Δημήτρης Πασσάς από το Α ως το Ω: “Τις δυσκολίες δεν τις παρακάμπτουμε αλλά περνάμε από μέσα τους”

Είναι παιδί του θεάτρου. Στο πρόσωπο του αντικατοπτρίζεται μία παιδικότητα, στα μάτια του η αλήθεια και όλα αυτά σε συνδυασμό με την αυτοπεποίθησή που βγάζει, όταν πάτα το σανίδι- και το πάτα γερά- δείχνουν το πάθος που έχει για το θέατρο και τον μεταμορφώνουν σε έναν ηθοποιό που μυρίζει θέατρο, όταν βγαίνει στη σκηνή. Ακτινοβολεί ταλέντο, για αυτό και ο Δημήτρης Πασσάς χρίστηκε πρωταγωνιστής εν μία νυκτί πριν καλά-καλά τελειώσει τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Έκτοτε, του ανέθεσαν πολλούς από τους πιο απαιτητικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους τεράστιων συγγραφέων του παγκόσμιου ρεπερτορίου πιο πολύ, και τους έφερε εις πέρας με επιτυχία, αποσπώντας εγκωμιαστικές κριτικές από κοινό και ειδήμονες. Οι δάφνες ανήκουν αδιαμφισβήτητα στο Δημήτρη Πασσά, γιατί κατόρθωσε να γίνει γνωστός μέσα από το θέατρο πράγμα πολύ δύσκολο για έναν ηθοποιό αφού η πλειοψηφία των συναδέλφων του αποκτά αναγνωρισιμότητα μέσα από την τηλεόραση που είναι πολύ εύκολο. Έχει δουλέψει και δουλεύει στα πιο σημαντικά θέατρα με μεγάλη ιστορία και παρελθόν στο θεατρικό χώρο. Δεν έχει κάνει πολλά σίριαλ και ταινίες, αλλά η εμβρίθεια του στην τέχνη του και στην υποκριτική του δεξιότητα καθώς και η γενική του μόρφωση κι ο τρόπος που φέρεται στην κοινωνική του ζωή, σκιαγραφούν τον χαρακτήρα του από τις επιλογές του και τους μεγαλειώδεις ρόλους που έχει παίξει. Αν τον ρωτούσε κάποιος τι θα προτιμούσε από όλα αυτά – θέατρο, τηλεόραση ή κινηματογράφο- είμαι βέβαιος ότι θα απαντούσε θέατρο. Ο χαρισματικός, φωτεινός και με άστρο Δημήτρης Πασσάς, κατά τη γνώμη μου, είναι γέννημα θρέμμα του σανιδιού. Είναι ο αυριανός πρωταγωνιστής! Πρόσφατα, έγινε πατέρας και του εύχομαι να του ζήσει το μωράκι του και κάθε ευτυχία στην οικογένεια του! Επίσης, του εύχομαι να συνεχίσει τον καλλιτεχνικό δρόμο που επέλεξε στο θέατρο. Μας αποκάλυψε στην ενδιαφέρουσα και με χιουμοριστικές πινελιές συνέντευξη του, ότι το καλοκαίρι θα πρωταγωνιστήσει στο έργο” Δάσος” που θα σκηνοθετήσει η Σοφία Μαραθάκη για το Φεστιβάλ Αθηνών. Ο Δημήτρης Πασσάς σκίζει στην καλογυρισμένη καθημερινή σειρά του ΑΝΤ1 ” Ήλιος”, όπου συμπρωταγωνιστεί με μεγάλη επιτυχία. Ο αυριανός ρολίστας Δημήτρης Πασσάς από το Α ως το Ω!

ΣχετικάΆρθρα

Ανάσταση: Ανάσταση δεν υπάρχει. Δεύτερη ζωή δεν έχει. Υπάρχει όμως το πέρασμα (Πάσχα) από μια κατάσταση σε μια άλλη. Η κατανόηση ότι τις δυσκολίες δεν τις παρακάμπτουμε, αλλά περνάμε από μέσα τους.

Βάθος: Χωρίς το βάθος, η ελαφράδα καταντάει φτήνια. Χωρίς την ελαφράδα, το βάθος καταντάει δήθεν.

Γάμος: Ένα οικόπεδο. Σε άλλα φυτρώνουν παλάτια, σε άλλα πουρνάρια.

