ΤΩΡΑ |
H ”Πετριχώρα” ή αλλιώς το Γιοφύρι της Άρτας, δεν είναι απλώς μια θεατρική παράσταση- είναι μια τελετουργία ψυχής, μια μυσταγωγική εμπειρία που ξεδιπλώνεται πάνω στις γέφυρες της ανθρώπινης μοίρας. Εμπνευσμένη από το θρυλικό δημοτικό τραγούδι, η πολυβραβευμένη αυτή δημιουργία σε σκηνοθεσία του ικανού Χάρη Θώμου και δραματουργία της εξαίρετης Αμαλίας Κοντογιάννη, μας μεταφέρει σε έναν κόσμο όπου το αρχέγονο συναντά το σύγχρονο, το ιερό αγγίζει το καθημερινό και η θυσία μεταμορφώνεται σε φως και λύτρωση. Ύστερα από τη θριαμβευτική της πορεία στη Θεσσαλονίκη, όπου γνώρισε sold out παραστάσεις, η ”Πετριχώρα” ταξίδεψε στην Αθήνα, στο θέατρο Nous, εκεί όπου συνεχίζει να συγκινεί και να συνεπαίρνει το κοινό έως τις 2 Νοεμβρίου. Είναι ένα έργο που αναζητά την ουσία της προόδου, την ανάγκη της υπέρβασης και το τίμημα της δημιουργίας- μια αλληγορία για κάθε γιοφύρι που χτίζεται μέσα μας, ανάμεσα σε όνειρα και πραγματικότητα. Στον πυρήνα της παράστασης δύο νέα παιδιά, η Ευαγγελία Μπότση και ο Δημήτρης Κρίκος, μιλούν αποκλειστικά μαζί στο Cosmopoliti. Στέκονται με πάθος και αλήθεια, δίνοντας φωνή σε μια νέα γενιά καλλιτεχνών που αγωνίζονται για το καλύτερο, που ονειρεύονται να χτίσουν τη δική τους ”γέφυρα” μέσα στο θέατρο- εκεί όπου η τέχνη γίνεται πράξη πίστης και η αναγνώριση έρχεται μέσα από τη συνέπεια, την αλήθεια και το ήθος . Με την αυθεντικότητα της νιότης και την ευαισθησία του θεάτρου της επιτέλεσης, χαρίζουν στους θεατές μια συγκλονιστική εμπειρία που μυρίζει βροχή, χώμα και ψυχή- μια ” Πετρίχωρα” που ποτίζει τις ρίζες της μνήμης και της πίστης στον άνθρωπο. Η παράσταση γίνεται ύμνος στην ανθρώπινη αντοχή στο ακριβό τίμημα της προόδου και στην αιώνια ανάγκη του ανθρώπου να δημιουργεί ακόμη και αν χρειάζεται να θυσιάσει κομμάτι από την ψυχή του. Είναι η ανάσα της γης μετά τη βροχή, το άρωμα της ελπίδας, ο απόηχος μιας θυσίας που γίνεται δρόμος. Και όπως κάθε όμορφο ταξίδι που δεν τελειώνει, έτσι και αυτή παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη για μια νέα συγκινητική συνάντηση με το κοινό της στο θέατρο Αυλαία στις 3-4 ,10-11 και 17-18 Δεκεμβρίου. Εκεί, όπου γεννήθηκε το πρώτο της χειροκρότημα, το έργο θα ξαναζωντανέψει- γιατί η τέχνη, όπως και η βροχή, πάντα επιστρέφει στη γη που τη γέννησε, για να θυμίσει σε όλους μας πως το θέατρο είναι η γέφυρα που ενώνει τον άνθρωπο με το θαύμα..
– Γιατί γίνατε ηθοποιοί;
Ευαγγελία Μπότση: Ήθελα να βρω έναν τρόπο να εκφραστώ συνολικά, έχοντας τη μουσική, την κίνηση και την ερμηνεία ως συνοδοιπόρους μου. Πιστεύω , πως το θέατρο είναι μια πολυδιάστατη μορφή τέχνης και με βοηθάει να συνδυάσω αρμονικά αυτά τα στοιχεία.
