Επειδή προχτες είχε τα γενέθλιά του και η Χριστίνα Πολίτη (Cosmopoliti) δημοσίευσε παιδική φωτογραφία του, σας παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από την συνέντευξη που κάναμε μαζί για το LÔfficiel, και δημοσιεύτηκε στο τεύχος που κυκλοφορεί και μπορείτε να βρείτε στα περίπτερα τώρα. Διάλεξα επίτηδες το συγκεκριμένο κομμάτι, στο οποίο αναφέρεται στα παιδικά του χρόνια! Τα συγκλονιστικά πορτρέτα του είναι του Νίκου Βαρδακαστάνη.
Με μπαμπά επιχειρηματία και μαμά που σπούδασε κοινωνική λειτουργός, αλλά πέρασε από διευθυντικές θέσεις σε διάφορες εταιρείες, νιώθει σήμερα, πιο έντονα από κάθε άλλη φορά, τυχερός που μεγάλωσε σε μια πολύ ισορροπημένη οικογένεια. Για την αδελφή του – τέσσερα χρόνια μεγαλύτερη από αυτόν – δεν υπήρξε ποτέ αδελφός προστάτης. Μάλλον το αντίθετο συνέβαινε, καθώς εκείνη ήταν πάντα πιο προχωρημένη από τον Κωνσταντίνο σε πολλά πράγματα. Είχαν, ωστόσο, κοινές παρέες, κοινούς φίλους. «Θεωρώ πως πάνω απ’ το σχολείο, η σημαντικότερη διαμόρφωση του εαυτού μας γίνεται μέσα στο σπίτι μας, μέχρι τα έξι μας χρόνια. Σε εκείνα τα χρόνια διαμορφώνεται ο χαρακτήρας και η ιδιοσυγκρασία μας, σε ένα βαθμό που είναι πολύ καθοριστικός για τη συνέχεια, ακόμη κι αν δεν είναι εντελώς συνειδητός. Ήμουν ανοιχτό παιδί με φίλους. Δεν ξέρω αν ήμουν η χαρά της παρέας, αλλά εξωστρεφής ήμουν. Άτακτος, όχι. Διαβαστερός από αρκετά νωρίς, μόνο με εξωσχολικά βιβλία. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, διάβαζα. Στο δημοτικό, τα βιβλία του Ιουλίου Βερν. Στα βιβλία κρύβεται ένας πλούτος που με ενδιέφερε να ανακαλύψω. Οι αγαπημένες μου διακοπές ήταν με το σκαφάκι της οικογένειας. Μην φανταστείτε τίποτε τρομερό, οκτώ μέτρα ήταν. Είχε δυο καμπίνες και μας φιλοξενούσε οικογενειακώς. Θυμάμαι ήσυχες και ήρεμες διακοπές. Τότε ήταν και ελάχιστα διαδεδομένη αυτού του είδους η αναψυχή στην Ελλάδα. Ακόμη κι αν πήγαινες μέχρι τον Πόρο ή την Αίγινα, έβρισκες εντελώς άδειους κολπίσκους. Αγαπημένο μου – μετά μανίας – παιχνίδι ήταν τα Playmobil». Μεγαλώνοντας σε μια θεατρόφιλη οικογένεια, είδε την πρώτη του παράσταση στην Επίδαυρο στα έξι του χρόνια, για να επιστρέψει πολλές φορές τόσο στο αργολικό θέατρο, όσο και στο Ηρώδειο, πριν ακόμη μπει στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ανακοίνωσε στους γονείς του ότι θα γίνει ηθοποιός, αφού ήδη έπαιζε επί σειρά ετών σε παραστάσεις του Κολλεγίου. «Οι γονείς και οι καθηγητές μου ήθελαν να πάω στη Νομική σχολή, θεωρώντας ότι θα χάσει η χώρα ένα μεγάλο δικηγόρο αν δεν πάω, καθώς ήμουν μπλα-μπλας. Στα μέσα της Γ΄ λυκείου αποφάσισα να μην δώσω καν εξετάσεις, θεωρώντας ότι δεν με ενδιαφέρει καθόλου να γίνω δικηγόρος. Τότε το εξήγησα και στους δικούς μου. Ήταν φιλελεύθεροι άνθρωποι αν και έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας. 43 χρόνια έχω διαφορά με τον πατέρα μου. Όταν εγώ ήμουν 18, εκείνους ήταν 61. Δεν πρόβαλαν αντίσταση».
Σχόλια για αυτό το άρθρο