ΤΩΡΑ |
Άξιος σκηνοθέτης! Με εμβριθείς και ουσιατικές γνώσεις στο αντικείμενο του θεάτρου, με σπουδές σε Ελλάδα και εξωτερικό, όραμα και στόχους. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔηΠεΘε Καλαμάτας Γιάννης Μαργαρίτης και ένας από τους πιο καταξιωμένους σκηνοθέτες που διαθέτει το θέατρο – gentleman στην προσωπική του ζωή- αναδεικνύει κάθε φορά τα έργα που αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει για αυτό και γνωρίζουν τεράστια καλλιτεχνική επιτυχία! Σέβεται το συγγραφέα, τους ηθοποιούς, την εποχή που γράφτηκε το έργο και τα ήθη που κυριαρχούσαν την εποχή εκείνη. Είναι σκηνοθέτης με την πραγματική έννοια της λέξης! Έχει ιδέες, έμπνευση, δημιουργικότητα και δεν χρειάζεται να χρησιμοποιεί νεωτερισμούς για εντυπωσιασμό, οι οποίοι δεν έχουν λόγο ύπαρξης, και αποδομούν τα έργα. Στο τιμόνι που βρίσκεται αυτή τη στιγμή ως καλλιτεχνικός διευθυντής του ιστορικού θεάτρου της Καλαμάτας, έχει να δώσει πολλά και καλά και το μέλλον του θεάτρου προβλέπεται ευοίωνο, με ποιοτικό ρεπερτόριο της παγκόσμιας δραματουργίας. Η τελευταία δουλειά του στο ιδιωτικό θέατρο, η διαχρονική ”Δεσποινίς Μαργαρίτα” του Ρόμπερτο Ατάϋντε με την grande dame του θεάτρου Κατερίνα Μαραγκού, το οποίο απέσπασε διθυραμβικές κριτικές, έρχεται στο Θέατρο Aμαλία στη Θεσσαλονίκη. Μην το χάσετε για κανέναν λόγο! Ο διακεκριμένος σκηνοθέτης, Γιάννης Μαργαρίτης, από το Α ως το Ω.
Αυτογνωσία: Πολύ σπουδαίο να την έχει κανείς. Φοβάμαι ότι ζούμε με ψευδαισθήσεις και με εγκατεστημένη την μετααλήθεια στη συνείδηση μας. Αλήθεια τι βλέπουμε στον καθρέφτη; Αυτό που είμαστε ή αυτό που φανταζόμαστε ότι είμαστε;
Βούληση: Αν μας εγκαταλείψει μάλλον έχουμε πάρει το δρόμο για την τελευταία μας έξοδο. Πάντως κι εδώ θέλει προσοχή. Η βούληση να μην μας οδηγήσει στη βουλιμία. Η βούληση πρέπει να έχει μέτρο και να συνδυάζεται με τη λέξη που προηγείται (αυτογνωσία) και με αυτήν που έπεται (γνώση).
Γνώση: Η πραγματική γνώση προκύπτει από την εμπειρία και δεν σχετίζεται με τη μάθηση. Η μάθηση χρειάζεται το βιβλίο, το χαρτί και το μολύβι. Η γνώση το βίωμα ζωής.
Δεσποινίς Μαργαρίτα: Ένα έργο γρίφος. Και βέβαια δεν έχει καμία σχέση με καταγγελία του υπάρχοντος συστήματος παιδείας. Θέτει αμείλικτα ερωτήματα γενικότερα και ξεβολεύει.
Επίπεδο θεάτρου εν έτει 2023: Εκφράζει απολύτως τη μεταμοντέρνα εποχή μας. Ας αναρωτηθούμε για τα θετικά και τα αρνητικά μιας τέτοιας έκφρασης. Πάντως η ελευθερία όταν γίνεται ασυδοσία που διαλύει κάθε κανόνα , τότε μετατρέπεται σε μια άλλη, κρυφή και επικίνδυνη πλευρά του φασισμού.
