την ίδια άνεση τόσο με την Άννα Βίσση όσο και τον Μπάμπη Μπατμανίδη και ενώνει τις τελείες του προσωπικού της timeline με μια εγγενή ευγένεια και με την αυτοπεποίθηση του χορτασμένου ανθρώπου, που ξέρει ότι η ζωή είναι μικρή για να είναι μίζερη. Μια υπέροχη γυναίκα.
-Eίσαι μοναχοκόρη και μοναχοπαίδι. Αυτό σημαίνει ότι είχες όλη την προσοχή και την αγάπη των γονιών σου. Πέρασες ευτυχισμένα παιδικά χρόνια;
Πέρασα πάρα πολύ ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Οι γονείς μου, δύο πανέμορφοι άνθρωποι, καλλονοί, ήταν πολύ ερωτευμένοι μεταξύ τους. Είμαι παιδί μεγάλης καψούρας. Ο μπαμπάς μου χώρισε την πρώτη του γυναίκα για τη μαμά μου, η οποία ήταν μανεκέν πολύ γνωστό τη δεκαετία του 60 και 70. Μαζί με την Εφη Μελά που ήταν κολλητές, βγήκε Μις Ελλάς στα καλλιστεία την ίδια χρονιά με τη Ζωή Λάσκαρη -το 1959- με την οποία ήταν επίσης κολλητή και έκαναν πολλές τρέλες. Μέχρι που μπήκε ο μπαμπάς μου στη ζωή της και τη μάζεψε. Από ότι ξέρω ζηλεύονταν και αρκετά. Μεγάλο πάθος μέχρι το τέλος…
-Πώς ήταν η σχέση με τον πατέρα σου;
Ο πατέρας μου ήταν ο «ωραίος» της Αθήνας. Η λεζάντα μου ήταν: Η κόρη του ωραίου! Κολωνακιώτης, τελείωσε το Πειραματικό και μετά πήγε στη σχολή Ικάρων. Έφυγε για Αμερική για εκπαίδευση Top Gun- κανονικά. ήταν στην αεροπορία χρόνια, νομίζω έφυγε ως αντιπτέραρχος. Όλη η οικογένεια από την πλευρά του μπαμπά μου ήταν στρατιωτικοί. Ο παππούς μου ήταν συνταγματάρχης που τον έτρεμαν οι Γερμανοί στην κατοχή. Έχει πολλά παράσημα από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και φωτογραφία του υπάρχει και στο βιβλίο του Boissonat στο οδοιπορικό που είχε κάνει τότε στη Μικρά Ασία. Αυτό τον έκανε τον πατέρα μου αυστηρό, αλλά πάντα με τρομερό χαβαλέ. Ήταν σουρεάλ ο πατέρας μου. Είχε τρελό χιούμορ και ήταν πολύ μπροστά σε πολλά θέματα. Μιλούσε πέντε γλώσσες όπως όλοι μας. Ήταν ένας άνθρωπος που ό,τι και να τον ρωτούσες, το ήξερε. Μου είχε τρομερή αδυναμία, δεν ήταν καθόλου χαζομπαμπάς και με μεγάλωνε σαν αγοροκόριτσό αλλά με θηλυκότητα. Δεν ήθελε να είμαι χαζογκόμενα, να φοράω, ροζ, ξώπλατα, κοκκαλάκια κλπ. Επίσης δε με άφησε ποτέ πχ να ντυθώ σπανιόλα στις απόκριες που θεωρούσε γελοίες. Αντε ινδιάνα ή μαζορέτα με το ζόρι.
