ΤΩΡΑ |
Ο Christopher Wilson είναι Αμερικανός, με μια συγκλονιστική ιστορία ζωής. Συναντήθηκα μαζί του ένα μεσημέρι Σαββάτου στο Παγκράτι και συνομίλησα με έναν όμορφο άντρα με πολύ χιούμορ και πληθωρικό χαμόγελο αλλά και με έντονα καλλιεργημένη προσωπικότητα. Συζητήσαμε για την ιστορία της ζωής του, τον αθλητισμό, την υποκριτική, το μόντελινγκ, αλλά και την εικόνα που έχει ο αμερικανικός λαός για τη χώρα μας.
Αφορμή για την συνάντηση μας στάθηκε η ταινία “Francesca” που θα γυριστεί στην Αθήνα τον Ιούνιο και στην οποία θα πρωταγωνιστήσει. Σκηνοθέτης είναι ο βραβευμένος D. Channsin Berry, γνωστός από την επιτυχημένη σειρά ταινιών/ντοκιμαντέρ “Dark Girls” που προβλήθηκε στο αμερικανικό δίκτυο OWN της Oprah Wifrey. Ο Berry θα έχει διπλό ρόλο σκηνοθέτη και ηθοποιού, ενώ την κεντρική ηρωίδα θα ερμηνεύσει η πολυτάλαντη Δωροθέα Μερκούρη.
Η συγκλονιστική ιστορία ζωής του Christopher Wilson μεταφέρθηκε σε ντοκιμαντέρ με τον τίτλο “You have his eyes” και βραβεύθηκε με πολλά βραβεία. Η επιτυχία και η αναγνωρισιμότητα αυτή ήταν η αιτία να γνωριστεί με την σπουδαία Οσκαρική ηθοποιό Viola Davis και τον σύζυγο της και να τον πάρουν υπό την προστασία τους. Ο χαρακτήρας του και η αναζήτηση για την ευτυχία τον οδήγησε στο μπάσκετ. Τα δυο τελευταία χρόνια ζει μόνιμα στη χώρα μας, ήρθε για διακοπές αλλά πήρε την απόφαση να εγκατασταθεί εδώ. Εργάζεται και ως μοντέλο της εταιρίας “Ace and Team” και σίγουρα θα έχετε δει το όμορφο πρόσωπο του και το ψηλόλιγνο κορμί του σε διαφημιστικά καμπάνιας γνωστών εταιριών.
Μας μιλάει αποκλειστικά στο Cosmopoliti, αφηγείται την εκπληκτική ιστορία της ζωής του και αποκαλύπτει τα επόμενα σχέδιά του. Ο Christopher Wilson με δικά του λόγια…
Κατάγομαι από το Μαϊάμι, εκεί πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. Μετά για σπουδές στη Χαβάη, μια εκπληκτική εμπειρία. Κι από τότε, κάμποσα χρόνια ταξιδεύω. Τα δύο μου όνειρα από τότε που ήμουν παιδί ήταν να παίξω μπάσκετ και να κάνω ταινίες. Μέχρι στιγμής, τα πραγματοποίησα και τα δύο, ήμουν τυχερός.
Μπάσκετ έπαιξα επαγγελματικά για πρώτη φορά στα 30 μου, μία ηλικία που συνήθως οι παίκτες αποσύρονται. Ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι στα 24 μου διαγνώστηκα με αυτοάνοσο. Ο γιατρός μου είπε ότι μέχρι τα 30 δεν θα μπορούσα να περπατήσω και ότι δεν θα είχα καμία ποιότητα ζωής. Μετά απ’ αυτά τα νέα εξερεύνησα πνευματικά μονοπάτια, άρχισα να αθλούμαι, να ζω σαν όλα να είναι φυσιολογικά, δεν έδωσα σημασία στα λόγια του γιατρού. Μετά από ενάμιση χρόνο πήγα για επανέλεγχο και όλα ήταν μια χαρά, ήμουν καθαρός! Από τότε δεν έχω αρρωστήσει ξανά, το θεωρώ σαν δώρο. Και από τότε πιστεύω στη δύναμη του μυαλού και πιστεύω ότι ο καθένας πρέπει να κυνηγά τα όνειρά του.
