ΤΩΡΑ |
Όταν πρωτοβγήκε στο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι, η ομορφιά της, η κορμοστασιά της και το θελκτικό σώμα της ήταν το σημείο συζήτησης και αναφοράς για πολύ καιρό. Η πανέμορφη, χαρισματική και υπερταλαντούχα, Γωγώ Ατζολετάκη, έκανε θραύση με την εμφάνιση της, αλλά και με το πληθωρικό της ταλέντο και τα υποκριτικά της προσόντα. Και το απέδειξε αδιαμφισβήτητα και περίτρανα. Από τις ηθοποιούς που άφησαν εποχή για την εμφάνισή τους αλλά και για την καλλιτεχνική τους πορεία, η οποία όταν έφτασε στο ζενίθ, τη διέκοψε για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα για να αφοσιωθεί στην οικογένειά της, αλλά και στη συγγραφή – ένα άλλο μεγάλο της ταλέντο- μιας και εξέδωσε συνολικά επτά βιβλία! Μετά το χωρισμό της με τον θεατρικό παραγωγό και σκηνοθέτη Βασίλη Πλατάκη, με τον οποίο απέκτησαν μία κόρη, την Θεοδώρα ξαναπαντρεύτηκε με τον δημοσιογράφο και καθηγητή πανεπιστημίου Στέλιο Συρμόγλου. Ξεχωρίζει για τη δυναμική προσωπικότητά της, το έντονο ταμπεραμέντο, την εκρηκτικότητα, τη δικαιοσύνη, τη δοτικότητα, την ντομπροσύνη – τα λέει έξω από τα δόντια, και ειδικά όταν έχει δίκιο- τη φιλευσπλαχνία , την ευγένεια, το ήθος, την αξιοπρέπεια και τα ”πιστεύω της” που ξεχωρίζουν, γιατί διέπονται από ιδεώδη και αρχές. Είναι υποδειγματική σύζυγος και μητέρα!
Εμφανίστηκε το καλοκαίρι του 1973 δίπλα στον Γιάννη Γκιωνάκη, στην κωμωδία του Δημήτρη Ψαθά ” Ο αφελής ”. Έπαιξε σε κινηματογραφικές ταινίες – το 1977 βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου στην ταινία του Ερμή Βελόπουλου, ”Το κλειστό παράθυρο”- έκανε πολλά σίριαλ και έπαιξε όλα τα θεατρικά είδη, από κωμωδία, δράμα, επιθεώρηση, μπουλβάρ μέχρι τραγωδία! Το 1982 απέκτησε δικό της θίασο και συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής εκείνης και έδρεψε δάφνες! Γιατί η Γωγώ Ατζολετάκη, είναι από τις γυναίκες και τις ηθοποιούς εκείνες που το ” λέει η καρδιά τους”, δεν το βάζουν ποτέ κάτω, δεν γυρίζουν στο παρελθόν, προχωρούν πάντα μπροστά, δεν τους πτοεί κανένας και τίποτα και επιζητούν το καλύτερο για την επαγγελματική αλλά και προσωπική τους εξέλιξη.
Τα χρόνια πέρασαν το κορίτσι φωτιά έγινε μια γοητευτική κυρία, στράφηκε και σε άλλα μονοπάτια, όπως αυτό της συγγραφής, το οποίο προανέφερα, αλλά ασχολήθηκε παράλληλα και με το ραδιόφωνο, ως ραδιοφωνική παραγωγός με επιτυχία. Έχει μέσα της έντονη τη φιλαλληλία και την αγάπη προς τον συνάνθρωπο της για αυτό δημιούργησε τη δράση αλληλεγγύης ” Φιλόκοσμος” που στηρίζει αναξιοπαθούντες και συχνά πυκνά μαγειρεύει σε συσσίτια της περιοχής , όπου διαμένει, με σκοπό τη στήριξη των απόρων…
Τη φετινή σεζόν επανέρχεται δριμύτερη στο Μικρό Broadway, με ένα έργο που ταράζει τα καλλιτεχνικά ύδατα, του Γιώργου Α. Χριστοδούλου,” Όταν η φόνισσα συνάντησε την Μήδεια” σε σκηνοθεσία Βασίλη Πλατάκη, όπου δίνει συγκλονιστικό ρεσιτάλ ερμηνείας υποδυόμενη την Μήδεια.
