H Ελεάνα Στραβοδήμου από το Α ως το Ω: “Η ψυχοσύνθεση του καθενός θα παραμένει ένα ενεργό μυστήριο”

Ανιδιοτέλεια: Βρίσκω υπέροχη τη δύναμη των ανθρώπων που προσφέρουν χωρίς να προσβλέπουν σε συγκεκριμένο αντάλλαγμα. Η γονεϊκή αγάπη αισθάνομαι ότι αποτελεί συμπύκνωση ανιδιοτελούς προσφοράς. Ευχάριστα με εξέπληξε και η ανιδιοτέλεια που δείχνουν πολλοί άνθρωποι στη διάρκεια της καραντίνας με την προσφορά τροφής, συμπαράστασης, πληροφοριών, βοήθειας . Είναι λες και χρειαζόμασταν ένα σοκ για να ενεργοποιηθούν αυτές οι θετικές δυνάμεις.

Βλοσυρός: Ένα βλοσυρό βλέμμα με βάζει στη διαδικασία του να αναρωτηθώ, γιατί. Τι θέλει να μου πει, ποια η αιτία ή απλά τι του συμβαίνει εκείνου που κοιτάει έτσι βλοσυρά; Είναι κάπως κρυπτικά και ανησυχητικά αυτά τα βλέμματα. Μπορεί να με παγώσουν αλλά και να με κινητοποιήσουν.

Γνώση: Το αποτέλεσμα της αγάπης για κάτι, όταν μεθοδευτεί η ενασχόληση μου με αυτό. Μια ατέρμονη πορεία με αναπάντεχες ενδιάμεσες στάσεις. Προσωπικά αισθάνομαι ότι «γνωρίζω» σε χρόνο διαρκείας, ότι δηλαδή τώρα μαθαίνω , συνεχώς και σε διάρκεια.

Δημοσιότητα: Διφορούμενης αξίας κατάσταση. Καθένας που βρίσκεται στα φώτα της τη βιώνει με διαφορετικό τρόπο και τη στρέφει σε διαφορετικό δρόμο. Είναι, ωστόσο, αδιαμφισβήτητα μια ισχυρή δυναμική.

Ευθυκρισία: Απαραίτητη ικανότητα για ένα δίκαιο βίο. Είναι μια αξία που μου μεταδόθηκε από την οικογένειά μου σε μικρή ακόμα ηλικία και προσπαθώ συνεχώς να την καλλιεργώ. Άλλοτε την καταφέρνω κι άλλοτε όχι.

Ζήλος: Το καύσιμο της επιτυχίας. Στην υπερβολή του μπορεί να αποδειχθεί και καταστροφικός.

Ηθοποιός: Ο διαμεσολαβητής. Αυτός που δύναται και προσφέρεται να κουρδίσει το νευρικό του σύστημα έτσι, ώστε να μετουσιωθεί μέσα από αυτόν μια ιστορία, ιδέα, συναίσθημα, σε παραστασιακό γεγονός. Αυτός που καλεί τον θεατή στο να πιστέψουν από κοινού τη δυνατότητα ύπαρξης των όσων θα διαδραματιστούν. Τη βρίσκω καταπληκτική ως λειτουργία αυτή τη συνειδητή, οργανωμένη, αυτοπροσφορά του ηθοποιού.

Θέατρο: Ο κοινός τόπος συνάντησης που δημιουργείται μεταξύ των ανθρώπων που παρευρίσκονται στο ίδιο παραστασιακό γεγονός. Στη δημιουργία του «τόπου» αυτού συνεργούν θεατές, ηθοποιοί, συντελεστές και ό,τι υλικό μέσον χρησιμοποιείται προκειμένου να δημιουργηθεί αυτός ο «τόπος». Αυτό που με γοητεύει όμως περισσότερο είναι η απόλυτη συνενοχή σε μια κοινή πίστη που προϋποθέτει το θέατρο. Χρειάζεται να δημιουργηθεί ένα συμβόλαιο μεταξύ ηθοποιού και θεατή για να συμβεί «θέατρο»: Πιστεύεις ότι αυτό που συμβαίνει μπροστά σου θα μπορούσε να είναι αληθινό; Αν πεις ναι, πιστεύω, τότε μπορεί και να συμβεί συνάντηση.