Ζωή: Είναι όμορφη η ζωή όταν τη βιώνεις σε συνθήκες ειρήνης, αρμονίας και αξιοπρέπειας. Δυστυχώς δεν εκτιμούμε πάντα αυτό που μας έχει δοθεί. Πολλές φορές την καταστρέφουμε και τη μετατρέπουμε σε ένα παιχνίδι που μοιάζει με μαζική ρώσικη ρουλέτα. Τότε ένα ελάχιστο βήμα μας χωρίζει από την τρέλα.
Ηθοποιοί: Τόσο όμορφες αλλά και τόσο προβληματικές οι πλευρές αυτού του επαγγέλματος… Ευαίσθητοι αλλά και εγωπαθείς, αφελείς αλλά και νάρκισσοι, πολλές φορές παθιασμένοι αλλά και αλαζόνες…
Θέατρο Καλαμάτας: Ιστορικό θέατρο! Χρειάζεται περισσότερα χρήματα για να κρατηθεί σε υψηλό επίπεδο στη νέα απαιτητική εποχή. Μου έχει δώσει μεγάλη έγνοια αλλά και μεγάλη χαρά.
Ικανότητα: Απαραίτητη συνθήκη για να προχωρήσουμε στο στόχο μας. Στην εποχή της πληροφόρησης που ζούμε, δεν αρκεί η ικανότητα στο επάγγελμα μας, χρειάζεται πλέον να γίνουμε όλοι ικανοί στο p/r διαφορετικά η όποια ικανότητα στο τομέα μας θα πάει χαμένη…
Κατερίνα Μαραγκού: Αγαπημένη, πολύ καλή ηθοποιός. Πολλές συνεργασίες. Πολλές όμορφες στιγμές. Θέλω το καλύτερο για την Κατερίνα. Το αξίζει και με το παραπάνω!
Λαίλαπα πολέμου: Ο πόλεμος μας γεμίζει με φρίκη. Αποτρόπαιες εικόνες που δείχνουν την ελάχιστη πρόοδο που έχει συντελεστεί στην ανθρωπότητα εντός της αλλά δυστυχώς και ένας τρόπος να γεννηθούν καινούργια πράγματα. Ο Ηράκλειτος έλεγε ότι: “Ο πόλεμος γεννάει τα πάντα’’. Τους θεούς, τους βασιλείς, τους ελεύθερους, τους δούλους. Αν αυτό το μεταφέρουμε σε ένα καθαρά συμβολικό επίπεδο, με πόνο ψυχής θα δούμε ότι και στη φύση ακόμα το νέο γεννιέται μετά από μια φοβερή καταστροφή. Η έννοια του πολέμου υπάρχει παντού. Ο δυτικός πολιτισμός μας, ένας πολιτισμός που γέννησε τις περισσότερες αξίες με τις οποίες γαλουχηθήκαμε δεν μπορεί να αντέξει τη φρίκη των απάνθρωπων, βίαιων πολέμων που ξεσπούν αλλά με διάφορους τρόπους συντελεί στη δημιουργία τους.
Μανιέρα ηθοποιών: Με την πάροδο των ετών οι ηθοποιοί αναπτύσσουν μία προσωπική εκφραστική εργαλειοθήκη. Όσο λιγότερο ορατή είναι, τόσο το καλύτερο για τον ηθοποιό που θα ήθελε να ερμηνεύει μια μεγάλη γκάμα ρόλων. Κάποιοι βολεύονται σε ένα πετυχημένο εργαλείο και το επαναλαμβάνουν. Τότε αυτό που λέμε μανιέρα, είναι ιδιαιτέρως ευδιάκριτο.