Δημήτρης Κρίκος: Δεν ήταν κάτι που έλεγα από μικρός ότι θα είναι το επάγγελμά μου, αν και από το γυμνάσιο ήμουν στη θεατρική ερασιτεχνική ομάδα της περιοχής μου. Μου άρεσε πάρα πολύ όλη η διαδικασία και το τι μου προσέφερε ως άνθρωπο. Το απολάμβανα καθαρά ως ενασχόληση μέχρι και τα φοιτητικά μου χρόνια στην πρώτη μου σχόλη (Ηλεκτρονικός Μηχανικός), ενώ παράλληλα συνέχιζα το ερασιτεχνικό θέατρο. Εκεί, ο τότε σκηνοθέτης μου ο Νίκος Μαγδαληνός με προέτρεψε να μπω σε δραματική σχολή με τόσο εμφατικό τρόπο, που είπα γιατί όχι; Μόλις, λοιπόν, τελείωσα το πρώτο έτος της δραματικής σχολής συνειδητοποίησα ότι αυτός ο κόσμος, μου ταιριάζει πολύ, με εκφράζει, με εξελίσσει, με διαμορφώνει προς τη σωστή κατεύθυνση και θα ήταν ιδανικό να γίνει το επάγγελμά μου, εάν αυτό ήταν εφικτό.
– Yπάρχει ανταγωνισμός ή συναγωνισμός ανάμεσα στη νέα γενιά των ηθοποιών;
Ε.Μ.: Δυστυχώς κατά βάση υπάρχει ανταγωνισμός. Εδώ δεν μιλάμε για ευγενή άμιλλα αλλά για μια τοξική και ανθυγιεινή συμπεριφορά. Ένας χώρος που υποτίθεται ότι προάγει το ομαδικό πνεύμα, μετατρέπεται σε ένα διαρκή διαγωνισμό μεταξύ νέων καλλιτεχνών. Και βέβαια, αυτή η πραγματικότητα συχνά παραμένει κρυμμένη πίσω από τη ρητορική του ανταγωνισμού που επικρατεί στο χώρο του θεάτρου.
Δ.Κ.: Υπάρχουν και τα δυο. Δεν διαφέρει αυτό το επάγγελμα από τα υπόλοιπα, είναι κανονικά ενταγμένα όλα τα θετικά, τα αρνητικά και οι παθογένειες που έχουν οι υπόλοιποι κλάδοι επαγγελμάτων αλλά και η κοινωνία η ίδια…
– Πόσο εύκολο είναι ένας νέος ηθοποιός να ξεχωρίσει και να αναδειχθεί;
Ε.Μ.: Δεν είναι εύκολο, χρειάζεται να είσαι πολύ προσηλωμένος σε αυτό που κάνεις και να έχεις αποδεχτεί από νωρίς το ενδεχόμενο της απόρριψης και τις γενικότερες δυσκολίες του χώρου. Θέλει πολύ πείσμα, δύναμη και υπομονή.
Δ.Κ.: Δεν είναι πολύ εύκολο. Χρειάζεται αρχικά το ταλέντο, το ένστικτο και η προσαρμοστικότητα σε διάφορες συνθήκες. Έπειτα, η σκληρή δουλειά και η συνεχής βελτίωση και κατάρτιση. Και τέλος αρκετή δόση τύχης, έτσι ώστε να προκύψουν όμορφες και καλές συνεργασίες που θα αναδειχθεί η δουλειά σου, σε συνδυασμό με το να σε δουν τα κατάλληλα μάτια για μια επόμενη συνεργασία. Ή πολλές φορές να τύχει να είσαι στον κατάλληλο χρόνο και τόπο με τον κατάλληλο άνθρωπο. Παράλληλα με όλα αυτά, αρκετή υπομονή.