Ιατρικό εμβόλιο κορωνοϊού: Η υγεία είναι ίσως η μόνη περιοχή όπου μια περιπέτεια στο άγνωστο δεν φαντάζει καθόλου γοητευτική και ευχητέα. Κάθε νέο εμβόλιο εμπεριέχει μια δόση αγνώστου, βρίσκω φυσιολογικό επομένως να υπάρχει φόβος γύρω από αυτό. Δεν βρίσκω όμως πως θα τελειώσουμε με την πανδημία, αν δεν εμβολιαστούμε μαζικά. Γύρω από το εμβόλιο με απασχολούν επίσης η κοινωνική αδικία που αναδύεται σε σχέση με τη δυνατότητα χορήγησής του σε πολίτες φτωχότερων κρατών, τα κριτήρια ιεράρχησης σε περιπτώσεις πολιτών που έχουν εμβολιαστεί πρόωρα, τα ζητήματα σύνδεσης επιστήμης και κερδών, ζητήματα χειραγώγησης κοινής γνώμης. Είναι αποκαλυπτική η γλαφυρότητα με την οποία διαγράφονται τα ζητήματα των σύγχρονων κοινωνιών μας μέσα από την πανδημία.

Καλοκαιρινά σχέδια: Ονειρεύομαι θάλασσα, βιβλία, χώρο για ελεύθερη αναπνοή. Ευελπιστώ στο να υπάρχει η δυνατότητα μετακίνησης. Μου έχει λείψει πολύ η επαφή με τη φύση, η εγγύτητα με τους ανθρώπους, η χαλαρότητα των ηλιοκαμένων κορμιών, χωρίς το άγχος του κορωνοϊού.

Λογοκρισία: Η εποχή καλεί σε εγρήγορση σε σχέση με το ποιος λογοκρίνει εν ονόματι ποιου περιεχομένου. Η αυξημένη λογοκρισία δημοσιεύσεων στα social media τον τελευταίο καιρό με ανησυχεί.

Μυθοπλασίες ελληνικές: Ελπιδοφόρα πράγματα γίνονται. Έχω την αίσθηση πως δίνεται χώρος για νέες ελληνικές σειρές ενώ και στο νέο ελληνικό κινηματογράφο απαντώνται πιο μελετημένα σενάρια. Δεν έχω αντιληφθεί μια ιδιαίτερη άνθηση στο σύγχρονο ελληνικό θεατρικό κείμενο, εκτός και αν συμβαίνει και διαφεύγει σε εμένα. Την έχουμε ανάγκη τη μυθοπλασία, να βρούμε τη σύγχρονή μας γλώσσα μέσα από αυτή.

Νατουραλισμός: Συχνά σε σύγχυση με το ρεαλισμό. Μια λέξη που όποτε μπαίνει σε θεατρικές συζητήσεις, έχω παρατηρήσει ότι πυροδοτεί παρερμηνείες, παρόλο που αφορά σε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά λογοτεχνικού ρεύματος. Έχω ακούσει αίτημα για «νατουραλιστικό παίξιμο» με επεξήγηση « κάν ’το πιο φυσικό ». Τι είναι το φυσικό αλήθεια, και τι σχέση έχει αυτό με τους απόκληρους, κοινωνικά αδικημένους ήρωες των μυθιστορημάτων του ύστερου 19^ου αιώνα; Το σίγουρο είναι πως η λογοτεχνική παιδεία είναι αναπόσπαστο μέρος της θεατρικής παιδείας.

Ξένο ή ελληνικό ρεπερτόριο: Καλογραμμένα έργα και ρόλοι , με ιστορίες που χρειάζεται να ακουστούν, από όποιο πολιτισμό και αν προέρχονται. Επίσης με ελκύουν οι πραγματικές ιστορίες. Μου αρέσει το θέατρο ντοκουμέντου, οι ιστορίες προσώπων που έχουν υπάρξει.

Όρια: Αναγκαία.

