ΤΩΡΑ |
Με τη μεγάλη επιτυχία της ”Το πορτρέτο της Πηνελόπης Δέλτα” και μετά από sold out παραστάσεις στην Αθήνα επιστρέφει και πάλι στη Θεσσαλονίκη η πολυτάλαντη Δήμητρα Παπαδήμα στο Πολυλειτουργικό Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Καλαμαριάς για να ερμηνεύσει την εμβληματική αυτή προσωπικότητα! Η παράσταση ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Θαλασσινής Βοσταντζόγλου και μουσική Ευανθίας Ρεμπούτσικα για δύο βραδιές. 
Με αφορμή τις δύο μοναδικές αυτές παραστάσεις, με ποιητικές δικές της έκφρασης σκιαγραφεί την πολύπλοκη προσωπικότητα της μέγιστης Πηνελόπης Δέλτα με το μοναδικό και ιδιάζοντα τρόπο γραφής της, θέλοντας να εμβαθύνει στα συναισθήματά της λίγο πριν ανέβει στη σκηνή και γίνει αυτή. Να, οι σκέψεις της:
”Κι ύστερα….
Όλο σκληραίνω όλο σκληραίνω . Γίνομαι πέτρα. Θα ηχογραφώ πια στην επιφάνεια μου μηνύματα αισιοδοξίας. Κι όλο σκληραίνω . Με εγκαταλείπω σταδιακά με χάνω ρυθμικά . Ακούω το γδούπο του εαυτού μου. Μπλέκομαι σε μηνύματα υποκρισίας , αδικίας εγκατάλειψης . Πλασμένη εύπλαστη ήρθα στον γεμάτο με ακραία φαινόμενα κόσμο . Κι όσο κι αν μόχθησα να παραμείνω μια μοναχική παπαρούνα με ορθάνοιχτα φτερά… απόμεινα η σκιά της . Με γέρασαν οι αναστεναγμοί .
Όμως κάτι πέτυχα . Κάτι ολοκληρωτικά δικό μου. Ξέκοψα από την ψυχή μου ,απαλλάχτηκα . Είμαι μια άλλη συντροφιά με τον σπουργίτι στο μπαλκόνι. Τον αγγελιοφόρο της μονότονης νιότης μου. “Κοίτα πως έγινα ” του λέω . Αλλά εκείνος μένει ανέκφραστος . Κάνει να φύγει κι ας τον χρειάζομαι . Κι ας βλέπει πως είμαι στην ουσία εύθραυστη , κι ας δείχνω φτιαγμένη από πέτρα .
Άκου σπουργίτι: ” Η φύση με έπλασε άνθρωπο και γυναίκα. Για ανθρώπους ψάχνω κι όχι για υποκατάστατα… Ούτε καν κελαηδάει. Απλώς με κοιτάει .
Δεν μου φτάνει η μέρα ούτε η νύχτα . Δεν μου φτάνουν τα όνειρα δεν μου αρκούν οι ελπίδες. Μόνο να ζούσα όπως αξίζει . Μόνο αυτό μου λείπει . Κι εκείνου η αγκαλιά που μύριζε έρωτα και θάνατο . Όλα τα ενδιάμεσα ρηχά.
Θα κοιμηθώ τώρα κουράστηκα. . Να ξέρεις σπουργίτι, γράφω από θλίψη όχι από ματαιοδοξία . Κι αν τον συναντήσεις κάπου ψηλά πες του πως μονάχα Αυτός ήταν η Αλήθεια που αναζητούσα… Αλλά η Αλήθεια παραμένει για πάντα άγνωστη κι ανέγγιχτη . Τελικά το μεγαλύτερο ταξίδι της ζωής μου ήταν το ταξίδι της επιθυμίας…
Απομονώνομαι αργά και σταθερά . Μου συμπαραστέκομαι βίαια . Είμαι γυάλινη. Πίσω από την υγρή επιφάνεια μου ξεχωρίζω το γυμνό σκοτάδι . Άμορφη μάζα πόνου. Κολυμπάω μέσα σε μια λευκή νυχτικιά . Ψηλή και εύθραυστη όπως δείχνω . Εξωτερικά η νυχτικά μου έχει μόνο τρία μεγάλα διακοσμητικά κουμπιά. Από κάτω κρύβει σειρές από ράμματα και επιδέσμους για να μην φαίνεται η τρύπα στο στεγνό κορμί μου . Είμαι εγχειρισμένη . Θα γιατρευτώ με τον χρόνο. Η επέμβαση έχει από ώρα τελειώσει. Στόματα μου ανακοινώνουν πως μου αφαίρεσαν με επιτυχία το συναίσθημα…
Ο γιατρός μου συστήνει να κάνω περιπάτους. Να αναπνέω καθαρόν αέρα και να μην προσηλώνω το βλέμμα πουθενά . Η προσήλωση με αναστατώνει. Ούτε τον ουρανό να κοιτάζω με τα μυστήρια του ούτε τη γη με τα λάθη της. Καλύτερα να μένω στα ενδιάμεσα και κυρίως να μην κλαίω που δεν ανήκω πουθενά
Του εξηγώ όπως μπορώ πως χρόνια τώρα βρίσκομαι χωμένη στις ποιητικές γωνιές της κόλασης . Παραδέρνω . Το λογικό με το παράλογο κονταροχτυπιούνται . Σε τούτο το κορμί χάραξε όλα . Μια Παναγιά δακρύζει και ο σατανάς τεντώνεται ανακουφισμένος . Ενώ το μυστήριο του πνεύματος μου δεν θα καταλαγιάσει ποτέ.
Αγάπησα πολύ αγάπησα. Έπεσα σηκώθηκα και ξανά αγάπησα . Στάζει το δάκρυ στάζει το αίμα γιατί δεν αγάπησα ποτέ εμένα . Όταν έγινα μητέρα κατάλαβα πως είχα χρέος να υπάρχω όμως στιγμιαία καλύφθηκα από τον πανικό της διπλής μοναξιάς μου.
Γιατί να φοβηθώ τη ζωή αφού την νικάω με το θάνατο μου..
Τελικά ο πλάστης εν άγνοια εποίησε…”
Σχόλια για αυτό το άρθρο