-Τί συμβουλές σου έδινε;
Μου έδινε συμβουλές που δίνουν οι πατεράδες σε ένα κορίτσι που πρέπει να επιβιώσει μόνο του χωρίς να έχει ανάγκη κανέναν. Μέχρι και για τα αισθηματικά μου με τρέναρε στην εφηβεία ώστε να «ξυπνήσω» και να καταλάβω τους άντρες. Μου έλεγε – τότε που φυσικά δεν είχαμε κινητά και ξημεροβραδιαζόμασταν πάνω από το τηλέφωνο μπας και χτυπήσει, γιατί «εκείνος έπρεπε να πάρει, ποτέ εσύ!». «Άσε το τηλέφωνο να χτυπήσει πάνω από μία φορά, μην απαντάς αμέσως» μου έλεγε. Άλλες φορές γελούσε και με παρότρυνε: «Κλείστου το τηλέφωνο μια φορά στα μούτρα να δεις πως θα κάνει». Ετσι υποθέτω πως ήθελε να με βοηθήσει να καταλάβω πως οι άντρες, αρχικά τουλάχιστον, θέλουν φτύσιμο και δεν είχε και άδικο. Με περίμενε κάθε βράδυ και μου έκανε παρατηρήσεις που ξενυχτήσουσα, όχι λόγω αυστηρότητας, αλλά γιατί είχε άγχος όταν έβγαινα μήπως πάθω κάτι. Μου έλεγε επίσης, να μην είμαι ντροπαλή. Μετά την αεροπορία, δούλεψε στο Μποδοσάκη. Ο Αλέκος Αθανασιάδης – που είναι και το πραγματικό όνομα της οικογένειας και που δολοφονήθηκε από τη 17 Νοέμβρη ήταν νονός μου. Επίσης καλλονός και παιδικός αδελφικός του φίλος. Με έπαιρνε λοιπόν, στο γραφείο σε αυτό το θρυλικό κτίριο στην Αμαλίας, μικρή, και με έβαζε να παίζω τη γραμματέα του. μου έλεγε να απαντώ στα τηλέφωνα και με την πρώτη ευκαιρία με έστειλε στη Didacta – τον δοξάζω ακόμα για το τυφλό σύστημα που έμαθα τότε. Αργότερα, στην εφηβεία, επειδή όλοι οι φίλοι μου αλλά και τα φλερτ μου, ερχόντουσαν στο σπίτι, μου τους απομυθοποιούσε με τρόπο όταν χρειαζόταν.
-Πρέπει να ήσασταν πολύ δεμένοι.΄Εκανε όνειρα για σένα;
Με το μπαμπά μου ήμασταν πολύ δεμένοι, σα μικρή σπείρα. Η μαμά μου έκανε πως είναι στην κοσμάρα της αλλά μας κατασκόπευε. Άκουγε και όλες τις συνομιλίες στα τηλέφωνα. Κατάσκοπος κανονικός. Με παρότρυνε να γίνω δικηγόρος ή δημοσιογράφος, επειδή μιλούσα πολύ – τέτοια παπαρδέλα μου έλεγε δεν μπορεί να πάει χαμένη. Επίσης έγραφα πολύ καλά στο σχολείο. Δεν ήθελε ποτέ να «νοικοκυρευτώ» και όταν του είπα ότι είμαι έγκυος άκουσα ένα «Αχ αμάν». Τα θεωρούσε λίγο σκλαβιά όλα αυτά και ήθελε να ζω ελεύθερη και ανεξάρτητη. Αρρώστησε όταν τελείωνα το σχολείο. Είχα περάσει ωραία ζωή και ανέμελη, ήρθε αυτή η σκιά αυτή σαν θανατική ποινή και δέκα χρόνια πέρασαν πολύ δύσκολα – γιατί δέκα χρόνια του έδωσαν τότε στην Αμερική και τόσα ήταν.
-Πώς αντιμετώπισες αυτή την κατάσταση τότε;
Προσπαθούσα με την αισιοδοξία μου, να μην το βάλω κάτω και να μην με πάρει από κάτω. Είχα και πάρα πολύ καλούς φίλους και σύντροφο τότε διαμάντι. Ένας λόγος που έσπευσα να κάνω τον πρώτο μου γιο μικρή, ήταν γιατί νόμιζα ότι θα έχανα τη γη κάτω από τα πόδια μου, όταν θα έφευγε ο πατέρας μου και το χρησιμοποίησα σαν άμυνα για να επιβιώσω και να βοηθήσω και τη μητέρα μου που ταλαιπωρήθηκε περισσότερο από όλους.