– Η ” Πετρίχωρα- το Γιοφύρι της Άρτας”, γιατί αγκαλιάστηκε τόσο ζεστά από το κοινό και βρήκε τόσο μεγάλη ανταπόκριση;
Ε.Μ.: Πιστεύω πως η Πετριχώρα άγγιξε το κοινό γιατί καταπιάνεται με θεματικές που μας αφορούν όλους — την θυσία, την απώλεια, την μνήμη. Είναι μια παράσταση που μιλάει ανθρώπινα και απλά για πράγματα βαθιά. Κι αυτό που τελικά μένει πιο έντονα, είναι η αίσθηση πως η αγάπη μπορεί να ξεπεράσει τα πάντα.
Δ.Κ.: Θεωρώ ότι στην αρχή σημαντικό ρόλο έπαιξε ότι είναι ένα έργο που ασχολήθηκε με την ελληνική παράδοση, το δημοτικό τραγούδι πιο συγκεκριμένα, έπειτα το ότι πραγματεύεται διαχρονικά μηνύματα, έννοιες και προβληματισμούς. Αλλά, ίσως το πιο σημαντικό ήταν η διάδοση αυτής της παράστασης από στόμα σε στόμα μέσω των θεατών που τους άρεσε αυτό που παρουσιάσαμε!
– Πώς είναι να δουλεύεις με τον Χάρη Θώμο;
Ε.Μ.: Είναι πολύ ευχάριστη και δημιουργική διαδικασία. Ο Χάρης σου δίνει το χώρο να σκεφτείς πώς συνδέεσαι με το ρόλο, και να εκφραστείς ανάλογα.
Δ.Κ.: Για εμένα είναι απόλαυση! Είναι η τέταρτη φορά που συνεργάζομαι με τον Χάρη (δεύτερη ως ηθοποιός). Από την πρώτη μας συνεργασία ταιριάξαμε πολύ καλλιτεχνικά, σαν φιλοσοφία αλλά και ως άνθρωποι. Πιο συγκεκριμένα για το κομμάτι του ηθοποιού, μου παρέχει σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό τον τρόπο δουλειάς, τα εργαλεία,τις οδηγίες αλλά και τις ελευθερίες που χρειάζομαι για να ενσαρκώσω έναν ρόλο. Αυτό θεωρό ότι κάνει και με τους υπόλοιπους συνάδελφους μου, έχει την πρόθεση και το χάρισμα να προσαρμόζεται όσο γίνεται στις ανάγκες των ηθοποιών του ως ξεχωριστές προσωπικότητες, να τους αναδεικνύει δουλεύοντας προσωπικά και ομαδικά, χωρίς να κάνει εκπτώσεις στον τελικό του στόχο.
– Στην εποχή μας τηρούνται οι παραδόσεις;
Ε.Μ.: Νομίζω πως υπάρχει μια ανάγκη στις μέρες μας για επανασύνδεση με τις ρίζες μας. Θέλω να πιστεύω πως όντως συμβαίνει αυτό, πως οι παραδόσεις δεν χάνονται, απλώς αλλάζουν τρόπο έκφρασης. Είναι όμορφο και πολύτιμο συναίσθημα να μαθαίνεις — ή να ανακαλείς — τι σε συνδέει με τον τόπο σου.
Δ.Κ.: Βέβαια! Κάποιες φορές ατόφιες και κάποιες φορές προσαρμοσμένες στην εποχή όπως είναι φυσιολογικό να συμβεί, διότι οι ανάγκες και οι αντιλήψεις συνεχώς αλλάζουν και μεταβάλλονται.
– Πόσο αντικατοπτρίζεται το έργο στο σήμερα και με ποια ματιά;
Ε.Μ.: Το έργο αντανακλά έντονα το σήμερα, γιατί αγγίζει διαχρονικές ανάγκες. Το προσεγγίσαμε με σεβασμό προς την παράδοση, όχι ως κάτι ξεπερασμένο, αλλά ως κάτι ζωντανό που συνεχίζει να μιλάει. Η ματιά μας ήταν ανθρώπινη και σύγχρονη, με ιδιαίτερη έμφαση στο τελετουργικό στοιχείο, για να αναδείξουμε την παράδοση μέσα από μια νέα ειλικρινή γλώσσα, χωρίς να αλλοιώσουμε τον πυρήνα της.
