Divine. H έκφραση που χρησιμοποιεί περισσότερο από όλες ο πολυτάλαντος και αεικίνητος καλλιτέχνης. Τον εκφράζει απόλυτα.
Ο μοναδικός Έλληνας που έχει το τζετ σετ στα πόδια του χωρίς να κουνήσει δαχτυλάκι, η αδυναμία της Diane von Furstenberg, το αληθινό style icon που έχει ζήσει και αποδομεί επιλεκτικά ό,τι τον ερεθίζει. Η έμπνευση είναι όντως ο πλούτος του. Αστείρευτος. Ο
Κωσταντίνος Κακανιάς βρίσκεται πάντα μπροστά από την εποχή του, ενώ παράλληλα έχει απόλυτη προσαρμοστικότητα κάνοντας τις επιλογές του. Ένας συγκλονιστικός φίλος και μία larger than life προσωπικότητα που προκαλεί σοβαρό εθισμό!
Καθώς ετοιμάζεται για τη διπλή έκθεση που θα παρουσιάσει στην Αθήνα, το τηλέφωνο γεφύρωσε την απόσταση που μας χωρίζει από το Λος Άντζελες, όπου επέστρεψε μετά την τελευταία του επίσκεψη στην Ελλάδα, το Πάσχα.
Ο Κωνσταντίνος Κακανιάς φωτογραφημένος στο ατελιέ του στο Λος Άντζελες.
–Κωνσταντίνε μου, πες μου, τι κάνεις τώρα;
«Αυτή τη στιγμή βγάζω τα φρούτα από τη λαϊκή. Περίμενε να κάτσω να πάρω κι ένα ποτηράκι νερό και να συγκεντρωθώ».
Tη συγκέντρωσή του χαλάει ο Ζίγκι, το μπόστον τεριέ του, στον οποίο φωνάζει: «Ζίγκι! Έλα, η θεία σου στο τηλέφωνο».
–Έχει λαϊκή στο Λος Άντζελες;
«Ναι, κι εγώ είμαι πολύ φανατικός της λαϊκής αγοράς, μ’ αρέσει να ξέρω τους αγρότες από τους οποίους αγοράζω τα προϊόντα. Είμαι πραγματικά σνομπ στο φαγητό μου. Προσέχω πάρα πολύ. Δεν τρώω χρόνια κρέας – σουβλάκι, για παράδειγμα, που είναι delicious και χορταστικό, τώρα που θα έρθω στην Ελλάδα, δεν θα φάω. Σταματάω τη δουλειά μου κάθε μέρα, ό,τι κι αν κάνω, και μαγειρεύω για τον εαυτό μου, τον σύζυγό μου τον Τζο και όποιον άλλον είναι γύρω, μεσημεριανό και βραδινό. Αυτό το κάνεις ποτέ εσύ;»
–Όχι, δεν έχω φτάσει σε τέτοια τελειότητα. Το διασκεδάζεις τουλάχιστον;
«Μα είναι θέμα επιβίωσης. Τι θα ’χουμε να τρώμε;»
–Αν δεν έχεις χρόνο, μπορείς να πάρεις take away.
«Δεν έχω πάρει ποτέ take away. Δεν μ’ αρέσει να τρώω απέξω».
Μας ξαναδιακόπτει το σκυλί του, ο Ζίγκι, που μονοπωλεί το ενδιαφέρον του. Ο Κωνσταντίνος φωνάζει το όνομά του συνεχώς. «Δεν κάνω performance τώρα, αυτή είναι η ζωή μου», λέει. «Έχω ένα δαιμονικό σκυλί, σαν το μωρό της Ρόζμαρι, σατανικό! Καμία σχέση με τον Ρεντζάκο μου». Ο Ρέντζο ήταν το σκυλάκι που ο Κωσταντίνος έχει αγαπήσει όσο τίποτε άλλο στη ζωή του και πρόσφατα έχασε.
–Γιατί είναι σατανικό;
«Έτσι έχει βγει, έχει έναν τρόμο από τη γέννησή του. Το σκυλάκι είναι πανέξυπνο και γλυκύτατο, αλλά έχει ένα τραύμα, πρέπει να πάει σε ψυχολόγο».