Η γοητευτική κυρία με το μεγαλείο ψυχής και το πληθωρικό ταλέντο, Γωγώ Ατζολετάκη από το Α ως το Ω.
Ανεξάρτητος: Ανεξάρτητος σημαίνει να μην υπόκεισαι σε εξαρτήσεις πάσης φύσεως. Να μην εξαρτάσαι από ανθρώπους, έξεις και συναισθηματικές καταστάσεις. Έτσι, μπορείς να έχεις μια αμυδρή γεύση πραγματικής ελευθερίας. Αυτό προσπάθησα σε όλη μου τη ζωή. Δεν είναι εύκολο. Το πάλεψα, όμως. Και ασφαλώς, πλήρωσα και πληρώνω το τίμημα. Η ελευθερία είναι βαρύ φορτίο.
Βασίλης Πλατάκης: Ο πρώτος σύζυγός μου. Συμπορευτήκαμε μαζί επί οκτώ χρόνια ως σύζυγοι, συνεργάτες στο θέατρο και γονείς της υπέροχης κόρης μας, της Θεοδώρας. Κάποτε οι δρόμοι μας χώρισαν. Ο Βασίλης, εδώ και πολλά χρόνια έχει μια στέρεη σχέση με μια θαυμάσια κοπέλα, την συνάδελφο Χριστίνα Δελαβίνια – και εγώ επίσης, εδώ και πολλά χρόνια, συνυπάρχω με τον δεύτερο άντρα της ζωής μου, τον δημοσιογράφο και καθηγητή πανεπιστημίου, τον Στέλιο Συρμόγλου. Όμως με τον Βασίλη είναι πάντα αγαστή η σχέση μας, και φέτος βρισκόμαστε ξανά συνεργάτες στο θέατρο, στο έργο που σκηνοθέτησε στο Μικρό Broadway, αυτό το υπέροχο «Όταν η Φόνισσα συνάντησε την Μήδεια».
Γιώργος Α. Χριστοδούλου: Ένας γλυκός κι αγαπημένος φίλος, και συγγραφέας του έργου «Όταν η Φόνισσα συνάντησε την Μήδεια». Έχει γράψει πολλά έργα ο Γιώργος και έχει βραβευτεί για αρκετά απ’ αυτά. Ίσως, όμως, αυτό το τελευταίο του που παρουσιάζουμε φέτος, αυτή η μαγική συνάντηση της Φόνισσας με την Μήδεια… ίσως είναι το πιο άρτιο και το πιο ολοκληρωμένο έργο του.
Διαλογισμός: Ένας θαυμάσιος τρόπος για να παίρνεις αποστάσεις από την καθημερινότητα, να αποκολλάσαι από τα ευτελή και να καταδύεσαι στον έσω εαυτό. Παλιότερα, διαλογιζόμουνα συχνά. Τα τελευταία χρόνια, ομολογώ, πως μου είναι δύσκολο να συγκεντρωθώ. Αυτά που ταλανίζουν τον εγκέφαλό μου είναι πολλά και δυσκολεύομαι να τα τιθασεύσω. Προσεύχομαι, όμως. Είναι κι αυτό ένα είδος διαλογισμού, αν επικεντρωθείς στο λόγο.
Ένταση: Ήμουν και είμαι έντονος άνθρωπος. Δεν ήμουν ποτέ των χλιαρών καταστάσεων και αντιδράσεων. Χλιαρός, ίσον μέτριος. Άχρους, άγευστος και αδιάφορος. Ο μέτριος βολεύεται. Δεν βολεύτηκα ποτέ! Το ενδιαφέρον βρίσκεται στα μεγάλα ύψη και στα μεγάλα βάθη.