Δ.Κ.: Το έργο έχει πολλά σημεία που αντικατοπτρίζονται στο σήμερα. Την κοινωνική αόρατη ή ορατή πίεση που μπορεί να δεχτεί κάποιος για να εκπληρώσει στόχους, κοινωνικούς ή προσωπικούς φορεμένους από το κοινωνικό σύνολο ή αναγκαστικούς, καθώς και τη θυσία εντός ή εκτός εισαγωγικών που μπορεί να προκύψει λόγω αυτού στον βωμό της εξέλιξης, της αποδοχής ή και της ανικανότητας. Την στροφή σε μια ανώτερη δύναμη όταν κάτι δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό, όταν βρισκόμαστε σε ένα τέλμα ή δύσκολη θέση. Και τέλος την αγάπη και τη λογική που -θέλω να πιστεύω ότι-πάντα στο τέλος νικούν.
– Τι είναι το θέατρο της επιτέλεσης;
Ε.Μ.: Το θέατρο της επιτέλεσης δεν αφηγείται απλώς μια ιστορία αλλά γεννιέται, ξεδιπλώνεται επί σκηνής, δίνοντας περισσότερη έμφαση στη δύναμη του παρόντος, τη σωματικότητα, το βίωμα και τη στιγμή.
Δ.Κ.: Το θέατρο της επιτέλεσης ή αλλιώς performance είναι καλλιτεχνικό δρώμενο, ατομικό ή ομαδικό, που με μια συγκεκριμένη σύνθεση παραστατικών τεχνών παρουσιάζει το αποτέλεσμα στο κοινό σε διαφορετικούς χώρους. Οι ίδιες οι πράξεις της επιτέλεσης είναι η Τέχνη (χορός, τραγούδι, πρόζα, φωτισμός, κινησιολογία κτλ) στον απόλυτο συγχρονισμό τους, και όχι απαραίτητα η πλοκή.
– Μιλήστε μου για την ομάδα σας DotEnsemble.
Ε.Μ.: Είμαστε μια Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία Θεάτρου και Πολιτισμού, με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Η DOT υλοποιεί θεατρικές παραγωγές, πολιτιστικές δράσεις και παράλληλα λειτουργεί τα δικά της θεατρικά εργαστήρια για ενήλικες.
Δ.Κ.: Η DOTEnsemble είναι μια σχετικά καινούρια καλλιτεχνική ομάδα στην Θεσσαλονίκη, με κύρια ενασχόλησή της το θέατρο. Αν και υφίσταται λίγα χρόνια στο καλλιτεχνικό στερέωμα της πόλης, έχει διαγράψει μια αξιοσημείωτη πορεία, και είναι μια από τις αγαπημένες μου ομάδες.
– Πόσο συμβολικό είναι το Γιοφύρι της Άρτας στο έργο;
Ε.Μ.: Είναι ένα βαθύ σύμβολο της προόδου που πολλές φορές συνοδεύεται από θυσίες. Η θυσία της Λυγερής, δείχνει πως πίσω από κάθε μεγαλεπήβολο έργο κρύβονται προσωπικά κόστη, τα οποία δεν είναι συνήθως επιλογές των ίδιων των ανθρώπων, αλλά συχνά επιβάλλονται ή γίνονται ανεκτά από την κοινωνία. Έτσι, το γεφύρι μετατρέπεται σε μια εικόνα προόδου που χτίζεται πάνω σε απάνθρωπες και πολλές φορές άδικες θυσίες.
Δ.Κ: Το ίδιο το γεφύρι είναι διαχρονικά συμβολικό. Θεωρώ πως είναι κατά την εκάστοτε εποχή ο στόχος της κοινωνίας για ανάπτυξη, βελτίωση των συνθηκών της ζωής, έως και την επιβίωση της κοινωνίας. Υπάρχουν πολλά γεφύρια που προσπαθούμε να χτίσουμε την σήμερον ημέρα. Ένα παράδειγμα θα μπορούσε να είναι το φάρμακο για ‘’την πιο κακιά αρρώστια’’ και σίγουρα έχουν γκρεμιστεί πάρα πολλές προσπάθειες, και σίγουρα έχουν γίνει αρκετές θυσίες γι’ αυτό, έμμεσες ή άμεσες.