–Πώς είναι το Λος Άντζελες το καλοκαίρι;
«Το Λος Άντζελες το καλοκαίρι είναι πολύ μεγάλο μυστικό. Είναι υπέροχα! Πολύς κόσμος, πηγαίνουμε στην παραλία, τρώμε έξω το βράδυ… είναι το πραγματικό καλοκαίρι. Γύρω στις 20 Ιουλίου, έχω και μια έκθεση. Από τότε που έχεις να έρθεις έχει αλλάξει πάρα πολύ. Όπως έχει αλλάξει γενικά η ζωή δραστικά. Έχει πάει εντελώς αλλού. Δεν περίμενα ότι θα πάει εκεί…»
–Πού έχει πάει δηλαδή;
«Δεν ξέρω, αυτό το βλέπεις μόνη σου. Ο καθένας ζει το δικό του ριάλιτι. Πάντως τα πράγματα όσο πάνε και χειροτερεύουν».
–Παγκοσμίως.
«Δες τι γίνεται με τον πλανήτη. Κανείς δεν προσέχει τον πλανήτη… Επίσης, αυτή η εμμονή με το Instagram μού φέρνει εμετό. Τι να σου πω; Εγώ δεν έχω ούτε Facebook, κανένα social media».
–Τα social media όμως έχουν συνεπάρει τους πάντες. Είναι σαν να αντιστέκεσαι στην εποχή…
«Ναι… Μπορείς να το πεις αυτό. Καταλαβαίνω ότι είναι στην εποχή, αλλά η αισθητική τους, σαν promotion, είναι λίγο χυδαία για μένα».
–Θα μπορούσες όμως να τα διαχειριζόσουν για να διαφημίζεις τη δουλειά σου.
«Μπα, όχι, δεν με βολεύει».
–Είναι ωστόσο μια μορφή επικοινωνίας.
«Όποιος θέλει να επικοινωνήσει μαζί μου, επικοινωνεί. Αν δεν θέλει, υπάρχουν τόσοι άλλοι με τους οποίους μπορεί να επικοινωνήσει!»
–Η έκθεσή σου στην Ελλάδα τι θέμα έχει;
«Έχω δύο εκθέσεις στην Ελλάδα, για την ακρίβεια μία σε δύο μέρη. Από τις 5 Ιουνίου στην αίθουσα τέχνης Ρεβέκκα Καμχή και από τις 7 στην γκαλερί Kalfayan. Για μένα είναι τεράστιο κατόρθωμα ότι έρχομαι στην Ελλάδα και φέρνω έργα από εδώ, δεν μου είναι καθόλου εύκολο. Το θέμα της έκθεσης έχει να κάνει με τα κλεμμένα μας γλυπτά που βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο».
–Τι στυλ έχει η έκθεση;
«Πρωταγωνιστεί και πάλι η κυρία Τεπενδρή, η οποία σχολιάζει».
Ο Κωσταντίνος έχει κάνει χιλιάδες πράγματα –ζωγραφική, installations, γλυπτά– αλλά η κυρία Τεπενδρή είναι η μεγάλη του πρωταγωνίστρια και το alter ego του. Είναι και πολλοί που τη μισούν, που τη θεωρούν τρομερά επιφανειακή, που τη θεωρούν απλώς κόμικ ή illustration. Για εκείνον η κυρία Τεπενδρή είναι ένας μύθος που εξυπηρετεί.
Η κυρία Τεπενδρή σε ένα από τα έργα του που εκτίθενται στην γκαλερί Ρεβέκκα Καμχή.
–Τι κάνει ακριβώς η ακτιβίστρια κυρία Τεπενδρή;
«Στήνει μία φάρσα γι’ αυτό το θέμα, που είναι πολύ οδυνηρό για μένα και γι’ αυτήν. Έχει να κάνει μόνο με το θέμα του Μουσείου και την αρπαγή των γλυπτών, που έγινε χωρίς να σκεφτούν τη γη. Εγώ υπερασπίζομαι τη γη και το έργο τέχνης. Μιλάω μόνο με συναίσθημα, είμαι καλλιτέχνης και δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω με ψυχρότητα».
