“Ich bin ein Berliner..”

Όταν το Βερολίνο φοράει τα καλά του για το φεστιβάλ κινηματογράφου Berlinale, η κόκκινη αρκούδα δεσπόζει παντού. Έχω την τύχη να με φιλοξενεί κάθε χρόνο αδελφική μου φίλη, Xρυσέτα Τσοροτιώτη – που με υποδέχεται με τις ωραιότερες τουλίπες στο σπίτι.

Κάθε φορά ανακαλύπτω όλο και περισσότερα για την πόλη που δεν σου κλέβει απλώς την καρδιά, σου τη στοιχειώνει. Γιατί το Βερολίνο δεν έχει την αύρα των υπόλοιπων μεγαλουπόλεων, αν και υπήρξε η ωραιότερη πρωτεύουσα του πλανήτη. Πριν το μαγαρίσουν οι ναζιστές, πριν ξεκινήσουν τα απανωτά χτυπήματα που το έφεραν μετά από σαράντα κύματα στη σύγχρονη εντυπωσιακή αναγέννηση.

To Μνημείο για τους Δολοφονημένους Εβραίους της Ευρώπης.

Κάθε χρόνο βλέπεις διαφορετικά κτίρια, σταθμούς, φώτα. Φέτος δεν είχε χιόνια, αλλά κρύο με λιακάδα. Ό,τι καλύτερο για μια βόλτα στο πάρκο, πέρασμα κάτω από την πύλη του Βρανδεμβούργου, ζεστή σοκολάτα στο ξενοδοχείο Adlon και ξανά περπάτημα μέχρι τον καθεδρικό ναό, που είναι από τα λίγα κτίρια που απέμειναν μετά τους βομβαρδισμούς του Δεύτερου Παγκόσμιου. Δίπλα ξαναχτίζουν το παλάτι του Κάιζερ. Τον δοξάζω τον Κάιζερ, που εμπνεύστηκε αυτούς τους αριστουργηματικούς δρόμους και δεσπόζει ως άγαλμα πάνω στο άλογό του. Βολτάροντας σε αυτή την πόλη, η οποία δοξάστηκε, καταπατήθηκε, διχάστηκε, ρημάχτηκε και αναγεννήθηκε από τις στάχτες της, θα αναρωτιέσαι πάντα: Αν δεν;

Αντιρατσιστικά μηνύματα καλύπτουν τα παραπετάσματα όπου γίνονται εργασίες.

Kαι μετά πας στο Μουσείο Κινηματογράφου και βλέπεις τα ταλέντα, τους σκηνοθέτες, τον Stroheim και τη Marlene Dietrich – την απόλυτη θεότητα, το ημίψηλο και τα προσωπικά της αντικείμενα.

Στις διαβάσεις, περιμένεις να περάσεις τον δρόμο όταν σου φωτίσει πράσινο ο apfelmann με το καπελάκι του. Αν και το Βερολίνο είναι διάσημο για τη βραδινή του ζωή, ποτέ δεν έχω παρτάρει εκεί. Δεν φόρεσα ποτέ kinky boots, έτσι κι αλλιώς. Στο KitKat Club, λέει, γίνεται της τρελής. Αντέχεις να πας σε Cabaret του 2018;

To Oscar Ανδρικής Ερμηνείας που πήρε ο Emil Jannings στην πρώτη απονομή των βραβείων το 1929.

Προσωπικά προτίμησα κλασικά το Crackers, το πιο σέξι εστιατόριο, όπου περνάς μέσα από την κουζίνα του, και το Soho House Berlin. Εκεί χτυπούσε και η καρδιά της Berlinale, με όλους τους ανθρώπους των media να ανεβοκατεβαίνουν μεταξύ πισίνας στην ταράτσα, spa στο υπόγειο και εστιατορίου Cecconi’s στο ισόγειο.

Το κτίριο έχει τη δική του ιστορία. Από πολυκατάστημα της εβραϊκής οικογένειας Jonnas έγινε διαδοχικά γραφεία της ναζιστικής νεολαίας, τσαρδί του Στάλιν με κομμουνιστικά αρχεία και, όταν έπεσε το σιδηρούν παραπέτασμα, επανήλθε στην οικογένεια Jonnas και γνώρισε το happy end ως ένα υπέροχο ξενοδοχείο.

Βραδινή άποψη, με τον πύργο της Τηλεόρασης στο βάθος.

Δεν ξέρω αν υπέστη κατάληψη τη δεκαετία του ’90, όμως τίποτα δεν έχει μείνει από αυτή τη σουρεαλιστική περίοδο της πόλης πια στο Mitte. Ο ταλαντούχος κομμωτής και εξπέρ σε χρώμα Andreas Kurkowitz, την ώρα που μου έκανε ανταύγειες σε μία κρυμμένη αυλή στην περιοχή, μου πρόσφερε τσάι με φρέσκο τζίντζερ και ενδιαφέροντα βιβλία με φωτογραφίες από την εποχή της τρέλας των καταλήψεων και της αναρχίας. «Πολλοί φίλοι μου αγόρασαν σπίτια στην Αθήνα, γιατί είναι λέει σαν το Βερολίνο πιο παλιά», μου είπε. Του έδειξα μία φωτογραφία που είχε ανεβάσει ο Βασίλης Καλλίδης από ελεεινά γκράφιτι στην περιοχή του δημαρχείου μας. «Ακριβώς», μου είπε ενθουσιασμένος.

Αφού μου έφτιαξε το χρώμα, ο Andreas συνέβαλε ώστε να δω με περισσότερη συμπάθεια την ντέκα που ζούμε στην πόλη μας και την ελπίδα πως κι εμείς μπορούμε να αναγεννηθούμε από τις δικές μας στάχτες – γιατί υπήρξαν και χειρότερα!

Η Χριστίνα Πολίτη με φόντο την πύλη του Βρανδεμβούργου.

Εκθέματα για την Dietrich.

H θέα από το Monkey Bar.

Ο Κώστας Σπυρόπουλος στο κλίμα που του ταιριάζει και τον εμπνέει..

Με τα πιο εντυπωσιακά Gucci γυαλιά εμπνευσμένα από τον Elton John.. τα απαθανάτησα και τα άφησα.. στο Ka De We.

Περισσότερα στο Gynaikamagazine.gr