-Τα δικά σου όνειρα, ποια ήταν όταν ήσουν μικρή;
Στο δημοτικό ήθελα να γίνω αεροσυνοδός όπως όλα τα κορίτσια. Με τις ωραίες στολές της Ολυμπιακής, να πετάμε στα σύννεφα. Μετά ήθελα να γίνω ηθοποιός, που μπορεί και να μου ταίριαζε, αλλά έφαγα το κράξιμο του αιώνα από τους γονείς μου. Αυτό που σίγουρα ήθελα ήταν να φύγω από την Ελλάδα και να μείνω στο εξωτερικό. Μου άρεσε να ταξιδεύω, να μαθαίνω ξένες γλώσσες, να γνωρίζω κόσμο και να ακούω μουσική- ατελείωτες ώρες. Αντί για παιχνίδια, αγόραζα δίσκους από έξι χρονών. Πρώτος μου δίσκος το Band on the Run μαζί με το Rumors. Θεωρούσα μεγάλη ατυχία να έχω τόσο μεγάλη διαφορά με τον Εric Clapton ή τον David Bowie και να μην μπορώ να τους παντρευτώ.
-Αυτός ήταν ο άντρας των ονείρων σου;
Φανταζόμουν ότι ο άντρας μου θα ήταν κάποιος καταρχήν πολύ ωραίος και λαμπερός. Μην ξεχνάς πως μεγάλωσα με Τόνι Μανέρο. Το αγόρι που θα έμπαινε μέσα στη ντίσκο και θα χόρευε τέλεια και θα τον κυνηγούσαν όλες αλλά θα ήθελε μόνο εμένα αλλά εγώ θα έκανα τη δύσκολη. Με είχε στιγματίσει βλέπεις, και το Saturday Night Fever (και αργότερα το Blade Runner), που το έβλεπα κάθε μέρα. Επειδή ήταν ακατάλληλο και λόγω ηλικίας, δεν μας έβαζαν στα σινεμά, βαφόμασταν και ντυνόμασταν σαν μεγάλες, για να μας βάλουν. Είχαμε οργώσει τα συνοικιακά σινεμά.
-Ο πρώτος άντρας που παντρεύτηκες, χόρευε;
Τελικά, παντρεύτηκα κάποιον που και χόρευε καλά και είχε όλα αυτά τα επιφανειακά πράγματα που θεωρούσα σημαντικά. Μύριζε ωραία, ήταν μέγας γόης του Λονδίνου, ήταν από αιγυπτιοεβραϊκή οικογένεια, με κυνήγησε,που πε πως μοιάζω με πριγκίπισσα κλπ αλλά τελικά δεν ήταν ο έρωτας της ζωής μου
-Πώς πήρες την απόφαση να τον παντρευτείς;
Στα 24 εκεί κάπου ένιωσα γεροντοκόρη.Ήταν χάλια ο πατέρας μου, ένιωθα πίεση, ανασφάλεια και ήθελα να μετακινήσω το κέντρο της οικογένειάς μου.
-Ήταν ευτυχισμένος γάμος;
Ναι,ήταν και με τρομερές εμπειρίες. Toν γνώρισα στο Λονδίνο όμως μείναμε στη Γενεύη σε ένα πολύ ωραίο διαμέρισμα δίπλα στη Ρώσικη εκκλησία. Συνεννόηση σε αγγλικά, γαλλικά, βαρέθηκα να με ρωτάνε το «where are you from”.. σιγά σιγά κατάλαβα ότι ήμουν Ελληνίδα. Δηλαδή και με μπουζούκι δάκρυζα που το απεχθανόμουν. Επίσης ήμουν γεμάτη ενέργεια να κάνω πράγματα, γυρνούσα με το καρότσι στη Γενεύη και έλεγα: Τί γυρεύω εγώ εδώ πέρα σε αυτόν τον άψυχο παράδεισο. Ήμουν τρομερά αφοσιωμένη μαμά . Κάθε Σαββατοκύριακο με πηγαίναμε για σκι, κουτρουβαλούσα όλα τα βουνά της Ελβετίας μέχρι που έμαθα. Συναντούσαμε και κάναμε παρέα με την ελίτ. Ροκ σταρς, eurotrash κυριλέδες, που χαχάνιζαν και έλεγαν μπούρδες, ότι μπορείς να φανταστείς. Αυτή τη ζωή ζούσα που συνεχίζουν να τη ζουν κάτι φουσκωμένες με σιλικόνη «συμμαθήτριες» στα κοσμικά του Tattler. Σε κάποιο σημείο κατάλαβα πως τελικά είτε είμαι αντιδραστικό στοιχείο που δεν πρόκειται ποτέ να υποκύψει στη σάχλα της καλής κοσμικής κοινωνίας, στην οποία όλοι ήθελαν και πάντα θέλουν να με κατατάξουν είτε λειτουργώ σαν closet communist κοντά σε αυτούς.