Διαύγεια : Ίσον διαφάνεια, σαφήνεια. Μεγάλη δύναμη. Απαιτεί πολλή εξυπνάδα, πειθαρχεία και δουλειά. Προσόν για έναν καλό ηθοποιό (και άνθρωπο).

Ευπροσήγορος: (Μιλάω για την έννοια της ευγένειας) Το επίπεδο της ευγένειας και της ποιότητας του καθενός μας, φαίνεται από το πως φερόμαστε στον αδύναμο, όταν κανείς δεν κοιτά.

Ζήλος: Η δύναμη της ζωής. Η μικρή διαφορά που κάνει ένα συγκεκριμένο σπερματοζωάριο να διαπερνά τα εμπόδια.

Ήλιος (σίριαλ): Περιπέτεια, πληθωρικότητα, ταχύτητα.

Θέατρο: Εκεί όπου αναμετράται ο χώρος με το χρόνο, εκεί που διανοούμαστε το αδιανόητο. Σαν τον επιταχυντή του CERN.

Ιατρικό εμβόλιο κορωνοϊού: Η απόδειξη ότι η επιστήμη τα πάει περίφημα. Οι πολιτικοί – αλλά και οι πολίτες – το αντίθετο.

Καλοκαιρινά σχέδια: Δουλειά, προσήλωση, ομορφιά, παρατήρηση. Θάλασσα, τρέξιμο.

Λατρεία: Ψευδαίσθηση, εμμονή, διαστρέβλωση της έννοιας της αγάπης. Ειδικά με την θρησκευτική έννοια.

Μοντέρνο θέατρο: Πλέον βρισκόμαστε στο μετα-μοντέρνο. Μάλλον μετά το μετα-μοντέρνο. Ας πούμε σύγχρονο θέατρο. Ή καλύτερα ας μην πούμε τίποτα, μόνο θέατρο. Υπάρχει θέατρο που αλλάζει τη ροή του χρόνου και υπάρχει και θέατρο για να περνάει η ώρα. Σε όλες τις εποχές έτσι ήταν.

Νεωτερισμοί: Επικίνδυνοι και κακόγουστοι όσο και οι παρελθοντολαγνείες. Ο ίδιος ο όρος είναι ταριχευμένος. “Νεωτερισμοί – έτοιμα ενδύματα ‘Η Μαρίκα'”.

Ξένο ή ελληνικό ρεπερτόριο: Ψευδοερώτημα. Καλύτερα, έργα με ‘πλοκή’ και ‘ενδιαφέρον’ ή έργα με θέμα και λόγο ύπαρξης;

Οικογένεια: Ομάδα. Ευγνωμοσύνη και ευθύνη. Μόνος σου δεν πας πουθενά, περιφέρεσαι.

Παιδί: Ίσως το μόνο νόημα. (Επίσης, “παιδί, πιάσε μια πατάτες!”)

Ρόλοι: Αφορμές. Η οπτική γωνία από την οποία μας κοιτάζει το κοινό – που ποτέ δεν βλέπει στ’ αλήθεια το ρόλο, αλλά μόνον τον ηθοποιό.

Στόχοι: Ημιμαραθώνιος στο 1:42.

Ταλέντο: Δουλειά, δουλειά, δουλειά. Και καλά γονίδια.

Υπερφίαλος: Αυτός που έχει πολλές φιάλες. Ή έχει πιει πολλές φιάλες και δεν έχει συναίσθηση.

Φωνή: Το άυλο μας σώμα. Η κυματική μας φύση.

Χαιρέκακος: Συνώνυμο του ηλίθιος.

Ψυχή: Μία ασαφής έννοια που προέκυψε, επειδή οι άνθρωποι δεν μπορούν να κατανοήσουν και να δεχτούν εύκολα ότι και ο εγκέφαλός τους σάρκα είναι.

Ωραίες συνεργασίες: Συναντήσεις με έξυπνους, μη συμπλεγματικούς ή νοσηρούς, ανθρώπους που στοχεύουν όλοι μαζί να διαμοιράσουν ιστορίες και να γεννήσουν ερωτήματα. Μια τέτοια συνεργασία ελπίζω να – και διαφαίνεται πως θα – είναι και τον Ιούλιο στο Φεστιβάλ Αθηνών, με το “Δάσος” σε σκηνοθεσία Σοφίας Μαραθάκη.