Σπούδασα δημοσιογραφία, πιο συγκεκριμένα ραδιοφωνική δημοσιογραφία. Ήμουν και καλός και κακός μαθητής, με την έννοια ότι έκανα κοπάνα από τα δικά μου μαθήματα και παρακολουθούσα τα μαθήματα των φίλων μου που σπούδαζαν υποκριτική, ενώ συμμετείχα και στις εργασίες τους. Σαν μοντέλο άρχισα να δουλεύω στα 18, όταν ήμουν στο κολλέγιο. Δούλεψα όμως λίγο, δεν ήταν η σωστή περίοδος γι’ αυτό. Μετά απ’ αυτό δούλεψα στην οικογενειακή επιχείρηση. Τότε, απροσδόκητα, συνάντησα έναν άνθρωπο που μου έδωσε τα αρχικά κεφάλαια για να γυρίσω το πρώτο μου ντοκιμαντέρ, το οποίο αποφάσισα να είναι αυτοβιογραφικό. Βλέπεις με έδωσαν για υιοθεσία όταν ήμουν 3 μηνών, οπότε σκέφτηκα να αναζητήσω τους βιολογικούς μου γονείς.
Ο πραγματικός μου πατέρας αποδείχτηκε ότι ήταν ο αθλητής Lionel Scott, ο νούμερο ένα δρομέας εμποδίων της Τζαμάικα στη δεκαετία του ’80. Μάλιστα κατείχε και το ρεκόρ της χώρας. Κατόπιν ήρθε στην Αμερική για την Ολυμπιάδα, αλλά έσπασε τον αστράγαλό του στη διάρκεια της προπόνησης και δεν αγωνίστηκε. Γνώρισε όμως την μητέρα μου και είχαν έναν καλοκαιρινό έρωτα. Έμεινε έγκυος σ’ εμένα αλλά η ζωή της ήταν δύσκολη, προέρχονταν από πολύ φτωχή οικογένεια και ο πατέρας της την κακοποιούσε. Γι’ αυτό και δεν ήθελε να μεγαλώσω σ’ εκείνο το σπίτι και με έδωσε για υιοθεσία.
Με υιοθέτησε τελικά μια οικογένεια λευκών που είχε ακόμη 4 παιδιά. Είχα μια καταπληκτική, μια ευλογημένη παιδική ηλικία, απίστευτα τέλεια. Και στα 24 μου αποφάσισα να κάνω αυτό το ντοκιμαντέρ για την αναζήτηση των βιολογικών μου γονέων. Ο πραγματικός μου πατέρας, αν και Τζαμαϊκανός, είναι λευκός, καθώς έχει ρίζες ινδιάνικες, γαλλο-καναδέζικες και αφρικανικές. Για εμένα το χρώμα του δέρματος δεν έχει σημασία και επιπλέον δεν αντιμετώπισα ποτέ ρατσισμό. Καθώς κάναμε το ντοκιμαντέρ, ανακάλυψα ότι η βιολογική μου μητέρα έμενε σε απόσταση μισής ώρας από το μέρος που μεγάλωσα.
Όσο έψαχνα τον πατέρα μου, για δύο χρόνια κάθε άκρη που έβρισκα ήταν χωρίς αποτέλεσμα και όλοι μου έλεγαν ότι ήταν νεκρός. Εκείνη την περίοδο ξόδεψα όλες μου τις οικονομίες. Αλλά τελικά κατάφερα να τον βρω, ήταν ζωντανός! Ζούσε στη Τζαμάικα, στη μέση ενός δάσους. Ήξερε για την ύπαρξή μου. Του μοιάζω πάρα πολύ, ιδίως στα μάτια, αλλά έχει μακριά ράστα μαλλιά ως τους αστραγάλους.
