Θυμάμαι μικρή όταν με ρωτούσαν καταγωγή , δεν είχα να τους απαντήσω τίποτα. Με το “από την Αθήνα” δεν ακουγόταν αρκετά ικανοποιητικό. Παλιές καταγωγές φυσικά, μία γιαγιά Κατερίνα από τη Σύρο που ήρθε στην Αθήνα διαμέσου Αλεξάνδρειας
και μία μητέρα που γεννήθηκε στην Αθήνα από φανατικούς Ρεθεμνιώτες και κρητικό αίμα στο 1000%. Οταν ήμουν παιδί κάναμε διακοπές σε ξενοδοχεία, σπίτια υπέροχα οικογενειακά κλπ αλλά ουδέποτε είχα αναμνήσεις από χωριό.
Λίγο από τότε που ο παππούς μου ο Αλέκος Καραβίτης με πήγαινε στην Κρήτη και μου έφερναν φρέσκο γάλα με πέτσα και μου ερχόταν αηδία. Τώρα όλα αυτά τα κυνηγάω σαν παλαβή. Εριξα μία άγκυρα στην Κρήτη σε μέρος που επέλεξα εγώ, στους Πεύκους της Σητείας – η Κρήτη με συγκινεί και τη λατρεύω για όλα της- , έριξα και μία άγκυρα στη Μακρυνίτσα εφόσον ο Βόλος είναι η πατρίδα της πεθεράς μου και μία γερή στη Μύκονο, την ιδιαίτερη πατρίδα που επέλεξα από την εφηβεία και που την αγαπώ για όλους τους σωστούς λόγους και όχι αυτούς για τους οποίους όλοι με έβαζαν να γράφω. Παρόλα αυτά παραμένω βέρα Αθηναία και φέτος που μετακόμισα στην Πλάκα απολαμβάνω την πραγματική μου πατρίδα όσο ποτέ.
Ο πατέρας μου, Νίκος, δούλευε στου Μποδοσάκη
(δεξιά στη φωτό από επίσκεψη στα Μεταλεία Κασσάνδρας και αριστερά ο λατρεμένος νονός μου Αλέκος Αθανασιάδης , που δολοφονήθηκε από τη 17 Νοέμβρη το 1988)
– το κτίριο θρύλος που βλέπαμε σε όλες τις ελληνικές ταινίες και μετά που διαλύθηκε με το σίφουνα το 81 έγινε Eurobank. Ετσι την περιοχή του Συντάγματος τη γνωρίζω καλά από παιδί εφόσον κάθε μέρα αναζητούσα τη βόλτα μου στον Ελευθερουδάκη, αγόραζα δίσκους στον Κύκλο και στο Μusic Box της Νίκης και τρώγαμε “τραγανά κοτόπουλα” απένταντι. Ο Ξυνός ήταν η αγαπημένη μας ταβέρνα και στον Ξυνό πήγα με φίλους και το βράδυ της κηδείας του πατέρα μου το 1993. Τώρα τίποτα από τα παραπάνω δεν υπάρχουν όμως έχουν άξιους αντικαταστάτες. Και χαίρομαι που έχω το σχολείο του Αλεξ δίπλα – πάει στη Χιλλ που παλιά ήταν παρθεναγωγείο και που ήθελε να με στείλει ο πατέρας μου αλλά εγώ έπεσα στα πατώματα να πάω στο Κολλέγιο και νίκησα. Κάθε πρωί λοιπόν μετά που αφήνω τον Αλεξ στο σχολείο ξεκινάω τη βόλτα μου στη γύρω περιοχή. Κάθε μέρα ανακαλύπτω και κάτι και ότι μπορώ απαθανατίζω στο instagram , με το οποίο διατηρώ κανονική σχέση και όχι επαγγελματική. Γι αυτό έχουν πήξει οι followers μου από – συγκλονιστικές πρέπει αν παραδεχτούν!- φωτογραφίες των σκύλων μου και από εικόνες της Αθήνας , όπου βάζουμε το hashtag #Iloveathens. Ι love Athens όσο δεν φαντάζεστε.
Την πονάω την πόλη μου και εύχομαι κάποτε να την πονέσουν πραγματικά και όσοι τελικά ήρθαν να την αλώσουν με διάφορους τρόπους. To show off τελείωσε επισήμως. Ας επικεντρωθούν λοιπόν και αυτοί στα βασικά, αφήνοντας τις κλάψες, τις αναπολήσεις του χωριού τους και τα καλά της Ελλάδας και ας εκτιμήσουν την αναμφισβήτητη ιστορία και ενέγειά της (αλλιώς δεν θα ήταν κακή ιδέα σε τόσο δύσκολους καιρούς να επιστρέψουν στις ωραίες ιδιαίτερες πατρίδες τους και στη γη που εγκατέλειψαν εφόσον τώρα ασφυκτιούν σε μία υπερτιμημένη και υπερφορτωμένη πρωτεύουσα).
I Love Athens φωτός μου και λίγο οικογένεια για καλύτερη εικονογράφηση!
Σχόλια για αυτό το άρθρο