-Περίεργο να το λες αυτό εσύ, που γνωρίζεις όλους τα celebrities.
Tι πάει να πει celebrities; Αυτοί δεν είναι καλή κοινωνία, είναι τελείως διαφορετικό παράρτημα με υποπαραρτήματα και τελικά μία λέξη οριακά κραχτική. Εμένα σίγουρα με αποδέχονται οι πιο εκκεντρικοί, οι άπαντες σαλταρισμένοι και πεπειραμένοι χωρίς ίχνη ανασφάλειας. Από πολύ μικρή έκανα παρέα με τους Duran Duran- oι Simon Le Bon και Nick Rhodes είναι κανονικά χρόνια φίλοι μου- αλλά ο Έρικ Κλάπτον. Έχω δεχτεί τρελό κομπλιμέντο από τον George Harrison, έχω φάει με τους Rolling Stones, έχω γνωρίσει τον Paul McCartney, έχω αναλύσει τον ψύλο με τον Eric Clapton , έχω αναλύσει ζώδια- με ωδή στον Αιγόκερο- με την Shirley Bassey, έχω πάει σε πάρτι στο σπίτι του Elton John. Ήταν όλοι στον κοινωνικό κύκλο που κάναμε παρέα στο Λονδίνο, στη hip όχι στην High society.
-Στα περιοδικά, πώς ξεκίνησες;
Oταν τελείωσα το σχολείο. Είχα κερδίσει ένα διαγωνισμό στο Βήμα και τελικά συνεργάστηκε με τις τότε Εικόνες -και έκανα και συνεντεύξεις σε φίλους μου καλή ώρα. Πολύ πρασινοφρουρικά χρόνια που με έστειλαν σε αυτοεξορία. Εφυγα στην Αγγλία για να σπουδάσω αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων. Δούλεψά πάνω σ΄αυτό, ήμουν καλή, έπειτα παντρεύτηκα και έγινα μαμά, αλλά ερχόμουν πιο συχνά στην Ελλάδα. Τότε ήρθε η πρόταση από τη Γυναίκα και τη Μόλλυ Ανδριανού για να κάνω τα κοσμικά. Δέχτηκα, με τον όρο να τα κάνω όπως θέλω εγώ, να βγάζω φωτογραφίες μόνη μου και να τα βάζω με το δικό μου στυλ. Μετά, το ένα έφερε το άλλο. Έγινε αναβίωση των κοσμικών με ωραίους και καθημερινούς ανθρώπους και όχι τη γνωστή παρέα μεγάλων με ένα coup de champagne στο χέρι.
-Πού νομίζεις ότι οφείλεται η επιτυχία εκείνη;
Στο ότι εγώ ήμουν κομμάτι από αυτούς, το ζούσα όλο αυτό και το μετέφερε μέσα από τη δική μου βιωματική εμπειρία. Ενα χαρούμενο,λαμπερό ημερολόγιο που κατέβαινε στο +Soda. Κοσμικοί ravers, το κορίτσι με το ιγκουάνα στο Mad Club κλπ. Η hipster κοσμικογράφος της εποχής. Έτσι, έγινα η πρώτη στήλη που πουλήθηκε ακριβά σε χορηγό.
-Πώς σε αντιμετώπιζε τότε όλο αυτό το περιφερόμενο “τσίρκο” της αθηναϊκής νύχτας και της απατηλής κοσμικότητας;
Τέλεια. Toυς ήξερα και με ήξεραν όλοι ήδη από πιο παλιά. Τώρα τους βοηθούσα κιόλας σε δουλειές. Ήμουν το υγιέστατο ανελέητο κορίτσι της νύχτας. Έχω πάει σε όλα τα κλαμπ του πλανήτη και τα καλύτερα ήταν στην Ελλάδα. Το Εργοστάσιο, το Αμφιθέατρο και πιο πριν, η Bora bora, μου΄χουν μείνει αξέχαστα. Τα πριβέ τα κλαμπ, επίσης στην Αγγλία και στο Παρίσι ήταν τρομερή εμπειρία. Έχω καθίσει στον ίδιο καναπέ, στη μέση με τον Έρικ Κλάπτον και τους Dire Straits στο Tramps και έχω κάνει σκηνή ζηλοτυπίας για την Tatjana Patitz στο Atmosphere.