Η συνάντηση του Christopher με τον βιολογικό του πατέρα
Το ντοκιμαντέρ που γύρισα είχε τίτλο Υοu have his eyes, είχε μεγάλη επιτυχία, πήρε μέρος σε 30 φεστιβάλ στην Αμερική, κέρδισε 10 μεγάλα βραβεία και ήταν το “Φιλμ για υιοθεσία” εκείνης της χρονιάς. Μάλιστα έχει κερδίσει τα περισσότερα βραβεία ανάμεσα στα ντοκιμαντέρ με αυτό το θέμα διαχρονικά. Εκείνη την περίοδο γνωρίστηκα και με την Viola Davis και τον σύζυγό της. Με πήραν υπό την προστασία τους, με έφεραν στο Λος Άντζελες και με σύστησαν στον σκηνοθέτη της Francesca του φιλμ που γυρίζουμε τώρα. Με βοήθησαν να πάρω κάποιους ρόλους και μου ζήτησαν να μετατρέψουν το ντοκιμαντέρ μου σε ταινία, έχω ήδη γράψει το σενάριο. Αυτό όμως μπορεί να χρειαστεί κάποια χρόνια για να πραγματοποιηθεί. Οπότε κράτησα επαφή μαζί τους και αποφάσισα να ακολουθήσω το άλλο μου όνειρο, να παίξω μπάσκετ, γιατί τότε ήταν ο καιρός για να γίνει κι αυτό. Μου προσφέρθηκε μια θέση σε ομάδα στο Άμστερνταμ, όπου έζησα για ένα χρόνο. Εκεί έκανα μια σχέση με μια κοπέλα που οι γονείς της έχουν σπίτι στην Ελλάδα.
Ήρθαμε λοιπόν για διακοπές στη Λευκάδα, ένα από τα ομορφότερα νησιά που έχω δει. Κατά τη διάρκεια των διακοπών η σχέση μας τελείωσε κι εγώ έμεινα στην Ελλάδα. Δύο χρόνια μετά είμαι ακόμη εδώ! Νοίκιασα ένα διαμέρισμα με σκοπό να μείνω για κάποιο διάστημα μέχρι να αποφασίσω τι ήθελα να κάνω μετά. Εκείνο τον καιρό έγινε ένα τουρνουά μπάσκετ στην Πρέβεζα και μου έγινε μια καλή πρόταση, οπότε είπα να μείνω και να ζήσω την περιπέτεια. Θα δήλωναν ότι θα παντρευόμουν μια Ελληνίδα, όμως η Ομοσπονδία με έκοψε. Μετά πήγα στη Θεσσαλονίκη και δοκίμασα να παίξω με τον Ηρακλή και τον Άρη, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Στη Θεσσαλονίκη είχα βγει για καφέ με μία φίλη μου που ασχολείται με το μόντελινγκ και με πήρε μαζί της στο πρακτορείο που δούλευε για να πληρωθεί. Εγώ απλώς καθόμουν εκεί όπου με είδε ο διευθυντής του πρακτορείου και με ρώτησε αν ήθελα να κάνω μόντελινγκ. Είπα “ναι αμέ” και από τότε πάει πολύ καλά. Στην Ελλάδα ασχολήθηκα σοβαρά με το μόντελινγκ. Έχω πάει σε πολλά μέρη ανά τον κόσμο και το καθένα είναι διαφορετικό. Σε κάθε μέρος πάω χωρίς προσδοκίες και το ανακαλύπτω. Στην Ελλάδα όμως έμεινα περισσότερο απ’ οπουδήποτε. Είχα και σχέση με μια Ελληνίδα από την Πρέβεζα, ο πατέρας της δουλεύει στην εκκλησία. Ήταν μια πολύ “παραδοσιακή” σχέση. Η μητέρα μου είναι επίσης παραδοσιακή, σαν να έχει βγει από τη δεκαετία του ’50, μοιάζει πολύ με Ελληνίδα μαμά! Έχει να με δει ι 4μιση χρόνια και αυτό την στεναχωρεί πολύ. Αν δεν φοβόνταν τα αεροπλάνα θα είχε ήδη μετακομίσει στο διπλανό διαμέρισμα!
Ο βιολογικός μου πατέρας πάλι είναι “εκτός δικτύου”, χαμένος στη μέση του πουθενά. Δεν έχουμε συχνή επικοινωνία, αλλά έχουμε κοινούς γνωστούς που με ενημερώνουν για την κατάσταση του. Η βιολογική μου μητέρα δεν έκανε άλλα παιδιά. Αποφοίτησε μετ’ επαίνων από τη στρατιωτική σχολή που πήγε, υπηρέτησε για 12 χρόνια και τώρα διοικεί το νοσηλευτικό τμήμα μιας καρδιολογικής κλινικής στη Φλόριντα. Είχε τελικά μια καταπληκτική ζωή παρ’ όλο που αυτή δεν άρχισε καλά.
