Καιρό άκουγα για το Secret Cinema. Mυστικό σινεμά κανονικά. Βγάζεις εισητήριο και δεν ξέρεις ούτε που θα πας αλλά ούτε και τι θα δεις! Εκτός από αυτά θα “παίξεις ” και στην ταινία – ή μάλλον θα ζήσεις μέσα στην ταινία- αφού οι διοργανωτές είναι ψαγμένοι και βρίσκουν ιδιαίτερες τοποθεσίες όπου σκηνοθετούν μία ατμοσφαιρική υπερπαραγωγή με ηθοποιούς, σκηνικά κλπ για να νιώθεις πως είσαι μέσα στην ταινία. Η προηγούμενη ήταν το Shawshank Redemption και είχε πάει ο φίλος μου ο Κώστας Μπογδάνος. Εφυγε ενθουσιασμένος. Τους φόρεσαν στολές καταδίκων, τους φυλάκισαν! και μετά από μία τρομερή εμπειρία είδαν την ταινία.
Εγώ έκλεισα εισητήρια να πάω με το γιο μου το Νίκο, γι αυτό που έπαιζε τώρα. Μετά από λίγες ημέρες λαμβάναμε emails με οδηγίες πως να πάμε για πρώτη μέρα δουλειάς στην εταιρία G.O.O.D. Σου ζητούσε να “χτυπήσεις κάρτα” σαν σε πρώτη μέρα στη δουλειά ντυμένος με κοστούμι, γραβάτα και ταγέρ. Τώρα τουρίστες εμείς που να το βρούμε το ταγέρ πήγαμε με τζινάκια. Οδηγήσαμε μέχρι το Croydon – δε θες να ξέρεις τι γειτονιές περνάς από αυτό το London Road, πας και κοιμάσαι Μενίδι με ανοιχτές πόρτες, τώρα!
Τέλος πάντων φτάσαμε σε ένα τεράστιο κτίριο όπου όλοι έξω περίμεναν ντυμένοι όντως για να πάνε για δουλειά – με λίγο ρετρό touch – το 99%. Εγώ είχα δηλώσει Media και με πέρασαν στον τρίτο όροφο όπου ήταν στημένα γραφεία κανονικά, ιατρεία για μποτόχ, γραφείο κηδειών, δωμάτια γεμάτα εφημερίδες, χαρτορίχτρες κλπ κλπ. Ο κάθε όροφος είχε ένα σκηνικό εντελώς dystopia και ανά μισάωρο περνούσαν κάτι σαν κλέφτες. Συνέχεια μας έλεγαν να ακολουθούμε τα όνειρά μας και οι άγγλοι – δηλαδή μόνο άγγλοι μπορεί να το νιώσουν τόσο έντονα αυτό, να πηγαίνουν μασκερεμένοι σαν εξάχρονα και να τραγουδάνε ότι τους λένε και μπούρδες όπως να κατεβαίνεις καθιστός το ασανέρ, να κάνεις πως μπαίνεις στο γραφείο του αφεντικού και να σου λέει τι να κάνεις κλπ.Συνέχεια μας φώναζαν οδηγίες για το που να πάμε και δώστου να ανεβοκατεβαίνουμε τα ασανσέρ. Πάράλληλα είχε φαί και κανονικό εστιατόριο- η μυρωδιά του λούνα παρκ ήταν εμφανέστατη και τα χοτ ντογκς πανάκριβα!
Σπάσαμε το κεφάλι μας να βρούμε την ταινία που τελικά μετά από δύο ώρες μπορείς να δεις κομμάτια της από τηλεοράσεις 80ς – αφού η ταινία για την οποία έστησαν το σκηνικό ήταν το πάρα πολύ ψυχεδελικό Brazil του 1985 – που ο Νίκος δεν είχε καν ακουστά και που εγώ είχα δει τότε και ούτε καλά καλά θυμάμαι παρά μόνο πως ήταν ένα περίεργο οργουελικό έργο, μεγάλη μόδα τότε της εποχής. Μετά είχε προβολή από τις μικρές οθόνες αλλά με το όλο μπάχαλο σηκωθήκαμε και φύγαμε να προλάβουμε και ημέρα την ωραία επιστροφή από τις “σικίσιμες” συνοικίες not!! που αυτές κι αν είναι σα να παίζεις σε πραγματική ταινία.
Απ΄ότι διαβάζω στα reviews αυτό ήταν το χειρότερο Secret Cinema. Kάτι ακούω για Saturday Night Fever..Γι αυτό ντύνομαι πολύ άνετα ! Πάντως θα ξαναπάω!
Σχόλια για αυτό το άρθρο