–Θέλεις να γυρίσουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα στη χώρα μας ή προτιμάς να μείνουν εκεί;
«Είσαι στα καλά σου; Εγώ δεν πάω καν στην Αγγλία γι’ αυτόν τον λόγο. Το βρίσκω χυδαίο και βάρβαρο που έχουν οικειοποιηθεί τους θησαυρούς της πόλης μας, μας έχουν κλέψει ενώ έχουμε ένα υπέροχο μουσείο και μπορούν να μπουν εκεί. Μας έχουν στερήσει τον εθνικό μας θησαυρό. Είναι τόσο 100% ακραίο σε σχέση με αυτά που πιστεύω και με τον τρόπο που ζω. Αυτό το έχω από μικρός, από την πρώτη φορά που πήγα στο Βρετανικό Μουσείο το ένιωσα, χωρίς να το συνειδητοποιώ. Ποτέ δεν αισθάνθηκα σαν στο σπίτι μου στην Αγγλία, κι αυτό έχει να κάνει μόνο με το συγκεκριμένο θέμα και όχι με την Αγγλία. Τα γλυπτά του Παρθενώνα ανήκουν στο μνημείο. Το μνημείο είναι στην Αθήνα».
36 κεραμικά πλακάκια, ζωγραφισμένα στο χέρι συνθέτουν ένα από τα έργα που παρουσιάζονται στην γκαλερί Kalfayan. Χωρίς τίτλο, 2018. Με την ευγενική παραχώρηση των Kalfayan Galleries, Αθήνα – Θεσσαλονίκη
–Το Λος Άντζελες το νιώθεις σπίτι σου;
«Εδώ είναι η βάση μου, αλλά σπίτι μου νιώθω παντού, και στο Παρίσι και στη Νάπολι… Και η Ελλάδα είναι πάρα πολύ σπίτι μου. Στο Λος Άντζελες ζω τώρα. Στην Ελλάδα πηγαίνω στο χωριό, στα Βίλλια, και απομονώνομαι, γιατί δεν έχω πολύ χρόνο και θέλω να βλέπω τη μητέρα μου. Θα ήθελα να μπορώ να περάσω τρεις μήνες σερί εκεί».
–Πόσο καιρό είσαι παντρεμένος;
«Από το 2014, που έκανε νόμιμο τον γάμο ομοφυλόφιλων ο Obama».
–Σου κάνει διαφορά ο γάμος στη σχέση;
«Η βασική διαφορά είναι πως η σχέση είναι νόμιμη. Υπάρχουν επίσημα χαρτιά, κληρονομιές, διαζύγια, υπηκοότητες… τελείως διαφορετικό. Αντίθετα από εμένα, που πήρα την αμερικανική υπηκοότητα, ο Τζο δεν μπορεί να πάρει την ελληνική και αυτό είναι φοβερή αδικία».
–Κάποιοι cool straight στην Ελλάδα λένε ότι ο γάμος έχει νόημα μόνο αν είναι να κάνεις παιδιά.
«Οι cool straight το λένε αυτό; Δεν ξέρω, ρώτησέ τους… (γέλια) Δεν έχω ιδέα… Κοίτα, ο γάμος είναι κάτι το γελοίο όντως. Εγώ δεν είμαι οπαδός του γάμου, δεν πιστεύω στον θεσμό. Όπως βλέπουμε, το 80% των γάμων ή τελειώνουν σε δυστυχία ή τελειώνουν σε διαζύγιο. Από μόνος του ο θεσμός είναι μία κωμωδία. Αλλά από νομικής πλευράς, ως άνθρωπος έχω το δικαίωμα να κάνω κι εγώ αυτό που μπορεί να κάνει κι ο άλλος».
–Στην Ελλάδα γίνεται χαμός που δεν επιτρέπεται η υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια.