Είχα την ιδέα να κάνω μια ταινία μικρού μήκους σχετική με το επάγγελμά μου, με δύο στόχους: να ασχοληθώ περισσότερο με την υποκριτική και να αναδείξω τον εαυτό μου. Η ηθοποιία με “τραβούσε”. Ήθελα αυτή η ταινία να είναι λίγο “παρασκηνιακή”, να δείχνει τι γίνεται στη ζωή των μοντέλων που δεν φαίνεται. Στη διάρκεια της εργασίας μας, μπορεί να έχουμε φωτογραφήσεις σε ακριβά ξενοδοχεία, να είμαστε γυμνοί μεταξύ μας, καταστάσεις που σε άλλους μπορεί να φαίνονται εξαιρετικές. Οι άλλοι άνθρωποι δουλεύουν και όταν τελειώνουν τη δουλειά τους διασκεδάζουν, είναι διαφορετικό για ένα μοντέλο.
Σκηνοθέτης του Francesca είναι ο D. Channsin Berry, είναι φίλος μου και με βοήθησε και στην πρώτη μου ταινία, το αυτοβιογραφικό ντοκιμαντέρ. Εμπνεύστηκε από την ταινία μικρού μήκους που του έστειλα και έγραψε το σενάριο μέσα σε μία μέρα. Ενθουσιάστηκε τόσο με την Ελλάδα που ήταν βέβαιος ότι έπρεπε να γυριστεί και αυτή η ταινία εδώ. Ο ήρωας της ταινίας είναι ένας σκηνοθέτης που έρχεται στην Ελλάδα και έχει σχέση με την πρωταγωνίστριά του, ρόλος που υποδύεται η Δωροθέα Μερκούρη. Η κρυφή τους σχέση έχει ένα δραματικό παρελθόν. Είμαι ενθουσιασμένος γιατί είναι πραγματικά ωραία ιστορία. Θα είμαι παραγωγός και θα παίζω στην ταινία. Τους ηθοποιούς στην Ελλάδα, βρήκε ο casting director Θοδωρής Βουρνάς, γνωστός από θεατρικές παραστάσεις που είχαν μεγάλη επιτυχία. Ο Θοδωρής είναι πραγματικός άγγελος. Τα πάντα σε αυτήν την ταινία βρίσκουν τη θέση τους με ένα “θεϊκό” τρόπο.
Ο Θοδωρής Βουρνάς μας σύστησε την Δωροθέα. Ο σκηνοθέτης ήθελε για το ρόλο μια γυναίκα που να μπορεί να ενσαρκώσει μια Ελληνίδα σουπερστάρ με Μεσογειακή κουλτούρα και παράλληλα να έχει ισχυρή παρουσία. Είχε κάνει προσωπική έρευνα και την είχε επισημάνει. Έκανε την επαφή και η Δωροθέα πέρασε από οντισιόν μαζί με άλλες ηθοποιούς και τελικά πήρε το ρόλο. Είναι αξιαγάπητη, ανοιχτή σε προτάσεις και δεσμεύεται σε ό,τι αναλαμβάνει. Είναι φιλόδοξη και το να είσαι κοντά της με κινητοποιεί. Επίσης έχει ξαναπαίξει τέτοιες ισχυρές γυναικείες μορφές και είναι εύκολο να την προσεγγίσεις
Συνεχίζω να έχω επαφή με την Viola Davis, εκείνη ήταν και ο λόγος που αποφάσισα να κάνω την ταινία μικρού μήκους και της την έστειλα. Μου είπε ότι είμαι στην κορυφή της λίστας της για μελλοντικούς ρόλους και μου σύστησε τον σκηνοθέτη της Francesca που είναι φίλος της. Η Viola είναι καταπληκτική, πολύ cool και προσγειωμένη. Ο σύζυγός της είναι κάτι σαν ήρωας για εμένα. Αυτή είναι το “πρόσωπο του ζευγαριού” βρίσκεται παντού και συμμετέχει σε πολλά πράγματα. Αυτός όμως είναι ο άνθρωπος που βρίσκεται από πίσω και είναι και ο ίδιος καλός ηθοποιός. Αυτός ανέλαβε όλα τα πρακτικά της δουλειάς τους. Η σχέση τους είναι πολύ ωραία και με εμπνέει. Έχουν επίσης μια υιοθετημένη κόρη και αυτό με κάνει να αισθάνομαι συνδεδεμένος με αυτούς. Τους σέβομαι απεριόριστα.