– Ποια βραβεία απέσπασε;
Ε.Μ.: Η παράσταση απέσπασε δύο διεθνή και δύο εγχώρια βραβεία. Συγκεκριμένα στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου Πρίστινα(PITF), απέσπασε Βραβείο Καλύτερης Παράστασης και Βραβείο Καλύτερου Σκηνοθέτη. Επιπλέον, στα Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης απέσπασε Βραβείο Καλύτερου Ερμηνευτικού Συνόλου και Βραβείο Καλύτερου Θιάσου.
Δ.Κ.: Η Πετριχώρα μας απέσπασε 4 βραβεία μέχρι τώρα και 2 πολύ σημαντικές υποψηφιότητες.
Στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου της Πρίστινα 1)Βραβείο καλύτερης παράστασης (κοινού) 2) Βραβείο καλύτερου σκηνοθέτη.
Στα Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 1) Βραβείο καλύτερου ερμηνευτικού συνόλου 2) Βραβείο καλύτερου τοπικού θιάσου.
Τέλος, στα Βραβεία Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών από την Ελληνική Ένωση Κριτικών Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών, η παράσταση μας ήταν υποψήφια 1) Στην κατηγορία Επιτελεστικών Τεχνών και 2) Στην κατηγορία Κίνησης/χορογραφίας με την εξαιρετική και αγαπημένη κινησιολόγο Μαριάνθη Ψωματάκη.
Να μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε ότι πρόσφατα βρεθήκαμε με την Πετριχώρα στην Αλβανία, όπου και λάβαμε τιμητική διάκριση στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου Skampa (Skampa) 2025.
– Γιατί αποφασίσατε να το μεταφέρετε και στην Αθήνα στο θέατρο Nous;
Ε.Μ.: Σκεφτόμασταν εδώ και καιρό να μεταφέρουμε το έργο στην Αθήνα και είναι χαρά μας που θα μπορέσουμε να το παρουσιάσουμε τελικά! Θέλουμε γενικά να μοιραστούμε την παράσταση με όσο περισσότερο κόσμο γίνεται.
Δ.Κ.: Η Πετριχώρα άρχισε να ταξιδεύει ανά την Ελλάδα εδώ και αρκετούς μήνες, και θα συνεχίσει αυτήν την όμορφη περιοδεία της. Δεν θα μπορούσε να λείπει η αγαπημένη μας Αθήνα, η μεγαλύτερη πόλη της χώρας, και το μεγαλύτερο βήμα που μπορεί να έχει ένας καλλιτέχνης ή μία ομάδα για να εκφραστεί και να παρουσιάσει την δουλειά της.
Το θέατρο Nous ένα όμορφο και φιλόξενο θέατρο που δίνει τον χώρο σε καινούριες ομάδες και καλλιτέχνες, και χαιρόμαστε ιδιαίτερα γι’ αυτή τη συνεργασία.
– Θα εξακολουθήσει το έργο την επιτυχημένη πορεία του;
Ε.Μ.: Προς το παρόν ναι! Και ελπίζω να συνεχίσει να ταξιδεύει όπου μπορεί.
Δ.Κ.: Θα ήθελα να πιστεύω πως ναι. Όλα φυσικά εξαρτώνται από την ανταπόκριση του κοινού, αλλά όλα τα δείγματα είναι άκρως θετικά ως τώρα! Θα παίξουμε για δεύτερη χρονιά στην Θεσσαλονίκη τον ερχόμενο Δεκέμβριο, επιστρέφοντας από την Αθήνα, και ήδη υπάρχει και η σχολική έκδοση της παράστασης, κυρίως για τους μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου. Επιπλέον, θα παρουσιάσουμε την παράσταση στο Φεστιβάλ Ολύμπου, στην Καβάλα, τη Βέροια και γίνονται συζητήσεις για διάφορες ακόμη πόλεις και νησιά! Ίσως να εξελιχθεί σε παράσταση ρεπερτορίου για την DOTEnsemble.
Σχόλια για αυτό το άρθρο