Γιατί μας άρεσε το «Leonardo’s Ring» στο Studio Κυψέλης

«Eδώ παίζει το έργο με τους γυμνούς;» Αυτή ήταν η πιο συνηθισμένη από τις πολλές ερωτήσεις που η Βάνια στο ταμείο, άκουγε από τους θεατές πριν μπουν στο Θέατρο Studio Kυψέλης για να παρακολουθήσουν την παράσταση “Leonardo’s ring” του Rick Elice.  To κομψό pocket θεατράκι στην Κυψέλη,  κάθε σεζόν είναι μια ευχάριστη έκπληξη με όσα παρουσιάζει. Φέτος χτύπησε “φλέβα” χρυσού με το συγκεκριμένο έργο, αν και δεν ήταν η πρώτη φορά που ανέβηκε στο Studio Κυψέλης. Ο Γιώργος Λιβανός, η «ψυχή» των «Θεατρίνων θεατών»,  το πρωτοανέβασε το 2013, ενώ παρουσιάστηκε και αργότερα, επίσης στον ίδιο χώρο. Το φετινό ανέβασμα όμως, ήταν το πιο επιτυχημένο εμπορικά και το πιο άρτιο καλλιτεχνικά, αν και πάντα υπάρχει περιθώριο για βελτίωση. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι κάθε φορά που ο Γιώργος Λιβανός τολμάει και το ανεβάζει ξανά, φρεσκάρει και τονώνει τη σκηνοθεσία ώστε να μπορείς να το δεις και να το ξαναδείς. Και λέω τολμάει, διότι ο Γιώργος Λιβανός -θεατρικό παιδί του Δημήτρη Ποταμίτη και της Άννας Συνοδινού και όχι μόνο- μετά από χρόνια καλλιτεχνικής περιπλάνησης, δημιούργησε το Θέατρο Studio Κυψέλης και από τον πρώτο χρόνο τολμάει να ανεβάζει έργα από αυτά που χαρακτηρίζονται “δύσκολα”, τολμηρά ή ρεπερτορίου που μόνο σε μεγάλες σκηνές τα βλέπουμε. Κι όμως, ο Γιώργος Λιβανός τα κατάφερε και συνεχίζει περίφημα, με αμείωτη επιτυχία, να τιμάει το κοινό που επιλέγει το θέατρο του, με παραστάσεις οι οποίες αφήνουν τη σφραγίδα τους. Όπως συνέβη και με το “Leonardo΄s ring”.

ΣχετικάΆρθρα

Ο Πασχάλης στο «The Voice of Greece»

6 Δεκεμβρίου 2025

#Παρέα με άρωμα Κρήτης

6 Δεκεμβρίου 2025

Συνταγές με άρωμα Χριστουγέννων στο «Kitchen Lab»

6 Δεκεμβρίου 2025

Το αντρικό γυμνό που υπάρχει στην παράσταση, φυσικά λειτουργεί ως δέλεαρ, κυρίως σε ένα όχι τόσο εκπαιδευμένο θεατρικά κοινό. Είναι το πρώτο στοιχείο που ξεσηκώνει τον καθένα ώστε να το δει. Οπότε αυτό, λειτουργεί λίγο ως κράχτης. Όταν όμως αρχίσει η παράσταση, σβήσουν τα φώτα κι ακουστεί η φωνή της Μαριάννας Τόλη να τραγουδά “Γύρω, σαν τον κύκλο που γυρίζει, σαν μια ρόδα που γυρνά, δεν αρχίζει δεν τελειώνει, στου απείρου την τροχιά, δαχτυλίδι που ενώνει, αλυσίδα που κρατά…”  μετά το “ερευνητικό” πρώτο δεκάλεπτο σε κάθε σκηνή, το γυμνό το ξεχνάς.