«Είναι σοκ! Δεν θέλω να μπω σε πολιτική συζήτηση, αλλά αυτά μου φαίνονται παλαιολιθικά».
–Εσύ θα υιοθετούσες ή θα έκανες δικό σου παιδί;
«Εγώ δεν θέλω καθόλου παιδί, ούτε να κάνω ούτε να υιοθετήσω, οπότε βγαίνω από το σύνολο. Έχω πάρει μια πολύ συνειδητή απόφαση να μην κάνω παιδί, πάρα πολλά χρόνια πριν. Δεν είμαι συναισθηματικά ώριμος για να έχω ένα τόσο μεγάλο φορτίο. Επίσης, το DNA μου έχει πάρα πολλά προβλήματα που δεν θέλω να τα μεταφέρω σε παιδιά. Έχει αρκετά παιδιά στον κόσμο, δεν θα λείψουν επειδή δεν θα κάνω! Τα αγαπάω πολύ, όμως, και μαθαίνω πάρα πολλά πράγματα από τα παιδιά. Αλλά δεν έχω καμία δύναμη να μεγαλώσω παιδί, να του λέω τι να κάνει. Άσε που είμαι και τόσο control freak, που το λυπάμαι που το σκέφτομαι. Άσε με, αγάπη μου, ας μιλήσουμε για τα έργα μου!»
–Είσαι τρομερή προσωπικότητα και πολύ καλός φίλος και θεωρώ ότι είσαι μία κατηγορία από μόνος σου.
«Αυτά όλα δεν μπορούν να με κάνουν καλό μπαμπά!»
–Καλό άνθρωπο, όμως, ναι.
«Αισθάνομαι κάπως σαν ασανσέρ, που έχει την ικανότητα και σταματάει σε όλα τα πατώματα. Εγώ δεν ήμουν έτσι, η έντονη ζωή με έκανε, επειδή έχω ζήσει πολύ ακραίες καταστάσεις και σε πολλές χώρες. Αυτή την ευκολία του ασανσέρ την έχω, να μπορώ να σταματήσω σε όποιον όροφο θέλω, και ακόμα και το υπόγειο να το αισθάνομαι σπίτι μου. Έχω κάνει πάρα πολλή θεραπεία και συνεχίζω να κάνω. Σήμερα, θέλω να γράψω ένα γράμμα με ευχαριστίες στην ψυχολόγο μου, που με βοηθάει τα τελευταία 20 χρόνια. Της χρωστάω πάρα πολλά. Ήταν πυλώνας για μένα αυτή η γυναίκα στη ζωή μου, με στήριξε πάρα πολύ. Νιώθω τυχερός γιατί με έχουν στηρίξει πάρα πολλοί άνθρωποι, γιατί αγαπάω πολλούς ανθρώπους και με αγαπούν κι αυτοί. Να σου πω την αλήθεια, τώρα με τις εκθέσεις –αν και μπορεί να ακούγομαι γελοίος– βάζω πάντα πρώτα τη ζωή μου –τη ζωή μας– και μετά τη δουλειά».
–Χρήματα βγάζεις απ’ τη δουλειά σου;
«Φυσικά. Δεν βγάζω αλλιώς χρήματα. Τα τελευταία πέντε χρόνια δεν είχα κάνει εκθέσεις κι ασχολήθηκα πολύ με τη διαφημιστική πλευρά της δουλειάς. Εργαζόμουν για πολλά χρόνια για τους New York Times. Τους έδινα και κάτι μικρά σχέδια κάθε μήνα κι έκανα και διάφορες συνεργασίες, όπως για μακιγιάζ. Εγώ δεν μπορώ να τα χρησιμοποιήσω γιατί δεν φοράω make up… δυστυχώς! (γέλια) Είμαι πολύ τριχωτός, θα είναι λίγο παράξενο. Αν και θα ήθελα δηλαδή, αλλά δεν θα μου πηγαίνει. Ίσως το στερεότυπο που έχω μου το κάνει να φαντάζει περίεργο. Αλλά, why not? Why not? Έχουν μπει τόσο πολύ βαθιά μέσα μας αυτά τα στερεότυπα, του πώς πρέπει να είναι κάποιος… Νομίζω ότι πρέπει να τα καταστρέψουμε. Δεν είναι κάτι που μας πάει ιδιαίτερα μπροστά».