-Έκανες καταχρήσεις που ήταν της μόδας τότε;
Δεν έχω πάρει ναρκωτικά ποτέ, δεν έχω δοκιμάσει ποτέ κόκα – τη σιχαίνομαι,κάνει ρυτίδες. Με είχε συμβουλέψει μία κουκλάρα παλιά και δε σκύβω σε τουαλέτες για κανένα λόγο. Έτσι κι αλλιώς νιώθω σα να έχω πάρει ναρκωτικά από μόνη μου. Δεν με ενδιαφέρει να γίνομαι λιώμα και να γελοιοποιούμαι, να παριστάνω ότι είμαι ροκ ή κουλ, να ντύνομαι περίεργα και εκκεντρικά. Τα θεωρούσα γελοία αυτά και λυπόμουν και τους ανθρώπους που προσπαθούσαν να φαίνονται έτσι. Από την άλλη μου αρέσει να είναι όλοι «λιώμα» γύρω μου και να μη βρίσκομαι σε συντηρητικά περιβάλλοντα που με πνίγουν. Πάντα ήθελα να είμαι με αξιόλογους, ξεχωριστούς, ταλαντούχους ανθρώπους. Επίσης ένας λόγος που δε δοκίμαζα είναι γιατί ένιωθα πως ήξερα πως είναι.
-Δηλαδή, τί τύπος ανθρώπου είσαι; Προοδευτική ή συντηρητική;
Είμαι προοδευτική και συντηρητική ταυτόχρονα, δηλαδή σχιζοφρενής. Κατέληξα και control freak.Δεν είμαι η γυναίκα που θα κάνει one night stand. Όχι από πουριτανισμό γιατί επίσης όταν βλέπω κάποιον καταλαβαίνω πως θα είναι .Δεν είναι ο ρόλος μου αυτός . Έχω επίγνωση του τί μπορώ και του τί μου ταιριάζει να κάνω με έντονη την αίσθηση της γελοιότητας και του τίποτα.
-Ισχύει και για τους άλλους αυτό;
Καταλαβαίνω γιατί το κάνουν, τους συμπονώ, έχω φίλους που βιώνουν τέτοιες καταστάσεις, με πάθη και εθισμούς. Έχω κάτι, και τραβάω πάνω μου τέτοιους ανθρώπους. Τους βοηθάω να προχωρήσουν, είμαι σαν ψυχοθεραπευτής συνέχεια. Ίσως γιατί μεγάλωσα σωστά και αν δε μεγάλωνα έτσι να είχα πολλά θέματα να λύσω.
-Αυτό το κάνεις γιατί πιστεύεις ότι θα σου επιστρέψει το καλό πίσω;
Πιστεύω ότι, όταν κάνεις καλό, παίρνεις καλό. Έχω «προχωρήσει» πολύ κόσμο. Κουτουλάω τους φίλους μου να εξελίσσονται. Ακόμα και στις ερωτικές μου σχέσεις, όταν χωρίζουμε είμαι σίγουρη πως σκέφτονται πως: Αυτή τελικά μου έκανε καλό.
-Πάντα έτσι ήσουν;
Έβλεπα γύρω μου πολύ κακία και πολλές μικρότητες- ακόμα και στην ευρύτερη οικογένειά μου- έτσι εκπαίδευσα τον εαυτό μου να μην είμαι έτσι. Όταν έκανα παιδιά, άλλαξε ο χαρακτήρας μου τελείως. Έγινα πολύ πιο ανεκτική και πιο συμπονετική. Πριν δεν είχα καμία ιδιαίτερη συμπόνοια, παρά μόνο για τους ανθρώπους με πραγματικά προβλήματα. Ήμουν dry, δεν μου άρεσαν οι πολλές αγκαλιές και τα φιλιά
-Με τέτοια στάση, πώς είχες κοντά σου ανθρώπους, είτε σαν φίλους είτε σαν εραστές;
Είχα πάντα γύρω μου ένα ζεστό κλοιό από ανθρώπους που λατρευόμαστε. Στα αισθηματικά βέβαια καλύτερα πέρναγα μικρή ως bitch. Αφού κι εσύ δε βλέπεις πως οι άντρες είστε μαζοχιστές.