Στην Αμερική η κάθε πολιτεία πήρε την απόφαση για την αντιμετώπιση του κορωνοϊου. Υπήρχε πέρυσι η λανθασμένη εντύπωση πως στην Ελλάδα φορούσαν μάσκες από την αρχή της πανδημίας παντού και για αυτό τα κρούσματα ήταν λίγα, μετά αποκαλύφθηκε πως τα τεστ που γινόντουσαν ήταν λίγα και πως δεν φορούσαν μάσκες έξω οι άνθρωποι. Οι περισσότερες πολιτείες κορόιδευαν τη Φλόριντα που δεν πήρε μέτρα για καθολικό λοκντάουν και δεν επέβαλλε μάσκες. Τελικά τώρα που οι πολιτείες αυτές έχουν περισσότερα κρούσματα από τη Φλόριντα, όλοι αναγνωρίζουν πως πήραν λάθος μέτρα και επικροτούν τον κυβερνήτη της πολιτείας.
Αυτό που έχω παρατηρήσει εδώ στην τηλεόραση, είναι πως υπάρχουν πολλά ριάλιτι και μάλιστα πολύ παλιότερα concept όπως το Big Brother. Γενικά δεν τα παρακολουθώ αλλά θα σου πω κάτι αστείο.
Έβλεπα με την κοπέλα μου μαγειρεύοντας τον τελικό του GNTM όταν κέρδισε η Ειρήνη Καζαριάν. Η πρώτη πασαρέλα που έκανα στην Ελλάδα ήταν μαζί της! Είχαμε μεγάλη χαρά, βγάλαμε και σέλφι.
Η Ελλάδα, καθώς μεγάλωνα, ήταν ο νούμερο ένα προορισμός που ήθελα να επισκεφτώ. Δεν ήξερα όμως κάτι για τη χώρα, όπως οι περισσότεροι Αμερικανοί. Ξέρουμε τη Μύκονο και τη Σαντορίνη κι αυτό είναι όλο. Το αστείο είναι ότι είμαι τόσο καιρό στην Ελλάδα, έχω επισκεφτεί πολλά μέρη, αλλά όχι τη Σαντορίνη ή τη Μύκονο! Όσο μένω εδώ, τέσσερα φιλικά ζευγάρια παντρεύτηκαν στην Ελλάδα. Κάθε γυναίκα έχει όνειρο να κάνει το γάμο της στη Σαντορίνη, ο υπέρτατος προορισμός. Αυτή ήταν η εικόνα που είχα για τη χώρα σας, ένας ονειρικός μεσογειακός παράδεισος – πράγμα που είναι αλήθεια – αλλά είναι και κάτι παραπάνω, πολύ παραπάνω. Λατρεύω τη θάλασσα, τα παραθαλάσσια χωριουδάκια, τα νησιά, τα βουνά. Μου αρέσει και η ζωή στις μεγάλες πόλεις, για μένα η Θεσσαλονίκη έχει το ιδανικό μέγεθος για πόλη. Αλλά αν η δουλειά μου δεν ήταν στην Αθήνα θα επέλεγα να ζήσω σε μια μικρή παραθαλάσσια πόλη, είναι κάτι στο οποίο δεν είμαι συνηθισμένος. Έρχομαι από την Αμερική όπου όλα είναι “καινούργια”, δεν έχουμε την ιστορία που κουβαλάει αυτό εδώ το μέρος.
Κάνω διαφημίσεις και πασαρέλα, αν και δεν γίνεται πολύ πασαρέλα στην Ελλάδα. Έχω κάνει διαφημιστικές εκστρατείες, φωτογραφήσεις και δουλεύω στο μεγαλύτερο πρακτορείο μοντέλων της χώρας. Μισώ να σχεδιάζω μελλοντικά πράγματα, ξέρω ότι όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει. Όμως θα ήθελα να κάνω περισσότερο κινηματογράφο. Έχω πολλές ιδέες και θα ήθελα να φέρω και περισσότερους Αμερικανούς κινηματογραφιστές στην Ελλάδα. Το υπέρτατο όνειρό μου είναι να ασχοληθώ περισσότερο με την ηθοποιία.
Σχόλια για αυτό το άρθρο