Η Άννα Συνοδινού ήξερε ότι το “Ζήτω” από το “Γιούχα’ απέχει

Ηθοποιός με σπάνιο μέταλλο φωνής και παράστημα, σοβαρή, υπεύθυνη, συγκροτημένη, με δωρικότητα και αποφασιστικότητα, η Άννα Συνοδινού έδωσε ανεπανάληπτες θεατρικές ερμηνείες, μπήκε στο χώρο της Βουλής αναλαμβάνοντας μεγαλύτερες ευθύνες, αλλά δεν έγινε ποτέ είδωλο ή σταρ, ταυτίζοντας την ανθρώπινη και καλλιτεχνική της ύπαρξη με κατασκευασμένους μύθους. Όχι, το ελληνικό θέατρο δεν έγινε φτωχότερο με το θάνατό της, έγινε φτωχότερο από την ημέρα που η Άννα Συνοδινού σταμάτησε να παίζει στο θέατρο…

ΣχετικάΆρθρα

Μακριά από τη σκηνή, ούτε έπληξα, ούτε πέθανα. Ανακάλυψα πως μπορώ να ζήσω και χωρίς το θέατρο. Ο καθένας ρυθμίζει τη ζωή του με το δικό του τρόπο. Ας μην ξεχνάμε ωστόσο πως ο καλλιτέχνης είναι φορέας πολιτισμού. Διαφορετικά δεν είναι τίποτε άλλο από μπογιατισμένος θεατρίνος, είχε πει το 1984.

Λυσιστράτη, 1960

Αλλάζοντας τις επαγγελματικές της επιλογές που είχε ως δωδεκάχρονο κορίτσι –μοδίστρα ή βιβλιοθηκάριος– διδάσκεται την υποκριτική τέχνη στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Η πρώτη της όμως, θεατρική εμφάνιση γίνεται στο θίασο Κοτοπούλη, το 1950, με τα Παιδιά του Εδουάρδου, δίπλα στην Κυβέλη, ενώ ο πρώτος μεγάλος ρόλος έρχεται τέσσερα χρόνια αργότερα, τη σεζόν 1954 – 55, στο Εθνικό Θέατρο με Το αστέρι της Σεβίλλης. Την ίδια χρονιά (1955) τιμάται με το Έπαθλο Μαρίκας Κοτοπούλη.

Το αστέρι της Σεβίλλης, 1954

Έπαθλο Μαρίκας Κοτοπούλη από τα χέρια της Αντιγόνης Βαλάκου

To 1956, στην Επίδαυρο με την Αντιγόνη του Σοφοκλή, καθιερώνεται σαν άξια ερμηνεύτρια μεγάλων τραγικών ηρωίδων και είναι μόνο 29 ετών. Εκάβη, Ιφιγένεια εν Αυλίδι, Ιφιγένεια εν Ταύροις, Λυσιστράτη, Ελένη, Ανδρομάχη, Ηλέκτρα, τις έπαιξε όλες! Εκτός από την Μήδεια. Αλλά και πόσα σημαντικά έργα! Τι να πρωτοαναφέρεις…

Αντιγόνη, 1956

Το 1965 αποχωρεί από το Εθνικό Θέατρο και ιδρύει την Ελληνική Σκηνή. Εγκαινιάζει το καινούριο θέατρο του Λυκαβηττού με την παλιά της επιτυχία, την Αντιγόνη. Με την επιβολή της δικτατορίας το 1967, διέκοψε τη θεατρική της δραστηριότητα. Η Χούντα ανακάλεσε την άδεια χρήσης του Θεάτρου του Λυκαβηττού και της αφαίρεσε το διαβατήριό της, ματαιώνοντας έτσι περιοδεία της στο εξωτερικό. Το διάστημα αυτό εργάστηκε ως δακτυλογράφος στην εμπορική εταιρεία του συζύγου της.Το 1972 επανήλθε στο θέατρο με το ίδιο έργο με το οποίο το εγκατέλειψε, την Ηλέκτρα, στο Ηρώδειο και λίγο αργότερα ανασυγκρότησε την «Ελληνική Σκηνή», στην οποία συνεργάστηκε με τον Θάνο Κωτσόπουλο. Από το 1973 έως το 1975 πραγματοποίησε εμφανίσεις με το Εθνικό Θέατρο και το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.

Μετά την πτώση της δικτατορίας αφοσιώθηκε στην πολιτική. Εξελέγη με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας στην Α’ Αθηνών (1974, 1977, 1981, 1985, 1989) και διετέλεσε υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή (1977-1980). Κατά τη διάρκεια της πολιτικής της σταδιοδρομίας εισηγήθηκε νομοθετικές προτάσεις για την προστασία των γερόντων, της μητρότητας, των παιδιών και ατόμων με ειδικές ανάγκες. Στον καλλιτεχνικό τομέα εισήγαγε τα μαθήματα καλλιτεχνικής παιδείας στη Μέση Εκπαίδευση, πρότεινε την ένταξη των ηθοποιών στο ΙΚΑ και την ίδρυση της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης. Το 1986 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος Αθηναίων με τον συνδυασμό του Μιλτιάδη Έβερτ.