Εδώ που τα λέμε, χρειάζεται πολύ θάρρος από τους άντρες ηθοποιούς, να βγουν ολόγυμνοι σε μια σκηνή που απέχει από τους θεατές μόλις μια ανάσα! Και μόνο γι΄αυτό, αξίζουν συγχαρητήρια και οι επτά, όλοι μαζί και ένας ένας προσωπικά. Το γυμνό στο θέατρο, είναι ένα στοιχείο που “θέλγει” τους θεατές να δουν το έργο, όμως η παράσταση στήθηκε με πραγματική άποψη και όχι με άποψη για την άποψη. Όσο το έργο προχωρά, ακόμα και οι όχι και τόσο θεατρόφιλοι,  μπαίνουν στη μαγεία του “Leonardo’s ring”. Η παράσταση έχει το χάρισμα να παρασύρει τον θεατή. Τον συγκινεί, τον κάνει να γελάσει, του μιλάει για τραύματα των ανθρώπινων σχέσων, τον σοκάρει και τον κερδίζει όλο και περισσότερο καθώς η δράση ξετυλίγεται από εποχή σε εποχή. Διότι η υπόθεση αφορά στο περίφημο δαχτυλίδι που φέρεται να σχεδίασε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, το οποίο περνάει από τον Τσαϊκόφσκι, τον Όσκαρ Ουάιλντ και τον Ροδόλφο Βαλεντίνο, σε καθημερινούς γκέι άντρες, τον Τζουντ, τον Γκάρι, τον Λέστερ, τον Μπραμ… Οι διαφορετικές ιστορίες και πώς αυτό το δαχτυλίδι βρίσκεται στα χέρια κάποιων αντρών, κεντρίζει το ενδιαφέρον του θεατή από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό. Σαν ένα ερωτικό γαϊτανάκι, αρχίζουν οι ιστορίες η μία μετά την άλλη, με συνδετικό κρίκο το δαχτυλίδι, για να φτάσουμε πάλι στα αρχικά πρόσωπα σε μια αντιστροφή των ρόλων όμως.  Ένα τολμηρό έργο, που θίγει θέματα ταμπού για το κοινωνικό σύνολο, μέσα από το βλέμμα της ομοφυλοφιλίας. Όμως, αν βάλεις στην άκρη τα ταμπού, θα δεις ότι μιλάει για τον έρωτα, για το συναίσθημα και την ηδονή και πώς αυτή “δίνεται” μέσα από τους ομοφυλόφυλους άντρες. Αν δεις και πιο πέρα από αυτό, μιλάει για τον έρωτα πέρα και πάνω από τα φύλα. Πρωταγωνιστές-ήρωες με ολοκληρωμένους χαρακτήρες και -σχεδόν πάντα- ολοκληρωμένες σχέσεις μεταξύ τους.

Όλοι οι ηθοποιοί είναι ενδιαφέροντες υποκριτικά, ανταποκρίνονται στους δύσκολους ρόλους τους, ερμηνεύοντας με ισορροπία και δυναμική εσωτερικότητα τις εντάσεις και τις ιδιαιτερότητες του έργου, οι οποίες δεν είναι και λίγες, αποφεύγοντας τις κακοτοπιές, ακολουθώντας τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιώργου Λιβανού.  O Στέφανος Κακαβούλης ξεχωρίζει στους μονολόγους του, είναι υπέροχος και η θεατρική του πείρα σε συνδυασμό με την ερμηνευτική του εξέλιξη είναι δεξιοτεχνική, ο Λουκάς Κούτρας είναι η αποκάλυψη, η φωνή του είναι μεγάλο συν στο εύρος του ταλέντου που έχει, ο Σταμάτης Λεϊμονίτης μεταμορφώνεται με άνεση από Βενετσιάνο εποχής σε σύγχρονο αστυνομικό με κωμικές πινελιές που τις αναδεικνύει άψογα, ο καλλονός Γιώργος Καραντζάς εντυπωσιάζει ως Βαλεντίνο, ο Θάνος Τσιάπλας δείχνει ότι έχει μέλλον στο θέατρο, ο Φοίβος Καραμπέτσος αντιμετωπίζει με σοβαρότητα το ρόλο του και ο Μάνος Τσιβιλής είναι πειστικός με το λιτό παίξιμό του.

Ο Γιώργος Λιβανός είναι πανέξυπνος σκηνοθέτης. Εκμεταλλεύτηκε κάθε εκατοστό της μικρής σκηνής ώστε τα σκηνικά να παραπέμπουν σε πολλές και διαφορετικές εποχές, ενώ οι ηθοποιοί κινούνται με άνεση χωρίς να μεταφέρουν στον θεατή τις δυσκολίες που έχει η μη απόσταση σκηνής και πλατείας. Αξίζουν πολλά μπράβο σε όλους και εύχομαι να συνεχιστεί και την επόμενη σεζόν η παράσταση, ώστε να έχουν την ευκαιρία να την απολαύσουν όσοι δεν πρόλαβαν φέτος.

Σαν εικόνες κρεμασμένες, σαν τραγούδι που θρηνεί, ξεχασμένες ιστορίες δεν ανήκουν πια στη γη,

κάτι τέλειωσε το ξέρω, φύλλα φθινοπωρινά, με ένα χρώμα που θυμίζει τα δικά σου τα μαλλιά,

σαν τον κύκλο που γυρίζει, σαν τη ρόδα που κυλά, δεν αρχίζει δεν τελειώνει στου απείρου την τροχιά,

η μορφή σου ξεγλιστρά, ξεθωριάζει στη σκιά, στου μυαλού μου τη γωνιά..

Γιώργος Λιβανός, Λουκάς Κούτρας, Βασίλης Νάτσιος