Προσωπικότητα: Τι ωραία που θα ήταν το παιδαγωγικό μας σύστημα να στόχευε στην ανάπτυξη ισορροπημένων προσωπικοτήτων πρωτίστως, παρά στην απομνημόνευση πληροφοριών! Για εμένα ένα κομβικό σημείο στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς μου, πιστεύω πως υπήρξε η ενασχόληση με το θέατρο και οι θεατρικές σπουδές. Με βοήθησαν να συνειδητοποιήσω υπάρχουσες ικανότητες, να παραδεχθώ την απουσία άλλων, να μάθω να συνυπάρχω, να ακούω, να ψηλαφώ κείμενα καλύτερα, να αναζητώ στοχευμένα. Πιστεύω, πως η θεατρική σπουδή θα έπρεπε να υπάρχει πιο οργανωμένα στην εκπαίδευση σε όλα τα στάδια της ανάπτυξης.

Ρόλοι: Σαν σχέδια δυνατοτήτων τους βλέπω τους ρόλους. Καλούνται μετά οι ηθοποιοί μαζί με το σκηνοθέτη να βρουν ποιες επιλογές θα ενεργοποιήσουν τη μέγιστη δυνατότητα ενός ρόλου και πώς αυτή θα γίνει δράση. Μια πυξίδα είναι ο ρόλος και όσο πιο καλογραμμένος είναι, τόσο πιο πιθανό είναι να οδηγήσει σε τόπο όμορφο. Τρεις αγαπημένοι ρόλοι που έχω παίξει είναι η Ιρίνα στις «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, η Μυρτώ στη «Φλαντρώ» του Παντελή Χορν και η Κάθριν στο «Proof» του Ντέιβιντ Όμπερν. Ένα κοινό σημείο των ηρώων αυτών είναι η αναμέτρηση τους με το οικογενειακό περιβάλλον και μέσα από αυτό με τα όριά τους, γι’ αυτό και με βοήθησαν να βιώσω και να μάθω πολλά.

Συμφεροντολόγος: Είναι το ατομικό συμφέρον, ένας δρόμος συχνά αποτελεσματικός. Είναι, όμως, και αυτός που στερείται τη χαρά του συλλογικού έναντι της μοναξιάς του ατομικού.

Ταλέντο: Ένα χάρισμα που αναπτύσσεται με προσωπική επένδυση και πραγματώνεται σε σωστή κατεύθυνση, με την κατάλληλη καθοδήγηση. Δεν πιστεύω στο μύθο της αυθυπαρξίας και της παντοδυναμίας του ταλέντου, όσο κι αν με γοητεύει. Πιστεύω στη δουλειά υπό κατάλληλες συνθήκες.

Υπευθυνότητα: Η λέξη που ακούμε περισσότερο αυτή την περίοδο της πανδημίας ως προτροπή, ως έγνοια, ως νουθεσία, ως πολιτική δικαιολογία. Είναι μια στάση ζωής πάντως, με την οποία συνηγορώ.

Φαμίλια (Η): H τηλεοπτική οικογένεια που βρήκα φέτος: πηγή πολλών στιγμών γέλιου, αφορμή συνάντησης με όμορφους ανθρώπους , καθημερινή διαδικασία για μια ωραία συνεργασία.

Χάδι: Έχουμε μάθει ότι δεν ζούμε χωρίς οξυγόνο, νερό, τροφή, λεφτά. Χωρίς το άγγιγμα του χαδιού, ζούμε;

Ψυχοσύνθεση: « Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου », σπουδαία λαϊκή ρήση. Χαίρομαι που υπάρχουν οι επιστήμες της ψυχικής υγείας , αρωγοί στην προσπάθειά μας να συναντηθούμε με το μυστήριο της ανθρώπινης ψυχής και χαίρομαι που παρόλα αυτά , η ψυχοσύνθεση του καθενός, θα παραμένει ένα ενεργό μυστήριο.

Ωραίες συνεργασίες: Θα ήθελα να συναντιέμαι με ωραίους ανθρώπους που θα μπορούμε να δημιουργούμε έναν κοινό τόπο είτε αυτός λέγεται παράσταση, είτε ταινία, είτε τηλεοπτική σειρά, είτε podcast, είτε σεμινάριο, είτε έργο, είτε κάτι που δεν μπορώ καν να φανταστώ και αυτό που θα δημιουργούμε να αφορά αμφότερους συντελεστές και θεατές, αυτά είναι στοιχεία που ορίζουν μια ωραία συνεργασία.