Χριστός Πάσχων, 1964

Ρόμερσχολμ, 1962

Τρισεύγενη, 1958

Τον Μάρτιο του 1990 παραιτήθηκε του βουλευτικού της αξιώματος κατά τη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Σε μία από τις ψηφοφορίες, η βουλευτής των Οικολόγων Εναλλακτικών Μαρίνα Δίζη, όταν κλήθηκε να ψηφίσει, άνοιξε ένα πανό, το οποίο έγραφε «Φτάνει το θέατρο για το +1, τον Πρόεδρο και το νέφος». Η ενέργεια αυτή εξόργισε την Άννα Συνοδινού, που σε ένδειξη διαμαρτυρίας υπέβαλε την παραίτησή της, τόσο από το βουλευτικό της αξίωμα, όσο και από το κόμμα της. Έκτοτε, δεν ξανασχολήθηκε με την πολιτική.Τον ίδιο χρόνο επανήλθε στη θεατρική δραστηριότητα, ερμηνεύοντας, εκτός από αρχαίο δραματολόγιο, ρόλους του νεώτερου ελληνικού θεάτρου με το Εθνικό Θέατρο («Το μυστικό της κοντέσσας Βαλέραινας» του Γρηγόρη Ξενόπουλου, «Ο αγαπητικός της Βοσκοπούλας» του Δημήτρη Κορομηλά). Τελευταίες εμφανίσεις το 2003, στην Επίδαυρο, με το Αμφιθέατρο Σπύρου Α. Ευαγγελάτου στην «Εκάβη», το 2004 στο Ηρώδειο με «Ευμενίδες»και το 2006 , «Το μυστικό της Κοντέσας Βαλεραίνας» και «Βάτραχοι»

Αξιοσημείωτο ήταν και το εκπαιδευτικό της έργο. Δίδαξε στις θεατρικές σχολές του Εθνικού Θεάτρου, του Πέλου Κατσέλη, της Καλλιτεχνικής Εταιρείας Αθηνών και του Ωδείου Αθηνών.

Οι φρουροί της Αχαϊας, 1992

Στην τηλεόραση, εκτός από σποραδικές εμφανίσεις κυρίως στο Θέατρο της Δευτέρας, πρωταγωνίστησε σε δύο μεγάλες παραγωγές, μεταφορά σημαντικών βιβλίων, τους Φρουρούς της Αχαϊας του Τάσου Αθανασιάδη και τα Ματωμένα Χώματα της Δ. Σωτηρίου.

Θανασάκης ο πολιτευόμενος, 1954

Στον κινηματογράφο έπαιξε μόνο σε πέντε ταινίες: Θανασάκης ο πολιτευόμενος (1954), Δολάρια και όνειρα (1956), Ο άνθρωπος του τρένου (1958), Ηλέκτρα (1961) και Ο Λέων της Σπάρτης (1962).

Το 1951 είναι χρονιά ορόσημο. Γνωρίζει τον Γιώργο Μαρινάκη. Η ίδια περιγράφει: Με τον άντρα μου γνωρίστηκα στη Θεσσαλονίκη. Έλειπε η γυναίκα του στο Παρίσι. Ήταν παντρεμένος με την πιο πλούσια Αρμένισσα και είχαν μαζί ένα κοριτσάκι. Αλλά, δεν είχε σχέσεις με τη γυναίκα του. Από πριν με γνωρίσει, εκείνη είχε εγκατασταθεί μόνιμα στο Παρίσι. Παίζαμε με το θίασο και ερχόταν κάθε μέρα να με δει. Καθόταν πρώτη σειρά, θυμάμαι, πότε μόνος του, πότε με την κόρη του. Τον ερωτεύτηκα με τη πρώτη ματιά. Ήταν αθληταράς. Τριπλουνίστας, ο καλύτερος απ’ όλους. Εκείνος κοίταζε από τις κερκίδες των αρχαίων σταδίων κι εγώ από τις κερκίδες των αρχαίων θεάτρων. Κάποια στιγμή, βγήκαμε με το θίασο να φάμε και ήρθε και ο Γιώργος μαζί μας. Η Μαρίκα αντέδρασε, λέγοντας στον Χέλμη χαρακτηριστικά: «Aυτός ο αρκουδόμαγκας να μην ξαναέρθει εδώ και ξανακάτσει δίπλα στο κορίτσι μας». Αντέδρασε γιατί έμαθε ήταν παντρεμένος. Η οικογένειά μου αντέδρασε επίσης. Ιδιαίτερα ο αδερφός μου, ο Νίκος. Δε θέλανε να είμαι πρόξενος μιας δυστυχίας. Στην ουσιαστική πλευρά του θέματος, δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε. Ο έρωτας ήταν έρωτας και μάλιστα πάρα πολύ μεγάλος και δεν ήταν δυνατόν να στραβώσει. Παντρευτήκαμε γρήγορα και πιάσαμε σπίτι στην ακριβώς απέναντι πολυκατοικία από εκείνη των γονιών μου. Ζήσαμε μαγικά μαζί μέχρι το 2009, που εκείνος “έφυγε” για πάντα”.

Η δεσποινίς γυναίκα μου, 1953

Η Άννα Συνοδινού ήταν αφιερωμένη στο θέατρο και στην υποκριτική τέχνη που υπηρέτησε με πίστη και πάθος. Αγαπούσε τους ηθοποιούς και χαρακτηριστικά είχε πει στην εκπομπή Φώτα Πορείας, στην Έλενα Ακρίτα: Οι ηθοποιοί είναι ευφυή άτομα. Παπάς και ηθοποιός βλάκας δεν υπάρχει. Εγώ κατάλαβα ένα πολύ σοβαρό πράγμα στη ζωή μου, το “Ζήτω” από το “Γιούχα” απέχει μια κλωστή… Αυτή η κλωστή για την Άννα Συνοδινού ήταν δεμένη μόνιμα στο Ζήτω…