Ζωή: Το δώρο του Θεού, για να ανέβουμε ένα σκαλοπάτι στη σκάλα της εξέλιξης. Γι’ αυτό, οφείλουμε να δικαιώνουμε αυτό το δώρο. Κι όταν θα έρθει η ώρα του αποχαιρετισμού, να έχουμε στα κέρδη της γήινης διαδρομής μας, διαμάντια κι όχι σκύβαλα. Δεν ζούμε για να κάνουμε μαμ, κακά, και νάνι. Δικαιώνουμε την ύπαρξή μας μέσα από την αγάπη, την προσφορά, την αλληλεγγύη, την πάταξη του εγωισμού, και τη διαρκή προσπάθεια να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Ηθοποιός: Μαγεία! Ο ηθοποιός είναι μαγικό πρόσωπο. Και σεβαστό. Το να απεκδύεσαι κάθε τόσο τον εαυτό σου και να ενδύεσαι «τον άλλον άνθρωπο», τον χαρακτήρα που ερμηνεύεις, που είσαι και δεν είσαι εσύ, αυτό είναι μεγαλείο. Δυστυχώς, ο πολύς κόσμος δεν μπορεί να το καταλάβει αυτό. Το να είσαι ηθοποιός, δεν κάνεις απλώς μία δουλειά. Είναι πάνω και πέρα από εργασία. Είναι υψηλή Τέχνη. Κατεβαίνεις στα τάρταρα και την ίδια στιγμή ανεβαίνεις στα ουράνια, για να ενωθείς με το «θείον». Εξιλεώνεσαι και εξιλεώνεις.
Θέατρο: Για εμένα το θέατρο είναι συνυφασμένο με την ίδια μου τη ζωή. Θαρρώ από την ώρα που γεννήθηκα. Ακόμη και στα βιβλία μου που γράφω, λειτουργώ ως ηθοποιός. Μπαίνω στην ψυχοσύνθεση του κάθε ήρωά μου. Κοντολογίς, επαληθεύεται το δόγμα πως ο ηθοποιός γεννιέται, δεν γίνεται.
Ισχυρογνώμων: Ε… είναι ένα από τα «ελαττώματά» μου ; Ας το πούμε κι έτσι. Για τις απόψεις μου που υπερασπίζομαι με πάθος, και εφόσον θεωρώ ότι έχω δίκιο,” ναι!” είμαι ισχυρογνώμων. Νομίζω, όμως, πως πρέπει ν’ αρχίσω να βάζω λίγο νερό στο κρασί μου. Έστω, και τώρα. Έστω, και σε αυτή την ηλικία που βρίσκομαι.
Κάλλος: Κι αυτό, δώρο Θεού είναι! Ένα όμορφο πρόσωπο σου ανοίγει την καρδιά, σου φτιάχνει τη μέρα. Οι άνθρωποι που γεννήθηκαν όμορφοι, οφείλουν να είναι ευγνώμονες.
Λογοτεχνία: Ως κόρη φιλολόγου καθηγητού, του Στέφανου Ατζολετάκη, μεγάλωσα σε ένα σπίτι γεμάτο βιβλία. Από μικρή ψαχούλευα τη βιβλιοθήκη του μπαμπά και διάβαζα. Λάτρεψα, λοιπόν, τη λογοτεχνία από μικρή και, μεγάλη πια, τη διακόνησα αποκτώντας πέρα από την ιδιότητα της ηθοποιού ‒και την ιδιότητα του συγγραφέα. Έχω ήδη συγγράψει επτά συνολικά βιβλία, με πρώτο την «Προσωπική απόδραση» και τελευταίο το μυθιστόρημα «Κι όμως εμείς θα πάμε στον Παράδεισο». Ενδιαμέσως είναι τα μυθιστορήματα «Σαν άσπρο πούπουλο σ’ απέραντο γαλάζιο», το bestseller μου «Η φίλη σου, Ροζαλία», το επίσης bestseller «Το Ζ της ζωής» (ένα βιβλίο γύρω από την κακοποίηση της γυναίκας – τρομακτικά διαχρονικό και επίκαιρο), το «12 και 5 αμαρτωλές ιστορίες»… και ένα εγχειρίδιο για υποψήφιους και νέους ηθοποιούς, το «Ηθοποιός, Σκιά και Φως». Και ήδη είναι έτοιμο προς έκδοση και το επόμενο μυθιστόρημά μου. Συνεπώς, η σχέση μου με τη λογοτεχνία είναι από καλή έως… άψογη!