Νοημοσύνη: Η νοημοσύνη, μας έχει οδηγήσει σε απίστευτα βήματα μπροστά αλλά είναι υπεύθυνη και για βήματα πίσω. Χωρίς τη συνεχή ανάπτυξη της θα ήμασταν ακόμα στην εποχή των σπηλαίων. Ίσως θα είχαμε εξαφανιστεί σαν είδος. Ο Θεός μας έδωσε όμως το όπλο του νου για να τον καταλάβουμε. Φαίνεται απέχουμε πολύ μέχρι να φτάσουμε εκεί. Στην πορεία όμως ανακαλύπτουμε πολλά. Μακάρι να φθάσουν οι μέλλουσες γενιές, με όπλο τον νου τους στη βαθύτερη κατανόηση και απάντηση των Οιδιπόδειων ερωτημάτων. Ποιος είμαι, από πού έρχομαι και πού πάω…
Ρευστότητα παγκοσμίως: Πάντοτε υπήρχε ρευστότητα. Παγκόσμια ρευστότητα. Απλώς δεν είχαμε συνείδηση του γεγονότος. Οι πληροφορίες κυκλοφορούσαν με αργούς ρυθμούς και δεν καταλαβαίναμε αυτό που σήμερα μας τρελαίνει. Η ίδια η ταχύτητα μετάδοσης της πληροφορίας συμβάλλει στην περαιτέρω αίσθηση της ρευστότητας.
Σκηνοθεσία: Ο τρόπος να βάλουμε τάξη στο χάος των πολλαπλών σημαινομένων. Η σκηνική επιλογή, προβολή και αποτύπωση των εσωτερικών συγκρούσεων που δημιουργεί το αρχικό γραπτό κείμενο ή η ιδέα ή το σενάριο. Μία συνεχής διαδικασία που ίσως δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Η σκηνοθεσία αποτελεί την επιτομή αυτού που λέμε work in progress. Αλλά και ένας τρόπος αφήγησης που επιδρά καταλυτικά πάνω στην αρχική ιστορία.
Τρομοκρατία: Ο φασισμός στη σύγχρονη έκφραση του. Η Λερναία Ύδρα του φασισμού. Είναι λυπηρό που στην Ελλάδα ακόμα είναι πολλοί αυτοί που μπερδεύουν τους τρομοκράτες με τους ρομαντικούς επαναστάτες…
Υπερρεαλισμός: Ο ρεαλισμός που διαφεύγει προς την πλευρά του ονείρου ή του εφιάλτη αν θέλετε. Ο ρεαλισμός που θέλει να σπάσει τα όρια του. Και τα όρια αυτά είναι ότι αντιλαμβανόμαστε σε πρώτο επίπεδο και στις τρεις διαστάσεις.
Φρικαλεότητες σύγχρονής εποχής: Φρικαλεότητες υπήρχαν και θα υπάρχουν όσο θα υπάρχει ο άνθρωπος. Είμαστε φτιαγμένοι από φως και σκοτάδι. Από αγάπη και μίσος. Από ομορφιά και ασχήμια. Η σύγχρονη εποχή απλώς αναδεικνύει μέσα από την ταχύτητα μετάδοσης της εικόνας και σε μεγάλες δόσεις τη φρίκη. Το πιο φρικτό όμως είναι ότι αρχίζουμε να συνηθίζουμε τις φρικαλεότητες.
Χρόνος χαμένος: Αν κατορθώσουμε να προσδιορίσουμε την έννοια του χρόνου τότε θα καταλάβουμε ποιος είναι ο πραγματικά χαμένος χρόνος. Στα απλά και καθημερινά ο χρόνος χάνεται όταν δεν έχουμε συνείδηση των όσων κάνουμε. Όταν αφήνουμε τα πράγματα να μας πηγαίνουν αντί να προσπαθούμε να τα οδηγήσουμε.
Ψυχισμός: Η βαθύτερη ταυτότητα του κάθε ανθρώπου. Αν προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τον ψυχισμό του κάθε ανθρώπου που συμπορεύεται μαζί μας τότε ίσως κατανοήσουμε την αιτία των πράξεων του. Αυτή η βαθύτερη κατανόηση είναι αυτό που θα μας φέρει πιο κοντά . Όταν ερχόμαστε πιο κοντά νιώθουμε μεγαλύτερη παρηγοριά.
Ωραίες παραστάσεις: Όσες φέρουν την βαθύτερη σφραγίδα του δημιουργού τους.