-Πώς αποφάσισες να ξαναπαντρευτείς;
Το έφερε η ζωή. Έκανα και πάλι πολιτικό, χωρίς νυφικό ,με λίγα άτομα καλεσμένους. Στον πρώτο μόλις δύο, ενώ στο δεύτερο είχα περισσότερους, 4 άτομα! Είχα ήδη βιώσει μια σχέση που αισθανόμουν σαν παντρεμένη.Για μένα αυτός είναι ο πρώην σύζυγός μου. Τότε γνώρισα το Σωτήρη, που μου έκανε κινηματογραφική και όχι γλυκερά ρομαντική πρόταση γάμου και είπα αμέσως ναι. Γνώρισα και τους γονείς του, τους αγάπησα ιδιαίτερα, έμεινα και πάλι έγκυος και έτσι πήρα την απόφαση. Βούλωσα και τα στόματα που έλεγαν ότι είμαι με το μικρότερο. Αυτές τις γελοίες λεζάντες, ατάκες που βλέπεις παντού και κατατάσσουν τις ανθρώπινες σχέσεις σε βλαχαδερά κουτιά. Επίσης πιστεύω ότι τα παιδιά θέλουν παντρεμένους γονείς.
-Πώς είναι να είσαι μαμά;
Ότι ωραιότερο. Ήμουν τυχερή με τον Νίκο,το μεγάλο μου γιο, γιατί είχα τη μαμά μου μαζί συνέχεια, κι όταν κοιμότανε, έβγαινα το βράδυ. Οπότε δεν έλειπα ποτέ. Με το δεύτερο, είμαι μαμά συνέχεια. Τον πάω στο σχολείο, δεν κάνω καμιά έντονη ζωή. Με κοροϊδεύει πως είμαι συνέχεια στο κομπιούτερ αλλά το προτιμάει από το να έλειπα. Φροντίζω να περνάει ωραία, κάνουμε ταξίδια μαζί, τον προσέχω πάρα πολύ, χωρίς να του στερώ την ελευθερία του. Τα παιδιά θέλουν σωστή επιτήρηση, ελευθερία και παιχνίδι. Με το Νίκο, το μεγάλο, είμαι φίλη μαζί του, αλλά πάντα μαμά. Παίζει να είναι και η καλύτερη παρέα μου και του λεώ τα πάντα.
-Υπάρχουν συνταγές επιτυχίας μέσα σε ένα γάμο;
Για κάθε άνθρωπο είναι διαφορετική. Για μένα η επιτυχία είναι ο συγχρονισμός. Να ταυτίζεσαι, να συμπορεύεσαι, να αλληλοστηρίζεσαι και φυσικά να..Ο ανταγωνισμός είναι θάνατος όπως και η καταπίεση, η γκρίνια και η λάθος από ανασφάλεια ζήλια. Το ταίρι σου πρέπει να θες να το κάνεις βασιλιά. Ο τέλειος γάμος είναι να παντρευτείς ένα φίλο σου που να τον γουστάρεις.
-Ποιες αρετές θαυμάζεις στους ανθρώπους;
Tην καλοσύνη, την εξυπνάδα και την ταχύτητα. Και στους άντρες, τα ίδια ακριβώς. Θέλω σωστό ρυθμό.. Θέλω ό άλλος να συμπορεύεται με τη δική μου ταχύτητα και με κέφι. Όταν δεν συγχρονίζεται ο άλλος, χαλάνε οι σχέσεις. Έτσι έχουν φύγει –μείνει πίσω, λόγω μη συγχρονισμού.
-Εμπιστεύεσαι το ένστικτό σου;
Έχω εξαιρετικό ένστικτο για τους άλλους και για μένα. Σε πολλές περιπτώσεις, ρίχνω φούμο στο δικό μου, αλλά ξέρω ότι αν το εμπιστευτώ, δεν θα βγω χαμένη. Τουλάχιστον μέχρι τώρα, μου βγήκε σε καλό.
-Υπάρχει κάτι που σε τρομάζει;
Μόνο ο θάνατος και οι αρρώστιες.