Μανιέρα: Ο μεγάλος κίνδυνος και η παγίδα του ηθοποιού. Να παγιώσει έναν τρόπο παιξίματος και να μεταφέρει αυτόν τον τρόπο από ρόλο σε ρόλο. Αν ο ηθοποιός αποκτήσει μανιέρα, τότε δεν ερμηνεύει τον χαρακτήρα που υποδύεται – απλώς επαναλαμβάνει τον εαυτό του.
Νους: Αυτό που ξεχωρίζει εμάς τους ανθρώπους από τα υπόλοιπα θηλαστικά και μας τοποθετεί στην κορωνίδα της δημιουργίας. Η διαχείριση, όμως, αυτού του εξαιρετικού χαρίσματος είναι πολύ λεπτή ιστορία. Δυστυχώς, έχουμε ξεφύγει… Το ανθρώπινο είδος χρησιμοποιεί τον νου με ολέθριο τρόπο.
Ξένο ή ελληνικό ρεπερτόριο: Και τα δυο. Κατ’ αρχάς λατρεύω όλα τα είδη θεάτρου, δεν υποτιμώ κανένα, και βεβαίως τα έχω υπηρετήσει όλα. Ελληνική κωμωδία (Ψαθά, Σακελλάριο, Κατσαμπή κ.λπ), υπέροχο γαλλικό και αμερικάνικο μπουλβάρ ( ”Μια υπέροχη δικηγορίνα”, ”Κάθε Τετάρτη ”, ”Μαίρη-Μαίρη”, ”Καληνύχτα και φρόνιμα” κ.λ.π), πρωτοποριακό ξένο ρεπερτόριο (”Χαμάμ γυναικών”), έχω παίξει Μολιέρο ( ”Αρχοντοχωριάτης” και ”Ψευτοσπουδαίες”) και τραγωδία (”Αντιγόνη” του Σοφοκλή και ” Ελένη” του Ευριπίδη). Όλα τα έργα τα υποστήριξα με πάθος και έρωτα. Και επιθεώρηση έχω παίξει, όμως εκεί, ομολογώ, ότι ένοιωθα κάποια αμηχανία. Νομίζω, δεν μου πάει η επιθεώρηση, ή μάλλον… δεν της πηγαίνω εγώ.
Όταν η φόνισσα συνάντησε την Μήδεια: Φοβερή συνάντηση. Και συγκινητικό το γεγονός ότι και οι δυο αυτές ηρωίδες είναι γεννήματα Ελλήνων συγγραφέων. Του Παπαδιαμάντη και του Ευριπίδη. Αυτό το μοναδικό έργο έχουμε τη χαρά να παρουσιάζουμε στο Μικρό Broadway, σε σκηνοθεσία Βασίλη Πλατάκη. Και δική μου μεγαλύτερη χαρά να ερμηνεύω την Μήδεια.
Πόνος: Σε αυτό το έργο κυρίαρχο στοιχείο είναι ο πόνος. Ο μέγας ψυχικός πόνος, που φτάνει μέχρι την εξιλέωση. Γιατί, όταν «ψηλώνει ο νους», όπως λέει και ο Παπαδιαμάντης, εκεί πια δεν υπάρχει γυρισμός. Ο πόνος στην νιοστή του δύναμη, και δη ο ερωτικός, ακυρώνει τη λογική. Και τότε, όλα είναι πιθανά.
