Δεν υπάρχει περίπτωση να παίζει ο Eric Clapton και να μην πάω να τον δω. Τον “ακολουθώ” πιστά από μικρή. Καταρχήν ήταν καψούρα μαζί του η μεγάλη μου ξαδέλφη που με μύησε μαζί με τον ετεροθαλή αδελφό μου στη μουσική -αυτό το 461 Ocean Boulevard με έχει στοιχειώσει και δεν ήθελα και πολύ να γίνω μεγάλη φαν. Το No Reasons to Cry το είχα λιώσει. Αυτά άκουγα παιδί, όχι μπουζουκοMazooTheZoo. Και με παρότρυνση των γονιών μου – ο πατέρας μου όταν είχαμε δει το The Last Waltz , μία live συναυλία αριστούργημα του Scorsese με τους The Band, στο Embassy, τότε, τον είχε αποκαλέσει κολοσσό. Πως τα έφερε η ζωή και ο Eric Clapton έτυχε να είναι φίλος του πρώην πεθερού μου – μαζί διοργάνωναν φιλανθρωπικά κατά των ναρκωτικών. Ετσι γνώρισα τον Eric το 1992. Είχε έρθει για συναυλία στη Λωζάννη – εμείς μέναμε στη Γενεύη και ήμουν έγκυος στο Νίκο. Εκανε τουρνέ με τον Elton John και γινόταν χαμός. Δεν το πίστευα που μπαίναμε μαζί του με το πούλμαν στο στάδιο και ο κόσμος ούρλιαζε απέξω. Πριν τη συναυλία για να ανέβει η αδρεναλίνη είχε ένα δωμάτιο γεμάτο ποδοσφαιράκια να παίζουν οι μουσικοί ,να τσιτώνουν. Τον ξεζούμισα στις ερωτήσεις και τα είχε χάσει με το πόσες λεπτομέρειες ήξερα. Θυμάμαι που μου είπε πως έφτασε σε σημείο από τα πολλά ναρκωτικά να έχει double vision, δηλαδή να τα βλέπει όλα διπλά. Εκεί έπιασε πάτο και αποφάσισε να σταματήσει. Ηταν τόσο ευγενικός, τόσο γλυκός και cool. Είχε περάσει ένας χρόνος που είχε χάσει το παιδί του – τραγικό ατύχημα όπου ο τετράχρονος Conor έπεσε από το παράθυρο και του έγραψε το Tears in Heaven. Με το vip pass-access all areas μου ανέβηκα μέχρι πίσω στη σκηνή. Ο Νίκος μέσα στην κοιλιά μου χοροπηδούσε. Μετά βγήκε ο Elton και στο τέλος φύγαμε με το πούλμαν του Elton , πολλά φτερά και τρελές τραγουδίστριες να τραγουδάνε. Μεγάλες στιγμές. Μετά πήγαμε στο Montreux για συναυλία του Eric και γνώρισα τον Quincy Jones που έβγαινε με τη Nastassja Kinski. Mέγιστες στιγμές. Ο Eric τότε έμενε στην Old Church street στο Chelsea σε ένα υπέροχο σπίτι – εκεί είχε πρωτοανοίξει και ο Manolo Blahnik. Tέλος πάντων , τον “σταύρωσα” τον David -μπαμπά Νίκου- να πει στον Clapton να βαφτίσει το Νίκο αλλά ντρεπόταν να του το ζητήσει και όταν του το είπα μετά από χρόνια μου πε “I would have loved to” και λύσσαξα γιατί τέτοιο ταλαντούχο λάδι δεν το αψηφείς!
Τέλος πάντων από τότε πολλά άλλαξαν,χαθήκαμε όλοι μεταξύ μας , ο Eric ξαναέφτιαξε τη ζωή του, έκανε ακριβώς την καταξιωμένη καριέρα που ήθελε και εγώ παραμένω γκρούπι. Προχθές παρακολούθησα τη συγκλονιστική συναυλία του στο Albert Hall όπου αποθεώθηκε. Αλλαζε τις κιθάρες σαν τα πουκάμισα! Ξεκίνησε με το “Hello Old Friend” και έκλεισε με το White Room. Αυτός ο άνθρωπος γεννήθηκε με την κιθάρα extension των χεριών του. Οσο καλοί και να είναι οι άλλοι όταν ακούς τον Eric πας στον παράδεισο. Εγώ κλαίω κιόλας σαν αυτές που κλαίνε στην όπερα. Aνά καιρούς παθαίνει εμμονές – για χρόνια δεν έλεγε το Cocaine. Tώρα το λέει αλλά επιμένει να παίζει σαν unplugged τα Layla και Wonderful Tonight. Tα hits των Cream τα αποθεώνει και οι μουσικοί του είναι παραπάνω από εξαιρετικοί. Opening act και φινάλε του έκανε ο μελλοντικός Jimmy Hendrix, Jimmy Clark.
Πήγα με τη φίλη μου Μάρθα Μαυρολέων και τράβηξα και βίντεο. Του χρόνου πάλι!
Σχόλια για αυτό το άρθρο