–Νοσταλγείς την εποχή των πάρτυ;
Νοσταλγώ όχι. Θυμάμαι με αγάπη. Τα πάρτυ δεν ήταν τίποτα στη ζωή μου. Ζούσα ωραία και έντονα έτσι κι αλλιώς. Αυτοί που μιλούν για το τότε, δεν έχουν ζήσει κάτι άλλο. Αν έχεις ζήσει ένα πράγμα μόνο, το αναπολείς συνέχεια. Αυτό που νοσταλγώ, είναι η χαρά των ‘80ς και των ΄90ς παγκοσμίως. Δεν μου αρέσει η μιζέρια που έχει καταβάλει τον πλανήτη. Η παγκοσμοιοποιηση έχει φέρει απομυθοποίηση και την Καρντάσιαν στην πόρτα μου. Νοσταλγώ που υπήρχε μόδα, αν και δεν την ακολουθώ, ούτε μ΄αρέσει να βάφομαι και να αγοράζω ρούχα. Νοσταλγώ το natural high.
-Τί είναι χάι για σένα;
Η χαρά της ζωής με την οποία γεννήθηκα. Eίναι το συναίσθημα της ευτυχίας που νιώθεις όταν περνάς ωραία στη ζωή σου. Όταν πας σε μια συναυλία, όταν είσαι σε ένα όμορφο μέρος. Αυτά είναι ευτυχία για μένα. Περπατώ στην Πλάκα και τα βλέπω όλα σαν να τα βλέπω πρώτη φορά. Πάω στη Μύκονο εδώ και 25 χρόνια και βγάζω ακόμα φωτογραφίες στο λιμάνι σαν τουρίστρια. Έχω ένα βλαμμένο ενθουσιασμό, χαίρομαι με το παραμικρό. Αλλά για αυτό η ζωή μου παραμένει ωραία.
-Από τους διάσημους που γνωρίζεις, με ποιούς έχεις πραγματική φιλία;
Mε την Άννα Βίσση. Είναι σαν αδελφή μου. Την γνώρισα από αυτή τη δουλειά, κάτω από αντίξοες συνθήκες και γίναμε σιγά σιγά φίλες. Εγώ δεν άκουγα ελληνική μουσική, κι όταν την είδα πρώτη φορά live να λέει το Γκάζι, καρασυγκλονίστηκα! Όποιοι δεν έχουν δει την Αννα live και την κρίνουν δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Την αγαπάω πάρα πολύ, είναι ένας άνθρωπος που τον έχω ανάγκη και με ισορροπεί. Οι γυναίκες είμαστε περίεργα μεταξύ μας. Η Άννα αγνή, αντράκι και γεμάτη καλοσύνη. Θαυμάζω τη φιλοσοφία της και το μυαλό της. Μου έχει σταθεί ηθικά σε καταστάσεις, που την έκαναν να ξεχωρίσει από άλλους ανθρώπους. Αυτή με βλέπει σαν οδοστρωτήρα όταν λέω τη γνώμη μου αλλά με συμβουλεύεται. Όταν είμαι μαζί της δεν έχω ανάγκη κανέναν.. Μαζί με το Νίκο Καρβέλα, είναι οι πιο κοντινοί μου από τους διάσημους που λες και λατρεύω και την Αννίτα Πάνια. Έχω κι άλλες τρεις φίλες από πολύ παλιά, που είναι σαν αδελφές μου, αλλά δεν είναι διάσημες.
-Με τα μπουζούκια έχεις απέχθεια;
Δεν έχω απέχθεια με τίποτα. Τα μπουζούκια με χαλαρώνουν, γελάω και, αν δεν είναι κακός ο ήχος, περνάω τέλεια. Μια μπουζουκοδρομία μαζί μου, είναι εμπειρία , ρώτα όσους ξέρουν.
-Γιατί πιστεύεις ότι σε εμπιστεύονται και σου λένε τα μυστικά τους, γνωρίζοντας ότι δεν θα τα αποκαλύψεις;
Γιατί είμαι καλή φίλη. Και είμαι και ένας άνθρωπος, που όταν με γνωρίσεις, θα μου πεις τον πόνο σου και θα τον ακούσω. Με σταματάνε στο δρόμο και καταλήγουν να μου λένε όλη τους τη ζωή. Ίσως και λόγω του site, επειδή γράφω για μένα και με γνωρίζουν καλύτερα, με θεωρούν πολύ δικό τους άνθρωπο και με εμπιστεύονται.