Ρόλοι: Δύο οι κυρίαρχες ηρωίδες σ’ αυτό το έργο : Η Μήδεια και η Χαδούλα Φραγκογιαννού. Οι δύο αρχετυπικές μορφές της παιδοκτονίας. Η Μήδεια φτάνει στην υπέρτατη πράξη, να σκοτώσει τα δυο της αγόρια, όταν ο πόνος της προδοσίας υπερβαίνει κάθε λογική σκέψη. Και πια, κυριαρχεί το συναίσθημα. Λάτρεψε τον Ιάσονα, θυσιάστηκε γι’ αυτόν, εγκατέλειψε τη χώρα της, μέχρι τον αδερφό της σκότωσε για χάρη του. Κι αυτός… την προδίδει. Ερωτεύεται μιαν άλλη. Ο πόνος της Μήδειας είναι τεράστιος. Της τραυμάτισε θανάσιμα τον έρωτα. Κι εκείνη τον εκδικείται με το γέννημα αυτού του έρωτα, που είναι τα παιδιά.
Μεγάλος πόνος βασανίζει και την Φραγκογιαννού. Για όλα τα φτωχά κοριτσάκια, που η μοίρα τους είναι προαποφασισμένη: να ζήσουν μια ζωή αβάσταχτη, να είναι υποχείρια και δούλες των αντρών, να ανέχονται το ξύλο τους και τις παραξενιές τους… και στη συνέχεια να κάνουν παιδιά, και τα παιδιά άλλα παιδιά, και η δυστυχία να συνεχίζεται επ’ άπειρον. Γι’ αυτό ‒όταν ψηλώνει ο νους της‒ σκοτώνει αυτά τα μικρά κοριτσάκια. Πριν μεγαλώσουν, τα ελευθερώνει. Για να τα γλυτώσει από τη σκληρή ζωή που τα περιμένει… Πόσο μπροστά από την εποχή του ο Παπαδιαμάντης !
Σπαραγμός: Ο σπαραγμός είναι συνυφασμένος με τον μεγάλο πόνο. Σπαράζει η Μήδεια από την προδοσία του αγαπημένου άντρα, αλλά σπαράζει και στη σκέψη τού πόσο θα πονέσει, αν σκοτώσει τα παιδιά της. Δυο πόνοι καταλυτικοί που αντιμάχονται ο ένας τον άλλον. Όμως, όταν περάσει την κόκκινη γραμμή, η πορεία της προς το έγκλημα είναι πλέον μονόδρομος…
Τραγωδία: Ύψιστα τραγικές και οι δυο ηρωίδες. Δεν μπαίνουν σε κοινά ανθρώπινα μεγέθη. Όμως, αυτά είναι τα δομικά στοιχεία της τραγωδίας. Το ύψος, το εύρος, το βάθος. Η τραγωδία δεν είναι καθημερινότητα. Δεν είναι συνηθισμένα συναισθήματα, ούτε family story. Παρ’ όλα αυτά, πόσες φορές δεν ακούμε σήμερα τον χαρακτηρισμό «σύγχρονη Μήδεια» για γυναίκες που έπνιξαν τα ανεπιθύμητα παιδιά τους μέσα σε τουαλέτες, ή τα γκρέμισαν από το φωταγωγό ; Δυστυχώς, η φύση του ανθρώπου δεν αλλάζει. Τα πάθη και οι αντιδράσεις είναι διαχρονικές ιστορίες.
Υπερβατικός: Είναι υπέροχο για τον άνθρωπο να τολμά να κάνει την υπέρβαση. Να βγαίνει έξω από τον εαυτό του, να κάνει τη ρηξικέλευθη πράξη, χωρίς να αναλογίζεται τις συνέπειες. Όμως, αυτή η υπέρβαση είναι δίκοπο μαχαίρι. Ευεργετική για τους φοβισμένους, που μόνο αν διαβούν τα όριά τους, θα μάθουν μέχρι πού μπορούν να φτάσουν. Αλλά, σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική. Όταν θολώνει το μυαλό, όταν το χέρι δεν το καθοδηγεί η λογική αλλά το θερμό αίμα… τότε η υπέρβαση γίνεται όπλο θανατερό.
