ΤΩΡΑ |
Η απάντησή μου σε όσους με ρώτησαν γιατί δεν ασχολήθηκα φέτος με ένα πάρτι που πάντα με ενθουσίαζε. Tα τελευταία 5 χρόνια, χρόνο με το χρόνο δηλαδή, είχε αρχίσει να μου σκάει η απορία για ποιο λόγο ξενυχτάω μέχρι τις 7 τα ξημερώματα της Δευτέρας στην απονομή των Όσκαρ. Συνήθως έχοντας μετακομίσει στο σπίτι κάποιου φίλου που έχει Nova, οπότε πάρε κι άλλη 1 ώρα να γυρίσω σπίτι, 8 το πρωί. Και μετά να γράψεις την ανταπόκριση σου πήγε 11 μια χαρά, και στη 1 να πρέπει να είναι και σε άλλες δουλειές με το μάτι του τζάνκι. Θα μου πεις, μα το έκανες επειδή το γουστάρεις, το χαίρεσαι και είναι και η δουλειά σου οπότε πρέπει. Λάθος.
Αποδεδειγμένα από τις τελευταίες τελετές, δεν το χαίρομαι. Γύρω στις 6 το πρωί, σκουντάμε ο ένας τον άλλον τους φίλους για να ξυπνήσουν και να μας πουν τι χάσαμε και περιμένουμε να έρθει η στιγμή του βραβείου καλύτερης ταινίας να ξεμπερδεύουμε. Όσο για το αν είναι η δουλειά μου αυτή, νομίζω πως δεν είναι. Από τη στιγμή που το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται όλοι στα media και γενικώς, είναι το φόρεμα της Ιρίνα Σάικς χωρίς να έχουν ιδέα για τις ταινίες που κάνουν κούρσα, σίγουρα αυτό δεν είναι η δουλειά μου. Όσο επηρμένος κι αν ακούγομαι, δεν ξεκίνησα αυτή τη δουλειά, του σινεμά εννοώ για να γράψω ποιες είναι οι πιο καλοντυμένες και κακοντυμένες.
Σαφέστατα αυτό είναι κομμάτι της πλάκας των Όσκαρ και το γουστάρω κι εγώ. Και μπορώ να σου γράψω μια χαρά για κουτσομπολιά και ρούχα και γκλαμουριές, δεν έχω τέτοια θέμα. Γουστάρω την ελαφρότητα. Όταν όμως στα Όσκαρ, το κομμάτι της πλάκας τους γίνεται το επίκεντρο, με τις ταινίες σε δεύτερη και τρίτη μοίρα, σόρι απέχω. Γιατί έχω υπερασπιστεί τα Όσκαρ όσο λίγοι σε σχέση με τη δηθενιά των φεστιβάλ. Αλλά αν με ρωτήσεις ποιος το κέρδισε πέρσι, θα πρέπει να μπω στο imdb για να θυμηθώ. Μπήκα και θυμήθηκα. Το 2011 o βαρετά ακαδημαϊκός “Λόγος του Βασιλιά”. To 2012 τo υπερεκτιμημένο “The Artist”. To 2013 το μετριότατο “Argo”. Το 2014 το εκμεταλευτικά συμπαθητικό αδρανές και καλά (συμβιβαστικά) σκληρό “12 Xρόνια Σκλάβος”. Καμία ταινία από τις οποίες δεν πρόκειται να μείνει στην ιστορία του σινεμά. Από όλες αυτές τις βραβεύσεις, ναι, το φετινό “Βirdman” είναι για μένα τουλάχιστον με διαφορά η καλύτερη επιλογή.
Αλλά κι αυτή η επιλογή (την κριτική μου στο Cosmopoliti μπορείς να διαβάσεις εδώ) τη βρίσκω αμήχανη. Όπως όλες τις φετινές επιλογές της Ακαδημίας στην κατηγορία καλύτερης ταινίας. Σαν να μην μας έχει κάτσει καλά η χρονιά στο καλλιτεχνικό mainstream που μπορούμε να το πλασάρουμε και μαζικά και εκλεκτικά κι αφού δεν ξέρουμε τι ακριβώς παίζει, το παίζουμε λότο πρώτο.