–Νομίζεις ότι πάμε πίσω, παγκόσμια, ως κοινωνία;
«Πάμε πίσω και μπροστά. Το Λος Άντζελες ως μέρος είναι πολύ προχωρημένο, πρέπει να το παραδεχτώ. Δεν είναι σαν την υπόλοιπη Αμερική, είναι σαν να είμαστε σε άλλη χώρα».
–Πώς σου φαίνεται που όλοι θέλουν να μείνουν για πάντα νέοι; Δεν είναι πιο φυσιολογικό να γερνάς χωρίς να βασανίζεσαι να μοιάζεις τριαντάρης;
«Φυσιολογικό δεν μου φαίνεται τίποτα πια. Φυσιολογικό είναι ό,τι νιώθεις. Ότι μπαίνουμε στο αυτοκίνητο είναι φυσιολογικό ή ότι πετάμε με αεροπλάνο; Ο κόσμος δεν γερνάει, νεάζει. Εγώ δεν έχω κάνει τίποτα πάντως, δεν έχω λεφτά για τέτοια. Μπορεί να έχω αργότερα. Είναι ωραίο να νιώθεις και να δείχνεις νέος, χωρίς να πονέσεις έναν άλλον άνθρωπο ή τα δέντρα ή τη φύση γύρω σου».
–Πρότυπα ομορφιάς ποιους θεωρείς;
«Τη Silvana Mangano και τον Cary Grant».
–Η Kim Kardashian πώς σου φαίνεται;
«Συμπαθητικό κοριτσάκι. Αλλά μου φέρνει αηδία όλο αυτό που γίνεται με αυτούς, με τη μαμά της, την αδελφή της, τη θεία της, τον θείο της… πολύ βαρετό. Αλλά, αν τη γνωρίσω, είμαι σίγουρος ότι θα μου φανεί συμπαθητική κοπελίτσα».
–Τι σε εμπνέει;
«Εσύ! (κι άλλα γέλια) Έχω έμπνευση στην τράπεζα. Άλλοι έχουν λεφτά, εγώ έχω έμπνευση».
–Είσαι αστείρευτος!
«Δεν είμαι αστείρευτος και αυτός είναι και ο μεγάλος μου φόβος. Αλλά έχω εμπνευστεί πολύ στη ζωή μου κι αυτή η έμπνευση έχει πάει σε διάφορα κουτιά στον εγκέφαλό μου, που πρέπει να τα ανοίξω και να τα ξεσκονίσω. Έχω πάρα πολλά θέματα στο μυαλό μου και ήδη έτοιμα έργα. Η πραγματική έμπνευση, όμως, έρχεται μόνο με τη δουλειά . Όσο πιο πολύ δουλεύεις, τόσο πιο πολύ εμπνέεσαι».
–Έχω επενδύσει στην έμπνευσή σου. Δεν μπορώ να σταματήσω να παίρνω έργα σου. Είμαι μεγάλη φαν σου.
«Να πάρεις κι άλλα! Τώρα στις δύο εκθέσεις. Είναι μεγάλο κατόρθωμα αυτό που γίνεται στην Ελλάδα, ότι δέχτηκαν οι δύο γκαλερί να συνεργαστούν με ευκαιρία την έκθεσή μου για τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Γιατί οι Έλληνες ζηλευόμαστε και τσακωνόμαστε μεταξύ μας, αυτό είναι το κουσούρι μας. Δεν έχουμε αυτό του Αμερικανού ή του Εβραίου ή του Τούρκου, που είναι ενωμένοι. Το θέμα της έκθεσης είναι πολύ βαθύ και πολύπλοκο».
–Θα τα πουλάς τα έργα σου;
«Δυστυχώς».
–Λυπάσαι όταν φεύγουν;
«Όχι… Θα σου το εξηγήσω άλλη φορά».
Φωτογραφίες: Christopher Bagley