Δεσποινίς Μαργαρίτα του Ρομπέρτο Ατάϋντε
Με την Κατερίνα Μαραγκού
Μουσική: Σταμάτης ΚραουνάκηςΘέατρο Αμαλία
Με το εμβληματικό έργο «Δεσποινίς Μαργαρίτα» του Ρομπέρτο Ατάϋντε έρχεται αντιμέτωπη φέτος η Κατερίνα Μαραγκού, υπό τη σκηνοθετική οδηγία του Γιάννη Μαργαρίτη και με τη σημαντική συμβολή του συνθέτη Σταμάτη Κραουνάκη.
Το “Δεσποινίς Μαργαρίτα” ανέβηκε το 1975 στην Ελλάδα με την Έλλη Λαμπέτη. Σήμερα 47 χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα και ενώ μεσολάβησαν και άλλες παραστάσεις του ίδιου έργου στην χώρα μας, η Κατερίνα Μαραγκού έρχεται στην σκηνή του θεάτρου ΑΜΑΛΙΑ ερμηνεύοντας τον σημαντικό αυτό μονόλογο στην εξαιρετική μετάφραση του Κώστα Ταχτσή.
Στο τωρινό ανέβασμα του έργου και σύμφωνα με τις οδηγίες του Γιάννη Μαργαρίτη, η Κατερίνα Μαραγκού έρχεται αντιμέτωπη με μια υποκριτική ακροβασία ανάμεσα σε έναν ποιητικό ρεαλισμό και έναν ονειρικό αλλά και επιθετικό εξπρεσιονισμό, αναδεικνύοντας το φαινόμενο της φθοράς κάθε συστήματος με χιούμορ, δραματικότητα, απελπισία και ανατρεπτική διάθεση, φθάνοντας στα όρια μιας απροσδόκητης κλοουνερί.
Ο Ρομπέρτο Ατάϋντε γεννήθηκε το 1949 στη Βραζιλία.
Επηρεάστηκε βαθιά από τα γεγονότα της εποχής και αναζήτησε με επιμονή την βαθύτερη ουσία της παιδείας, σε σχολές και πανεπιστήμια των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης.
Τελικά εγκατέλειψε κάθε προσπάθεια για ακαδημαϊκή μόρφωση και άρχισε να γράφει. Το πρώτο του μυθιστόρημα “Ο φίλος Ιονάθαν” γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Στα 21 του, γράφει το θεατρικό “Δεσποινίς Μαργαρίτα” που τον κάνει ευρύτερα γνωστό στο κοινό. Συνέχισε με παραμύθια και ακόμα πέντε θεατρικά.Τα έργα του αναγνωρίστηκαν σε όλον τον κόσμο και σε πολύ νεαρή ηλικία, κέρδισε το βραβείο “Μολιέρ”.
Η “Δεσποινίς Μαργαρίτα” έρχεται στο θέατρο Αμαλία για να ξεβολέψει τις παγιωμένες απόψεις μας, γύρω από τα μεγάλα κοινωνικά θέματα της εποχής μας.
Μετάφραση: Κώστας Ταχτσής
Σκηνοθεσία -Φωτισμοί: Γιάννης Μαργαρίτης
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Σκηνικά – Κοστούμια: Carmencita Brojboiu
Με την Κατερίνα Μαραγκού
Ήμερες & ώρες παραστάσεων:
Παρασκευή 24 & Σάββατο 25 Νοεμβρίου στις 21:00
Κυριακή 26 Νοέμβριου στις 20:00
Παρασκευή 1 , Σάββατο 2 Δεκεμβρίου στις 21:00
Κυριακή 3 Δεκεμβρίου στις 20:00
Προπώληση Εισιτηρίων:
15 ευρώ Γενική Είσοδος
13 ευρώ Μειωμένο (Άνεργων – Φοιτητών)
Θέατρο Αμαλία, Αμαλίας 71
Πληροφορίες – Κρατήσεις: 2310 842 509
Σχόλια για αυτό το άρθρο