Για έναν περίεργο λόγο, φέτος συνέβη το εξής – ενώ ήταν σε επίπεδο στοιχημάτων η πιο συναρπαστική οσκαρική κούρσα των τελευταίων ετών εφ’ όσον το μεγάλο φαβορί απουσίαζε, δεν ενδιέφερε κανέναν το ποιος θα φύγει με το χρυσό κακόγουστο αγαλματάκι. Γιατί ήταν φανερή αυτή η αμηχανία, του τι δηλαδή να επιλεχθεί, από μια μέτρια χρονιά που τα μεγάλα τύπου καλλιτεχνικά blockbuster με υπογραφή σκηνοθετών (Αρονόφσκι, Σκοτ, Nόλαν) μας διέψευσαν. Μήπως επειδή το παιχνίδι κινηματογραφικά, όσον αφορά στις Η.Π.Α. πλέον παίζεται κυρίως στην τηλεόραση οπότε από τα Oscar μας έμειναν μόνο τα φουστάνια; Ή ο Νιλ Πάτρικ Χάρις, ο παρουσιαστής της βραδιάς με σώβρακο; Σε μια ομολογουμένως απολαυστική και καλά με μονοπλάνο παρωδία του “Birdmman”.
O Nιλ Πάτρικ Χάρις είναι ένας ταλαντούχος τύπος. Που προσπάθησε όσο μπορούσε να σώσει την κατάσταση της Μπεν Χουρ σε διάρκεια τελετής όπως είδα από video (ενννοείται σε fast forward) την επόμενη μέρα. Γιατί το προηγούμενο βράδυ επέλεξα να είμαι σε μπαρ με φίλους. Από ότι ένιωσα και διάβασα κι από τις κριτικές του αμερικάνικου τύπου, δεν τα κατάφερε. Γιατί το ταλέντο από μόνο του δεν αρκεί αν τα αστεία σου είναι μισοβρασμένα. Γιατί φέτος όπως και τα τελευταία χρόνια, τα αστεία των σεναριογράφων του σόου, ήταν σαν το σημείο που ο Λαζόπουλος συνεργάζεται με τη Ντενίση. Λίγη αυθάδεια και εκ του ασφαλούς σαρκασμό στη βιομηχανία του θεάματος (πάντα όμως στα πλαίσια της πολιτικής ορθότητας ακόμα κι αν με το ζόρι ήθελε να δείξει τσαμπουκά της παιδικής κούνιας μπέλα κι αντισυμβατικότητα σε αμπαλάζ θεατρικής υπερπαραγωγής “Mπουμπουλίνα”).
Οι κριτικές στην πλειοψηφία τους, όσον αφορά το σόου των Όσκαρ όπως έγραψα παραπάνω, για άλλη μια χρονιά, δεν ήταν πολύ χαρωπές. Και μάλλον δε θα διαφωνήσω. Υπήρχαν πολλλές αμήχανες στιγμές, υπήρχαν και στιγμές ανθολογίας. Όπως όταν μια αγνώριστα φυσιολογική εμφανισιακά, Lady Gaga, τραγούδησε συγκλονιστικά ένα medley από “Tη Μελωδία της Ευτυχίας”. Με μια υπέροχη Τζούλι Άντριους να την αγκαλιάζει μετά με ειλικρινή συγκίνηση. Λατρεύω τη Lady Gaga παρά τις παπάρες τραγούδια του τελευταίου της δίσκου γιατί είναι πολλά περισσότερα από αυτό που πλάσαρε τον εαυτό της και την έχω δει να τραγουδάει live ακαπέλα και δεν το πίστευα. Όμως αν από όλα τα φετινά Όσκαρ, αυτό που μένει σαν εντύπωση είναι η Lady Gaga κι όχι ο ίδιος ο θεσμός ή οι ταινίες, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στο τι αντιπροσωπεύουν πλέον τα συγκεκριμένα βραβεία. Κάτι ίσως τελικά λιγότερο σοβαρό, λιγότερης σημασίας, άξιο σχολιασμού και σίγουρα απόλαυσης π.χ. από τα ξεσαλωμένα live της Gaga, όταν φοράει στολές από κρέατα.
Γιατί δεν είναι κακό να γερνάς, σαν άνθρωπος ή σαν τελετή. Αρκεί να νοιώθεις νέος μέσα σου. Tότε σου βγαίνει και προς τα έξω. Όμως τα Όσκαρ που σε τρία χρόνια γίνονται 90 (τελ)ετών, αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα με την ηλικία τους. Και τα “κρέατά” τους
Σχόλια για αυτό το άρθρο