Φόνος: Ναι, στην παράστασή μας είναι κυρίαρχο στοιχείο ο φόνος. Πώς αλλιώς, άλλωστε, όταν μιλάμε για δύο παιδοκτόνες; Το ενδιαφέρον του έργου μας είναι πως αυτές οι ηρωίδες συναντιούνται, όταν η Φόνισσα έχει ήδη σκοτώσει τα μικρά κοριτσάκια, ενώ η Μήδεια είναι ακόμα ευτυχισμένη σύζυγος στο πλευρό του Ιάσονα. Από αυτό το σημείο αρχίζει το έργο και στη συνέχεια ξεδιπλώνονται οι δυο ιστορίες σε παράλληλη αφήγηση και δράση.
Χρυσή παλιά εποχή θεάτρου- τηλεόρασης-κινηματογράφου: Γιατί την ονομάζουν αυτή την εποχή «χρυσή», δεν έχω καταλάβει ακόμα. Όλες οι εποχές είναι χρυσές, με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της η καθεμιά. Αυτόν το «χρυσό» λεγόμενο κινηματογράφο δεν τον πρόλαβα, δυστυχώς. Όταν εγώ έβγαινα στο προσκήνιο, αυτός εξέπνεε… Τη δεκαετία του ΄70 και του ΄80 είχα τη χαρά να ερμηνεύσω σημαντικούς ρόλους στην τηλεόραση, σε σειρές που γνώρισαν μεγάλη επιτυχία. Μετά, δεν είχα προτάσεις… Όσο για το θέατρο, θεωρώ πως σήμερα γίνονται αρτιότερες παραστάσεις από ό,τι παλιά. Πιο ψαγμένες, πιο συνειδητοποιημένες. Γενικά, δεν αναλίσκομαι με το να νοσταλγώ το παρελθόν. Προχωρώ πάντα μπροστά και μου αρέσει να μαθαίνω συνεχώς καινούργια πράγματα.
Ψυχισμός: Χαρισματικοί οι άνθρωποι που διαθέτουν πλούσιο ψυχισμό. Πλούσιος (επεξεργασμένος) ψυχισμός σημειοδοτεί άνθρωπο πλούσιο σε αγαθά αισθήματα : Αγάπη, συγχώρεση, δοτικότητα, κατανόηση… Και μακριά από τσιγκούνη άνθρωπο. Τσιγκούνης στην τσέπη, τσιγκούνης και στα αισθήματα!
Ωριμότητα: Όμορφο να φτάνεις στην ωριμότητα. Δεν έχεις πια σύμμαχο τη νεότητα, αλλά έχεις την πείρα, το καταστάλαγμα. Τώρα, έχοντας φτάσει κι εγώ στην ωριμότητα, κοιτώ μερικές φορές πίσω τη ζωή μου και βλέπω πόσα πράγματα δεν θα έκανα σήμερα από αυτά που έκανα παλιά. Δεν θα θύμωνα με τα ασήμαντα, που τότε βέβαια τα θεωρούσα πολύ σημαντικά… θα ήμουνα πιο συγκαταβατική, θα προσπερνούσα καταστάσεις, που δεν άξιζαν τη δεύτερη ματιά μου, θα ήμουνα πιο ανεκτική με τους ανθρώπους… Εδώ και χρόνια απαλάσσομαι απ’ τα βαρίδια και νιώθω πολύ πιο ανάλαφρη. Και, επίσης, αφήνω τα ασήμαντα να πέσουν χάμω. Δεν επιτρέπω τοξίνες στη ζωή μου. Βέβαια, δεν είμαι πια τόσο νέα. Τι να κάνουμε ; Όπως έχει πει και ο διάσημος θεατρικός συγγραφέας Αλεξέι Αρμπούζωφ : «Το γήρας είναι μια πολύ δυσάρεστη ιστορία, αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να ζήσεις πολύ»… Ευγνώμων, λοιπόν, που ακόμη είμαι ζωντανή και δημιουργική!
Σχόλια για αυτό το άρθρο