-Πώς ξεκίνησε το site, που αποδείχτηκε υπερεπιτυχημένο;
Με το ιντερνέτ δεν είχα μπλέξει. Από καιρό όμως, ήθελα να σταματήσω να γράφω κάθε εβδομάδα στα περιοδικά, γιατί δεν άντεχα. Είτε ήμουν στα πάνω μου είτε στα κάτω μου, έπρεπε να γράφω. Ήταν σαν εθισμός. Με βρήκε ο Λευτέρης Κεφαλάς και μου πρότεινε να κάνω ένα μπλογκ, σε ένα μεγάλο site, μου έμαθαν όλα αυτά, αλλά μου φάνηκε πολύ δύσκολο. Όταν άρχισε η κρίση και οι περικοπές, αποφάσισα να το κάνω μόνη μου. Έβλεπα ότι έγινε μόδα, το βρήκαν σαν την εύκολη λύση και άνοιξαν όλοι από site. Το Cosmopoliti βγήκε την κατάλληλη στιγμή, ήμουν η πρώτη που έβαλα τα ρετρό με το Βασίλη, τα κουίζ με τα μωρά και τα παιδάκια και έγινε το αναμάσημα. Δεν αντιγράψαμε κανέναν, δεν αναμασάμε τα ίδια για να πάρουμε hits, ούτε παραπέμπουμε από το θέμα ένα στο άλλο δίχως έλεος, είναι ειλικρινές, αυθεντικό και πρωτότυπο. Σιγά σιγά το βρίσκω και με το ημερολόγιο το δικό μου. Είναι η φυσική εξέλιξη μου από τα περιοδικά
-Η τηλεόραση πότε μπήκε στη ζωή σου;
Έκανα το 1999, στο Star, την εκπομπή Jet Set, που ήταν η πρώτη με life style θέματα και την αντέγραψαν τελικά όλοι. Μας είχε κάνει και πρόταση ο Αντέννα για να κάνουμε το Rich and Famous αλλά είπα όχι. Έκανε φαντασμένο ακόμα και για τότε. Επίσης θεωρούσα πως η τηλεόραση είχε πολύ χαμηλό επίπεδο, σε σχέση με τα περιοδικά. Αργότερα, όταν πήγα στην Ελένη Μενεγάκη -που τη θεωρώ την καλύτερη στο είδος της- τα πράγματα είχαν βελτιωθεί πολύ εκεί και καταστραφεί στον τύπο. Μετά στον Αντ1, ήταν πιο μπερδεμένα τα πράγματα για άλλους λόγους αλλά επίσης ωραία και ενδιαφέρουσα εμπειρία. Από κάθε πράγμα συλλέγω κάτι – κάποιον καλό.
-Ποιά είναι δηλαδή, η γνώμη σου για την τηλεόραση;
Είναι καταπληκτικό μέσο, τρομερά δυνατό, θεωρώ ότι μου πάει πολύ, αλλά μπλέκουν πάντα πολύ παρωχημένα άτομα με τελματωμένες ιδέες, που κυνηγούν όλοι τα ίδια πράγματα, όπως τα ποντίκια στον τροχό. Μ΄αυτούς τους ανθρώπους, εγώ δεν συγχρονίζομαι. Τους περισσότερους εκεί μέσα τους ενδιαφέρει η εικόνα. Εμένα με ενδιαφέρει η εικόνα αλλά και η ουσία ακόμα και στα πιο απλά θέματα.
-Σχέδια για τη ζωή κάνεις;
Παίρνω τη ζωή όπως έρχεται, δεν κάνω σχέδια. Ευχή κάνω και μετά πιλοτάρω ανάλογα. Συνήθως ότι εύχομαι μου βγαίνει. Στη ζωή μου δεν θέλω να περνάω ανούσια. Όταν μεγαλώσω, θέλω να κλείνω τα μάτια και να βλέπω τη ζωή μου σαν μια ωραία ταινία. Η πετυχημένη τηλεσειρά…Μέχρι τώρα τα 2 Seasons ήταν πολύ πετυχημένα και πάω για παράταση.
Backstage στη φωτογράφιση με guest stars Σπύρο Μπιμπίλα και Cartoon Dandy.
Σχόλια για αυτό το άρθρο